«Γεια σου, τι κάνεις;», οπότε με υποχρεώνουν να ρωτήσω
«Ποιος είναι;» λες και είμαι υποχρεωμένος να αναγνωρίζω από τις πρώτες λέξεις την άγνωστη φωνή, την ώρα μάλιστα που ήμουν απασχολημένος με κάτι.
Πιο αστεία είναι η συνέχεια του διαλόγου:
«Έλα, ο Γιάννης είμαι»
«Ποιος Γιάννης;» ξαναρωτώ, προσπαθώντας να αναγνωρίσω την φωνή του συγκεκριμένου Γιάννη, ανάμεσα στους σαράντα Γιάννηδες που ξέρω.
«Ο Γιάννης, ο Τάδε είμαι, δεν με γνώρισες;» με ρωτά απορημένος και ελαφρώς παρεξηγημένος.
«Έλα, βρε Γιάννη, εσύ είσαι; Και γιατί δεν είπες από την αρχή το όνομά σου;» τον ερωτώ προσπαθώντας με τα δόντια να κρύψω την τσαντίλα μου.
Δεν ξέρω αν αυτό είναι, εκ μέρους τους, εκδήλωση αφέλειας, βλακείας, αγένειας, έλλειψης διακριτικότητας ή εγωπάθειας.
Όταν τηλεφωνώ, ακόμη και σε κολλητούς φίλους, λέω πρώτα το ονοματεπώνυμό μου. Αν είναι απασχολημένοι, το μόνο δεν θα ήθελαν είναι ένας σουρεαλιστικός διάλογος, σαν και τον πιο πάνω.
Το ίδιο κάνω και όταν συναντώ κάποιο γνωστό. Εκείνη την στιγμή ίσως ξεχνά το όνομά μου, όπως συμβαίνει συχνά με εμένα. Έτσι, τον βγάζω προκαταβολικά από την δύσκολη θέση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου