Φίλε επισκέπτη,

Καλωσόρισες στο ιστολόγιό μου .

Είμαι ο Άρης Γαβριηλίδης γεννημένος το 1948 στον Πειραιά. Σπούδασα οικονομικά στην Νομική Αθηνών και σταδιοδρόμησα ως διευθυντικό στέλεχος σε ναυτιλιακές τράπεζες και επιχειρήσεις. Τώρα ασχολούμαι αποκλειστικά με τις δύο παλιές μου αγάπες: τη συγγραφή βιβλίων και την μικρογλυπτική (readymade, assemblance art)

Εδώ καταγράφω όσες από τις σκέψεις μου θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να δημοσιευτούν. Εκθέτω επίσης φωτογραφίες από τα τεχνουργήματά μου, παρμένες από την "γκαλερί" της προσωπικής μου ιστοσελίδας: http://www.arisgavriilidis.gr/

Διευκρίνιση: ο τίτλος του blog, Aris-tourgimata, δεν οφείλεται σε οίηση αλλά σε λογοπαίγνιο: συνδυάζει το όνομά μου (Άρης) με τα δημι-ουργήματά μου (σκέψεις και τεχνουργήματα).

Φίλε επισκέπτη, ελπίζω να βρεις το ιστολόγιό μου ενδιαφέρον. Το σχόλιά σου ευπρόσδεκτα.

Σε περιμένω και:

Στην ιστοσελίδα μου: http://arisgavriilidis.gr/
στο Facebook: Aris Gavriilidis
στο Twitter: @agavriel1

EMAIL

560. Η κακή συνήθεια της νοικοκυράς

Είναι το λοιπόν παρατηρημένο. Εννιά στις δέκα φορές που θα βρεθώ μπροστά σε ένα λαχταριστό φαγητό, η νοικοκυρά που το έφτιαξε θα μου τη σπάσει, πριν καν το δοκιμάσω. Αρχίζει τα: "μου έπεσε πολύ το αλάτι", "ψήθηκε λίγο παραπάνω", "ξέχασα να βάλω κόλιαντρο", "το κρέας δεν ήταν πολύ μαλακό", "η σάλτσα δεν έπηξε όπως την ήθελα", "βγήκε πιο ζουμερό από το κανονικό", "τα μακαρόνια λάσπωσαν λίγο", και τα λοιπά και τα λοιπά. 

Καλές μου κυρίες, γιατί μού το κάνετε αυτό; Αν κρατούσατε το στόμα σας κλειστό, ειλικρινά, δεν θα καταλάβαινα καμία διαφορά. Τώρα όμως που μου το λέτε με προκαταλαμβάνετε και μου κόβετε την μισή απόλαυση. Η μόνη που ξέρει την διαφορά είστε εσείς. 

Την επομένη λοιπόν φορά που θα μαγειρέψετε ένα ωραίο φαγητό μη σπεύσετε να μου ανακοινώσετε το "ελάττωμά" του. Κρατείστε το μυστικό. Να το ξέρετε μόνο εσείς.  Εγώ δεν θέλω να το μάθω. Αν δεν λυπάστε εμένα, λυπηθείτε τον κόπο σας. Ευχαριστώ. 



559. ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ

ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ (Learnean Hydra) 
Έργο μου (assemblance art) από την συλλογή "Γραβάτες" 

558. Κάτι σημαντικότερο από τις ευχές


Είθισται, στην περίοδο των εορτών να ανταλλάσσουμε ευχές. Τι πρακτικό αντίκρισμα έχουν; Μηδέν. Δεν υπάρχει κανένα τζίνι κρυμμένο σε λυχνάρι που να τις ακούει και να τις πραγματοποιεί. Μας κάνουν απλώς να αισθανόμαστε λίγο καλλίτερα.

Προτείνω φέτος, αντί για ευχές ή έστω, παράλληλα με αυτές, να επικεντρώσουμε την προσοχή μας σε κάτι άλλο, ουσιώδες. Κάτι που υφιστάμεθα ή ασκούμε όλοι μας σε μικρό ή μεγάλο βαθμό: την βία. Έχει πολλές μορφές, φανερές και κρυφές, και εφαρμόζεται σε πολλά επίπεδα. Φανερή βία είναι η ασκούμενη από τον συζύγου προς την σύζυγο. Ας μην γελιόμαστε νομίζοντας ότι χειροδικεί ο μέθυσος ή άξεστος λιμενεργάτης της φτωχοσυνοικίας. Οι στατιστικές δείχνουν ότι το κάνει κυρίως ο μορφωμένος επιστήμονας, γιατρός ή δικηγόρος, ο κοσμοπολίτης επιχειρηματίας, ο ευαίσθητος καλλιτέχνης, πίσω από τους τοίχους του σπιτιού του, ακόμη και στις αριστοκρατικές συνοικίες. Προκαλώ τον αναγνώστη να σκεφτεί αν γνωρίζει μία ή περισσότερες περιπτώσεις σαν και αυτήν που ανέφερα.

Φανερή βία είναι το ξυλοφόρτωμα των παιδιών για οποιαδήποτε αιτία. Όχι, το ξύλο δεν βγήκε από τον παράδεισο. Και είναι λάθος η εξυπνάδα "όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος". Φανερή βία είναι η άσκηση σεξουαλικής βίας σε οποιαδήποτε μορφή, από την σεξουαλική παρενόχληση μέχρι την, ας μη μας σοκάρουν οι λέξεις, αιμομιξία και την παιδεραστία, που συχνά συνδυάζονται. Φανερή βία είναι η κάθε μορφής χειροδικία.

Υπάρχει και η ψυχολογική βία, που δεν υστερεί σε καταστροφικές συνέπειες από την σωματική. Άθλια μορφή της είναι το bullying που υφίστανται τα παιδιά και οι νέοι από τους συμμαθητές τους. Είναι η λεκτική βία, το βρίσιμο, η προσβολή. Είναι ο ρατσισμός, δηλαδή ή άρνηση αποδοχής του διαφορετικού είτε αυτό έχει να κάνει να κάνει με το χρώμα είτε με την εθνικότητα είτε με τον σεξουαλικό προσανατολισμό των θυμάτων.

Υπάρχει όμως και η συγκεκαλυμμένη βία. Είναι η ειρωνεία, το κακόηθες κουτσομπολιό, το "να τα ψάλεις" στον άλλο, να του μιλάς απότομα, ο "χειρισμός" του άλλου ώστε να οδηγηθεί να κάνει κάτι που δεν επιθυμεί. Είναι ακόμη το να του κρατάς μούτρα, να μην του μιλάς.

Ο κατάλογος των μορφών βίας, φανερής και συγκεκαλυμμένης είναι μακρύς. Είμαι βέβαιος ότι ο αναγνώστης θα προσθέσει περιπτώσεις που έχω παραλείψει. Το "επί γης ειρήνη" συνεχίζει να είναι, δυστυχώς, ύστερα από 2015 χρόνια, μέγα ζητούμενο.

Σε όλους τους ανθρώπους ο ρόλος θύματος και θύτη συχνά εναλλάσσεται. Ο καθένας μας έχει βιώσει και τις δύο καταστάσεις. Το γεγονός ότι δεν αισθάνεται καθόλου ωραία όταν είναι θύμα δεν τον εμποδίζει στην επόμενη ευκαιρία να κάνει σε άλλους αυτά που έχει υποστεί.

Φίλες και φίλοι, τα αντίδοτα στη βία είναι πολλά: η ανεκτικότητα, η ψυχραιμία, η μεγαλοψυχία, η συγχώρεση, η λογική, η αγάπη για τον πλησίον (πεμπτουσία του χριστιανισμού), η αυτοκριτική, η υπομονή, η κατανόηση. Ο καθένας μας μπορεί να σκεφτεί για λίγο επάνω σε αυτό το θέμα και να πράξει κατά το δοκούν. Μόνον έτσι μπορούμε να ελπίσουμε ότι θα ζήσουμε σε ένα καλλίτερο κόσμο. Προς όφελος δικό μας και των γύρω μας.

Ας προσπαθήσουμε να έχουμε ένα λιγότερο βίαιο 2016, αρχίζοντας από τον εαυτό μας.