462. Χαμόγελο στον καθρέφτη

Κάποτε διάβασα σε ένα περιοδικό μια συμβουλή: Όταν είμαστε αγχωμένοι να χαμογελάμε μπροστά στον καθρέφτη, έστω και αν δεν έχουμε καμιά διάθεση να το κάνουμε. Εξηγούσε πως ενώ η καλή διάθεση φέρνει το χαμόγελο, συμβαίνει και το αντίθετο: το χαμόγελο φτιάχνει την διάθεση. Δεν έδωσα μεγάλη σημασία γιατί δεν το πολυπίστεψα. Χρόνια αργότερα άκουσα ένα ψυχολόγο να δίνει την ίδια συμβουλή, έστω και χωρίς καθρέπτη, αρκεί να κρατάμε το «χαμόγελο» για μερικά λεπτά. Ομολογώ πως ούτε τότε πείστηκα για την αποτελεσματικότητά της.

Τις προάλλες, αντιμετωπίζοντας κάποια προβλήματα στην εργασία μου αισθάνθηκα πιεσμένος. Τότε θυμήθηκα την συμβουλή. Πήγα στην τουαλέτα και στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη. Μολονότι το τελευταίο πράγμα που είχα όρεξη να κάνω ήταν να χαμογελάσω, πίεσα το εαυτό μου να το κάνει. Το αποτέλεσμα ήταν ο καθρέφτης να μου επιστρέψει μια άσχημη γκριμάτσα. Φαίνεται πως η επιφυλακτικότητά μου για την σοβαρότητα του εγχειρήματος και η κρυφή υποψία ότι συμμετείχα σε μια φάρσα, δεν άφηναν το χαμόγελο, έστω και ψεύτικο, να χαράξει τα χείλη μου.

Ξαναπροσπάθησα όμως και τα κατάφερα καλλίτερα. Ένα χαμόγελο, φανερά πιεσμένο και προσποιητό, ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό μου. Όχι ακριβώς χαμόγελο μα ούτε και το χάλι της προηγούμενης γκριμάτσας. Πράγμα περίεργο όμως, άρχισα να αισθάνομαι καλλίτερα. Η διάθεση μου βελτιώθηκε. Και όσο πιο πολύ διατηρούσα το χαμόγελό μου, τόσο καλλίτερα αισθανόμουν. Στο τέλος, φεύγοντας αναζωογονημένος από τον καθρέφτη, του  έκλεισα πονηρά το μάτι.

Έκτοτε, κάθε φορά που αισθάνομαι ότι χρειάζομαι «γελωτοθεραπεία» βάζω το σχέδιο σε εφαρμογή και κλειδώνομαι σε κάποιον χώρο, για να μη με δουν οι άλλοι και με περάσουν για τον χαζοχαρούμενο που σκορπά χαμόγελα στους τοίχους. Κι όταν μετά από λίγα λεπτά βγαίνω, νιώθω ξαλαφρωμένος, σαν να έχει φύγει από πάνω μου ένα βάρος.

(Απόσπασμα από το βιβλίο μου "Αντίο άγχος!")