Φίλε επισκέπτη,

Καλωσόρισες στο ιστολόγιό μου .

Είμαι ο Άρης Γαβριηλίδης γεννημένος το 1948 στον Πειραιά. Σπούδασα οικονομικά στην Νομική Αθηνών και σταδιοδρόμησα ως διευθυντικό στέλεχος σε ναυτιλιακές τράπεζες και επιχειρήσεις. Τώρα ασχολούμαι αποκλειστικά με τις δύο παλιές μου αγάπες: τη συγγραφή βιβλίων και την μικρογλυπτική (readymade, assemblance art)

Εδώ καταγράφω όσες από τις σκέψεις μου θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να δημοσιευτούν. Εκθέτω επίσης φωτογραφίες από τα τεχνουργήματά μου, παρμένες από την "γκαλερί" της προσωπικής μου ιστοσελίδας: http://www.arisgavriilidis.gr/

Διευκρίνιση: ο τίτλος του blog, Aris-tourgimata, δεν οφείλεται σε οίηση αλλά σε λογοπαίγνιο: συνδυάζει το όνομά μου (Άρης) με τα δημι-ουργήματά μου (σκέψεις και τεχνουργήματα).

Φίλε επισκέπτη, ελπίζω να βρεις το ιστολόγιό μου ενδιαφέρον. Το σχόλιά σου ευπρόσδεκτα.

Σε περιμένω και:

Στην ιστοσελίδα μου: http://arisgavriilidis.gr/
στο Facebook: Aris Gavriilidis
στο Twitter: @agavriel1

EMAIL

383. Η ευγενής Ευγενία

      Στην μητέρα μου, που έφυγε πρόσφατα πλήρης ημερών, οφείλω όχι μόνο το ζην αλλά  και ένα μεγάλο μέρος του ευ ζην (το υπόλοιπο χρωστώ στους δασκάλους μου, σύμφωνα με τον Μεγαλέξαντρο).
Πολλοί οι λόγοι της οφειλής μου. Ο κυριότερος είναι ότι με μπόλιασε, εξ απαλών ονύχων, με τον πλούτο της λαϊκής μας παράδοσης.
Όταν τα άλλα παιδάκια μάθαιναν το παραμύθι με τα τρία γουρουνάκια, εγώ άκουγα το τραγούδι «Του Νεκρού Αδελφού» (εδώ). Έτσι, ο δεκαπεντασύλλαβος μπήκε στις νηπιακές μου φλέβες και με μπόλιασε με τον στιβαρό ρυθμό του (χρόνια αργότερα έγραψα «ο δεκαπεντασύλλαβος μοσχοβολάει Ελλάδα»). Το λεκτικό ορυχείο που κρύβουν μέσα τους οι στίχοι του τραγουδιού  αυτού έγιναν κτήμα μου, πριν μάθω καν να διαβάζω. Οι εικόνες του πεθαμένου αδελφού που σηκώνεται από το μνήμα για να καβαλικέψει το σύννεφο-άλογο και να πάρει το άστρο-χαλινάρι όχι μόνο ποτέ δεν με τρόμαξε αλλά με μύησε στην ποίηση. Το φινάλε, όπου η μάνα με την κόρη «αγκαλιάστηκαν και πέθαναν κι οι δυο», κορυφώνεται η τραγικότητα της παραλογής, με εισήγαγε στο δράμα πολλά χρόνια πριν να ανακαλύψω  τους αρχαίους τραγικούς και τον Σαίξπηρ.
Τον «Κυρ Βοριά» (εδώ), ένα άλλο διαμάντι της δημοτικής μας ποίησης η μάνα μου τον απήγγειλε τραγουδιστά. Έτσι μυήθηκα και στη δημοτική μας μουσική.  
Τα παραμύθια που μου έλεγε δεν είχαν σχέση με παπουτσωμένους γάτους (αμφιβάλλω αν τα είχε ακούσει ποτέ). Ήταν η «Σεληνομαλλούσα» και άλλα ελληνικά, παραδοσιακά  παραμύθια.
Εννοείται πως όλον αυτό τον ακουστικό πλούτο, ακούγοντάς τον πάλι και πάλι, τον είχα αποστηθίσει πριν ακόμη πάω στο δημοτικό. Όταν την ρώτησα κάποτε, πού τα είχε μάθει όλα αυτά, απάντησε «τα άκουγα από μικρή» στο νησί της, την Σαλαμίνα.
Όλα αυτά τα ακούσματα όξυναν την φαντασία μου και κούρντισαν κάποιες χορδές ποιητικής ευαισθησίας, που με βοήθησαν αργότερα να εντρυφήσω σε λεπτές αποχρώσεις αισθητικών  απολαύσεων της ζωής.
Μάνα, σ’ ευχαριστώ που με γέννησες, με ανάθρεψες με όλη σου την αγάπη και μου κληροδότησες ένα πνευματικό θησαυρό. Το όνομά σου καθρέφτιζε όλη την ευγένεια της ψυχής σου. Θα σε θυμάμαι πάντα με αγάπη, όσο θα ζω.

(Εικονίζεται το έργο μου "Βρεφοκρατούσα" από την συλλογή "Όστρακα"

2 σχόλια: