Φίλε επισκέπτη,

Καλωσόρισες στο ιστολόγιό μου .

Είμαι ο Άρης Γαβριηλίδης γεννημένος το 1948 στον Πειραιά. Σπούδασα οικονομικά στην Νομική Αθηνών και σταδιοδρόμησα ως διευθυντικό στέλεχος σε ναυτιλιακές τράπεζες και επιχειρήσεις. Τώρα ασχολούμαι αποκλειστικά με τις δύο παλιές μου αγάπες: τη συγγραφή βιβλίων και την μικρογλυπτική (readymade, assemblance art)

Εδώ καταγράφω όσες από τις σκέψεις μου θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να δημοσιευτούν. Εκθέτω επίσης φωτογραφίες από τα τεχνουργήματά μου, παρμένες από την "γκαλερί" της προσωπικής μου ιστοσελίδας: http://www.arisgavriilidis.gr/

Διευκρίνιση: ο τίτλος του blog, Aris-tourgimata, δεν οφείλεται σε οίηση αλλά σε λογοπαίγνιο: συνδυάζει το όνομά μου (Άρης) με τα δημι-ουργήματά μου (σκέψεις και τεχνουργήματα).

Φίλε επισκέπτη, ελπίζω να βρεις το ιστολόγιό μου ενδιαφέρον. Το σχόλιά σου ευπρόσδεκτα.

Σε περιμένω και:

Στην ιστοσελίδα μου: http://arisgavriilidis.gr/
στο Facebook: Aris Gavriilidis
στο Twitter: @agavriel1

EMAIL

276. Η μπουκάλα και τα μανταλάκια

Στην μεταπολεμική Ελλάδα που βίωσα παιδί, κάθε δεκάρα λογαριαζόταν με ευλάβεια. Τα μεταχειρισμένα είδη δεν πετιώνταν στα σκουπίδια αλλά είτε επιδιορθώνονταν είτε ανακυκλώνονταν. Μερικά παραδείγματα:
    Τα τριμμένα και γυαλισμένα κοστούμια γυρίζονταν «το μέσα έξω» από πεπειραμένους ράφτες και ζούσαν άλλα τόσα χρόνια.
    Τα άχρηστα πανιά  κόβονταν σε λωρίδες και γίνονταν κουρελού ή ράβονταν μεταξύ τους σε πολύχρωμη σύνθεση, την «πάντα», (patch work), που κρεμούσαν πάνω από το κρεβάτι για θερμομόνωση από το κρύο τοίχο.
    Οι μπαλωματήδες «σόλιαζαν» τα παπούτσια με νέα σόλα κι άλλαζαν τα φθαρμένα τακούνια. Όταν τα παιδικά πόδια μεγάλωναν, άνοιγε με φαλτσέτα μια τρύπα στο παπούτσι για να βγαίνει το μεγάλο δάχτυλο.
    Οι μανταρίστρες μαντάριζαν τις τρύπες στα ρούχα και με ειδικό βελονάκι «έπιαναν» τους πόντους στις γυναικείες κάλτσες.
    Τα μπαλώματα στα γόνατα, στους αγκώνες κι αλλού δεν ήταν σπάνια.
    Το μπαγιάτικο ψωμί κοβόταν σε φέτες κι ο φούρναρης τις έβαζε στη λαμαρίνα και τις έκανε τραγανά παξιμάδια.
    Στα ρεβίθια που περίσσευαν πρόσθεταν ρύζι την άλλη μέρα και έκαναν τα γνωστά «παντρεμένα».
    Οι εφημερίδες, μετά την ανάγνωση, εκτελούσαν χρέη χαρτού υγείας (δεν είχε ανακαλυφτεί ακόμη), ή χαρτί περιτυλίγματος σε παντοειδή πακέτα.
    Οι χρησιμοποιημένες πρόκες ισιώνονταν με σφυρί και χρησιμοποιούνταν πάλι.  
    Πλανόδιοι παλιατζήδες αγόραζαν οτιδήποτε μεταλλικό κι αντάλλασσαν άχρηστα μπουκάλια με ξύλινα μανταλάκια σε φιξ τιμή: μια μπουκάλα 12 μανταλάκια.
    Ο μπακάλης της γειτονιάς ξαναγόραζε τις χάρτινες μεταχειρισμένες σακούλες.

Διόλου δεν νοσταλγώ εκείνη την εποχή. Αλλά με ενοχλεί η μέχρι πρότινος τυφλή υπερκατανάλωση.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου