Φίλε επισκέπτη,

Καλωσόρισες στο ιστολόγιό μου .

Είμαι ο Άρης Γαβριηλίδης γεννημένος το 1948 στον Πειραιά. Σπούδασα οικονομικά στην Νομική Αθηνών και σταδιοδρόμησα ως διευθυντικό στέλεχος σε ναυτιλιακές τράπεζες και επιχειρήσεις. Τώρα ασχολούμαι αποκλειστικά με τις δύο παλιές μου αγάπες: τη συγγραφή βιβλίων και την μικρογλυπτική (readymade, assemblance art)

Εδώ καταγράφω όσες από τις σκέψεις μου θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να δημοσιευτούν. Εκθέτω επίσης φωτογραφίες από τα τεχνουργήματά μου, παρμένες από την "γκαλερί" της προσωπικής μου ιστοσελίδας: http://www.arisgavriilidis.gr/

Διευκρίνιση: ο τίτλος του blog, Aris-tourgimata, δεν οφείλεται σε οίηση αλλά σε λογοπαίγνιο: συνδυάζει το όνομά μου (Άρης) με τα δημι-ουργήματά μου (σκέψεις και τεχνουργήματα).

Φίλε επισκέπτη, ελπίζω να βρεις το ιστολόγιό μου ενδιαφέρον. Το σχόλιά σου ευπρόσδεκτα.

Σε περιμένω και:

Στην ιστοσελίδα μου: http://arisgavriilidis.gr/
στο Facebook: Aris Gavriilidis
στο Twitter: @agavriel1

EMAIL

361. Οι ρήτορες κι οι λωποδύτες

Από μικρός άκουγα τους μεγάλους (δασκάλους, γονείς, γείτονες, θείους, ακόμη και λαϊκούς, αμόρφωτους ανθρώπους) να στολίζουν τον καθημερινό τους λόγο με παροιμίες και ρητά, που εγώ αποθησαύριζα.

Σαν μεγάλωσα, άρχισα να τα απο-αποθησαυρίζω και να τα χρησιμοποιώ αυθόρμητα καθώς ανάβλυζαν από μέσα μου.

Η δύναμη της παροιμίας ή του ρητού είναι μεγάλη.
Η λακωνικότητα τους, σε συνδυασμό με την ολοφάνερη σοφία τους, προσθέτουν πειθώ στην επιχειρηματολογία.

Στην εποχή μας, η χρήση της παροιμίας συρρικνώνεται.  Ο λόγος, ιδιαίτερα ο προφορικός, φτωχαίνει. Στεγνώνει.  Στην πολιτική έχουν από ετών εκλείψει οι  ρήτορες που σαγήνευαν το ακροατήριο, ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Ηλίας Ηλιού, ο Λεωνίδας Κύρκος, κ.ά. Ο ρήτορας τώρα ταυτίζεται με τον λαοπλάνο. Όχι τυχαία, ο Σαββόπουλο στην "Δημοσθένους λέξη" μιλά για "ρήτορες και λωποδύτες".
Ίσως γι' αυτό να φταίει η ταχύτητα  με την οποία ζούμε. Βιώνουμε τα πάντα γρήγορα και βιαστικά.  Εξ ού και τα ταχυφαγεία, το "ξεπέταγμα" (με ό,τι αυτό εννοεί),  το "ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε". Για παροιμίες και για ρητά (έστω και πάνσοφα) είμαστε τώρα;

360. H ζαχαρίνη και τα βιβλία

         Τα βιβλία με τα οποία απλά περνάς ευχάριστα την ώρα σου μοιάζουν με την ζαχαρίνη που σε γλυκάνει χωρίς να σε τρέφει, αφού δεν έχει ούτε μια θερμίδα.
Αντιθέτως, τα βιβλία που σε μορφώνουν, σε προβληματίζουν, σε κάνουν να σκέφτεσαι μοιάζουν με την ζάχαρη: σε γλυκαίνει και ταυτόχρονα σε θρέφει.
Το «κόστος ευκαιρίας» υπάρχει και στην ανάγνωση. Επειδή δεν μπορείς να διαβάσεις άπειρα βιβλία, το να διαβάσεις ένα βιβλίο-ζαχαρίνη σου κοστίζει την μη ανάγνωση, στον ίδιο χρόνο, ενός βιβλίου-ζάχαρη.
Έχω γίνει ιδιαίτερα επιλεκτικός στα βιβλία που διαβάζω. Δεν διστάζω να παρατήσω στη μέση ένα βιβλίο εάν διαπιστώσω ότι δεν με καλύπτει, δίχως να λυπάμαι τα χρήματα που έδωσα για να το αγοράσω. Εξ άλλου, την αγορά ενός βιβλίου μπορείς να την δεις και σαν επένδυση. Όλες οι επενδύσεις δεν είναι κερδοφόρες, υπάρχουν και ζημιογόνες. Κερδίζω όμως τον χρόνο που θα σπαταλούσα διαβάζοντας ένα μέτριο βιβλίο, ενώ στη θέση του διαβάζω κάποιο καλό. Το κέρδος αυτό δεν μετριέται με χρήματα.  

