Το καφενείο στα απόμερα χωριά ήταν κάποτε το "κέντρο διερχομένων". Ο επισκέπτης εκεί απευθυνόταν για να ενημερωθεί και να φάει πρόχειρα δυο αυγά τηγανητά.
Η κοινωνική συνεισφορά του καφενείου συνδέεται με την κοινωνική διάσταση του καφέ. Είναι ο «καφές της παρηγοριάς» μετά τις κηδείες. "Κερνούσες ούζα / και κονιάκ στο καφενείο" τραγουδούσαν οι Κατσιμιχαίοι. Η πρόφαση για προσφορά φιλοδωρήματος (ενίοτε και λαδώματος) «κι αυτά για ένα καφέ». Το φάρμακο στην στενοχώρια «για να πάνε κάτω τα φαρμάκια» και αντίδοτο στο μεθύσι με ένα σκέτο καφέ. Η συντροφικότητα και το ζεστό κλίμα που αναδύεται πίνοντας ένα καφέ με φίλο ή με παρέα, δεν μπορεί να αντικατασταθεί από άλλα ποτά π.χ. τσάι. Ο καφές είναι τo κατεξοχήν κέρασμα του επισκέπτη στον επαγγελματικό χώρο. Είναι όμως και το πρώτο δείγμα φιλοξενίας στο σπίτι. Η πρόσκληση «για καφέ» στο φλερτ. Αλήθεια, πόσες ερωτικές ιστορίες άρχισαν, πόσοι γάμοι έγιναν, πόσα παιδιά γεννήθηκαν ξεκινώντας από «ένα καφέ»;
Δύσκολη η δουλειά του καφετζή. Αξημέρωτα άνοιγε το μαγαζί, κοντά μεσάνυχτα το έκλεινε. Έβαζε τότε τις ψάθινες καρέκλες πάνω στα ξύλινα τραπέζια με το μάρμαρο και σκούπιζε το πάτωμα για να είναι καθαρό την άλλη μέρα. Γι' αυτόν δεν υπήρχαν Σαββατοκύριακα, γιορτές και σχόλες. Παραμονή πρωτοχρονιάς, ξενυχτούσε, αφού για ένα βράδυ, με την ανοχή της αστυνομίας, παίζανε τριανταμία, πλακάκια, πόκα, ή μπαρμπούτι.
Πριν λίγα χρόνια πήγα διακοπές στην Νάξο. Μπαίνοντας στην Απείρανθο πήρα σβάρνα όλες τις καφετέριες ζητώντας καφέ στο μπρίκι. Δεν είχε ούτε μια. Σέρβιραν εκείνο τον απαίσιο που έπινα στο ΚΨΜ στο στρατό, βρασμένο στιγμιαία στο ρύγχος του ατμού. Τελικά βρήκα στο ωραίο μαγαζί του Λευτέρη. "Καθίσαμε στο ίδιο καφενείο..../ Είχε μονάχα νεσκαφέ, τέρμα το μπρίκι / στο διπλανό τραπέζι ούζο με φιστίκι" διαπίστωνε από καιρό η Αρλέτα.
Το παραδοσιακό καφενείο πέθανε από χρόνια. Την θέση του πήρε η γνωστή καφετέρια. Κι όμως, σε κάποιες γωνιές της Ελλάδας υπάρχουν ακόμη, δίνοντας την στερνή μάχη με τον χρόνο. Ας τα ανακαλύψουμε.
-τέλος-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου