Φίλε επισκέπτη,

Καλωσόρισες στο ιστολόγιό μου .

Είμαι ο Άρης Γαβριηλίδης γεννημένος το 1948 στον Πειραιά. Σπούδασα οικονομικά στην Νομική Αθηνών και σταδιοδρόμησα ως διευθυντικό στέλεχος σε ναυτιλιακές τράπεζες και επιχειρήσεις. Τώρα ασχολούμαι αποκλειστικά με τις δύο παλιές μου αγάπες: τη συγγραφή βιβλίων και την μικρογλυπτική (readymade, assemblance art)

Εδώ καταγράφω όσες από τις σκέψεις μου θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να δημοσιευτούν. Εκθέτω επίσης φωτογραφίες από τα τεχνουργήματά μου, παρμένες από την "γκαλερί" της προσωπικής μου ιστοσελίδας: http://www.arisgavriilidis.gr/

Διευκρίνιση: ο τίτλος του blog, Aris-tourgimata, δεν οφείλεται σε οίηση αλλά σε λογοπαίγνιο: συνδυάζει το όνομά μου (Άρης) με τα δημι-ουργήματά μου (σκέψεις και τεχνουργήματα).

Φίλε επισκέπτη, ελπίζω να βρεις το ιστολόγιό μου ενδιαφέρον. Το σχόλιά σου ευπρόσδεκτα.

Σε περιμένω και:

Στην ιστοσελίδα μου: http://arisgavriilidis.gr/
στο Facebook: Aris Gavriilidis
στο Twitter: @agavriel1

EMAIL

326. Καλέ μου γείτονα!

Πριν από χρόνια, απόκτησα ένα παλιό, πέτρινο σπίτι  σε κάποιο ορεινό χωριό. Ξυπνώντας το πρωί, μετά την πρώτη διανυκτέρευσή μου εκεί, ξεμύτισα από την αυλόπορτα για να περιεργασθώ τα πέριξ.

Ο πρώτος άνθρωπος που συνάντησα  ήταν ο κυρ-Παναγιώτης, ορεσίβειος γέροντας βοσκός, που έμενε με την φαμίλια του, παιδιά κι  εγγόνια, στο απέναντι σπιτικό. Μόλις με αντίκρισε, ανέμισε με ενθουσιασμό την μαγγούρα του και μου φώναξε από μακριά: «Καλέ μου γείτονα, καλώς όρισες!».

Η εγκάρδια αυτή η υποδοχή σε ένα νέο για μένα τόπο, από έναν άνθρωπο που πρωτόβλεπα, με ξάφνιασε ευχάριστα και με εντυπωσίασε. 

Παράδειγμα για μίμηση δεν γίνονται μόνο οι σπουδαγμένοι και οι σπουδαίοι  αλλά και οι αγράμματοι κι ασήμαντοι. Οι τελευταίοι, μάλιστα, ίσως πιο συχνά...

325. Η Ποίησις φησί το άφατον

Το ανείπωτο μόνον η Ποίηση μπορεί να προσεγγίσει. Ένα γεγονός τόσο μεγαλειώδες που ξεπερνά τον ανθρώπινο μέτρο, που μπροστά του τα χείλη βουβαίνουν κι οι λέξεις φτωχαίνουν, ποιος θα μπορούσε να περιγράψει, εκτός από τον ποιητή; Μόνον αυτός μπορεί να διαλέγεται με το υπερ-ρεαλιστικό, το αφηρημένο,  το εξώκοσμο. 

Παράδειγμα, ο θάνατος. Μόνο το λαϊκό μοιρολόι μπορεί να τον προσεγγίσει χωρίς να τον εξευτελίσει. Όμως, κι αυτό ποίηση δεν είναι;

Άλλο παράδειγμα, το θείον. Οι θρησκευτικοί ύμνοι, τα απολυτίκια, τα κοντάκια κλπ, ατόφια ποίηση δεν είναι;

Κι ακόμη, τις ηρωικές πράξεις, μόνο τα έπη και η δημοτική ποίηση δεν είναι εκείνα που μπορούνε άξια να περιγράψουν;

Κι όταν, ύστερα από κάποια δισεκατομμύρια χρόνια, αρχίσει να σβήνει ο ήλιος, ή όταν σε ανύποπτο χρόνο ένας μετεωρίτης χτυπήσει την γη ποιος δημοσιογράφος ή ποιος καλλιτέχνης θα μπορούσε να περιγράψει την καταστροφή της οικουμένης και, μαζί μ’ αυτήν, το τέλος του νοήμονος κόσμου, του μόνου γνωστού στο σύμπαν ίσαμε σήμερα; Κανείς! Γιατί ο ποιητής θα χαθεί κι αυτός...

324. ΑΙΣΩΠΟΣ

«Συγγνώμη, κι εσείς περιμένετε για την οντισιόν από τον κύριο Αίσωπο;» ρωτά ευγενικά το εισερχόμενο μυρμήγκι τα άλλα ζούδια που περιμένουν υπομονετικά στη γωνιά τους.

Χιουμοριστική αναφορά στον πασίγνωστο μύθο του Αισώπου.

(Εικονίζεται το έργο μου "Αίσωπος" από την συλλογή "Γελοιογραφίες"

323. Από την χορδή στη μπαταρία

Βλέπω το κουρδιστό ρολόι που κράτησα για ενθύμιο από το πατρικό μου σπίτι και θαυμάζω, ακόμη μια φορά, την ανθρώπινη επινοητικότητα. Παιδί, έβγαζα το καπάκι και περιεργαζόμουν τον μηχανισμό του. Ένα μεγάλο ελατήριο του δίνει κίνηση. Αποθηκεύει την ενέργεια που παίρνει από το κούρντισμα και την αποδεσμεύει σταδιακά.

Το ίδιο κάνει και η χορδή του τόξου. H μυική δύναμη που συσσωρεύεται με το τέντωμά της απελευθερώνεται ακαριαία εκτινάσσοντας το βέλος. 

Μυική δύναμη συγκέντρωναν και τα συστρεφόμενα σχοινιά στους καταπέλτες που εκτόξευαν ογκόλιθους στα κάστρα των εχθρών.

Οι ανακαλύψεις που ακολούθησαν (πυρίτιδα, ατμομηχανή, ηλεκτρικό ρεύμα, κλπ) αχρήστευσαν ελατήρια και τεντωμένες χορδές.

Τα τελευταία χρόνια, οι μπαταρίες κυριάρχησαν στη ζωή μας. Βρίσκονται παντού: στο αυτοκίνητο, στο ρολόι χεριού και τοίχου, στον φανό, στο κινητό, στο λαπ-τοπ, στο τηλεχειριστήριο, στα παιχνίδια, στον συναγερμό, στη φωτογραφική, κουρευτική και ξυριστική μηχανή, στη βιντεοκάμερα, στον βηματοδότη, στο πιεσόμετρο, στα ακουστικά βαρυκοήας και home cinema, στη ζυγαριά κουζίνας και λουτρού, στο σκουπάκι της κουζίνας,  στην οδοντόβουρτσα, στο κλειδί του αυτοκίνητου, στο δραπανικατσάβιδο, στο στυλό λέιζερ, σε όλα τα γκάτζετ.

Μετά την εποχή του χαλκού και του σίδηρου βιώνουμε τώρα την εποχή της μπαταρίας!

322. Κύκλοι γνωριμιών

         Νήπιο, ο κύκλος των γνωστών μου περιοριζόταν στην οικογένεια και στους συγγενείς μου.
Στο δημοτικό, διευρύνθηκε στους συμμαθητές και στους φίλους της γειτονιάς.
Στο γυμνάσιο και λύκειο, νέοι συμμαθητές του σχολείου και των Αγγλικών.
Στο πανεπιστήμιο, συμφοιτητές και φίλοι.
Στα χρόνια του θητείας, οι άλλοι στρατιώτες.
Στους  επαγγελματικούς χώρους, οι συνάδελφοι.
Οι εκάστοτε γείτονες.
Το σόι και ο φιλικός κύκλος της γυναίκας μου.  

Είναι ωραίο να κάνεις νέες γνωριμίες. Σαν να ταξιδεύεις και να γνωρίζεις ξένους τόπους.

Με την πάροδο του χρόνου, τα περιθώρια στενεύουν. Ίσως ο τελευταίος κύκλος γνωριμιών μου, μετά από χρόνια, να είναι σε κάποιον οίκο ευγηρίας…

321. Σε μαγικά νησιά θέλω να βρεθούμε...

Όταν βλέπω φωτογραφίες μακρινών πόλεων και εξωτικών τοπίων, νιώθω μελαγχολία. Μου θυμίζουνε πως υπάρχουν μέρη που δεν θα επισκεφθώ, γυναίκες που δεν θα ερωτευτώ,  μουσικές που δεν θα ακούσω, ανθρώπους που δεν θα γνωρίσω, φαγητά που δεν θα γευθώ, μυρωδιές που δεν θα οσφρανθώ, συζητήσεις που δεν θα κάνω.

Να γιατί πιστεύω ότι τα χρήματα που δίνει κανείς ταξίδια, όπως και για βιβλία, μουσική και θέατρο δεν είναι σπατάλη, δεν είναι έξοδο αλλά επένδυση.

Τα αναγνώσματα, τα ακούσματα και οι εμπειρίες του ταξιδιού δεν «καταναλώνονται». Στοιχειώνουν μέσα μας και μας συντροφεύουν υποσυνείδητα σε όλη μας την ζωή.

320. Ένα ζευγάρι 100 ετών

Ας φανταστούμε το ιδανικό ζευγάρι: αγαπημένο, με κοινά ενδιαφέροντα, ίδιο χρώμα, θρησκεία και καταγωγή, με παρόμοιο κοινωνικό περιβάλλον, σπουδές, και ηλικία, που έχει συμβιώσει αρμονικά για δεκάδες χρόνια. "Αυτοκόλλητοι" με άλλα λόγια.  

Θα στοιχημάτιζες πως ένα μεγάλο μέρος από τις καθημερινές  σκέψεις  του ζευγαριού ταυτίζονται ή είναι παρόμοιες. Δεν συμβαίνει αυτό. Πιστεύω πως αυτή η ταύτιση δεν ξεπερνά το 3%.

Το υπόλοιπο 97% αφορά διαφορετικές σκέψεις, που αντανακλούν τις ατομικές του ανησυχίες, φόβους, ελπίδες, προσδοκίες, επιθυμίες, αξίες, προτεραιότητες, ενδιαφέροντα κλπ.  Στην πραγματικοτητα, καθένας τους ζει στον δικό του ψυχικό, πνευματικό και φαντασιακό μικρόκοσμο.

Όλοι μας, ως ξεχωριστή οντότητα, κουβαλάμε μέσα μας τις αναμνήσεις και τα βιώματα, που μας καθόρισαν από παιδί. Κουβαλάμε ακόμη τις μυριάδες προσλαμβάνουσες που σμίλεψαν τον χαρακτήρα μας. Καθένα από αυτά τα στοιχεία είναι μοναδικό, και όλα μαζί διαμορφώνουν τις καθημερινές σκέψεις μας.

Μπορεί να ζούμε  εκατό χρόνια, να είμαστε κοινωνικοί και να μιλάμε καθημερινά με όλο τον κόσμο. Όμως, ο  χρόνος κατά τον οποίο ταυτιζόμαστε πνευματικά με τους άλλους είναι ελάχιστος.

Εξαίρεση οι συγγραφείς: η ανάγνωση ενός είναι  μια ετεροχρονισμένη, αυτούσια μετάγγιση σκέψεων από το μυαλό του συγγραφέα στο μυαλό των αναγνωστών, πολλαπλασιασμένη με τον αριθμό των αναγνωστών. Για όσο διάστημα διαρκεί η ανάγνωση, οι σκέψεις συγγραφέα-αναγνώστη είναι συντονισμένες  στο ίδιο μήκος κύματος. Σχεδόν ταυτίζονται. 

Εν κατακλείδι, μόνοι γεννιόμαστε, μόνοι ζούμε, μόνοι πεθαίνουμε.

(Εικονίζεται το έργο μου "Αδάμ & Εύα" από την συλλογή "Μπουκάλια")

319. Η μύτη του Μορφωνιού

Σε όλο το ζωικό βασίλειο η όσφρηση παίζει ζωτικό ρόλο για την επιβίωση των ειδών.

Τα νεογέννητα αναγνωρίζουν τις μαμάδες τους (και αντιστρόφως) με την όσφρηση. Το ίδιο συμβαίνει με όλα τα μέλη των κοινωνιών, περιλαμβανομένων των εντόμων. Η μυρωδιά γίνεται αντιληπτή από τους ευαίσθητους αισθητήρες των ζώων από χιλιόμετρα μακριά, είτε στον αέρα είτε στο νερό. 

Αυτό εξηγεί την ισχυρή μνήμη που έχει ο άνθρωπος στις μυρωδιές. Μπορεί να ξεχνάμε εικόνες ή γεγονότα αλλά ποτέ μυρωδιές. Όπως είπε κι ο Βίκτωρ Ουγκώ στους Αθλίους "τίποτε στον κόσμο δεν ξυπνάει μιαν ανάμνηση όσο η μυρωδιά".

Λειτουργούμε αταβιστικά, τότε που η μυρωδιά, για το ανθρώπινο είδος, σήμαινε επιβίωση.

(Εικονίζεται ο Μορφωνιός, από την συλλογή μου με φιγούρες του Θεάτρου Σκιών του Τάσου Κούζαρου)

318. Ομοφυλοφιλία και ιερατείο

Οι κατά καιρούς αποκαλύψεις ροζ σκανδάλων μητροπολιτών αλλά και απλών κληρικών (55άχρονος ιερέας, στην επαρχία, πατέρας 4 παιδιών, ταξίδευε συχνά στην Κορυτσά προς άγραν νεαρών έναντι 50 ευρώ) δεν φανερώνουν παρά ένα κοινό μυστικό.      

Φαίνεται πως η ομοφυλοφιλία βρίσκει καταφύγιο σε δύο κυρίως επαγγελματικούς χώρους: στον  καλλιτεχνικό και στον ιερατικό. Επειδή ο πρώτος  την κάνει αποδεκτή στους κόλπους του ενώ ο  δεύτερος προσφέρει καμουφλάζ και αλληλο-κάλυψη.

Θάλασσες μελανιού έχουν χυθεί διαχρονικά για την απελευθέρωση των λαών. Λίγες μόνο σταγόνες για την απελευθέρωση του παγκόσμιου ομοφυλοφιλικού πληθυσμού.

317. Η ΑΧΙΛΛΕΙΟΣ ΠΤΕΡΝΑ



Το σχήμα αυτού του βότσαλου έμοιαζε καταπληκτικά με αντρικό γυμνό πόδι. Απλά πρόσθεσα μερικές γραμμές για να ξεχωρίσω τα δάχτυλα. Δεν παρέλειψα και τον...κάλλο που έγινε από το στενό παπούτσι! 

Τίνος είναι  η πιο διάσημη φτέρνα; Του Αχιλλέα, φυσικά.

(Εικονίζεται το έργο μου "Η Αχίλλειος πτέρνα" από την συλλογή "Σινιλκή σε βότσαλο")