336. Το σουτάρισμα της συζύγου

         Το ξεσάλωμα των τελευταίων δεκαετιών, με δανεικά, πέραν των γνωστών αποτελεσμάτων, ανεργία, μειώσεις μισθών και συντάξεων κλπ, είχε και κάποιες άλλες «παράπλευρες απώλειες», για να χρησιμοποιήσω την κυνική στρατιωτική ορολογία, που αναφέρεται στους θανάτους αμάχων. Πολλά τα κρούσματα αλλά δύσκολα διακρίνονται. Θύτες οι άνδρες, θύματα οι γυναίκες, μολονότι έχω υπόψη μου περιπτώσεις όπου συνέβη το αντίθετο. Εξηγούμαι:

Εδώ και κάποια χρόνια έχω διαπιστώσει ένα φαινόμενο στον επαγγελματικό μου χώρο, τον τραπεζικό. Ενώ κάποιοι συνάδελφοι ξεκίνησαν από απλοί υπάλληλοι, όταν κατέλαβαν διευθυντικές θέσεις κι  έπιασαν λεφτά, εκεί στην ηλικία γύρω στα πενήντα, χώρισαν τις γυναίκες, παράτησαν τα παιδιά τους και παντρεύτηκαν κατά πολύ νεότερες υφιστάμενές τους.

Το ίδιο παρατήρησα σε άλλα τα επαγγέλματα: δικηγόροι, γιατροί, επιχειρηματίες, κλπ. Όλοι τους είχαν ένα κοινό παρονομαστή: ξεκίνησαν φτωχοί κι έγιναν πλούσιοι. Σε αυτό το κλίμα, μετά το εξοχικό, την τζιπούρα, τα πούρα, το σκάφος και το πρωτοκλασάτα ρεστοράν, ήλθε η σειρά της συζύγου. Μέσα στη μέθη που προκαλεί η γρήγορη άνοδος σε συνδυασμό με τον φόβο των επερχομένων γηρατειών, την κολακεία της νεαρής συντρόφου, (που ο αφελής νομίζει πως θαυμάζει την λεβεντιά και όχι το πορτοφόλι του) και την επικρατούσα άποψη «να περνάμε καλά», δεν διστάζει να σουτάρει την γυναίκα που του παραστάθηκε στα δύσκολα χρόνια, να παρατήσει τα παιδιά του και να στήσει μια νέα οικογένεια.

Η φιλαυτία, ο εγωκεντρισμός, ο ναρκισσισμός και ο φιλοτομαρισμός σε όλο του το μεγαλείο.  

Ελπίζω ότι το τέλος εποχής που σήμανε η έλευση της οικονομικής κρίσης θα περιορίσει αυτό το απαράδεκτο κοινωνικό φαινόμενο. Πώς το είχανε πει οι αρχαίοι ημών πρόγονοι; «Ουδέν κακόν αμιγές καλού».