359. Ήλιος και δάκρυα

          Απογειώνεσαι με το αεροπλάνο κάτω από μαύρα, βαριά σύννεφα, μέσα σε αστραπόβροντα, κεραυνούς, νεροποντές, χιώνα και χάλαζα.
      Σε λίγο ταξιδεύεις πάνω από τα σύννεφα σε ένα λαμπρό ήλιο, που, αδιάφορος με τα τεκταίνομενα κάτω από τα πόδια του, χαμογελά και καρτερεί με υπομονή να φύγουν τα σύννεφα για να στεγνώσει τη γη. 
       Κάπως έτσι δεν είναι και οι ανθρώπινες δυσκολίες και συμφορές; Στο τέλος πάντα βγαίνει ο ήλιος που στεγνώνει τα δάκρυα...

358. Το δένδρο και το σαλιγκάρι

       Τρώμε με ευχαρίστηση τους καρπούς των δέντρων και των φυτών, που είναι γεμάτα χυμούς. Οι χυμοί αυτοί αποτελούνται από νερό που ρουφάνε οι ρίζες. Και όμως, θα ήταν αδιανόητο να πιούμε το νερό αυτό, ανακατεμένο με λάσπη και χώμα, πριν το φιλτράρει το φυτό ή το δέντρο. Μάλιστα, κάποια δέντρα μπορεί να έχουν τις ρίζες τους μέσα σε υπονόμους ή σε ενεργούς βόθρους. Στην κατοχή, οι αγρότες λίπαιναν το χωράφι τους με λύματα που κουβαλούσαν από τους οικιακούς βόθρους. Επομένως, το φυτά και τα δέντρα ενεργούν ως φυσικά φίλτρα που κάνουν καλά την δουλειά τους.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τα ζώα. Για παράδειγμα το κρέας του χοίρου δεν περιέχει καμία βρομιά από τα μύρια όσα σιχαμερά που τρώγει, περιλαμβανομένων και των ακαθαρσιών. Αντίθετα, πολύς κόσμος σιχαίνεται να φάει σαλιγκάρια, που τρώνε μόνο φύλλα. 
Συμπέρασμα: Όλα είναι μια ιδέα…
(Εικονίζεται το έργο μου "Σαλιάρισμα" από την συλλογή "'Οστρακα")

357. Tα αγχολυτικά μαστορέματα

Το μαστόρεμα είναι πνευματική άσκηση και μάλιστα άσκηση επινοητικότητας. Δεν αρκεί να "πιάνουν τα χέρια σου" για να δουλεύεις τα εργαλεία και τα υλικά. Πρέπει να κόβει το μυαλό και να δουλεύει η φαντασία. Μόνο έτσι μπορείς να επισκευάζεις κάτι χωρίς να έχεις το κατάλληλο ανταλλακτικό ή να βρίσκεις τεχνική λύση σε δύσκολες καταστάσεις.

Πριν από χρόνια, απόκτησα ένα παλιό, πέτρινο, σπίτι στο χωριό. Η ξύλινη ψευδοροφή ήταν σαν σουρωτήρι, αφού με τα χρόνια οι ρόζοι ξεμποσικάρανε, πέσανε κι από τις τρύπες φαίνονταν τα κεραμίδια. Κάθε τρύπα είχε διαφορετικό μέγεθος, σχήμα και γωνία ως προς το σανίδι. Πώς να τις ταπώσω; Σκέφτηκα και σκαρφίστηκα τη λύση. Ανακάτεψα ατλακόλ (κόλλα ξυλουργική, σαν γιαούρτι), πριονίδι και κάσια (βαφή ξύλων). Με το μείγμα, που έμοιαζε με σοκολατένιο πολτό- στοκάρισα τις τρύπες που ξαναβρήκαν τους "ρόζους" τους. Πέρασα το ταβάνι με διαφανές βερνίκι που ανέδειξε το χρώμα και τα νερά του ξύλου  κι έγινε καινούργιο. 

Για πολλά χρόνια, το εργαστήρι που έστησα στο κατώι του σπιτιού ήταν το  καταφύγιό μου. Εκεί τρύπωνα συχνά τα Σαββατοκύριακα ύστερα από μια εβδομάδα δουλειάς  στο γραφείο, αγχωμένος και κουρασμένος πνευματικά. Η συγκέντρωση  της σκέψης μου να βρω λύσεις στα μικρά τεχνικά προβλήματα άδειαζαν το μυαλό μου από τις έννοιες.  Η επιτυχία της επισκευής  με γέμιζε ικανοποίηση. Όταν έβγαινα ήμουν κουρασμένος σωματικά αλλά ξεκούραστος ψυχικά.

(Εικονίζεται το έργο μου "Επίπληξη" από τη συλλογή "Εργαλεία")

356. Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Εικονίζεται το έργο μου "Ο ήρωας του 1821 στρατηγός Μακρυγιάννης" από την συλλογή "Σινική σε βότσαλο"

Αλήθεια, τι θα του απαντούσαν οι πολιτικοί μας αν τους ρωτούσε πώς κατάντησαν σήμερα την Ελλάδα;  

355. Τι δεν είπαν οι αρχαίοι Έλληνες

         Ανασκαλεύοντας στη μνήμη μου τις αριθμητικές παραστάσεις που μάθαμε στο σχολείο, θυμάμαι κάποια σύνθετα κλάσματα των οποίων οι όροι (αριθμητής και παρονομαστής) αποτελούνταν από ρίζες, κλάσματα κλπ. Όταν  όμως έκανες τις σχετικές πράξεις απλοποίησης κατέληγες σε ένα μικρό κλάσμα, ας πούμε ½.
Παρομοιάζοντας τη ζωή μας με ένα πολύπλοκο κλάσμα, όταν κάνεις τις απλοποιήσεις καταλήγεις σε μια μικρή λέξη: αγάπη.
Παραδόξως, οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι ενώ μίλησαν για τα πάντα λησμόνησαν την αγάπη. Για αυτήν μίλησε μόνον ο Iησούς, βάζοντάς την στο κέντρο της διδασκαλίας του.

354. Η γηραιά φιλόλογος

          Μία από τις καθηγήτριές μου στο γυμνάσιο, εκτός από δεινή φιλόλογος, ήταν και ποιήτρια, με πολλές ποιητικές συλλογές. Την τελευταία την εξέδωσε πρόσφατα, ούσα υπέργηρη. Ήθελε να στείλει από ένα αντίτυπο σε καμιά δεκαριά παλιούς μαθητές της.
      Λόγω της υγείας της όμως μόνο στα τρία βιβλία κατώρθωσε να γράψει την αφιέρωση, όπως έκανε παλιά. Για τα υπόλοιπα εγκατέλειψε την προσπάθεια. 
     Μού διηγήθηκε με απόγνωση το πρόβλημά της στο τηλέφωνο και την παρηγόρησα: «δεν έχει καμιά σημασία η αφιέρωση, εμείς ξέρουμε πόσο πολύ μας αγαπάτε! Είναι σαν να την γράψατε».
Όταν παρέλαβα το δικό μου αντίτυπο, το ένα από αυτά με «αφιέρωση», είδα τι εννοούσε. Ο γραφικός χαρακτήρας είχε γίνει σαν παιδικός, οι σειρές έγερναν προς τα κάτω, γράμματα έλλειπαν από τις λέξεις. Έμοιαζε σαν να είχε γραφεί από αναλφάβητο που πάσχιζε να «ψελλίσει» εγγράφως δυο λόγια. Κι όμως, το ίδιο χέρι είχε γεμίσει χιλιάδες ορθογραφημένα και καλλιγραφημένα χειρόγραφα. «Ου γαρ έρχεται μόνον».
Ευτυχώς εγώ γράφω, τώρα πια, στον υπολογιστή. Εφόσον φτάσω στην ηλικία της, άραγε αυτό θα με σώσει; Ή θα πατάω  άλλα αντ' άλλων πλήκτρα και θα βγαίνουν ασυναρτησίες;
(Εικονίζεται το έργο μου "Η γιαγιά της Κοκκινοσκουφίτσας" από την συλλογή "Σινική σε βότσαλο")

353. Σαράντα ραβδισμοί

          Η συνάδελφος που επέστρεψε από επαγγελματικό ταξίδι στην Σιγκαπούρη ήταν εντυπωσιασμένη από δύο πράγματα που είδε εκεί: την εφαρμογή των νόμων και την χαρούμενη όψη των κατοίκων. To δεύτερο ίσως είναι αποτέλεσμα του πρώτου.
Θυμάμαι, πριν κάμποσα χρόνια, ένας νεαρός Αμερικανός συνελήφθη στην Σιγκαπούρη επειδή χάραξε με κλειδί ένα αυτοκίνητο. Η ποινή που προέβλεπε ο νόμος ήταν 40 ραβδισμοί στην πλάτη. Ήταν όμως δυνατόν ένας Αμερικανός πολίτης να υποστεί τέτοιο εξευτελισμό; Μάταια οι ΗΠΑ εξαπέλυσαν λυτούς και δεμένους για να πείσουν τις αρχές να αλλάξουν την ποινή. Μέχρι και ο τότε πρόεδρος, ο Κλίντον, είχε επέμβει. Τελικά, η μόνη τους υποχώρηση ήταν τα χτυπήματα να είναι μαλακά. Ο νεαρός μετά την εκτέλεση της ποινής πήγε σπίτι αντί στο νοσοκομείο όπου θα κατέληγε διαφορετικά. 
Σχετικό περιστατικό μου διηγήθηκε Έλληνας επιχειρηματίας. Περιμένοντας στο αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης να αναχωρήσει, άναψε πούρο. Ο φύλακας τον πλησίασε και του έδειξε την απαγορευτική πινακίδα. Εκείνος ζήτησε συγγνώμη, έριξε το πούρο στο πάτωμα και το έσβησε πατώντας το. Ο φύλακας του ζήτησε πρόστιμο διακόσια δολάρια για το παράνομο κάπνισμα και  τριακόσια για την ρύπανση. «Μα, δεν έχω μαζί μου πεντακόσια δολάρια» διαμαρτυρήθηκε ο επιχειρηματίας. «Κανένα πρόβλημα» συνέχισε απτόητος εκείνος. «Σε πόσην ώρα φεύγει το αεροπλάνο σας;». «Σε μία ώρα». Ο φύλακας του ζήτησε να τον ακολουθήσει στην αποθήκη, του έδωσε φαράσι, σκούπα και την ειδική ρόμπα των καθαριστών. Ο επιχειρηματίας την φόρεσε αδιαμαρτύρητα. Μάλιστα, επειδή είναι μεγαλόσωμος και δεν τον χωρούσε, πέρασε το χέρι του στο ένα μόνο μανίκι.  Επί μία ώρα σκούπιζε τους χώρους του αεροδρομίου. «Μα, γιατί δέχτηκες;», τον ρώτησα. «Επειδή δεν είχα άλλη επιλογή» απάντησε αφοπλιστικά.   
Η Σιγκαπούρη ευημερεί οικονομικά επειδή προσελκύει επενδύσεις. Το επιτυγχάνει επειδή κάνει ακριβώς το αντίθετο από εμάς. Εφαρμόζει τους νόμους της, χωρίς εξαίρεση, έχει σταθερό φορολογικό καθεστώς και περιορισμένη γραφειοκρατία και διαφθορά.
Ο νόμος δεν εφαρμόζεται μόνο στη Σιγκαπούρη. Πρόσφατα, ο πρόεδρος της Γερμανίας αναγκάστηκε σε παραίτηση επειδή, πριν από χρόνια, πήρε στεγαστικό δάνειο με ευνοϊκούς όρους βάζοντας μέσο. Στο παρελθόν, Αυστραλός υπουργός εκδιώχθηκε επειδή δέχθηκε ως δώρο από Κουβανό αξιωματούχο ένα κουτί πούρα Αβάνας με αξίας άνω του ορίου των πεντακοσίων δολαρίων Αυστραλίας που προβλέπει ο νόμος. «Μα, στην Κούβα, αυτό το κουτί πουλιέται διακόσια δολάρια», ισχυρίστηκε εκείνος. «Ναι, αλλά στην Αυστραλία, μετά τους φόρους, πουλιέται εξακόσια»  αντέτειναν οι άλλοι.
Όταν ο Έλληνας βρεθεί στο εξωτερικό, αλλάζει άρδην συμπεριφορά. Ξέρει ότι εκεί δεν σηκώνει να κάνει τον καμπόσο και μεταμορφώνεται σε υπάκουο πολίτη. Θρασυδειλία; Ίσως.
Ας ελπίσουμε ότι ανάμεσα στα πολλά που θα αλλάξουν αναγκαστικά εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε θα είναι και η συμπεριφορά μας απέναντι στο νόμο. Άλλωστε, αν θέλουμε να επιβιώσουμε, δεν έχουμε άλλη επιλογή.