303. Το ζεϊμπέκικο του νάνου

Βρέθηκα σε κάποιο γλέντι. Μόλις έβαζαν ζεϊμπέκικο, η πίστα πλημμύριζε από γυναίκες κάθε ηλικίας που νόμιζαν ότι χορεύουν ενώ την πραγματικοτητα εμιμούντο (ορισμένες  επιτυχώς), τις ανδρικές κινήσεις.

Σηκώθηκε να χορέψει κι ένας άνδρας. Το σκηνικό αμέσως άλλαξε. Μια λεπτομέρεια. Ήταν νάνος. Κι όμως χόρευε υπέροχα, γιατί ο χορός του ήταν αντρικός, γνήσιος. Δεν εμιμείτο κανένα, ήταν ο εαυτός του.

(Εικονίζεται το έργο μου "Ζεϊμπέκικο" από την συλλογή "Τιρμπουσόν")