Πάμε τώρα στις πιστωτικές κάρτες. Η πίστωση είναι μια μορφή δανείου. Όπως συμβαίνει σε όλα τα δάνεια, ενέχει τον κίνδυνο να μην ξεπληρωθεί. Επομένως η τράπεζα οφείλει να κάνει τον έλεγχο της πιστοληπτικής ικανότητας του υποψήφιου πελάτη, πριν του χορηγήσει την πιστωτική κάρτα. Στην πραγματικότητα έκανε το αντίθετο. Μοίραζε κάρτες σαν φέιγ βολάν σε κάθε περαστικό, συχνά με φορτικό τρόπο, ή ταχυδρομούσαν την κάρτα σπίτι σου ακόμη κι αν δεν την είχες ζητήσει! Κάρτα απόκτησε και η κουτσή Μαρία.
Έπαθα σοκ όταν είδα πως η αμερικανική τράπεζα στην οποία εργαζόμουν κάποτε, γνωστή για το κύρος της, έβγαλε τραπεζάκι στην Ακτή Μιαούλη, στο λιμάνι του Πειραιά, όπου ευειδής κοπέλα πλασάριζε πιστωτικές κάρτες στους περαστικούς!
Μοιραία, οι επισφάλειες (δηλαδή οι απλήρωτοι λογαριασμοί από τις κάρτες) ήσαν μεγάλες. Όμως αυτό το είχαν προβλέψει οι εγκέφαλοι των τραπεζών. Την ζημιά δεν την πλήρωναν οι τράπεζες αλλά την φόρτωναν στους…συνεπείς κατόχους καρτών. Πως; Πολύ απλά, είχαν φουσκώσει εξ αρχής τα επιτόκια που επέβαλαν για τα χρεωστικά υπόλοιπα. Έτσι, αντί να χρεώνουν σε όλους χ% επιτόκιο χρέωναν χ+4% εισπράττοντας εκ των προτέρων από τους συνεπείς πελάτες τους το 4% που προϋπολόγιζαν σαν χασούρα από τους μπαταξήδες.
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου