283. Η χειραψία του Κοεμτζή

Την ιστορία του Νίκου Κοεμτζή παρακολούθησα από τον τύπο τις εποχής, από τους στίχους του τραγουδιού "Μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο", του Σαββόπουλου και από την ταινία "Παραγγελιά" του Παύλου Τάσιου.

Την αυθεντική ιστορία διάβασα χρόνια αργότερα, στο αυτοβιογραφικό βιβλίο που έγραψε ο ίδιος ο Κοεμτζής και πουλούσε, μετά την αποφυλάκισή του, στους δρόμους για βιοπορισμό. Τo αγόρασα από τον ίδιο, περνώντας τυχαία έξω από τα δικαστήρια της Ευελπίδων, όπου είχε το στέκι του. Στάθηκα λίγο απόμακρα και τον παρατηρούσα. Έγραφε την αφιέρωση στο βιβλίο και το παρέδιδε στον πελάτη με εγκάρδια χειραψία. Ήθελα να το πάρω κι εγώ αλλά δίσταζα. Σκεφτόμουν με αποτροπιασμό την επαφή μου με μια παλάμη που κάποτε έσφιγγε ένα μαχαίρι και σκορπούσε τον θάνατο, παρά τα όποια ελαφρυντικά. Με την φαντασία μου έβλεπα το αίμα των θυμάτων να λερώνει ακόμη τα δάχτυλά του. Φοβόμουν πως η χειραψία του θα με μόλυνε.

Νικώντας τις προκαταλήψεις μου, πλησίασα, αγόρασα το βιβλίο και έσφιξα την προτεταμένη παλάμη. Ήταν μεγάλη, σαρκώδης και ιδιαίτερα ζεστή. Όχι, όταν έφθασα σπίτι, δεν έτρεξα να πλύνω τα χέρια μου.    

  

Πέθανε πριν λίγες μέρες στο δρόμο, πουλώντας το βιβλίο του. Από ασιτία, είπαν κάποιοι. Ήταν 74 χρονών. Θεός σχωρέστον.