Φίλε επισκέπτη,

Καλωσόρισες στο ιστολόγιό μου .

Είμαι ο Άρης Γαβριηλίδης γεννημένος το 1948 στον Πειραιά. Σπούδασα οικονομικά στην Νομική Αθηνών και σταδιοδρόμησα ως διευθυντικό στέλεχος σε ναυτιλιακές τράπεζες και επιχειρήσεις. Τώρα ασχολούμαι αποκλειστικά με τις δύο παλιές μου αγάπες: τη συγγραφή βιβλίων και την μικρογλυπτική (readymade, assemblance art)

Εδώ καταγράφω όσες από τις σκέψεις μου θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να δημοσιευτούν. Εκθέτω επίσης φωτογραφίες από τα τεχνουργήματά μου, παρμένες από την "γκαλερί" της προσωπικής μου ιστοσελίδας: http://www.arisgavriilidis.gr/

Διευκρίνιση: ο τίτλος του blog, Aris-tourgimata, δεν οφείλεται σε οίηση αλλά σε λογοπαίγνιο: συνδυάζει το όνομά μου (Άρης) με τα δημι-ουργήματά μου (σκέψεις και τεχνουργήματα).

Φίλε επισκέπτη, ελπίζω να βρεις το ιστολόγιό μου ενδιαφέρον. Το σχόλιά σου ευπρόσδεκτα.

Σε περιμένω και:

Στην ιστοσελίδα μου: http://arisgavriilidis.gr/
στο Facebook: Aris Gavriilidis
στο Twitter: @agavriel1

EMAIL

521. Ερωτηματικό και καλαισθησία

Σε Ελληνικό κείμενο, η χρήση του λατινικού ερωτηματικού (?) αντί του ορθού (;) είναι χειρότερη από λάθος. Είναι ακαλαισθησία... 

520. Το καπάκι της λεμονάδας

«Με έναν ηθοποιό και μια καρέκλα κάνεις θέατρο» είχε πει ο Κουν.

«Με ένα παιδί και ένα τσίγκινο καπάκι λεμονάδας κάνεις παιχνίδι», λέω εγώ. 

519. Παγιδευμένοι στο ελβετικό φράγκο του στεγαστικού δανείου

Το οικονομικό ξεσάλωμα που έζησε η Ελληνική κοινωνία μέχρι την κρίση οι τράπεζες το εκμεταλλεύτηκαν με θεμιτά και αθέμιτα μέσα για να κερδοσκοπήσουν εις βάρος των πελατών τους. Ας θυμηθούμε τις οι απαράδεκτες χρεώσεις που έκαναν εφευρίσκοντας γελοίες αφορμές. Για παράδειγμα: Στα στεγαστικά δάνεια, όλες οι τράπεζες, κάνοντας τραστ, χρέωναν κάθε χρόνο μερικά εκατοστάρικα ευρώ για «έξοδα φακέλου». Σε χρέωναν επίσης όταν έκανες μια απλή κατάθεση σε λογαριασμό πελάτη τους! Ώσπου, με μεγάλη καθυστέρηση, ξύπνησε η Τράπεζα της Ελλάδος και κατάργησε όλες αυτές τις απίθανες χρεώσεις. Στο μεταξύ, βέβαια,  οι τράπεζες είχαν εισπράξει τεράστια ποσά.

Το μεγαλύτερο έγκλημά τους: η μετατροπή του στεγαστικού δανείου από ευρώ σε άλλο νόμισμα με χαμηλότερο επιτόκιο, π.χ. το ελβετικό φράγκο. Η μετατροπή ήταν προαιρετική μεν αλλά έτσι σε συμβούλευαν οι τράπεζες να κάνεις. Με αυτό τον τρόπο όμως σε έβαζαν στη φάκα ενός μεγάλου συναλλαγματικού ρίσκου χωρίς να το καταλάβεις. Η φάκα είναι πως τα εισοδήματά σου είναι σε ευρώ αλλά εσύ ξεπληρώνεις το δάνειο (δόσεις και τόκους) σε Ελβετικά φράγκα. Αυτό το κάνεις μετατρέποντας κάθε φορά τα ευρώ σου σε φράγκα. Όταν όμως η ισοτιμία μεταξύ των δύο νομισμάτων αλλάξει (πάντοτε αλλάζει) αν το φράγκο υπερτιμηθεί, τότε θα πρέπει να πληρώνεις περισσότερα ευρώ για να αγοράσεις τα ίδια φράγκα που χρωστάς. Όσο πιο πολύ υπερτιμάται, τόσο πιο πολλά ευρώ πληρώνεις.  

Βεβαίως, αν το φράγκο υποτιμηθεί τότε κερδίζεις. Όμως με πια λογική βάζει η τράπεζα ένα γιατρό, δικηγόρο, ιερέα, μηχανικό, αρχιτέκτονα, εκπαιδευτικό, μαγαζάτορα ή υπάλληλο που είναι άσχετος με τις ισοτιμίες να πάρει συναλλαγματικό ρίσκο; Πώς περιμένει από αυτόν να προβλέψει την ισοτιμία ευρώ-φράγκου ύστερα από έξι μήνες, ένα χρόνο, δύο τρία, τέσσερα ή πέντε χρόνια αφότου πήρε το δάνειο; Εδώ εφοπλιστές, γνώστες της χρηματαγοράς, με οικονομικά επιτελεία να τους υποστηρίζουν έχασαν πολλά εκατομμύρια δολάρια στο παρελθόν όταν μετέτρεψαν το δάνειό τους από δολάρια σε γιεν επειδή δελεάστηκαν από το χαμηλότερο επιτόκιο. Οι άσχετοι  μεροκαματιάρηδες θα γλύτωναν;

Έτσι, εδώ και χρόνια, χιλιάδες δανειολήπτες στεγαστικών δανείων έχουν εγκλωβιστεί στο ελβετικό φράγκο. Έχουν πληρώσει ένα σωρό λεφτά και βλέπουν το υπόλοιπο του δανείου τους, μεταφρασμένο σε ευρώ, να αυξάνεται αντί να μειώνεται. Χώρια  που κάθε μήνα θέλουν όλο και περισσότερα ευρώ για να αγοράσουν τα φράγκα που χρωστούν.

Γιατί οι τράπεζες το έκαναν αυτό, γνωρίζοντας πως έβαζαν τους πελάτες τους στο στόμα του λύκου; Η απάντηση είναι: πρόσθετο κέρδος.  Σε κάθε μετατροπή νομίσματος η τράπεζα κερδίζει από το «εκάρ». Έτσι κέρδισε και από την αρχική μετατροπή του δανείου από ευρώ σε φράγκα αλλά και σε όλη την διάρκεια του δανείου κερδίζει μετατρέποντας κάθε μήνα το τοκοχρεολύσιο από ευρώ σε φράγκα. Μπροστά στο κέρδος τους αδιαφορούσαν παγερά για τις καταστροφικές συνέπειες στα νοικοκυριά που δανείστηκαν.

Αυθεντικός διάλογος με φίλο μου γιατρό, που με πήρε τηλέφωνο: -"Θέλω να σε ρωτήσω για το στεγ...". -"Έχεις πάρει στεγαστικό δάνειο σε ελβετικό" τον  διέκοψα "και τώρα, χρωστάς περισσότερα από όσα πήρες" -"Ναι, πώς το ξέρεις;" -"Δεν είσαι ο μόνος" -"Τι να κάνω;".

Πολλοί μου κάνουν αυτή την ερώτηση. Απαντώ: Εξαρτάται από την μελλοντική ισοτιμία ανάμεσα στο ευρώ και στο ελβετικό φράγκο. Αν το ευρώ ενισχυθεί θα μειωθεί η ζημιά σου. Αν υποτιμηθεί θα την μεγαλώσει κι άλλο. Κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει αυτό με ασφάλεια (αν μπορούσε θα ήταν πάμπλουτος). Μια λύση να βγεις  τώρα από το ελβετικό και να μετατρέψεις το δάνειό σου πάλι σε ευρώ. Το μειονέκτημα είναι ότι παίρνεις τώρα την ζημιά και χάνεις την δυνατότητα να την μειώσεις μελλοντικά αν ενισχυθεί το ευρώ έναντι του ελβετικού.  Το πλεονέκτημα είναι ότι εξασφαλίζεις ότι δεν θα αυξηθεί και άλλο η ζημιά σου αν ενισχυθεί μελλοντικά το ελβετικό έναντι του ευρώ. Μόνο το μέλλον θα δείξει αν έκανες καλά ή άσχημα.  
                                               
Άραγε, όσοι ζημιώθηκαν επειδή οι τράπεζες εκμεταλλεύθηκαν την προφανή και αυταπόδεικτη άγνοιά τους στη διαχείριση συναλλαγματικού κινδύνου έχουν το νομικό έρεισμα να διεκδικήσουν  δικαστικώς αποζημίωση; Ένας πεπειραμένος νομικός μπορεί να δώσει την απάντηση.

(Από την στήλη μου "Εμπειρικές συμβουλές αυτοβελτίωσης" στον ποιοτικό ιστότοπο "Flow Magazine": 
http://www.flowmagazine.gr/article/view/pagideumenoi_sto_elvetiko_fragko_tou_stegastikou_daneiou



518. Περί ασχήμιας


 Άσχημοι άνθρωποι δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και άσχημα ζώα στη φύση. Η κουκουβάγιες, που θεωρείς άσχημες, με τα μάτια του ερωτικών συντρόφων τους είναι πανέμορφες.

Αυτό που πράγματι ασχημίζει τους ανθρώπους είναι η κομπλεξική συμπεριφορά τους από την κακή εντύπωση που έχουν για την εμφάνισή τους. 

Όταν βλέπετε στην οθόνη κάποιους «άσχημους», όπως ο Άντονι Κουίν, ο Ζαν Πωλ Μπελμοντό, ο Ντάστιν  Χόφμαν και η Μέριλ Στριπ, σας προξενούν απέχθεια; Όχι. Γιατί; Μα γιατί συμπεριφέρονται απολύτως φυσιολογικά. Όχι σαν άσχημοι ούτε αλλά σαν όμορφοι (ή τουλάχιστον σαν μη-άσχημοι).

Κοντολογίς, όμορφοι, ναι, υπάρχουν. Άσχημοι (άνδρες ή γυναίκες) ουδείς. 

517. Ο πατέρας-αδελφός

Όταν πέθανε ο πατέρας μου ήταν δύο χρόνια νεότερος από ότι είμαι εγώ σήμερα. Τώρα πια τον νιώθω κάποιες στιγμές σαν μικρότερο αδελφό μου. 

516. Βλάσφημη απορία


"Κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν". Όμως, ποιος το πρωτότυπο και ποιος το αντίγραφο;  

515.Το άλογο και το μοτοσακό

Στην παραλία της Αίγινας είδα ένα αλογάκι, μετά την βάρδια στο τουριστικό μόνιππο, να τρέχει δεμένο με σχοινί στο μοτοσακό του ιδιοκτήτη του. 
Άθελα το συνέκρινα με τα άγρια άλογα που καλπάζουν περήφανα στα λιβάδια. Και το λυπήθηκα...

514. Το ανέκδοτο με τον γρύλλο το ξέρετε;


Αυτό με τον γρύλλο το ξέρετε; Σίγουρα ναι. Τι μας διδάσκει όμως;

Για τους φιλομαθείς, η απάντηση είναι κρυμμένη στο νέο άρθρο της στήλης μου "Εμπειρικές συμβουλές αυτοβελτίωσης" στο e-περιοδικό Flow Magazine, εδώ: 
http://www.flowmagazine.gr/article/view/ti_didaskei_to_anekdoto_me_to_grullo

513. Ζώντας το παρόν

Ζούμε το παρόν με ένα διαρκές πηγαινέλα της σκέψης ανάμεσα στο παρελθόν (πολύ πρόσφατο έως απώτερο) και στο μέλλον (άμεσο έως  μακρινό).   

512. "Ανέλαβε την ευθύνη"

Οργίζομαι όταν διαβάζω στις εφημερίδες, πως την ευθύνη για ένα τρομοκρατικό χτύπημα ανέλαβε με προκήρυξη η τάδε οργάνωση. Για ποια ευθύνη μιλάμε; Όταν κάποιος αναλαμβάνει την ευθύνη βγαίνει μπροστά, δείχνει το πρόσωπό του και λέει λεβέντικα "εγώ το έκανα, είμαι έτοιμος να υποστώ τις συνέπειες". Όπως λέει ευθαρσώς ο μαθητής στον γυμνασιάρχη όταν ολόκληρη η τάξη απειλείται με αποβολή για μια σκανταλιά του.

