544. Τα παλιά κουρεία (3/4)

(συνέχεια από το προηγούμενο) 

Κοινό χαρακτηριστικό των κουρέων της εποχής ήταν η πολυλογία. Κούρευαν και μιλούσαν ασταμάτητα. Ρωτούσαν τον πελάτη για να μαθαίνουν λεπτομέρειες από την ζωή του, σχολίαζαν και κουτσομπόλευαν καλοπροαίρετα. Μιλούσαν και το ψαλίδι ανοιγόκλεινε μηχανικά στο χέρι τους σαν μουσική υπόκρουση. Ίσως ήταν ένας τρόπος να καταπολεμούν την μονοτονία της δουλειά τους.

Την περίοδο των εορτών, Χριστούγεννα και Πάσχα, ο κουρέας έγραφε με κιμωλία στον καθρέφτη με μεγάλα γράμματα: "Δώρο 30%". Δεν ξέρω με ποιες ευεργετικές διατάξεις της εποχής είχε καθιερωθεί αυτό το "καπέλωμα" στην τιμή, που οι πελάτες πλήρωναν μη έχοντας άλλη επιλογή, και το οποίο αργότερα καταργήθηκε. 

Νεαροί κουρείς, όταν πήγαιναν στο στρατό, έπαιρναν μαζί τους μηχανή, ψαλίδι και τσατσάρα και ασκούσαν την τέχνη τους στα κεφάλια των φαντάρων (ενίοτε και αξιωματικών) βγάζοντας καλό χαρτζιλίκι.

Κουρείς εκαλούνται σε σπίτια για να "ξυρίσουν τον γαμπρό" ή για να κάνουν το τελευταίο ξύρισμα σε πεθαμένο. (Για τον τελευταίο, ο Αντώνης Σαμαράκης έχει γράψει ένα θαυμάσιο διήγημα). 

(συνεχίζεται)