Τους άγγελους τους φανταζόμαστε σαν την προσωποποίηση του εντελώς άκακου πλάσματος. Δεν ζηλεύουν, δεν φθονούν, δεν υποσκάπτουν, δεν βυσσοδομούν, δεν βλάπτουν, δεν παραβαίνουν καμία ηθική εντολή.
Υπάρχουν ανθρώπινα πλάσματα πάνω στη γη που συμπεριφέρονται όπως οι άγγελοι; Τα παιδιά, και από αυτά τα βρέφη, θα ήταν η προφανής απάντηση.
Κι όμως, υπάρχουν κι άλλοι. Γεννιούνται, μεγαλώνουν, ενηλικιώνονται, πεθαίνουν σε μεγάλη ηλικία όπως όλος ο κόσμος. Είναι πολλοί, κυκλοφορούν μεταξύ μας και βρίσκονται σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Ο καθένας μας ξέρει τουλάχιστον πέντε από αυτούς.
Όχι, δεν είναι οι ασκητές και οι άγιοι γιατί κι εκείνοι από τις ανθρώπινες κακίες και αδυναμίες τους προσπάθησαν να απαλλαγούν. Είναι οι διανοητικά ανάπηροι. Η αθωότητα είναι το κυριότερο χαρακτηριστικό τους.
Ενώ οι άγγελοι βοηθούν τους ανθρώπους, οι διανοητικά ανάπηροι χρειάζονται την βοήθεια των άλλων ανθρώπων για να επιβιώσουν. Τον ρόλο αυτό τον παίζουν οι οικογένειές τους. Οι γονείς, κατ’ αρχήν, και τα αδέλφια τους. Αυτό βέβαια δεν ισχύει πάντα. Υπάρχουν «πατέρες» που εγκατέλειψαν την γυναίκα τους αφήνοντας την να τα βγάλει πέρα μόνη της, με το διανοητικά ανάπηρο παιδί τους. Υπάρχουν και "γονείς" που το εγκατέλειψαν σε κάποιο ίδρυμα κι έκτοτε δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για την τύχη του.
Υπάρχει ένα παραλληλισμός ανάμεσα στον Χριστό, όταν ήλθε στη γη, και στους διανοητικά ανάπηρους. Και τον μεν και τους δε οι άνθρωποι τους καταδιώκουν. Θυμηθείτε: Εξολοθρεμός (Καιάδας, Χίτλερ). Ο «τρελός του χωριού». Το κολαστήριο της Λέρου. Το κοινωνικό στίγμα στην οικογένεια. Οι βιασμοί.
Δεν πιστεύω στην ύπαρξη των αγγέλων. Αν υπάρχουν, θα έχουν την μορφή των διανοητικώς αναπήρων. Αν όλοι μας τους βλέπαμε έτσι, ίσως κάτι να άλλαζε.
(Εικονίζεται το έργο μου "Άγγελος" από την συλλογή "Όστρακα")