125. ΑΠΟΛΙΘΩΜΑ

Απολίθωμα
(Ready-made art)

Αυτό το βότσαλο, που βρήκα στον γιαλό του νησιού που παραθέριζα,  το κράτησα για το περίεργο σχήμα του. Μάλιστα, το εξέτασα για να βεβαιωθώ ότι είναι από πέτρα.  Η μόνη μου επέμβαση ήταν ένα πέρασμα με άχρωμο βερνίκι. 

Το φαντάστηκα σαν ένα σπόνδυλο άγνωστου ζώου. Με φαντασία και μια δόση χιούμορ το έκανα...απολίθωμα σπονδύλου δεινοσαύρου!   

124. Ζείδωρον ύδωρ

Κάθε βράδυ, ύστερα από μια κουραστική ημέρα συνηθίζω να κάνω ένα ζεστό ντους. Αισθάνομαι να καθαρίζει όχι μόνο το σώμα αλλά και η ψυχή μου. Είναι δύσκολο να περιγράψω το ευχάριστο αίσθημα που νιώθω. Γίνομαι, ανάλαφρος. Η διάθεσή μου φτιάχνει. Κυρίως, όμως, αν τυχαίνει να είμαι αγχωμένος, το ζεστό ντους πάντοτε με ηρεμεί.

Δεν ξέρω ποιος μηχανισμός μπαίνει σε λειτουργία  και το νερό επιδρά κατευναστικά. Ίσως επειδή η ζωή γεννήθηκε στο νερό και, λειτουργώντας αταβιστικά, γυρνώ εκεί από όπου ξεκίνησα. Ίσως επειδή ως έμβρυο κολυμπούσα στο αμνιακό υγρό. Ίσως επειδή το 70% του σώματός μου αποτελείται από νερό. Δεν ξέρω αλλά και δεν με νοιάζει να μάθω, αφού απολαμβάνω το αποτέλεσμα.

(Από το βιβλίο μου "Αντίο Άγχος!")

123. Το άλογο και το άτι

     Όσο είμαστε ξυπνητοί, ο νους μοιάζει με άλογο ζεμένο στον αραμπά της λογικής.
     Όταν κοιμόμαστε, γίνεται άτι που καλπάζει στα απέραντα λιβάδια της μη-λογικής.

122. Ο κόσμος πίσω από τα μάτια

Βλέπω τα μάτια του άλλου. Πίσω τους βρίσκεται ο εγκέφαλός του. Μέσα εκεί φωλιάζει ένας ολόκληρος κόσμος. Είναι οι εμπειρίες, οι γνώσεις, τα πιστεύω, οι πεποιθήσεις, οι αγωνίες, τα άγχη, οι ελπίδες, τα όνειρα, οι πόθοι, τα πάθη, οι φοβίες, οι ζήλιες, οι φθόνοι, τα τραύματα, τα ενδιαφέροντα, τα μίση, οι ενοχές, οι αγάπες, οι έρωτες, οι καλοσύνες, οι αγιοσύνες του.

Εγώ δεν βλέπω τίποτε από όλα αυτά. Προσπαθώ να μαντέψω τι κρύβει αυτός ο κόσμος κοιτώντας μέσα από δυο τοσοδούλες χαραμάδες: τα μάτια του. 

Ο δικός μου κόσμος επικοινωνεί με τον δικό του, κατ’ αρχήν, με τα μάτια. Μετά, με τα λόγια. Ανταλλάσσουμε γνώμες, απόψεις, πληροφορίες, συναισθήματα, άλλοτε ειλικρινή, άλλοτε επίτηδες παραποιημένα. Επιδιώκουμε να δείξουμε τον κόσμο μας καλλίτερο από αυτόν που είναι στην πραγματικότητα. Είτε από συμφέρον, είτε από ντροπή είτε από εγωισμό.

Τελικά, ύστερα ακόμη κι από δεκαετίες συμβίωσης, ειλικρινούς έρωτα και βαθειάς αγάπης, πεθαίνουμε και έχουμε ανταλλάξει μόνο ένα μικρό κομμάτι του κόσμου μας.

      Ερχόμαστε μόνοι, ζούμε μόνοι, φεύγουμε μόνοι. 

(Εικονίζεται το έργο μου "Αυγά μάτια" από την συλλογή "Σιγά τ' αυγά!")

121. Αγχογόνα προβλήματα

Στην ζωή μου, λίγα μεγάλα προβλήματα με βασάνισαν και πολλά μικρά με ταλαιπώρησαν.

Αν με ρωτήσεις ποια ήσαν τα μεγάλα, ας πούμε στην τελευταία δεκαετία, μπορώ να στα πω ένα-ένα.

Αν με ρωτήσεις ποια ήσαν τα μικρά,  στον τελευταίο χρόνο, δεν θα θυμηθώ ούτε ένα. Αυτό σημαίνει ότι είναι αρκετά ενοχλητικά για να με αγχώνουν και αρκετά ασήμαντα για να τα ξεχνώ.

(Από το βιβλίο μου, "Αντίο, Άγχος!")

120. Η παγίδα του σύννεφου

     Κι όμως, τα σύννεφα έχουνε τον τρόπο να σε ξεγελάνε, κάνοντάς σε να πιστεύεις ότι, αν πέσεις από ψηλά  επάνω τους, θα πνιγείς από την απαλότητά τους και δεν θα γκρεμοτσακιστείς.
     Ιδανική παγίδα για ρομαντικούς.

119. Και το όνομα αυτού;

Οσάκις εφευρίσκεται  ή ανακαλύπτεται κάτι νέο, (πράγμα, ιδέα, θεωρία, φαινόμενο, κλπ) αμέσως παρουσιάζεται η ανάγκη να του δοθεί ένα όνομα.  

Υπάρχουν καθιερωμένες πρακτικές της επιστήμης για αυτό τον σκοπό: π.χ. νέοι πλανήτες ή ουράνια σώματα παίρνουν το όνομα αυτού που τα ανακάλυψε, ή συγκεκριμένους αριθμούς, ζώα ή φυτά παίρνουν λατινικές ονομασίες από τον τόπο που βρέθηκαν και από το κύριο χαρακτηριστικό τους.

      Όπου όμως δεν υπάρχουν συγκεκριμένες πρακτικές, όλοι ψάχνουν για ένα όνομα για να μπορούν ώστε να αναφέρονται σε αυτό.

     Συχνά, καθιερώνονται το πρώτο που ακούγεται έστω κι αν ειπώθηκε ανεπίσημα και χιουμοριστικά. Για παράδειγμα:

• Ηχοποίητες λέξεις όπως το "Μπιγκ Μπαγκ", (το μεγάλο μπαγκ, ο υποτιθέμενος ήχος της έκρηξης), το "πινγκ-πονγκ" (ο ήχος που κάνει το μπαλάκι όταν αναπηδά).
• Χιουμοριστικές περιγραφές, όπως οι "Μαύρες Τρύπες", το “παπάκι” που ονοματοδοτεί το σήμα @, το "ποντίκι" του υπολογιστή, που ο εφευρέτης του παρουσίασε στην επιστημονική ομάδα με άλλο όνομα αλλά ένας από τα μέλη της φώναξε «μα, αυτό μοιάζει με ποντίκι».
• Το όνομα αυτού που πρώτος έτυχε να κάνει κάτι, όπως κάποιος κύριος ονόματι Sandwich, που έβαζε ένα κομμάτι κρέας ανάμεσα σε δύο φέτες ψωμί, για να το μεταφέρει εύκολα στο γραφείο του.

      Που ξέρεις; Ο καθένας από εμάς μπορεί να απαθανατίσει το όνομά του, βαφτιζοντας, άθελά του, κάτι νέο...  

118. Τα τραγούδια των μανάδων μας

     Όταν ήμουν μικρός άκουγα συχνά την μάνα μου να λέει τραγούδια της εποχής της, κάνοντας τις δουλειές του σπιτιού. Συχνά άκουγα και την διπλανή γειτόνισσα, που είχε μάλιστα καλή φωνή. Το ίδιο μου, λέει και η γυναίκα μου, έκανε και η μητέρα της. 

Μου άρεσε να ακούω το τραγούδι της μάνας μου γιατί  δημιουργούσε μια ατμόσφαιρα γαλήνης και ασφάλειας. Μου έρχονται καμιά φορά στην μνήμη η φωνή της και κομμάτια από τα τραγούδια της, τα περισσότερα από τα οποία δεν τα ξανάκουσα έκτοτε. Την Μεγάλη Εβδομάδα τραγουδούσε το «σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα» και μου έφερνε ένα κόμπο στο λαιμό.

Λένε πως δεν ξεχνάς τις μυρωδιές του σπιτιού που έζησες στα παιδικάτα σου. Το ίδιο συμβαίνει και με τα τραγούδια της μάνας σου.

       Από τότε που ήλθε η τηλεόραση στην Ελλάδα βουβάθηκαν τα Ελληνικά σπίτια από τα τραγούδια των νοικοκυράδων.
         (Εικονιζεται το έργο μου "Βρεφοκρατούσα" από την συλλογή "Όστρακα")

117. ΕΡΙΔΑ

ΕΡΙΔΑ

(Ready-made art)

Μαστορεύοντας, πρόσεξα ότι η γκαζοτανάλια που κρατούσα έμοιαζε με θυμωμένο τύπο που τα έχωνε σε κάποιον.

Δύο "θυμωμένες" γκαζοτανάλιες τι μας κάνουν; Έναν καβγά. Και, επί το Ελληνικότερον, μιαν έριδα.

Αυτή η σύνθεση δεν είναι η μοναδική που μου ενέπνευσαν τα εργαλεία μου. Υπάρχουν κι άλλες.

116. Ο σοφός και ο καλλιτέχνης

• «Έτερος εξ ετέρου σοφός» (Βακχυλίδης)
• «Δίδου σοφώ αφορμήν και σοφώτερος έσται» (Παροιμίες 9:9).

Αν αντικαταστήσεις την λέξη «σοφός» με τη λέξη «καλλιτέχνης» θα καταλάβεις  γιατί «δεν υπάρχει παρθενογένεση στη τέχνη» όπως είπε και ο Σεφέρης.

115. Ετοιμότητα α λα Ελληνικά

Αξιοθαύμαστη η ετοιμότητα των Ιαπώνων, (μολονότι δεν απεσόβησε την  τραγωδία που έπληξε την χώρα), σύμφωνα με την μαρτυρία της κυρίας Μακιχάρα:

«...Λίγες ώρες µετά τον µεγάλο σεισµό, το κινητό µου βγάζει έναν χαρακτηριστικό ήχο, σηµάδι ότι η ΕΜΥ εξέδωσε προειδοποίηση πως επίκειται ισχυρός µετασεισµός.

»…Ο µηχανοδηγός µάς ανακοίνωσε από τα µεγάφωνα ότι θα φρενάρει απότοµα. Σε λίγα δευτερόλεπτα σταµατήσαµε.

»…Στην οθόνη της τηλεόρασης είδα τον χάρτη της Ιαπωνίας να αναβοσβήνει, που σήµαινε προειδοποίηση για τσουνάµι.

»…Οι μαθητές κυκλοφορούσαν στις τάξεις κρατώντας κουβέρτες και έτρωγαν µπισκότα «έκτακτης ανάγκης».

Το σύστημά τους είναι ανεφάρμοστο στον Ελλάδα, για τους εξής λόγους:

·                     Κακοήθεις φαρσέρ θα στέλνουν ψεύτικα SMS για επικείμενο σεισμό και θα δημιουργήσουν το σύνδρομο του ψεύτη τσοπάνου, αχρηστεύοντας το σύστημα.

·                     Ο μηχανοδηγός δεν θα ανακοινώσει τίποτε από το μεγάφωνο, λόγω  απεργίας των τρένων.

·                     Όταν οι τηλεοράσεις  θα δείχνουν το χάρτη της Ελλάδας να αναβοσβήνει, ο κόσμος θα νομίζει ότι πουλήθηκε σε πλειστηριασμό.

·                     Οι μαθητές θα έχουν ξεμείνει από "μπισκότα έκτακτης ανάγκης", επειδή θα τα έχουν φάει στην τελευταία κατάληψη του σχολείου τους.

114. Ομοφυλοφιλία και ρατσισμός

          Άλλοτε, είχα κι εγώ μερικές προκαταλήψεις για τους ομοφυλόφιλους. Μέχρι που κάποια στιγμή αναρωτήθηκα: "πώς θα μου φαινόταν, αν όλοι μού έλεγαν  ότι τα ετεροφυλοφιλικά μου γούστα δεν είναι φυσιολογικά και γι' αυτό, πρέπει να τα αλλάξω;". Αυτή η σκέψη με προβλημάτισε. Με ανάγκασε να δω το θέμα από την δική τους σκοπιά και με βοήθησε να τινάξω από πάνω μου τις όποιες προκαταλήψεις.

Κάποιοι νομίζουν ότι μπορούν να αλλάξουν τα γούστα ενός ή μιας ομοφυλόφιλου με την πειθώ, την θεραπεία ή την βία (ψυχολογική ή σωματική). Αντιστρέφοντας την γνωστή ρήση, αυτό είναι χειρότερο από λάθος: είναι  έγκλημα.

Στον 21ο αιώνα, ας σταματήσει, επί τέλους, αυτός ο προαιώνιος και ανόητος ρατσισμός απέναντι στους ομοφυλόφιλους. Αρκετά δράματα και δυστυχία έχει προκαλέσει, από τον Τσαϊκόφσκι μέχρι τους δύο νεαρούς επαρχιώτες, εκ των οποίων, όπως διάβασα πρόσφατα στα "ψιλά" των εφημερίδων, ο ένας αυτοκτόνησε και τον άλλο έστειλε ο αδελφός του στο νοσοκομείο σπασμένο στο ξύλο.

113. Πανανθρώπινος εγκέφαλος

     Το άκρον άωτον της σπατάλης γίνεται με τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Σε όλη την ζωή, τον εκπαιδεύουμε, τον μορφώνουμε, τον καλλιεργούμε, τον προμηθεύουμε με άπειρες πληροφορίες, τον εξασκούμε, τον τροφοδοτούμε με ιδέες και εικόνες και καλλιεργούμε τα ταλέντα του.
    Η κατάληξη όμως αυτού του πολύτιμου οργάνου είναι να σαπίζει (στην κυριολεξία) μέσα στο χώμα ή, όπως στην περίπτωση του Αϊνστάιν, να κολυμπάει μέσα στη φορμόλη.

     Τελικά, ο πανανθρώπινος εγκέφαλος αποτελείται από τους επί μέρους εγκεφάλους, που τον διατηρούν και τον αναπτύσσουν συλλογικά, ανά τους αιώνες, μέσα από την μεταφορά των γνώσεων, από γενιά σε γενιά. 

112. Ο μαθητευόμενος (πυρηνικός) μάγος

    Νομίζω πως το καλλίτερο κομμάτι της υπέροχης και κλασικής πλέον ταινίας του Ντίσνεϋ «Φαντασία» είναι ο «Μαθητευόμενος μάγος». Ο Μίκι, στον επώνυμο ρόλο, εκμεταλλεύεται την απουσία του δασκάλου του για να δοκιμάσει τις γνώσεις του. Βάζει τις σκούπες να γεμίζουν τους κουβάδες από το πηγάδι και να τους αδειάζουν στην δεξαμενή. Η δεξαμενή ξεχείλισε αλλά ο Μίκι δεν ήξερε πώς να τις κάνει να σταματήσουν. Ώσπου εμφανίστηκε ο δάσκαλός του και διέκοψε την πλημμύρα.  

     Αυτή η εικόνα μου έρχεται συνεχώς στο νου τούτες τις μέρες. Στο ρόλο του Μίκι είναι οι Γιαπωνέζοι  πυρηνικοί επιστήμονες, και στη θέση των σκουπών τα πυρηνικά εργοστάσια, που, μετά το τσουνάμι, δεν μπορούν να τα σταματήσουν. Αντί για πλημμύρα, ο κίνδυνος πυρηνικής καταστροφής.

     Η διαφορά είναι ότι εδώ δεν αναμένεται κανένας «δάσκαλος» για να μας ξελασπώσει γιατί, απλά, δεν υπάρχει…

111. Η εντύπωση των ονομάτων

      Κάθε λέξη κουβαλάει μέσα της μια εικόνα ή ένα μύθο. Το ίδιο ισχύει και με τα ονόματα ή τα επίθετα. Για παράδειγμα:

     Αλλιώς διάκεισαι όταν πρόκειται να γνωρίσεις ή ήδη συναλλάσσεσαι με ένα Ξύδη, Πουλημένο, Ξινό, Φειδά, Ατσάλη, Τσαγκάρη και αλλιώς με ένα Γλύκα, Χρυσολέοντα ή Παλαιολόγο.

     Αλλιώς με ένα Βρασίδα ή Ανανία και αλλιώς με ένα Πάρη, Αχιλλέα ή Άγγελο.    

     Αλλιώς με μια Νίτσα, Κίτσα, ή Ευτέρπη (ας ήταν και μούσα) και αλλιώς με μια Έλενα, Αφροδίτη ή Χριστιάνα.

     Αντίστοιχη προκατάληψη υπάρχει και με τα εμφανισιακά προσόντα. Ευκολότερα συγχωρούνται λάθη ή δίνονται περισσότερες ευκαιρίες σε όμορφα παρά σε ασχημούτσικα άτομα.

     Γι’ αυτό, ένα μη όμορφο άτομο καταβάλλει πολύ περισσότερες προσπάθειες από ένα προικισμένο με φυσική καλλονή, για να αναδειχτεί.

(Εικονίζεται το έργο μου "Άγγελος" από την συλλογή "Όστρακα")

110. H μυθοποίηση στη ζωή μας

   Τι θα ήταν άραγε η ζωή μας χωρίς μυθοποίηση; Μυθοποιούμε πολύ περισσότερα πράγματα από ότι φανταζόμαστε. Πέραν των κλασικών (έρωτας, σεξ, θρησκείας), υπάρχουν και πολλά άλλα. Για παράδειγμα:

• οι διακοπές σε κάποιο εξοχικό μέρος που, όταν ξαναπάμε, μετά από καιρό,  μας απογοητεύει.
• Ο άνθρωπος που μας εντυπωσίασε αλλά όταν τον γνωρίσαμε καλλίτερα φάνηκε η γύμνια του.
• Μια κινηματογραφική ταινία, που, όταν το είδαμε νέοι, με τις περιορισμένες παραστάσεις που είχαμε τότε, μας φάνηκε υπέροχη ενώ αργότερα, πλούσιοι σε παραστάσεις και εμπειρίες, αδιάφορη.

     Μήπως και ο θάνατος, μια μεγάλη μυθοποίηση δεν είναι;

109. ΕΝΑΣ ΚΥΚΛΩΠΑΣ ΛΙΓΟ ΑΛΛΟΙΘΩΡΟΣ...(A cross-eyed Cyclops)

Αγαπημένος μου παιδικός μύθος ήταν η ιστορία του Οδυσσέα με τους μονόφθαλμους κύκλωπες.

Αυτή είναι μία από τις δύο γελοιογραφίες που μου ενέπνευσε. 

108. Το σύνδρομο της κλειδαρότρυπας

   Τα διηγήματα, τα μυθιστορήματα, οι βιογραφίες, οι κινηματογραφικές ταινίες, τα τηλεοπτικά σήριαλ και οι θεατρικές παραστάσεις έχουν κάτι κοινό με το κουτσομπολιό: Αναφέρονται στην ζωή κάποιου τρίτου. Ο αναγνώστης ή ο θεατής μολονότι δεν επεμβαίνει, συμμετέχει διανοητικά και συναισθηματικά στα δρώμενα, ερήμην των  πρωταγωνιστών. Είναι σαν να παρακολουθεί την ζωή τους από την κλειδαρότρυπα. 

     Στο "σύνδρομο της κλειδαρότρυπας"  στηρίζονται πολλές ακόμη αφηγηματικές τέχνες: παραμύθια, έπη κλπ  

     Το ενδιαφέρον για την ζωή του άλλου είναι ακόμη πιο έντονο όταν αφορά γνωστά μας πρόσωπα: φίλους, συγγενείς, γείτονες, κλπ.
     Τελικά, το "σύνδρομο της κλειδαρότρυπας" είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της κοινωνικότητάς μας.     

107. Κυνισμός και αλήθεια

Σε Γαλλικό ντοκιμαντέρ για την ζωή του, ο  κ. Ντομινίκ Στρος-Καν, επικεφαλής του ΔΝΤ, σχολιάζοντας το κρεμασμένο ομοίωμά του στην πλατεία Συντάγματος, τον Δεκέμβριου του 2010, είπε για τους Έλληνες:

     "Είναι φυσικό, αναπόφευκτο, να μας θεωρούν υπεύθυνους ακόμη κι αν δεν είμαστε καθόλου. Η πραγματικότητα είναι ότι πως αυτοί οι άνθρωποι εκεί βρίσκονται μέσα στα σκατά. Και πάρα πολύ! Και όταν η γυναίκα λέει δεν μπορώ να αγοράσω ψωμί, είναι αλήθεια.

     Αυτός ο θυμός είναι θεμιτός. Οι άνθρωποι στον δρόμο έχουν την αίσθηση ότι παραπλανήθηκαν. Και οι ίδιοι τα έχουν μαγειρέψει λιγάκι, δεν πλήρωναν φόρους, είναι λίγο το εθνικό τους σπορ, αλητεία στο έπακρο. Και επιπλέον, είναι οι πιο πλούσιοι!

     Αν δεν είχαμε έλθει θα είχαν πέσει στο βάθος της αβύσσου. Μετά δύο εβδομάδες, η κυβέρνηση δεν θα πλήρωνε, ο κόσμος θα μάζευε τα λεφτά από τις τράπεζες. Θα ήταν η πλήρης διάλυση. Είναι άδικο αυτό που μας προσάπτουν αλλά είναι φυσιολογικό".  

     Ο κ. Μίμης Ανδρουλάκης χαρακτήρισε αυτές τις δηλώσεις κυνικές.

     Ερώτημα: Μήπως, εκτός από κυνικές, είναι και αληθείς; 

106. Η απόκρυφη ερωτική ζωή

Η πιο αρρωστημένη φαντασία δεν θα μπορούσε να διανοηθεί τις ερωτικές περιπέτειες «καθημερινών» ανθρώπων.

Αν οι «καθημερινοί» άνθρωποι τολμούσαν ποτέ να τις διηγηθούν, θα έκαναν και τις πέτρες να κοκκινίσουν...

105. Μαζί τα φάγαμε (αλληγορία)

Στη ζούγκλα, μια παρέα λιονταριών καταβροχθίζει το θήραμά τους, δύο ζαρκάδια.

Μόλις απομακρύνονται χορτασμένα, έρχονται οι γύπες και οι ύαινες, που καραδοκούσαν, για να φάνε μερικές μπουκιές από τα αποφάγια των λιονταριών.

Όταν φεύγουν κι αυτά πλακώνει μια στρατιά μυρμηγκιών, για να πάρουν από ένα ψυχουλάκι, αφανίζοντας έτσι και το τελευταίο ίχνος της σάρκας.

Στην βραδινή συνέλευση, τα ζώα του δάσους διαμαρτύρονται στον βασιλιά τους, επειδή έχει εξολοθρεύσει όλα τα θηράματα της περιοχής και τα αφήνει νηστικά.

Το λιοντάρι αποκρίνεται:

-Γιατί το λέτε αυτό; ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ!

104. H ψυχολογία της κόμμωσης

Η ασύμμετρη ευρύτητα του μετώπου της κομψής βουλευτίνας, που βλέπω στην τηλεόραση, υπερτονίζεται από το χτένισμα των μακριών, ξανθών μαλλιών της «όλα προς τα πίσω». Κι όμως, δυο φράντζες πάνω από το μέτωπο θα το μίκραιναν και θα του έδιναν την χάρη που του λείπει.  Δεν το αντιλαμβάνεται αυτό ούτε η ίδια ούτε οι σύμβουλοί της;  Ασφαλώς ναι! Όμως, θυσιάζουν στην κομψότητα στην πολιτική σκοπιμότητα. Εξηγούμαι:

Το χτένισμα όλων των μαλλιών προς τα πίσω, και στα δύο φύλα, δίνει την εντύπωση δυναμικού χαρακτήρα. Ίσως παραπέμπει συνειρμικά στην χαίτη του λιονταριού. Προσπαθήστε να φανταστείτε, ας πούμε, τον Μεγαλέξανδρο με χωρίστρα και θα καταλάβετε τι εννοώ.  Θα φαινόταν γελοίος.

Μια χωρίστρα προσδίδει ευγένεια, χάρη αλλά όχι δυναμισμό. Ο Κάρολος της Αγγλίας αλλά και ο παρ’ ημίν τέως, δείχνουν την αριστοκρατική τους καταγωγή με την χωρίστρα τους.

Μια χωρίστρα με τα μαλλιά λοξώς κάτω και πίσω συνδυάζουν και τα δύο. Παράδειγμα, οι παλιοί αστέρες του Χόλιγουντ  Κλαρκ Γκέιμπλ και Κάρι Γκραντ.

     

Στην εποχή μας, στους άνδρες κυριαρχεί το ξυρισμένο κεφάλι. Εδώ υπάρχει άλλη σκοπιμότητα: δίνει στον κάτοχό του την ψευδαίσθηση ότι έτσι εξαφανίζει την φαλάκρα του. Να μου το θυμηθείτε: μόλις ανακαλυφθεί το φάρμακο κατά της φαλάκρας, όλοι οι άνδρες θα γίνουν «καρηκομόωντες Αχαιοί»…

103. Υπουργός λαμόγιο

- Τι χειρότερο από ένα πρώην υπουργό-λαμόγιο; 
- Να είχε εκλεγεί αρχηγός του κόμματός του και μετά πρωθυπουργός... 

102. Aνία, υγεία, ευ-τυ-χία!

Ανία είναι η μη αντιληπτή ευτυχία, που, όπως η υγεία, γίνεται αισθητή μόνο με την απουσία της.

101. ΑΜΛΕΤ (Hamlet)

ΑΜΛΕΤ
(Ready mede art)

Μη μου πεις! Αυτό το περίεργο, στραβοχυμένο βότσαλο με τις δύο τρύπες-μάτια και την μικρότερη-στόμα, μαυρισμένο από δεν ξέρω τι, που με κοιτούσε με άδειο βλέμμα στην ακροθαλασσιά, δεν είναι λίγο τρομακτικό;  

Η ομοιότητά του με ανθρώπινο καύκαλο, μου θύμισε εκείνο που κρατούσε ο Άμλετ, μονολογώντας: "να ζει κανείς, ή να μην ζει;"

100. Το τραίνο της ζωής

Οι φίλοι, γνωστοί και συγγενείς με τους οποίους μοιράζομαι  την υπέροχη εμπειρία του βίου παίζουν έναν άκρως σημαντικό ρόλο στην ζωή μου.

Όπως και εγώ, αντίστοιχα, στην δική τους.

Είμαστε όλοι συνταξιδιώτες στο μακρύ τραίνο της ζωής που τρέχει συνεχώς χωρίς να κάνεις στάσεις.

Αυτό το τραίνο έρχεται από το πουθενά και πηγαίνει στο πουθενά.

Καθώς κινείται, νέοι επιβάτες πηδούν μέσα (τα μωρά που γεννιούνται) ενώ άλλοι πηδούν έξω  (αυτοί που πεθαίνουν).

Από τα δισεκατομμύρια των συνταξιδιωτών μου, στην διάρκεια του ταξιδιού-ζωής εγώ γνωρίζω μόνο όσους είμαστε μαζί στο ίδιο βαγόνι, δηλαδή τους φίλους, γνωστούς και συγγενείς.

Όλοι οι υπόλοιποι σύγχρονοί μου άνθρωποι, δηλαδή ο υπόλοιπος πληθυσμός της γης, θα παραμείνουν άγνωστοι για μένα.

Όσο πιο αρμονικές είναι οι σχέσεις μου με τους άλλους “συνταξιδιώτες” στο βαγόνι μου, τόσο πιο ευχάριστο το κοινό μας ταξίδι. 

Και αντίστροφα, όσο πιο προβληματικές είναι οι σχέσεις, τόσο πιο δυσάρεστο και αγχώδες είναι το ταξίδι.

Κι ακόμη, όσο πιο στενός είναι ο φίλος ή συγγενής με τον οποίο έχω προστριβές, τόσο μεγαλύτερο είναι το πρόβλημα.

Μολονότι προσπαθώ να διατηρώ άριστες σχέσεις με τους “συνταξιδιώτες” μου, δεν αποφεύγω κάποιες προστριβές. Συνήθως όμως γρήγορα οι σχέσεις εξομαλύνονται.

(Από το βιβλίο μου "Αντίο, Άγχος!")

99. Το μπέρδεμα εν μέσω κρίσης

Σήμερα, η συμπολίτευση αποτελείται από τον πρωθυπουργό και 4-5 υπουργούς του.

Η αντιπολίτευση αποτελείται από τους υπόλοιπους υπουργούς και όλους τους βουλευτές όλων των κομμάτων.

Ενίοτε, αντιπολίτευση ασκεί και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, χωρίς να το αντιλαμβάνεται...

98. Οι κατά φαντασίαν γιατροί

 "Πάσχει από τραύμα στον αριστερό κέφαλο μηριαίο".  
      (Από τις αθλητικές ειδήσεις ραδιοσταθμού…)
    
"Πέθανε τις πρωινές ώρες ο Τάδε, από χρόνια νεφρική ανεπάρκεια".  
      (Από εφημερίδα...)

Αυτά λένε και γράφουν όσοι δημοσιογράφοι δεν μπόρεσαν να γίνουν γιατροί…

 

97. Το μαχητό άγχος

Το άγχος δεν είναι ένα κακό με το οποίο θα πρέπει αναγκαστικά να μάθουμε να ζούμε επειδή είναι ακαταμάχητο. Κάτι σαν τους σεισμούς, να πούμε.

Τουναντίον, το άγχος καταπολεμάται. Αν δεν μηδενίζεται, τουλάχιστον μειώνεται. Αυτό έχει δείξει η προσωπική μου εμπειρία.

(από το βιβλίο μου "Αντίο, Άγχος")

96. Το μονήρες ζεϊμπέκικο

Όταν χορεύω ζεϊμπέκικο θέλω να είμαι ολομόναχος, χωρίς θεατές.  Δεν το χορεύω από επίδειξη, αλλά ανάγκη. Είναι μια προσωπική υπόθεση, όπως το δάκρυ.   

(Εικονίζεται το έργο μου "Ζεϊμπέκικο" από την σειρά "Τιρμπουσόν")