Φίλε επισκέπτη,

Καλωσόρισες στο ιστολόγιό μου .

Είμαι ο Άρης Γαβριηλίδης γεννημένος το 1948 στον Πειραιά. Σπούδασα οικονομικά στην Νομική Αθηνών και σταδιοδρόμησα ως διευθυντικό στέλεχος σε ναυτιλιακές τράπεζες και επιχειρήσεις. Τώρα ασχολούμαι αποκλειστικά με τις δύο παλιές μου αγάπες: τη συγγραφή βιβλίων και την μικρογλυπτική (readymade, assemblance art)

Εδώ καταγράφω όσες από τις σκέψεις μου θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να δημοσιευτούν. Εκθέτω επίσης φωτογραφίες από τα τεχνουργήματά μου, παρμένες από την "γκαλερί" της προσωπικής μου ιστοσελίδας: http://www.arisgavriilidis.gr/

Διευκρίνιση: ο τίτλος του blog, Aris-tourgimata, δεν οφείλεται σε οίηση αλλά σε λογοπαίγνιο: συνδυάζει το όνομά μου (Άρης) με τα δημι-ουργήματά μου (σκέψεις και τεχνουργήματα).

Φίλε επισκέπτη, ελπίζω να βρεις το ιστολόγιό μου ενδιαφέρον. Το σχόλιά σου ευπρόσδεκτα.

Σε περιμένω και:

Στην ιστοσελίδα μου: http://arisgavriilidis.gr/
στο Facebook: Aris Gavriilidis
στο Twitter: @agavriel1

EMAIL

405. Σκυλί με τρια ποδάρια

Τον ξύπνησε το αδύνατο γαύγισμα. Μισάνοιξε το καπάκι του χαρτοκιβώτιου και έριξε μια ματιά έξω. Οι πρώτες νιφάδες άσπριζαν το πεζοδρόμιο. Το είδε που ερχόταν παραπατώντας. Έλειπε το μπροστινό δεξί ποδάρι του. Τον κοιτούσε φοβισμένο.
Άνοιξε την τελευταία κονσέρβα. Την άδειασε κάτω από την μουσούδα του. Tην έκανε μια χαψιά.
Το κρύο δυνάμωνε. Έπιασε τα δεκανίκια και σύρθηκε έξω. Ακουμπώντας στο δέντρο στήθηκε όρθιος. Κίνησε.
Τον πήρε από πίσω.    
Ένας άνθρωπος και ένα σκυλί. Τέσσερα, όλα μαζί, ποδάρια.
Το χιόνι πύκνωνε.

404. Εγκλήματα τραπεζών (4/4)


Έγκλημα τέταρτο
Η απληστία των τραπεζών τις ώθησε να σκαρφιστούν ένα ακόμη τρόπο για να κερδοσκοπήσουν εις βάρος των πελατών τους, παραπλανώντας τους.
Τους έλεγαν: έχεις μια κατάθεση 100.000 ευρώ.
Αν  τα βάλεις σε προθεσμιακό λογαριασμό ενός μηνός θα σου δώσω επιτόκιο π.χ. 3% ετησίως.
Μπορώ όμως να σου αυξήσω το επιτόκιο σε 8% αν βάλεις στοίχημα ότι η ισοτιμία ευρώ /δολάριο κατά την τελευταία ημέρα του μηνός δεν  θα υπερβαίνει μια προκαθορισμένη ισοτιμία.
1η περίπτωση: Αν δεν την υπερβεί θα λάβεις  το κεφάλαιό σου και τον τόκο με 8% σε ευρώ.
2η περίπτωση: Αν  την υπερβεί θα τα λάβεις σε δολάρια, στην προκαθορισθείσα ισοτιμία (και όχι σε αυτήν που ισχύει στο τέλος του μηνός όπως θα συνέβαινε χωρίς το στοίχημα).
Ο καταθέτης, δελεασμένος από το επιτόκιο του 8%, δέχεται την συναλλαγή χωρίς όμως να συνειδητοποιεί τον  ρίσκο του. Νομίζει πως αν συμβεί η 2η περίπτωση το κεφάλαιό του παραμένει ανέπαφο, μόνο που έχει θα μετατραπεί σε δολάρια. Μεγάλη πλάνη. Θα ίσχυε αυτό μόνο αν η μετατροπή γινόταν στην ισοτιμία που ισχύει την ημέρα της μετατροπής και όχι στην προκαθορισθείσα. Στην πραγματικότητα όμως αυτό δεν συμβαίνει αφού η μετατροπή  γίνεται στην προκαθορισθείσα ισοτιμία. Μετά την μετατροπή, αν λογαριάσει τα δολάριά του με την τρέχουσα ισοτιμία (και όχι την προκαθόρισθείσα) θα διαπιστώσει πως το ισόποσό τους είναι  λιγότερο από 100.000 ευρώ.
Για να του χρυσώσει το χάπι η  τράπεζα του λέει: έλα να ξαναπαίξουμε το παιχνίδι από την ανάποδη τώρα, δηλαδή από τα δολάρια στα ευρώ αφού βεβαίως σου δώσω παραπάνω επιτόκιο για την κατάθεσή σου.
Έτσι η τράπεζα βάζει τον άσχετο με το συνάλλαγμα πελάτη της να στοιχηματίζει σε κάτι που αγνοεί. Φυσικό είναι να χάνει, εκτός κι αν σταθεί τυχερός.
Έκανα την εξής ερώτηση σε φίλο μου, φιλόλογο, που κληρονόμησε κάποια λεφτουδάκια από τον πατέρα του και η τράπεζά του τον έπεισε να μπει σε αυτό το παιχνίδι:
«Δεν μου λες, Κοσμά, αν σου έλεγα να  παίξουμε ένα παιχνίδι: Θα σου δώσω 5.000 ευρώ. Αν  σε ένα μήνα η ισοτιμία ευρώ / δολαρίου είναι μέχρι 1.32 δεν θα μου οφείλεις τίποτε και τα λεφτά θα παραμείνουν δικά σου. Αν όμως την υπερβεί, τότε εσύ θα μου δώσεις 7.000 ευρώ. Όσο πιο μεγάλη είναι η υπέρβαση τόσο πιο πολλά λεφτά θα μου δώσεις. Δέχεσαι;»
Χωρίς να διστάσει απάντησε αρνητικά.
«Μα, αυτό που κάνεις με την τράπεζα είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Η μόνη διαφορά είναι πως δεν υπάρχει κατάθεση». 
«Τότε η τράπεζα γιατί το κάνει με κατάθεση;» απόρησε.
«Για να σε παραπλανήσει, βρε ανόητε. Διαφορετικά θα αρνιόσουν, όπως αρνήθηκες και την δική μου πρόταση».

Τα εγκλήματα των τραπεζών που ανέφερα δεν είναι τα μόνα. Έχουν διαπράξει πολύ περισσότερα. Είναι εγκλήματα χωρίς τιμωρία.
Θυμηθείτε τα τοξικά προϊόντα που δημιούργησαν με την εντελώς ηλίθια συμπεριφορά τους οι Αμερικανικές τράπεζες σκορπίζοντας απλόχερα στεγαστικά δάνεια σε όποιον είχε μια μύτη κι ένα στόμα. Στηρίζονταν, βλέπεις, στην εικασία πως οι αξίες των ακινήτων θα αυξάνονται διαρκώς, στο διηνεκές. Κάτι τέτοιο δεν  συνέβη φυσικά, η φούσκα έσκασε και τα θραύσματα σκόρπισαν σ’  όλο τον κόσμο.
Όταν  ρώτησαν τον πρόεδρο μιας από αυτές τις Αμερικάνικες τράπεζες γιατί το επέτρεψε αυτό, απάντησε: «όσο η μουσική παίζει είσαι υποχρεωμένος να χορεύεις», δηλαδή, όσο υπάρχει κέρδος από αυτή την αυτοκτονική συμπεριφορά είσαι υποχρεωμένος να μη σταματάς και να υποκρίνεσαι πως δεν βλέπεις την επερχόμενη καταστροφή. Η γιαγιά μου έλεγε το ίδιο πράγμα με μια παροιμία: «πώς πάνε οι στραβοί στον Άδη; Ο ένας πίσω από τον άλλο»!
Άν συνασπισθούν οι πελάτες των τραπεζών που ζημιώθηκαν επειδή εκείνες εκμεταλλεύθηκαν την προφανή και αυταπόδεικτη άγνοιά τους σε χρηματοοικονομικά προϊόντα, είμαι βέβαιος πως έχουν το νομικό έρεισμα να απαιτήσουν δικαστικώς να τους αποζημιώσουν για την χασούρα που έχουν υποστεί όλα αυτά τα χρόνια.
(τέλος)

403. Εγκλήματα τραπεζών (3/4)


Έγκλημα τρίτο  
Πάμε τώρα σε ένα ακόμη μεγαλύτερο έγκλημα: την μετατροπή του στεγαστικού δανείου από ευρώ σε άλλο νόμισμα με χαμηλότερο επιτόκιο, όπως το Ελβετικό φράγκο. Ήταν προαιρετική μεν αλλά έτσι συμβούλευαν οι τράπεζες τους πελάτες τους να κάνουν.  
Πού είναι το πρόβλημα, θα ρωτήσετε, αφού οι πελάτες γλυτώνουν τόκους με το χαμηλότερο επιτόκιο; Εδώ η απάντηση είναι: «το τυράκι το είδες, την φάκα δεν την είδες;» Η φάκα είναι πως τα εισοδήματά σου είναι σε ευρώ αλλά εσύ ξεπληρώνεις το δάνειο (δόσεις και τόκους) σε Ελβετικά φράγκα. Αυτό το κάνεις μετατρέποντας κάθε φορά τα ευρώ σου σε φράγκα.
Όταν όμως η ισοτιμία μεταξύ των δύο νομισμάτων αλλάζει (που οπωσδήποτε αλλάζει) αν το φράγκο υπερτιμηθεί, τότε θα πρέπει να πληρώνεις περισσότερα ευρώ για να αγοράσεις τα ίδια φράγκα που χρωστάς. Όσο πιο πολύ υπερτιμάται, τόσο πιο πολλά ευρώ πληρώνεις.  
Θα μου πεις, ναι, αλλά όταν το φράγκο υποτιμάται τότε θα χρειάζεσαι λιγότερα ευρώ και έτσι θα κερδίζεις διπλά: και από τον μειωμένο τόκο (λόγω χαμηλότερου επιτοκίου του φράγκου) και από την ισοτιμία. Σύμφωνοι.
Όμως με πια λογική βάζει η τράπεζα ένα γιατρό, δικηγόρο, μηχανικό, αρχιτέκτονα, εκπαιδευτικό, μαγαζάτορα ή υπάλληλο που είναι εντελώς άσχετος με τις ισοτιμίες να πάρει συναλλαγματικό ρίσκο; Πώς περιμένεις από αυτόν να προβλέψει την ισοτιμία ευρώ-φράγκου ύστερα από έξι μήνες, ένα χρόνο, δύο τρία, τέσσερα ή πέντε χρόνια αφότου πήρε το δάνειο;
Εδώ εφοπλιστές, γνώστες της χρηματαγοράς, με οικονομικά επιτελεία να τους υποστηρίζουν έχασαν πολλά εκατομμύρια δολάρια στο παρελθόν όταν μετέτρεψαν το δάνειό τους από δολάρια σε γιεν επειδή δελεάστηκαν από το χαμηλότερο επιτόκιο. Οι άσχετοι  μεροκαματιάρηδες θα γλύτωναν;
Αποτέλεσμα: εδώ και χρόνια, χιλιάδες δανειολήπτες στεγαστικών δανείων έχουν εγκλωβιστεί στο Ελβετικό φράγκο  στο οποίο το μετέτρεψαν με την παραίνεση των τραπεζών. Έχουν πληρώσει ένα σωρό λεφτά και βλέπουν το υπόλοιπο του δανείου τους, μεταφρασμένο σε ευρώ, να αυξάνεται αντί να μειώνεται. Χώρια  που κάθε μήνα θέλουν όλο και περισσότερα ευρώ για να αγοράσουν τα φράγκα που χρωστούν.
Γιατί οι τράπεζες το έκαναν αυτό, αφού γνώριζαν ότι έβαζαν τους πελάτες τους στο στόμα του λύκου; Η απάντηση είναι μονολεκτική: απληστία.  Σε κάθε μετατροπή νομίσματος η τράπεζα κερδίζει από το «εκάρ». Έτσι κέρδισε και από την αρχική μετατροπή του δανείου από ευρώ σε φράγκα αλλά και σε όλη την διάρκεια του δανείου κερδίζει μετατρέποντας κάθε μήνα το τοκοχρεολύσιο από ευρώ σε φράγκα. Μπροστά στο κέρδος της αδιαφορεί παγερά για τις καταστροφικές συνέπειες που έχει η τακτική της στα νοικοκυριά που δανείστηκαν.
(συνεχίζεται)

402. Εγκλήματα τραπεζών (2/4)

Έγκλημα δεύτερο
Πάμε τώρα στις πιστωτικές κάρτες. Η πίστωση είναι μια μορφή δανείου. Όπως συμβαίνει σε όλα τα δάνεια, ενέχει τον κίνδυνο να μην  ξεπληρωθεί. Επομένως η τράπεζα οφείλει να κάνει τον έλεγχο της πιστοληπτικής ικανότητας του υποψήφιου πελάτη, πριν του χορηγήσει την πιστωτική κάρτα. Στην πραγματικότητα έκανε το αντίθετο. Μοίραζε κάρτες σαν φέιγ βολάν σε κάθε περαστικό, συχνά με φορτικό τρόπο, ή ταχυδρομούσαν  την κάρτα σπίτι σου ακόμη κι αν δεν την είχες ζητήσει! Κάρτα απόκτησε και η κουτσή Μαρία.
Έπαθα σοκ όταν είδα πως η αμερικανική τράπεζα στην οποία εργαζόμουν κάποτε, γνωστή για το κύρος της, έβγαλε τραπεζάκι στην Ακτή Μιαούλη, στο λιμάνι του Πειραιά, όπου ευειδής κοπέλα πλασάριζε πιστωτικές κάρτες στους περαστικούς!
Μοιραία, οι επισφάλειες (δηλαδή οι απλήρωτοι λογαριασμοί από τις κάρτες) ήσαν μεγάλες. Όμως αυτό το είχαν προβλέψει οι εγκέφαλοι των τραπεζών. Την ζημιά δεν την πλήρωναν οι τράπεζες αλλά την φόρτωναν στους…συνεπείς κατόχους καρτών. Πως; Πολύ απλά, είχαν φουσκώσει εξ αρχής τα επιτόκια που επέβαλαν για τα χρεωστικά υπόλοιπα. Έτσι, αντί να χρεώνουν σε όλους χ% επιτόκιο χρέωναν χ+4%  εισπράττοντας εκ των προτέρων  από τους συνεπείς πελάτες τους το 4% που προϋπολόγιζαν σαν χασούρα από τους μπαταξήδες.
(συνεχίζεται)

401. Εγκλήματα των τραπεζών (1/4)

     
       Το οικονομικό ξεσάλωμα που έζησε η Ελληνική κοινωνία οι τράπεζες δεν το άφησαν να πάει χαμένο. Το εκμεταλλεύτηκαν με θεμιτά και αθέμιτα μέσα για να κερδοσκοπήσουν εις βάρος των πελατών τους, διαπράττοντας μια σειρά εγκλημάτων. Εδώ επισημαίνω τέσσερα από αυτά. Είμαι βέβαιος ότι ο αναγνώστης θα αναγνωρίσει τον  εαυτό του ως θύμα σε τουλάχιστον ένα:

Έγκλημα πρώτο
Ας αρχίσω με τις απαράδεκτες χρεώσεις που έκαναν εφευρίσκοντας συχνά γελοίες αφορμές.
Για παράδειγμα: Σε κάθε στεγαστικό δάνειο χρέωναν και μερικά εκατοστάρικα ευρώ για «έξοδα φακέλου». Αν ένας καταστηματάρχης που πουλάει έπιπλα με δόσεις χρέωνε τον πελάτη του με τέτοια έξοδα θα τον έπαιρναν με τις πέτρες και θα έμενε χωρίς δουλειά.  Εκτός κι αν όλοι οι επιπλάδες συνεννοούνταν μεταξύ τους και το επέβαλαν. Αυτό ακριβώς έκαναν οι τράπεζες, ενεργώντας σαν τραστ.
Άλλο παράδειγμα: σε χρέωναν επειδή έκανες μια απλή κατάθεση στον λογαριασμό πελάτη τους!
Ώσπου, επί τέλους, κάποια στιγμή, ξύπνησε η Τράπεζα της Ελλάδος και κατάργησε όλες αυτές τις απίθανες και πολυποίκιλες χρεώσεις. Στο μεταξύ, βέβαια,  οι τράπεζες εισέπραξαν τεράστια ποσά, έχοντας γδάρει τους πελάτες τους.
(συνεχίζεται)
 

400. Ο έρως χρόνια δεν κοιτά...

        Αναρωτιέμαι ποιος είναι ο λόγος που μια νέα γυναίκα δέχεται να παντρευτεί έναν άντρα μεγαλύτερο της κατά μερικές δεκαετίες. Ξέρω, το μυαλό όλων πηγαίνει στο χρήμα. «Η παλιά η κότα έχει το ζουμί…αλλά ο γέρος κόκορας το πορτοφόλι!», λέει η γνωστή παροιμία, όπως την συμπλήρωσα εγώ. Σύνηθες το φαινόμενο με πλούσιους επιχειρηματίες, και όχι μόνο.


Το χρήμα όμως δεν δίνει την απάντηση για όλες τις περιπτώσεις. Για παράδειγμα, έχουμε δει συζύγους, συντρόφους ή ερωμένες γνωστών Ελλήνων συγγραφέων, στιχουργών και ποιητών, με ηλικία πολύ μικρότερη από την δική τους. Ο Κωστής Παλαμάς είναι ένας από αυτούς, για να αναφέρω μόνο τον παλαιότερο. Υποθέτω ότι το κίνητρο για τις νέες αυτές γυναίκες ήταν ο θαυμασμός τους για το ταλέντο και την τέχνη τους. Ίσως και η φιλοδοξία πως το ίνδαλμά τους θα τις βοηθούσε να αναδείξουν κάποιο αντίστοιχο ταλέντο που διέθεταν κι εκείνες (ή έτσι νόμιζαν). Στην χιουμοριστική, παλαιότερη παρατήρηση του Νίκου Δήμου «στην εποχή μας, με τα ποιήματα ούτε γκόμενα δεν βγάζεις…»,  θα αντέτεινα  «...εκτός κι αν είσαι ήδη διάσημος ποιητής».  Ο Τσάρλι Τσάπλιν και ο Αντρέ Σεγκόβια έγιναν πατεράδες σε προχωρημένη ηλικία.
Υπάρχει και η φροϋδική εξήγηση με το σύνδρομο της Ηλέκτρας, αντίστοιχο του Οιδιπόδειου. Νέες γυναίκες που θαύμαζαν τον πατέρα τους έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να συνδεθούν με άνδρες της ηλικίας του. 
Ο Χένρι Κίσινγκερ είχε επισημάνει ότι το ισχυρότερο αφροδισιακό που έλκει τις γυναίκες είναι η πολιτική δύναμη. Αυτό εξηγεί γιατί η πολιτική έχει γεμίσει από διάσημους επιβήτορες νεανίδων: Τζων Κένεντι, Ανδρέας Παπανδρέου, Μπιλ Κλίντον (φωτο), Σίλβιο Μπερλουσκόνι, Στρος Καν κλπ.
Μια άλλη περίπτωση είναι ο επαγγελματικός χώρος. Πιστεύω πως στην ανδροκρατούμενη κοινωνία μας, μια γυναίκα για να ανελιχτεί καταβάλει μεγαλύτερη προσπάθεια από του άνδρα. Έχω θυμώσει ακούγοντας κακόβουλους άνδρες να αφήνουν βρώμικα και ανυπόστατα υπονοούμενα για γυναίκες που επάξια κατέλαβαν μια υψηλή θέση. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν περιπτώσεις όπου κάποιες πράγματι αξιοποίησαν κατάλληλα τα θέλγητρά τους για να ανελιχθούν. 
Το αντίστροφο φαινόμενο, δηλαδή νέοι άνδρες με ηλικιωμένες γυναίκες είναι υπαρκτό αλλά πιο σπάνιο. Εξαιρώντας τους επαγγελματίες ζιγκολό, ας θυμηθούμε π.χ. τον Τεό Σαγκαπό με την γηραλέα Εντίθ Πιάφ,  ή τον  νεαρό Αλβανό που παντρεύτηκε την υπέργηρη αφεντικίνα του, όπως μάθαμε από τον τύπο. Και ο παλιός Ελληνικός κινηματογράφος είναι γεμάτος με περιπτώσεις πασίγνωστων αρρένων ηθοποιών  που οφείλουν την καριέρα τους στη σχέση που ανέπτυξαν, στα πρώτα τους βήματα, με διάσημες αλλά πολύ μεγαλύτερες συναδέλφους τους.
Υπάρχει ακόμη και η ψυχοπαθολογική περίπτωση της γεροντο-λαγνείας, από την οποία προφανώς υπέφερε ο Βρετανός οικογενειάρχης ταξιτζής, όπως αποδείχτηκε μετά την σύλληψή του, που έμπαινε το βράδυ σε σπίτια αποκλειστικά υπερήλικων γυναικών και τις βίαζε.
Η κοινωνία ανέχεται το ζευγάρωμα νέας με ηλικιωμένο δίνοντας μάλιστα και συγχωροχάρτι με το «ο έρως χρόνια δεν κοιτά». Αντίθετα, δεν ανέχεται το αντίστροφο δηλαδή την ερωτική σχέση νέου με ηλικιωμένη, που την αποκαλεί χλευαστικά τεκνατζού.  «Άτιμη κενωνία»...
 
 

399. ΤΟ ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΚΟΛΟΜΒΟΥ


Κάποιοι είπαν κατάμουτρα στον Χριστόφορο Κολόμβο ότι η ανακάλυψή του δεν ήταν και καμιά σπουδαία δουλειά. Εκείνος τους προκάλεσε να στήσουν όρθιο ένα αυγό. Όταν απέτυχαν αυτός χτύπησε ελαφρά το αυγό στο τραπέζι σπάζοντας την καμπύλη.   Ιδού η…αναπαράσταση!

Christopher Colombus, challenged his critics to make an egg stand on its tip; and, after they gave up, he did it himself by tapping the egg on the table so as to flatten its tip. Here is a…reenactment!

(Εικονίζεται το έγο μου "Το αυγό του Κολόμβου" από την συλλογή "Σιγά τα αυγά!")

398. Η μαθητριούλα και ο επιστήμων

Με φρίκη διαβάσαμε τις προάλλες στον τύπο την ιστορία της μικρής Πακιστανής μαθήτριας, που πυροβολήθηκε από Ταλιμπάν επειδή επέμενε να παρακολουθεί τα μαθήματα του σχολείου της, παρά τις απαγορεύσεις τους. «Μα, πως είναι δυνατόν! Στην εποχή μας;» αναρωτιόμασταν με ανατριχίλα. «Αλλά, βέβαια, σε υπανάπτυκτα μέρη, τι περιμένεις;»  σπεύσαμε να προσθέσουμε. 
Μετά από λίγες μέρες, ξανά στον τύπο: Ο Άγγλος επιστήμονας Άλαν Τιούρινγκ ήταν ένας από τους αφανείς ήρωες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αποκρυπτογράφησε τους γερμανικούς κώδικες επικοινωνίας συμβάλλοντας καθοριστικά στην έκβαση του πολέμου. Το 1952 συνελήφθη με το αδίκημα «περί σοδομισμού» (η ομοφυλοφιλία ήταν ποινικό αδίκημα στην Αγγλία) και υποχρεώθηκε να υποβληθεί σε θεραπεία ορμονών προκειμένου να ξεπεράσει την «αρρώστια». Δύο χρόνια αργότερα βρέθηκε νεκρός. Υδροκυάνιο εντοπίστηκε στο αίμα του, ωστόσο, επικρατεί ακόμα διχογνωμία αν επρόκειτο για αυτοκτονία ή δολοφονία».
Άθελά μου, έκανα τους παραλληλισμούς: Μαθητριούλα-διαπρεπής επιστήμων. Φοίτηση-ομοφυλοφιλία. Ταλιμπάν-Αγγλικό κράτος.
Τελικά, δεν είμαστε και τόσο αναπτυγμένοι όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Τουλάχιστον όχι τόσο όσο να μας επιτρέπεται να κουνάμε το δάχτυλο σε άλλους λαούς.
Κι ας μην ισχυριστεί κάποιος ότι από την υπόθεση Τιούρινγκ έχουν περάσει κάποιες δεκαετίες. Το 1952 ήταν χθές.
Ούτε να κατηγορήσουμε τους Άγγλους. Στην Ελλάδα, σήμερα, η ομοφυλοφιλία μπορεί να μην είναι ποινικό αδίκημα αλλά το κοινωνικό στίγμα,  είναι ακόμη τεράστιο, για τους μη επώνυμους, τους οποίους οδηγεί μέχρι την αυτοκτονία.