Φίλε επισκέπτη,

Καλωσόρισες στο ιστολόγιό μου .

Είμαι ο Άρης Γαβριηλίδης γεννημένος το 1948 στον Πειραιά. Σπούδασα οικονομικά στην Νομική Αθηνών και σταδιοδρόμησα ως διευθυντικό στέλεχος σε ναυτιλιακές τράπεζες και επιχειρήσεις. Τώρα ασχολούμαι αποκλειστικά με τις δύο παλιές μου αγάπες: τη συγγραφή βιβλίων και την μικρογλυπτική (readymade, assemblance art)

Εδώ καταγράφω όσες από τις σκέψεις μου θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να δημοσιευτούν. Εκθέτω επίσης φωτογραφίες από τα τεχνουργήματά μου, παρμένες από την "γκαλερί" της προσωπικής μου ιστοσελίδας: http://www.arisgavriilidis.gr/

Διευκρίνιση: ο τίτλος του blog, Aris-tourgimata, δεν οφείλεται σε οίηση αλλά σε λογοπαίγνιο: συνδυάζει το όνομά μου (Άρης) με τα δημι-ουργήματά μου (σκέψεις και τεχνουργήματα).

Φίλε επισκέπτη, ελπίζω να βρεις το ιστολόγιό μου ενδιαφέρον. Το σχόλιά σου ευπρόσδεκτα.

Σε περιμένω και:

Στην ιστοσελίδα μου: http://arisgavriilidis.gr/
στο Facebook: Aris Gavriilidis
στο Twitter: @agavriel1

EMAIL

393. Το παλιό μπακάλικο (5/5)


           Όσα μπακάλικα διέθεταν υπόγειο έβαζαν μεγάλα βαρέλια για κρασί ρετσίνα, την βασίλισσα του οίνων. Κάθε Σεπτέμβρη άνοιγαν τα άδεια βαρέλια στο δρόμο και ο μπακαλόγατος χωνόταν μέσα. Με ειδικό εργαλείο έξυνε την επιφάνεια και την έπλενε με το λάστιχο του νερού. Ύστερα ερχόταν ο βαρελάς και ξανάσφιγγε τα σιδερένια στεφάνια βάζοντας ανάμεσά τους ειδικό χόρτο για στεγανοποίηση. Ξανά στο υπόγειο, έτοιμα να δεχτούν τον μούστο της νέας σοδειάς, που ερχόταν με βυτία από τα Μεσόγεια.
            Η κατανάλωση γινόταν σε μια γωνιά του μαγαζιού με  λίγα τραπεζάκια που το καλοκαίρι έβγαιναν στο πεζοδρόμιο. Μεζές στη λαδόκολλα, από τα έτοιμα του μπακάλικου: τυράκι, σαλαμάκι, ελίτσες, καμιά κονσέρβα. Βλέπεις οι λάτρεις της ρετσίνας δεν είχαν πολλές απαιτήσεις, βολεύονταν με αυτά.
           Το μπακάλικο της γειτονιάς μου διέθετε ένα ξεχωριστό, μικρό χώρο για αυτοσχέδια ταβέρνα. Μια επιγραφή, διακοσμημένη με κλαδιά αμπελιού, έγραφε το στιχάκι: «Εκ της αμπέλου τον καρπόν / βγαίνει ετούτο το ποτόν / όποιος το πίνει αντρειώνει / κι όποιος δεν το πίνει μετανιώνει». Μια άλλη όμως δίπλα προειδοποιούσε: «Το πρώτο (εννοείται ποτήρι) φέρνει δύναμη, / το δεύτερο υγεία / το τρίτο και το τέταρτο / φέρνουν την ευτυχία / το πέμπτο φέρνει τον καυγά / το έκτο την αστυνομία».
           Η ρετσίνα πουλιόταν και για το σπίτι.  ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΟΙΝΟΣ ΔΙΑ ΟΙΚΙΑΣ πληροφορούσε η σχετική επιγραφή. Οι πελάτες έρχονταν με το μπουκάλι τους και το γέμιζαν εκεί. Έρχονταν συνήθως τα αγόρια της οικογένειας, που τα έστελνε ο πατέρας τους για κρασί.
           Όταν άνοιγαν τα νέα κρασιά κυκλοφορούσε και λίγο κοκκινέλι, που όμως γρήγορα σωζόταν. Βαρελίσιο χύμα κρασί, αρετσίνωτο ή κόκκινο δεν υπήρχε. Σήμερα τα πράγματα έχουν αντιστραφεί. Η πολυτραγουδισμένη, κεχριμπαρένια έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Τα σκήπτρα κατέχει το αρετσίνωτο.
          Ο αργός θάνατος των μπακάλικων της γειτονιάς ήλθε με την άφιξη των σούπερ μάρκετ. Ένα-ένα άρχισαν να κλείνουν μη αντέχοντας τον μεγάλο ανταγωνισμό. Σήμερα, αν διασώζεται κάποιο, θεωρείται αξιοθέατο.
            Έτσι όμως χάθηκε η προσωπική επαφή με τον μπακάλη της γειτονιάς σου, που σε ήξερε από μικρό, όπως και όλα τα μέλη της οικογένειάς σου. Τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ είναι ανώνυμα. Μόνος σου, σέρνεις ένα καρότσι και κατεβάζεις κουτιά από τα ράφια. Κι αν ζητήσεις πίστωση στο ταμείο, θα φωνάξουν πάραυτα τον σεκιουριτά να σε πετάξει έξω.
(τέλος)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου