Φίλε επισκέπτη,

Καλωσόρισες στο ιστολόγιό μου .

Είμαι ο Άρης Γαβριηλίδης γεννημένος το 1948 στον Πειραιά. Σπούδασα οικονομικά στην Νομική Αθηνών και σταδιοδρόμησα ως διευθυντικό στέλεχος σε ναυτιλιακές τράπεζες και επιχειρήσεις. Τώρα ασχολούμαι αποκλειστικά με τις δύο παλιές μου αγάπες: τη συγγραφή βιβλίων και την μικρογλυπτική (readymade, assemblance art)

Εδώ καταγράφω όσες από τις σκέψεις μου θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να δημοσιευτούν. Εκθέτω επίσης φωτογραφίες από τα τεχνουργήματά μου, παρμένες από την "γκαλερί" της προσωπικής μου ιστοσελίδας: http://www.arisgavriilidis.gr/

Διευκρίνιση: ο τίτλος του blog, Aris-tourgimata, δεν οφείλεται σε οίηση αλλά σε λογοπαίγνιο: συνδυάζει το όνομά μου (Άρης) με τα δημι-ουργήματά μου (σκέψεις και τεχνουργήματα).

Φίλε επισκέπτη, ελπίζω να βρεις το ιστολόγιό μου ενδιαφέρον. Το σχόλιά σου ευπρόσδεκτα.

Σε περιμένω και:

Στην ιστοσελίδα μου: http://arisgavriilidis.gr/
στο Facebook: Aris Gavriilidis
στο Twitter: @agavriel1

EMAIL

352. Ο Θεός κι εγώ

Ύστερα από προβληματισμούς πολλών ετών σχετικά με την ύπαρξη του Θεού, κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: Λόγω της φύσεως του θέματος είναι αδύνατον να υπάρξουν αποδείξεις είτε για την ύπαρξη είτε για την μη ύπαρξη του. Επομένως, ο προβληματισμός αυτός, σε τελευταία ανάλυση, είναι ματαιοπονία.

Το ερώτημα τίθεται σε διαφορετικό επίπεδο. Εγώ, προσωπικά, χρειάζομαι την ύπαρξη του Θεού ή όχι; Χρειάζομαι την πίστη αυτή ως βοηθό στις δυσκολίες της ζωής, ως ύστατη παρηγοριά και καταφυγή, ως απάντηση στα μεταφυσικά μου ερωτηματικά; Αν την χρειάζομαι, τότε για μένα υπάρχει θεός. Αν όχι,  δεν υπάρχει.

Είναι ανόητο, ανέντιμο και αντιφατικό εκ μέρους μου, όσο δεν Τον χρειάζομαι να πιστεύω πως δεν υπάρχει και μόλις τον χρειασθώ να προστρέχω σ’ Αυτόν.

351. Η γαϊδουριά καπνιστών

         Η ανάγκη  μερικών καπνιστών να ικανοποιήσουν το πάθος τους είναι τόσο μεγάλη που δεν διστάζουν να αγνοούν κάθε έννοια στοιχειώδους κοινωνικής συμπεριφοράς, αδιαφορώντας για την ενόχληση που προκαλούν. Μέσα σε ένα μόνο Σαββατοκύριακο σημείωσα τρία περιστατικά:
Σάββατο πρωί συναντήθηκα φίλο μου στην καφετέρια της γειτονιάς. Σε λίγο ήλθε δίπλα μας ένα ζευγάρι με τρία  παιδιά, το ένα μωρό. Κάποια στιγμή ο φίλος μου  πήγε να ανάψει τσιγάρο. Του ζήτησα να κάνει υπομονή και να μην καπνίσει γιατί σε λίγο θα φεύγαμε. «Δεν σκέπτεσαι τα  διπλανά παιδάκια, που θα τα ντουμανιάσεις;» ποντάρισα στο πατρικό του φίλτρο. Εκείνος άναψε το τσιγάρο με ένα «έλα, μωρέ, τώρα».  
Το ίδιο βράδυ βρέθηκα με την παρέα μου σε ένα μικρό ρεστοράν. Η φίλη μας, συνταξιούχος χειρουργός και μανιώδης καπνίστρια έβγαλε τα τσιγάρα της. Οι άλλοι της θύμισαν  ότι η γυναίκα μου ενοχλείται πολύ από τον καπνό. «Κι εγώ πού θα καπνίσω;» ρώτησε. Οι άλλοι της είπαν ότι μπορεί να πάει έξω, όπως οι άλλοι θαμώνες. «Σιγά, να μην τρέχω τώρα έξω» είπε. Και, άναψε τσιγάρο.
Την επόμενη μέρα ήμασταν καλεσμένοι σε βάφτιση. Στο τραπέζι που ακολούθησε στην ταβέρνα, η κόρη φίλου μου, έγκυος στον έβδομο μήνα, κάπνιζε του καλού καιρού εν  μέσω άλλων παιδιών. «Καλά, δεν  φοβάσαι ότι το κάπνισμα μπορεί να κάνει κακό στο έμβρυο;» την ρώτησα απορημένος. «Θα δείξει», απάντησε αδιάφορα. Αφού το πάθος της την έκανε να μην λογαριάζει την υγεία του δικού της παιδιού, που περιμένει με τόση λαχτάρα, θα σεβόταν των  άλλων;
Αυτά τα περιστατικά δεν είναι η εξαίρεση. Είναι λίγα από τα πολλά που συναντώ συχνά. Οι περισσότεροι καπνιστές σέβονται τους άκαπνους  και φουμάρουν μόνο όπου επιτρέπεται ή αφού προηγουμένως ζητήσουν την άδειά τους. Οι ασυνείδητοι όμως δεν είναι λίγοι. Μόνον όταν βρεθούν στο εξωτερικό συμμορφώνονται και γίνονται παναγίες. Όταν επιστρέφουν στη χώρα μας, ξαναφορούν την ονή τους (κοινώς γαϊδουροτόμαρο).

350. Ησυχία, οι Ισπανοί κοιμούνται…

Γράφει ο τύπος:

"Συγγνώμη από τους Ισπανούς ζήτησε ο βασιλιάς Χουάν Κάρλος, ο οποίος εν μέσω κρίσης, πήγε διακοπές στην Μπουτσουάνα, όπου επιδόθηκε σε σαφάρι ελεφάντων.
Στην Μποτσουάνα, ο μονάρχης δεν ήταν μόνος του. Φέρεται ότι συνοδευόταν από την Κορίνα τσου Ζάιν-Βιτγκεστάιν, 46 ετών, «στενή του φίλη», η οποία υποτίθεται ότι οργάνωσε το σαφάρι. Η πριγκίπισσα Κορίνα δεν είναι η μοναδική «στενή φίλη» του Χουάν Κάρλος. Σύμφωνα με τη δημοσιογράφο Πιλάρ Εϊρε, «η βασίλισσα Σοφία είναι η πιο μόνη γυναίκα στην Ισπανία, καθώς η συζυγική της ζωή έχει εξελιχθεί σε τραγωδία». Στο βιβλίο της που κυκλοφόρησε προ δύο μηνών, με τίτλο «Η μοναξιά της Βασίλισσας: Σοφία, μια ζωή», η δημοσιογράφος ισχυρίζεται ότι ο βασιλιάς της Ισπανίας έχει αδυναμία στο γυναικείο φύλο, τόσο μεγάλη που οι ερωμένες του υπολογίζονται σε... 1.500".

Εμείς τον δικό μας τον διώξαμε προ πολλού.
Εσείς, Ισπανοί, ακόμη κοιμάστε;

349. Πριν και μετά εκατό χρόνια

         Κάτι διάβαζα για τους Βαλκανικούς πολέμους το 1912-13. Για φαντάσου, σκέφτηκα, πέρασαν από τότε εκατό χρόνια. Πολύ μακρινή εποχή. Από τους προγόνους μου, που ζούσαν τότε, κανένας, φυσικά, δεν υπάρχει. Ο κρίκος στην αλυσίδα των προγόνων μου σταματά στους παππούδες μου. Για τους γονείς εκείνων δεν γνωρίζω τίποτε, ούτε φωτογραφίες δεν έχω.   
Ύστερα από εκατό χρόνια, το 2112, δεν θα ζω εγώ, ούτε ο γιος μου, ούτε τα μελλοντικά εγγόνια μου. Τα δισέγγονά μου, εάν γεννηθούν, θα αγνοούν την ύπαρξη μου, όπως εγώ την ύπαρξη του προπάππου μου. Θα μου πεις, με τα σημερινά μέσα, μπορώ να τους αφήσω φωτογραφίες, κείμενα, έργα μου. Ανόητη ματαιοδοξία.
Διακόσια χρόνια, λοιπόν. Πόσο τεράστιος χρόνος για μένα και πόσο απειροελάχιστος μπροστά στα 14,5 δισεκατομμύρια χρόνια από την δημιουργία του σύμπαντος.  
Ύστερα από αυτές τις σκέψεις αισθάνομαι πως αγαπώ περισσότερο τους ανθρώπους, την φύση, την ζωή.

348. ΕΛΛΗΝΑΣ 2012


Εικονίζεται το έργο μου "ΕΛΛΗΝΑΣ 2012", από την συλλογή "Γραβάτες" (Assembling art)

347. Μια μερίδα…μακαρόνι!

          Μέχρι πριν από κάποια χρόνια, οι πινακίδες έξω από τα καταστήματα ανάφεραν τα πωλούμενα είδη στον πληθυντικό: είδη δώρων, έπιπλα, μεζέδες, υαλικά, υφάσματα, ρούχα, γλυκά κουταλιού-ταψιού, καπέλα, τυρόπιττες, πάστες, κοσμήματα κλπ.
Τον τελευταίο καιρό, έγινε μόδα ο ενικός: έπιπλο, γλυκό, καφές, ρούχο, τυρόπιττα, κόσμημα, δώρο και πάει λέγοντας. Νομίζουν ίσως πως έτσι το διαφημιζόμενο είδος αποκτά μοναδικότητα, ξεφεύγει από τον σωρό, γίνεται σικάτο.  Μου φαίνεται εξεζητημένο και λίγο αστείο. 
Γελώ κάθε φορά που βλέπω ταμπέλα εστιατορίου που πληροφορεί τους περαστικούς ότι εκεί μπορούν να φάνε…μακαρόνι. Την επομένη φορά θα μπω και θα παραγγείλω μία  μερίδα μακαρόνι, μία ρεβίθι και μια χούφτα ελιά! 

346. Όπερα και θεία λειτουργία

Με όλο τον προσήκοντα σεβασμό προς την θεία λειτουργία όλων των θρησκειών και δογμάτων, επισημαίνω τις εξής ομοιότητες ανάμεσα σ’ αυτήν και στην όπερα:
·   Ο λόγος εκφέρεται με μουσική (ψαλμωδία-τραγούδι).
·   Ο λόγος είναι αυστηρά καθορισμένος από γραπτό κείμενο (λιμπρέτο-ακολουθία).
·   Ο χώρος τέλεσης είναι κάποιο μεγαλοπρεπές οικοδόμημα, κτισμένο γι’ αυτόν τον σκοπό (ναός-κτίριο όπερας).
·   Η αμφίεση των συντελεστών είναι ειδική (άμφια-κοστούμια).
·   Τα τελούμενα γίνονται ενώπιον ακροατηρίου (εκκλησίασμα-κοινό).
·   Η θεματολογία της όπερας περιλαμβάνει θρησκευτικά θέματα (π.χ. «Σαλώμη», του Ρ. Στράους, «Μωυσής και Φαραώ» του Ροσσίνι, «Θεοδώρα» του Χαίντελ).
·   Συνθέτες όπερας έγραψαν και εκκλησιαστική μουσική: ο Χαίντελ έγραψε και ορατόρια, ο Χάυντν όπερες και λειτουργίες κλπ.

Για διαφορετικούς, φυσικά, σκοπούς, χαίρομαι και τα δύο.

345. Ο μύθος στη ζωή μας

      Ερχόμαστε στον κόσμο και μας γαλουχούνε παιδικά παραμύθια.
Φεύγουμε από αυτόν πιστεύοντας σε μεταφυσικούς μύθους για το επέκεινα.
Στο μεταξύ διάστημα, μεγαλύτερο χρόνο ζούμε σε ένα φαντασιακό κόσμο παρά στον πραγματικό.
Στον φαντασιακό, όταν διαβάζουμε ένα λογοτεχνικό βιβλίο, κόβοντας την επαφή με τον περίγυρό μας και ζώντας τη ζωή των ηρώων του μυθιστορήματος, διηγήματος και γενικότερα του λογοτεχνήματος. Όταν διαβάζουμε μυθολογία της πατρίδας μας ή άλλων χωρών.
Τα έπη που έχουν περίοπτη θέση στην κουλτούρα των λαών (Ιλιάδα, Οδύσσεια, Αινιάδα, Γκιλγκαμές, Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν, Θεία Κωμωδία, Μαινόμενος Ορλάνδος κλπ,) όπως και οι παραλογές (του Νεκρού Αδελφού) με τα οποία μεγάλωσαν γενιές και γενιές, μύθοι είναι.
Οι κινηματογραφικές ταινίες, τα θεατρικά έργα, οι όπερες, τα σίριαλ στην τηλεόραση, τα ανέκδοτα που διηγούμαστε κι αυτά μύθοι.
Οι οπαδοί της κάθε θρησκείας θεωρούν ότι όλοι οι αλλόθρησκοι πιστεύουν στους μύθους της θρησκείας τους. 
Το ένα τρίτο της ζωής μας το περνάμε κοιμώμενοι. Όμως τα όνειρα που βλέπουμε στον ύπνο μας, μύθοι είναι.
Φυγή από την πραγματικότητα κάνουμε όταν αναπολούμε σκηνές του παρελθόντος, όταν ρεμβάζουμε ή φανταζόμαστε μελλοντικές σκηνές. Το ίδιο κι όταν ακούμε διηγήσεις άλλων, συμμετέχομε σε κουτσομπολιά ή χαζεύουμε στην τηλεόραση. Παύουμε τότε να παράγουμε δικές μας σκέψεις και αναλίσκουμε σκέψεις, εικόνες και δραστηριότητες άλλων. Σε ακραίες περιπτώσεις η ανάγκη για φυγή από την πραγματικότητα οδηγεί στα ναρκωτικά.  Όλα τα υποκατάστατα της πραγματικότητας είναι μύθοι.
Τελικά, σε όλη την διάρκεια της ζωής μας καταναλώνουμε τεράστιες ποσότητες μύθου. Αυτό εξηγεί και την προθυμία των ανθρώπων να πιστεύουν  ακόμη και σε εξωφρενικά πράγματα, που επαληθεύει τον ενάμισι στίχο του Έλιοτ «…human kind / Cannot bear very much reality», το ανθρώπινο είδος δεν μπορεί να αντέξει πάρα πολύ πραγματικότητα.