Ο τρομοκράτης που κρύβεται πίσω μια οργάνωση, (γνωστή μόνο κατ΄ όνομα, που και αυτό αλλάζει), καλύπτει το πρόσωπό του με κράνος μοτοσικλετιστή, μασκαρεύεται με περούκες σαν τραβεστί, κινείται σαν τυφλοπόντικας στο σκοτάδι, ποιαν ακριβώς ευθύνη αναλαμβάνει; 

Κι αν ο ίδιος νομίζει ότι ηρωικά "αναλαμβάνει την ευθύνη" της αποτρόπαιης πράξης του, για ποιον λόγο τα ΜΜΕ νομιμοποιούν την δοξασία του επαναλαμβάνοντας την φράση αυτή και εξευτελίζοντας την λέξη "ευθύνη"; Μέχρι και ο Σάββας Ξηρός έγραψε βιβλίο με τίτλο "Πολιτική ευθύνη". Ο κρυπτόμενος επιμελώς μέχρι να σκάσει η βόμβα στα χέρια του μιλάει για ευθύνη, έστω και πολιτική, λες και ήταν ο Χαρίλαος Τρικούπης όταν ανήγγειλε την πτώχευση της χώρας!

Εξευτελισμό της λέξης όμως κάνουν και οι πολιτικοί όταν αναλαμβάνουν, άμα παραζοριστούν, την πολιτική ευθύνη, που ξέρουν πολύ καλά ότι δεν επισείει καμιά τιμωρία. Λεονταρισμοί εκ του ασφαλούς. 

Χρειάζεται υψηλό αίσθημα ευθύνης για να χρησιμοποιείς την λέξη ευθύνη. Είναι πολύ βαριά. 

511. Πώς γίνεται και σε τι χρησιμεύει η Αξιολόγηση Προσωπικού;

Τα εργαλεία που διαθέτει το σύγχρονο μάνατζμεντ είναι πολλά. Η αποτελεσματικότητα τους είναι  δοκιμασμένη στην πράξη, με την προϋπόθεση ότι χρησιμοποιούνται σωστά. Διαφορετικά, προσθέτουν ένα ακόμη γρανάζι στην γραφειοκρατία. Εδώ θα μιλήσουμε για το  Δελτίο Αξιολόγησης Προσωπικού (Appraisal report). Είναι προτυπωμένο σε φόρμα, τώρα πια ηλεκτρονική, και χωρίζεται σε δύο κατηγορίες.

Η πρώτη κατηγορία αφορά τους απλούς υπάλληλους των οποίων η απόδοση δεν εξαρτάται από συγκεκριμένους ποσοτικούς και ποιοτικούς στόχους αλλά από την διεκπεραίωση συγκεκριμένων γενικών καθηκόντων που καθορίζονται σε ένα άλλο πολύτιμο εργαλείο, στην Περιγραφή Θέσης  (με αυτήν θα ασχοληθούμε στο επόμενο άρθρο μας). Στο Δελτίο παρατίθεται μια σειρά χαρακτηριστικών που καλύπτουν σφαιρικά το προφίλ του υπαλλήλου όπως πρωτοβουλία, ικανότητα έκφρασης, αυτοπεποίθηση, αυτοέλεγχος, συνεργατικότητα, συνέπεια, συμπεριφορά, ενδιαφέρον για την εργασία, ικανότητα διεκπεραίωσης καθηκόντων, ικανότητα εργασίας υπό πιεστικές συνθήκες κλπ. Ο κατάλογος μπορεί να διευρυνθεί ή να περιοριστεί ανάλογα με την πολιτική της εταιρείας ενώ επεξηγηματικές οδηγίες διευκρινίζουν την έννοια των χαρακτηριστικών αυτών.

Ο προϊστάμενος, μία φορά το χρόνο, βαθμολογεί σε μια κλίμακα (π.χ. 1-10) την απόδοση του υπαλλήλου στο καθένα από τα χαρακτηριστικά, που αναφέρθηκαν πιο πάνω. Στα επόμενα πεδία, επισημάνει περιληπτικά τα ισχυρά στοιχεία του κρινόμενου υπαλλήλου, τα σημεία που χρειάζονται βελτίωση και υποβάλλει προτάσεις με τρόπους  για την βελτίωση (σεμινάριο, καθοδήγηση προϊστάμενου κλπ). Ακολουθεί καλοπροαίρετη συζήτηση με τον κρινόμενο υπάλληλο ο οποίος διαβάζει το δελτίο και προσθέτει τα δικά του σχόλια. Αν δεν συμφωνήσει με κάποια σημεία αισθανόμενος ότι αδικείται, η υπόθεση εξετάζεται από κοινού με τον προϊστάμενο του προϊσταμένου (ο κρίνων κρίνεται). Έτσι αποφεύγονται ενδεχόμενες αυθαιρεσίες ή κακόβουλες κρίσεις του προϊσταμένου. Εννοείται ότι το  Δελτίο Αξιολόγησης του προϊσταμένου θα συντάξει ο δικός του προϊστάμενος μέχρις ότου εξαντληθεί ολόκληρη η ιεραρχία. 

Το δελτίο αξιολόγησης της δεύτερης κατηγορίας έχει άλλη  μορφή και αφορά στελέχη των οποίων η απόδοση εξαρτάται από ποσοτικούς και ποιοτικούς στόχους που προκαθορίστηκαν εγγράφως πριν ένα χρόνο, από κοινού με τον κρινόμενο (management by objectives). Δίπλα σε κάθε τεθέντα στόχο ο προϊστάμενος σημειώνει σε πιο βαθμό ο στόχος επετεύχθη αναφέροντας όμως τους ενδεχόμενους εξωτερικούς παράγοντες που εμπόδισαν μερικώς ή εξ ολοκλήρου την επίτευξη του. Το υπόλοιπο μέρος του δελτίου είναι παρόμοιο με εκείνο της πρώτης κατηγορίας.

Η αξιολόγηση πρέπει να γίνεται αντικειμενικά. Σε κάποιους εργασιακούς χώρους έχει εκπέσει σε μια γραφειοκρατική διαδικασία όπου όλοι οι υπάλληλοι, καλοί και κακοί, βαθμολογούνται με άριστα, για διάφορους λόγους, οπότε στην πράξη ακυρώνεται.

Σκοπός της αξιολόγησης δεν είναι η τιμωρία ή η υποβάθμιση του κρινόμενου. Εξυπηρετεί τέσσερις άλλους σκοπούς. Ο πρώτος είναι η ηθική ικανοποίηση του υπαλλήλου ότι οι κόποι και τα προσόντα του αναγνωρίζονται, και μάλιστα εγγράφως, από τον εργοδότη του. Όλοι έχουν ανάγκη από ένα επιδοκιμαστικό χτύπημα στην πλάτη (every body needs a pet on his back). O δεύτερος είναι η επισήμανση των σημείων που χρειάζεται βελτίωση, αφού κανείς δεν είναι τέλειος. Θυμάμαι κάποτε που ο προϊστάμενός μου είχε επισημάνει ένα τέτοιο σημείο για μένα και του αντέτεινα "μα και εσύ το ίδιο κάνεις" για να εισπράξω την απάντηση "ναι, αλλά τώρα συζητάμε την δική σου αξιολόγηση, όχι την δική μου"!  Ο τρίτος είναι ότι κάνει, κατά το δυνατόν, δίκαιο το σύστημα ανταμοιβών (αύξηση του μισθού, προαγωγή). Και ο τέταρτος, θεμελιώνει την αξιοκρατία μέσω της οποίας αυξάνεται η παραγωγικότητα και η ανάπτυξη. Για αυτούς τους λόγους είναι αδιανόητη η πρακτική που ακολουθείται από κάποιους εργοδότες να κρατούν μυστική από τον κρινόμενο την αξιολόγησή του.

Κοντολογίς, εφόσον εφαρμόζεται σωστά, η αξιολόγηση προσφέρει μόνο πλεονεκτήματα στον εργαζόμενο και στον εργοδότη.


(Από την στήλη μου "Εμπειρικές συμβουλές αυτοβελτίωσης" στο διαδικτυακό περιοδικό Flow Magazine": 
http://www.flowmagazine.gr/article/view/pos_ginetai_kai_se_ti_xrisimeuei_i_aksiologisi_prosopikou)