Με φρίκη διαβάσαμε τις προάλλες στον τύπο την ιστορία της μικρής Πακιστανής μαθήτριας, που πυροβολήθηκε από Ταλιμπάν επειδή επέμενε να παρακολουθεί τα μαθήματα του σχολείου της, παρά τις απαγορεύσεις τους. «Μα, πως είναι δυνατόν! Στην εποχή μας;» αναρωτιόμασταν με ανατριχίλα. «Αλλά, βέβαια, σε υπανάπτυκτα μέρη, τι περιμένεις;» σπεύσαμε να προσθέσουμε.
Μετά από λίγες μέρες, ξανά στον τύπο: Ο Άγγλος επιστήμονας Άλαν Τιούρινγκ ήταν ένας από τους αφανείς ήρωες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αποκρυπτογράφησε τους γερμανικούς κώδικες επικοινωνίας συμβάλλοντας καθοριστικά στην έκβαση του πολέμου. Το 1952 συνελήφθη με το αδίκημα «περί σοδομισμού» (η ομοφυλοφιλία ήταν ποινικό αδίκημα στην Αγγλία) και υποχρεώθηκε να υποβληθεί σε θεραπεία ορμονών προκειμένου να ξεπεράσει την «αρρώστια». Δύο χρόνια αργότερα βρέθηκε νεκρός. Υδροκυάνιο εντοπίστηκε στο αίμα του, ωστόσο, επικρατεί ακόμα διχογνωμία αν επρόκειτο για αυτοκτονία ή δολοφονία».
Άθελά μου, έκανα τους παραλληλισμούς: Μαθητριούλα-διαπρεπής επιστήμων. Φοίτηση-ομοφυλοφιλία. Ταλιμπάν-Αγγλικό κράτος.
Τελικά, δεν είμαστε και τόσο αναπτυγμένοι όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Τουλάχιστον όχι τόσο όσο να μας επιτρέπεται να κουνάμε το δάχτυλο σε άλλους λαούς.
Κι ας μην ισχυριστεί κάποιος ότι από την υπόθεση Τιούρινγκ έχουν περάσει κάποιες δεκαετίες. Το 1952 ήταν χθές.
Ούτε να κατηγορήσουμε τους Άγγλους. Στην Ελλάδα, σήμερα, η ομοφυλοφιλία μπορεί να μην είναι ποινικό αδίκημα αλλά το κοινωνικό στίγμα, είναι ακόμη τεράστιο, για τους μη επώνυμους, τους οποίους οδηγεί μέχρι την αυτοκτονία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου