363. Η Ποίησις φησί το άφατον

    Το ανείπωτο, μόνον η Ποίηση μπορεί να προσεγγίσει. Όταν, ύστερα από  δισεκατομμύρια χρόνια, αρχίσει να σβήνει ο ήλιος, ή όταν σε ανύποπτο χρόνο ένας μετεωρίτης χτυπήσει την γη ποιος δημοσιογράφος ή ποιος καλλιτέχνης θα μπορούσε να αναφερθεί στον αφανισμό της γης και, μαζί μ’ αυτήν, στο τέλος του νοήμονος κόσμου, του μόνου γνωστού στο σύμπαν ίσαμε σήμερα; Μόνον ο Ποιητής!

    Ας αφήσουμε όμως την κοσμολογία και ας πάμε σε πιο ανθρώπινα πράγματα. Την παιδοκτονία της Μήδειας ή την αιμομιξία του Οιδίποδα ποιος άλλος μπορεί να αγγίξει, από τον τραγικό ποιητή;

    Την ανδρεία και τα πάθη των ηρώων στο Ίλιον και τις περιπέτειες του Οδυσσέα ποιος άλλος από τον Ποιητή θα μπορούσε να περιγράψει επάξια;  

    Το ύψιστο μυστήριο, τον θάνατο, μόνο η λαϊκή ποίηση μπορεί να τον  αντιμετωπίσει, όπως οι παραλογές (του Νεκρού Αδελφού, το Γιοφύρι της Άρτας),  ψαλμοί Μ. Εβδομάδας, επιτάφιοι θρήνοι (Παλαμάς, Ρίτσος). Μα, και το λαϊκό μοιρολόι ποίηση εν τέλει δεν είναι;

    Εκεί που σταματούν οι άλλες τέχνες, αρχίζει η ποίηση! Διόλου τυχαίο που πέντε από τις εννέα Μούσες ήσαν προστάτιδες των διαφόρων ειδών της ποίησης.