Τις κρύες μέρες του χειμώνα, όταν μπαίνουμε σε φουρνάρικο νιώθουμε μια γλυκιά θαλπωρή, μιαν ασφάλεια. Η θολή τζαμαρία σηματοδοτεί το όριο ανάμεσα στον εξωτερικό παγερό χώρο, όπου πρέπει να παλέψεις για να εξασφαλίσεις το φαγητό σου, και στον εσωτερικό, που παρέχει δύο σημαντικά αγαθά για επιβίωση: ζέστα και ψωμί.
Λειτουργώντας αταβιστικά, το φουρνάρικο της γειτονιάς, στο διάστημα των λίγων λεπτών που διαρκεί η επίσκεψή μας εκεί, λειτουργεί σαν το πατρικό μας σπίτι.
Περιέργως, ένα εστιατόριο δεν προσφέρει τη ίδια αίσθηση. Ίσως γιατί εκεί λείπει η έντονη ζέστα, που αντιδιαστέλλεται με το εξωτερικό ψύχος ή γιατί εκεί το ψωμί δεν έχει την πρωτοκαθεδρία του βασικότερου τρόφιμου, όπως συμβαίνει στο φουρνάρικο.
Λειτουργώντας αταβιστικά, το φουρνάρικο της γειτονιάς, στο διάστημα των λίγων λεπτών που διαρκεί η επίσκεψή μας εκεί, λειτουργεί σαν το πατρικό μας σπίτι.
Περιέργως, ένα εστιατόριο δεν προσφέρει τη ίδια αίσθηση. Ίσως γιατί εκεί λείπει η έντονη ζέστα, που αντιδιαστέλλεται με το εξωτερικό ψύχος ή γιατί εκεί το ψωμί δεν έχει την πρωτοκαθεδρία του βασικότερου τρόφιμου, όπως συμβαίνει στο φουρνάρικο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου