285. Οι κούκλες της Αρλέτας

Η Αρλέτα με παραπέμπει στην εφηβεία μου, στο Νέο Κύμα της «χρυσής» δεκαετίας του ΄60. Έλεγε σε συνέντευξη πως είχε σπίτι της κάποιες κούκλες χωρίς μαλλιά, που αγόρασε από το Μοναστηράκι. Γι’ αυτό ακριβώς της άρεσαν, επειδή ήσαν χωρίς μαλλιά.

Αν δεις αυτές τις ταλαιπωρημένες κούκλες κάπου, θα τις πετάξεις στον πλησιέστερο κάδο σκουπιδιών. Τι πιο φυσικό; Τα παιδιά έπαιξαν μαζί τους τις μάδησαν, τις χάλασαν κι είναι άχρηστες. Κι όμως, υπάρχει κάποιος άγνωστος που ενδιαφέρεται γι’  αυτές. Αλλιώς δεν θα τις είχε στο μαγαζί του ο παλαιοπώλης στο Μοναστηράκι.

Αυτό που συμβαίνει με τις καραφλές κούκλες ισχύει για κάθε χαλασμένο ή σπασμένο παιχνίδι, σκεύος ή αντικείμενο. Πράγμα που γνωρίζουν άριστα οι ρακοσυλλέκτες, που ζουν από αυτά. Να, το λοιπόν, που η έννοιες είναι σχετικές. Το άχρηστο για μένα είναι χρήσιμο για κάποιον άλλον.

Το ίδιο συμβαίνει με τους ανθρώπους. Και ο πιο (φαινομενικά) άχρηστος μπορεί να είναι πολύτιμος για κάποιον άλλο. Απλά αυτός ο άλλος δεν βρέθηκε ακόμη.