Φίλε επισκέπτη,

Καλωσόρισες στο ιστολόγιό μου .

Είμαι ο Άρης Γαβριηλίδης γεννημένος το 1948 στον Πειραιά. Σπούδασα οικονομικά στην Νομική Αθηνών και σταδιοδρόμησα ως διευθυντικό στέλεχος σε ναυτιλιακές τράπεζες και επιχειρήσεις. Τώρα ασχολούμαι αποκλειστικά με τις δύο παλιές μου αγάπες: τη συγγραφή βιβλίων και την μικρογλυπτική (readymade, assemblance art)

Εδώ καταγράφω όσες από τις σκέψεις μου θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να δημοσιευτούν. Εκθέτω επίσης φωτογραφίες από τα τεχνουργήματά μου, παρμένες από την "γκαλερί" της προσωπικής μου ιστοσελίδας: http://www.arisgavriilidis.gr/

Διευκρίνιση: ο τίτλος του blog, Aris-tourgimata, δεν οφείλεται σε οίηση αλλά σε λογοπαίγνιο: συνδυάζει το όνομά μου (Άρης) με τα δημι-ουργήματά μου (σκέψεις και τεχνουργήματα).

Φίλε επισκέπτη, ελπίζω να βρεις το ιστολόγιό μου ενδιαφέρον. Το σχόλιά σου ευπρόσδεκτα.

Σε περιμένω και:

Στην ιστοσελίδα μου: http://arisgavriilidis.gr/
στο Facebook: Aris Gavriilidis
στο Twitter: @agavriel1

EMAIL

175. ΑΔΑΜ ΚΑΙ ΕΥΑ (Adam and Eve)

ΑΔΑΜ ΚΑΙ ΕΥΑ
(Assembling art)

Τα μπουκάλια έχουν ανθρωπόμορφο σχήμα. Τo μαύρο χρώμα των συγκεκριμένων, από κολόνια, τούς δίνει ιδιαιτερότητα. Το ψηλότερο (αριστερά) παραπέμπει σε ανδρικό σώμα, ενώ το άλλο σε γυναικείο. 
Για να επισημάνω την διαφορά του φύλου, κατέφυγα στην συλλογή οστράκων μου. Ιδού το αποτέλεσμα.
Η ονομασία Αδάμ και Εύα συμβολίζει το αιώνιο ζευγάρι.

174. Για ποιον χτυπά η καμπάνα

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Η καμπάνα του χωριού χτυπά δαιμονισμένα. Φλόγες  ξεπηδούν από παντού.
Ποιος βλάκας χτυπάει την καμπάνα;
- Μισθωμένοι πράκτορες του ντόπιου και ξένου κεφάλαιου.
- Ο νεωκόρος θα είναι. Δεν κοιτάει που τον κερατώνει η γυναίκα του με  όλο το χωριό...
- Γιατί επέλεξε αυτή την στιγμή; Είναι τυχαίο
- Εδώ στήνεται σκηνικό εκβιασμού. Δεν θα περάσει.
- Θέλει να μας τρομοκρατήσει. Δεν μασάμε.
- Να παραιτηθεί. 
- Ουφ, με ξεκούφανε. Σταμάτησέ τον.
- Ποιος κρύβεται πίσω από τον κωδονοκρούστη;
- Η πλουτοκρατία και η διεθνής κερδοσκοπία.
- Kάτω τα δημαγωγικά ψευδοδιλλήματα.
- Προπαγάνδα.
- Δεν μας παρατάνε, λέω εγώ, μας πρήξανε πια.
- Το μισό δημοτικό συμβούλιο δεν συμφωνεί. Το άλλο μισό διαφωνεί.
- Μα, η φωτιά είναι τώρα το πρόβλημα;
- Να γίνει δημοψήφισμα.
- Νερό; Δεν υπάρχει σάλιο.
- Εγώ δεν το κουνάω. Ας έλθουν να με σώσουν οι Ευρωπαίοι.
- Εσείς φταίτε.
- Όχι, εσείς φταίτε.
- Μπαμπά, γκουχ, γκουχ, πνίγομαι, γκουχ. Γιατί κάνει τόση ζέστη;

173. Αγαθά και ευτυχία

Είμαστε θύματα της ομαδικής αυταπάτης ότι, επειδή στην σύγχρονη εποχή έχουμε υπερεπάρκεια αγαθών, είμαστε και πιο ευτυχισμένοι από τις προηγούμενες γενιές.
     Αν αλήθευε αυτό, κάθε γενιά θα ήταν πιο δυστυχισμένη από την επόμενη και πιο ευτυχισμένη από την προηγούμενή της. Επομένως, οι αρχαίοι θα ήσαν πανδυστυχείς και οι πρωτάνθρωποι πανδυστυχέστατοι.
    Αυτή η αυταπάτη εδράζεται στο εσφαλμένο συμπέρασμα ότι τα αγαθά και οι ανέσεις της τεχνολογίας φέρνουν την ευτυχία.
Το εικονιζόμενο έργο ΙΟΥΔΑΣ (JUDAS) παρουσιάζεται αναλυτικά στην Σύνδεση:
http://aris-tourgimata.blogspot.com/2011/01/blog-post_11.html

172. Βιβλία και εμπειρίες

Ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το περιεχόμενο ενός  βιβλίου, αν είναι λογοτέχνημα συναρτάται κυρίως με τις προσωπικές εμπειρίες μας ενώ αν είναι άλλου είδους, με τις γνώσεις μας. Γι’ αυτό, αλλιώς αντιλαμβάνεται ο ίδιος άνθρωπος το ίδιο μυθιστόρημα, όταν το διαβάσει σε διαφορετικές ηλικίες της ζωής του, οπότε έχει και διαφορετικές εμπειρίες.
Το ίδιο συμβαίνει για όλες τις μορφές τέχνης. 
      Σε τελευταία ανάλυση, η αντίληψη όλων των πραγμάτων στη ζωή είναι συνάρτηση, πρωτίστως, των προσωπικών εμπειριών και γνώσεών μας.

Το εικονιζόμενο έργο ΑΜΛΕΤ (HAMLET) παρουσιάζεται αναλυτικά στην Σύνδεση:
http://aris-tourgimata.blogspot.com/2011/03/blog-post_06.html

171. Μέγεθος και ικανοποίηση

Το φαγητό στο μεγάλο πιάτο φαίνεται λίγο και στο μικρό πολύ. Κι αυτό, επειδή ο άνθρωπος, από την φύση του, έχει στραμμένη την προσοχή του σε ό,τι δεν έχει, αγνοώντας αυτό που έχει.
Επομένως, τρώγοντας σε μικρό πιάτο γινόμαστε…ευτυχέστεροι (ικανοποιούμενοι με ό,τι έχουμε) και λεπτότεροι (αρκούμενοι σε λιγότερο φαγητό).





Το εικονιζόμενο έργο ΚΡΙ ΚΡΙ παρουσιάζεται αναλυτικά στην Σύνδεση:
http://aris-tourgimata.blogspot.com/2011/01/assembling-art.html

170. Η ζημιά του μονοτονικού

       Η Ελληνική γλώσσα διέπεται από τον νοηματικό χαρακτήρα των λέξεων.
Συνεπώς, η ετυμολογία παίζει σημαντικό ρόλο στην κατανόηση και χρήση της γλώσσας.
Οι τόνοι και τα πνεύματα παίζουν σημαντικό ρόλο στην ετυμολογία.     
Συνεπώς, διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην κατανόηση και χρήση της Ελληνικής γλώσσας.
      Άρα, η κατάργηση των τόνων και πνευμάτων και η υιοθέτηση του μονοτονικού ζημιώνει την κατανόηση και χρήση της Ελληνικής γλώσσας.


Το εικονιζόμενο έργο ΓΛΑΥΞ παρουσιάζεται αναλυτικά στην Σύνδεση: http://aris-tourgimata.blogspot.com/2011/04/blog-post_09.html

169. Σταύρακας και Αρχιμήδης

Μάγκας, στη λαϊκή συνείδηση, δεν είναι το κουτσαβάκι, ο νταής. Αυτόν ο λαός τον περιφρονεί και τον θεωρεί καραγκιόζη. Γι’ αυτό και δημιούργησε τον Σταύρακα*, τον χάρτινο ήρωα του θεάτρου σκιών, που έψαχνε «τον χαλκά της γης για να την σηκώσω και να την φέρω τούμπα…». Φράση που, παρά τον αστείο σουρεαλισμό της, σε παραπέμπει στον Αρχιμήδη με το πασίγνωστο «Δος μη πα στω και ταν γαν κινάσω», δηλαδή, «δώσε μου τόπο να σταθώ και μπορώ να μετακινήσω την γη» για να καταδείξει την τεράστια δύναμη του μοχλού. 
Αντίθετα, ως μάγκα ο λαός θεωρεί τον θαρραλέο, τον ντόμπρο και τον ικανό άνδρα. Όπως είχε πει επιγραμματικά και αυτολεξεί ο παλιός τραγουδιστής του ρεμπέτικου Τάκης Μπίνης, μάγκας σημαίνει «σοβαρότης, σύνεση, συνέπεια». 
(Από το βιβλίο μου "Αντίο, Άγχος!")

*Η εικονιζόμενη φιγούρα του Σταύρακα είναι του Τάσου Κούζαρου

168. To χέρι-πολυεργαλείο

Έχετε δει τα διαφημιζόμενα πολυεργαλεία; Κανένα δεν συγκρίνεται με το ανθρώπινο χέρι. Ας δούμε τις λειτουργίες του:
Σφυρί: κτυπάμε κάτι με την γροθιά.
Τανάλια: βγάζουμε ένα μια πρόκα χαλαρά καρφωμένη.
Τσιμπιδάκι: με τα δύο νύχια βγάζουμε μια ακίδα από το δέρμα.
Σφιγκτήρας: με τα δάχτυλα ή τα χέρια πιέχουμε  κάτι γαι να κολλήσει.
Πρέσα: σπάμε κάτι σκληρό.
Γκαζοντανάλια: ανοίγουμε το καπάκι του βάζου ή ξεσφίγγουμε βίδα.
Κατσαβίδι: με το νύχι βιδώνουμε μικρή βίδα.
Τσατσάρα: χτενίζουμε πρόχειρα ή ξεμπλέκουμε τα μαλλιά.
Σουβλί: με τον δείχτη ανοίγουμε τρύπα στο χώμα (για να φυτέψουμε), στο ζυμάρι, ή για να βγάλουμε το μάτι (!) κάποιου.
Μαχαίρι: με την κόψη της παλάμης κόβουμε κάτι μαλακό (ζυμάρι).
Ποτήρι: πίνουμε νερό με την χούφτα από την πηγή.
Κουτάλι: με τον αντίχειρα τρώνε οι Ινδοί το ρύζι από τη χούφτα τους.
Σουρωτήρι-κόσκινο: αφήνουμε το υγρό να κυλήσει ανάμεσα στα δάχτυλα για να  κρατήσουμε τα στερεά που περιέχει.
Kρουστό μουσικό όργανο: χτυπάμε παλαμάκια ή κάνουμε στράκες.
Ωτασπίδες: βουλώνουμε τα αφτιά για να αποφύγουμε ενοχλητικό θόρυβο.
Όπλο: στις πολεμικές τέχνες, η γροθιά και η τεντωμένη παλάμη εξουδετερώνουν ή φονεύουν τον αντίπαλο.
Γραφίδα: με τον δείχτη γράφουμε στην άμμο, ή στο θαμπωμένο τζάμι.
Βούρτσα: με την ανάποδη των δάχτυλων ξεσκονίζουμε κάτι.
Καταπέλτης: τινάζουμε ένα ζουζούνι από τα ρούχα ή εκτοξεύουμε πέτρα.
Κλουβί: μεταφέρουμε ένα πουλάκι κλεισμένο απαλά στις χούφτες μας.
Σφυρίχτρα: σφυρίζουμε με τα δάχτυλα.
Σκουπάκι-φαρασάκι: σκουπίζουμε τα ψίχουλα από το τραπέζι.
Τάπα: με το δάχτυλο βουλώνουμε προσωρινά κάποια τρύπα σε σκεύος με ρευστό περιεχόμενο.
Μέγγενη: κρατάμε κάτι σταθερά με το ένα χέρι ώστε με το άλλο να το επεξεργαστούμε (με μαχαίρι, πριόνι, λίμα, κλπ).
Μίξερ: ζυμώνουμε.
Ξύστρα: με τα νύχια καθαρίζουμε κάτι κολλημένο στο τζάμι, ή ξυνόμαστε.
Ψαλίδι: σχίζουμε χαρτιά, κλπ.
Βεντάλια: κάνουμε αέρα με το χέρι στο πρόσωπο.
Το χέρι είναι το απόλυτο πολυεργαλείο που  να ενσωματώνει «28 σε 1» χρήσεις.
Όμως και άλλα μέρη του σώματο παίζουν ρόλο εργαλείων:
Στόμα-αντλία: φουσκώνουμε μπαλόνι ή ρουφάμε σούπα.
Γόνατο-αμόνι: πάνω του ο παλιός τσαγκάρης κάρφωνε το παπούτσι.
Δόντια-ψαλίδι: Πρόχειρη λύση όταν προσπαθείς να απεγκλωβίσεις προϊόν από την πλαστική συσκευασία, ή όταν ο ράφτης κόβει την κλωστή.
Προφανώς ο άνθρωπος σχεδίασε τα διάφορα εργαλεία αντιγράφοντας τις λειτουργίες των χεριών ή άλλων μερών του σώματός του.
Αυτό επιβεβαιώνεται και από τις πρώτες μονάδες μέτρησης μήκους που επινόησε και χρησιμοποιεί ως τώρα: πόδι (=12 ίντσες), πήχης (Αγγλικός, Γαλλικός, αρχαίος Ελληνικός, Ρωμαϊκός), δάχτυλο, πιθαμή, βήμα, κεφάλι ("ο ήλιος σηκώθηκε ένα κεφάλι"), μπόι ("λαμπάδα στο μπόι του"), άνοιγμα χεριών ("τον κορμό του δέντρου αγκαλιάζουν πέντε άνδρες").

Το εικονιζόμενο έργο ΕΡΙΔΑ παρουσιάζεται αναλυτικά στην Σύνδεση: 
http://aris-tourgimata.blogspot.com/2011/03/blog-post_22.html 

167. ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ

 Κάποτε, μπήκα στον πειρασμό να συμμετάσχω σε έκθεση γελοιογραφίας με θέμα την μόλυνση της θάλασσας, που οργάνωσε ένα σωματείο ψαράδων.  Στο σκίτσο με βοήθησε η Ασπασία Χειμωνάκη, τότε μαθήτρια λυκείου και τώρα αρχιτεκτόνισσα. Το ψάρι, ζώντας σε ένα βυθό γεμάτο ανθρώπινα σκουπίδια και τρώγοντας "το πρωί κωλοβακτηρίδια, το μεσημέρι πετρέλαιο και το βράδυ υδράργυρο" αποφάσισε να αυτοκτονήσει δαγκώνοντας, εν γνώσει του, το αγκίστρι. "Προτιμότερο το τηγάνι" ήταν η τελευταία του λέξη...

166. Ο άρχων της ασφάλτου!

Θυμάμαι, όταν ήμουν έφηβος, τον κυρ Αλέκο, τον θυμόσοφο της γειτονιάς, να κάνει την εξής εύστοχη παρατήρηση: «Οι οδηγοί τρέχουνε του σκοτωμού στην Εθνική για να πάνε μια ώρα αρχύτερα στο χωριό τους. Λες και κάποια σπουδαία δουλειά τους περιμένει εκεί. Και μόλις φθάσουν, την αράζουν στο καφενείο της πλατείας και χαζολογάνε…».

Τον θυμάμαι όταν τρέχω στην Εθνική και κόβω ταχύτητα. «Κι αν φθάσω μια ώρα αργότερα, τι έγινε;» σκέφτομαι. Η χαμηλότερη ταχύτητα κατεβάζει και την αδρεναλίνη. Έτσι, φθάνω στον προορισμό μου πιο ξεκούραστος, πιο χαλαρός κι έχοντας απολαύσει το τοπίο στην διαδρομή.
(Από το βιβλίο μου "Αντίο, Άγχος!")

165. To άθλιο, κατά χριστιανισμό, σώμα

Το ανθρώπινο σώμα, ενώ εξυμνείται ως "οίκος του Θεού", συχνά περιφρονείται στα χριστιανικά κείμενα, αναφερόμενο ως «άθλιο», ως ταπεινό «σαρκίο», πουτου αξίζει ο βασανισμός, η στέρηση και η κακοποίηση. 

Αντίθετα, στην αρχαία Ελλάδα, είχε θεοποιηθεί, με την θεά Αφροδίτη, και όχι μόνο.

Η πρώτη θεώρηση είναι εναντίον της βιολογίας και του φυσιολογικού ενώ η δεύτερη ταυτίζεται πλήρως μαζί τους. Διαστροφή;

164. Παιδιά κολλημένα στη γη

 Όταν ήμασταν παιδιά, λόγω χαμηλού αναστήματος, σωματικής ευλυγισίας και φυσικής περιέργειας για το περιβάλλον, είχαμε στενότερη επαφή με την γη και με το έδαφος.  Τα παιχνίδια μας ήσαν «επίγεια» κυρίως π.χ. σβούρες, βώλοι, γκαζές, καρύδια, χαρτάκια (φάτσα-άφατσα), φίτσος, καπάκια από μπουκάλια στο ρείθρο του πεζοδρομίου, κλπ.

Ακόμη πιο μικρά, διερευνούσαμε την χλωρίδα ττης αυλής, των οικόπεδων και του χωμάτινου δρόμου: τσουκνίδες, χαμομήλια, παπαρούνες, αγριόχορτα. Οι πειραματισμοί με  ένα  πριονωτό στάχυ μου άφησαν ενθύμιο μια ουλή στο πάνω χείλος. Κάποιοι, πιο τολμηροί, έβαζαν στο στόμα χώμα να δουν τι γεύση έχει.
    
Όσο ψηλώναμε στο μπόι, τόσο λιγόστευε η επαφή μας με το έδαφος.

Τώρα πια, μόνο οι σόλες των παπουτσιών μάς συνδέει με την γη. Έως ότου,  έλθει το πλήρωμα του χρόνου και μάς σκεπάσει…

163. Το εισιτήριο του θανάτου.

    Πρέπει να πληρώσουμε με την ζωή μας το εισιτήριο για να μάθουμε το μεγάλο μυστικό: Τι υπάρχει μετά τον θάνατο;
(Από το βιβλίο μου "Αντίο, Άγχος!")

162. Ταξίδι σους αιθέρες

Φίλοι που φοβούνται το αεροπλάνο, παραδέχονται ότι από στατιστικής πλευράς το αεροπλάνο είναι ασφαλέστερο από το αυτοκίνητο, αλλά στο αυτοκίνητο έχουν μια πιθανότητα να επιβιώσουν σε περίπτωση σύγκρουσης.

Αυτό είναι λάθος. Η στατιστική δεν συγκρίνει αριθμό δυστυχημάτων αλλά θανάτων με αεροπλάνο ή αυτοκίνητο. Η όποια πιθανότητα επιβίωσης με αυτοκίνητο έχει ήδη καταμετρηθεί στην στατιστική που φέρνει σε πρώτη θέση (με μεγάλη διαφορά) την ασφάλεια των αεροπλάνων.
    
Συμπέρασμα: αεροπλάνο χωρίς φόβο!

161. Κάθε μέρα διαφορετικός

Με το κομπιουτεράκι πολλαπλασιάζω την ηλικία μου με τον αριθμό 365. Σκέπτομαι ότι ούτε μία από τις  χιλιάδες ημέρες που έχω ζήσει έως τώρα δεν μοιάζει με κάποια άλλη. Κάθε μέρα, ενώ παραμένω ο ίδιος, είμαι ταυτόχρονα και κάποιος άλλος. Με διαφορετική διάθεση κάθε φορά.

Ευδιάθετος, κακοδιάθετος, αισιόδοξος, απαισιόδοξος, ήρεμος, νευριασμένος, εκνευρισμένος, στενοχωρημένος, ξέγνοιαστος, χαρούμενος, λυπημένος, κουρασμένος, αηδιασμένος, προδομένος, ξεκούραστος, άτονος, ζωτικός, βαριεστημένος, αγχωμένος, φοβισμένος, θυμωμένος, ταλαιπωρημένος, δυστυχισμένος, ευτυχισμένος, θλιμμένος, ορεξάτος, κατηφής, συλλογισμένος, προβληματισμένος, απελπισμένος, νικημένος, νικητής, μελαγχολικός, θριαμβευτής, κερδισμένος, χαμένος, ριγμένος, τρομαγμένος και πάει λέγοντας. Με μια άπειρη γκάμα από παραλλαγές και αποχρώσεις αυτών των συναισθημάτων.

Όλη αυτή η εναλλαγή της ψυχικής μου διάθεσης είναι ένα βασικό συστατικό της γοητείας της ζωής. Ίσως είναι η πεμπτουσία της ίδιας της ζωής. Διαφορετικά, πόσο ανούσια θα μου φαινόταν! Θα πνιγόμουν μέσα σε ένα απέραντο πέλαγος ανίας.
(Από το βιβλίο μου "Αντίο, Άγχος!")

160. Ο παιδικός σουρεαλισμός

«Α, μπέμπα μπλομ, του κίθε μπλομ, α μπέμπα μπλομ του κιθεμπλομ, μπλιμ, μπλομ»,
«Ένι μένι τζένι, ένι τσικολάτα ντόνεπα, ντόνεπα, ένι τσικουμπέ, ένι τσικουμπέ, αραβία, αραβία, συ κι βγες»,
«Έχεις πάπλωμα χρυσό; /Έχω και μεταξωτό / Στείλε μού το να το δω / Τόχει ο γιος μου στο σχολειό / Έμαθα πως πέθανε / Ποιος παπάς τον έθαψε; / Ο παπάς, ο γούμενος /με τα γουμενάκια του / και με τα παιδάκια του».
 «Νά το, νά το, το δαχτυλίδι! / πού ’ντο, πού ’ντο; / Δεν θα το βρεις /Δεν θα το βρεις / Δεν θα το βρεις / το δαχτυλίδι που ζητείς».  
«Βρέχει, χιονίζει / το μάρμαρο ποτίζει / η γάτα μαγειρεύει / κι ο ποντικός χορεύει»
«Μια δεκάρα η βιολέτα, τσιγκολελέτα, πράσινα κουφέτα»
«Ένας τέντζερης / καπιτένζερης / με πατάτες και με κρέας / πί ποντό / νουμερό ζερό / ματμαζέλ η Μαριγώ / και ζερό»
    
     Ο παιδικός σουρεαλισμός είναι πιο γοητευτικός από τον σουρεαλισμό των μεγάλων!
(Εικονίζεται το έργο μου "Ζωίτσα" από την συλλογή "Τιρμπουσόν")

159. ΒΡΕΦΟΚΡΑΤΟΥΣΑ

Το πάνω μέρος του όστρακου με τη φιλντισένια υφή θυμίζει αχνά μαντηλοφορούσα  με τα χέρια πλεγμένα σε αγκαλιά.
    
Βάζοντας ένα ίδιο όστρακο με μικρότερο μέγεθος στην "αγκαλιά", η σύνθεση παραπέμπει σε Βρεφοκρατούσα. 

Το μπλε χρώμα του γυάλινο βάθρου θυμίζει  ουρανό και διασπά την συνέχεια της επίσης φιλντισένιας υφής (σουβέρ), της βάσης.

Το βυσσινί (βυζαντινό) υπόβαθρο τονίζει τα χρώματα αυτού του μινιμαλιστικού έργου, που αποτελείται ουσιαστικά από δύο μόλις όστρακα. 

158. Τα υποκοριστικά των Ελληνικών λέξεων

Ίσως είμαστε οι μοναδική χώρα στον κόσμο που κάνουμε τέτοια κατάχρηση «χαϊδέματος» των λέξεών μας. Τα παραδείγματα αφθονούν: 
«Να πιούμε κανένα κρασάκι», «μια στιγμούλα», «να πάρουμε ένα ταξάκι», «γκαρσόν, φέρε και νεράκια», «να σε κεράσω ένα τσιγαράκι;», «χάρτινο το φεγγαράκι», «φεγγαράκι μου λαμπρό…», «να μου πάρεις και καλτσούλες» (η γνωστή ατάκα του Χατζηχρήστου ή του Λογοθετίδη, αν προτιμάτε, από την ταινία «Σάντα Τσικίτα»),  «να φάμε καμία σαλατούλα», «να βάλω και ντοματούλα;», «άστα τα μαλλάκια σου ανακατωμένα», «για μια κιθαρίτσα, ξαγρυπνάνε τα κορίτσα» (από το παλιό άσμα), «να ακούσουμε και κανένα μπουζουκάκι» και άλλα πολλά.
Στα αγγλικά, ας πούμε, θα ήταν αδιανόητο, μπροστά στις πιο πάνω λέξεις να κόλλαγες συνεχώς και ένα “little” ως επίθετο ή ένα -let, ως κατάληξη, για να τις μεταφράσεις.

157. Σουβλάκι και θάνατος

    Όταν πεθάνω, η γη θα συνεχίζει να γυρίζει, η τηλεόραση να διαφημίζει σερβιέτες και τα σουβλατζίδικα να ταΐζουν στρατιές Ελλήνων...
(Από το βιβλίο μου, "Αντίο, Άγχος!")

156. Ο λήσταρχος Νταβέλης στο libro d' oro

Αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε αν κάποιος μπορούσε να ανιχνεύσει τους προγόνους του. Να πάει πολλές γενιές πίσω, σε βάθος χρόνου. Νομίζω πως πολλές εκπλήξεις θα τον περίμεναν.

Κάποιοι πρόγονοι μπορεί να προέρχονταν από μακρινή, ξένη χώρα. Το επάγγελμά τους να ήταν ευκαταφρόνητο, π.χ. δήμιος ή πόρνη. Η ηθική τους να ήταν μεμπτή, π.χ. φονιάς, κακούργος, αδελφοκτόνος, προδότης. Η φυλή τους να ήταν διαφορετική απ’ ότι είναι του ίδιου σήμερα π.χ. κίτρινη, κόκκινη, μαύρη ή λευκή.

Θα μπορούσε να συνέβαινε και το αντίθετο. Να εύρισκε ήρωες, ευυπόληπτους πολίτες, στρατηγούς, αρχιερείς. Το πιθανότερο, βέβαια, θα ήταν να εύρισκε και τους μεν και τους δε.
     
Θα ήθελα να ήμουν από μια γωνιά να έβλεπα τα μούτρα κάποιου που κοκορεύεται για την ευγενική του καταγωγή όταν μάθαινε πως, ανάμεσα στους προγόνους του, ήταν, ας πούμε, ο Τζακ, ο Αντεροβγάλτης, ή ο Λήσταρχος Νταβέλης…

155. Παίζοντας με τον χάρτη

       Τα παιδιά μπορούν να παίζουν με οτιδήποτε. Στο δημοτικό, είχαμε ένα ανέξοδο, διασκεδαστικό και μορφωτικό παιχνίδι.  Πάνω στον  σχολικό χάρτη, (Ελλάδας, Ευρώπης ή παγκόσμιο), ο ένας έβλεπε κάποιο τοπωνύμιο και καλούσε τους υπόλοιπους να το εντοπίσουν. 
     Μεγαλώσαμε, ο παγκόσμιος τουρισμός θέριεψε, ταξιδέψαμε στην Ελάδα και στο εξωτερικό και τα τοπωνύμια-αινίγματα έγιναν τόποι προορισμού μας... 

154. Καληνύχτα σας...

Η μέρα τέλειωσε. Πέφτω για ύπνο. Κατεβάζω τα ρολά. Σβήνω το φως, κουρνιάζω στα σκεπάσματά μου, κλείνω τα μάτια. Το μαγαζί γι’ απόψε έκλεισε.

Καθώς αποκοιμιέμαι φέρνω στο μυαλό κάποιους παλιούς μου στίχους:

«Κάθε βράδυ, / στην προσευχή σου, / αποχαιρέτησε την μέρα / που έχασες / για πάντα…».

Αύριο πάλι θα ξημερώσει μια κατακαινούργια μέρα. Θα είναι η μπίλια του φλίππερ που μου δίνει κάθε μέρα ο καλός θεούλης για να παίζω στο παιχνίδι της ζωής.
(Από το βιβλίο μου "Αντίο, Άγχος!")

153. Μπιρίμπας εγκώμιον

Παλιότερα, ανάμεσα στις γυναικείες, ιδιαίτερα, συντροφιές, ήταν τις μόδας το πινάκλ και κουμ καν. Από το τελευταίο προέκυψε και ο όρος «κουμκανατζούδες».
Εδώ και χρόνια τα σκήπτρα πήρε μια παραλλαγή τους, η μπιρίμπα, που, στις φιλικές παρέες, προσέλκυσε και τον ανδρικό πληθυσμό.
Η μπιρίμπα προωθεί την συντροφικότητα, την επικοινωνία, την πνευματική εξάσκηση και την φαντασία.
Η διασκέδαση προέρχεται από το ίδιο το παιχνίδι αλλά και από τις γκρίνιες των ηττημένων και τις θριαμβολογίες των νικητών, που, συχνά εναλλάσσονται στους ρόλους.
Από μια ηλικία και μετά είναι απαραίτη. Άλλωστε, το λέει και ο νεολογισμός: "Για καλά γεράματα, μάθε μπιρίμπα". Άσε που, όπως λένε οι γιατροί, είναι το μόνο προληπτικό φάρμακο για το Αλτσχάιμερ...

152. ΚΑΘΕ ΚΑΡΥΔΙΑΣ ΚΑΡΥΔΙ

     Στα παιδικάτα μου, τα καρύδια ήσαν μέρος της καθημερινοτητάς μου. Μέσα σε ξερά σύκα ή κοπανισμένα στο μπρούτζινο γουδί  με ζάχαρη και κανέλλα ήσαν εξαίσια λιχουδιά. 
     Παίζαμε και με αυτά, ειδικά στις Γιορτές, όταν τα στήναμε στη σειρά όπως τις γκαζές ή τους βόλους.
     Στα κάλαντα, συχνά μας φίλευαν μια φούχτα καρύδια μαζί με λίγα κέρματα.
     Όταν πήγαινα φαντάρος, ο πατέρας μου με συμβούλεψε: "Πρόσεχε, στο στρατό θα βρεις κάθε καρυδιάς καρύδι". Πράγματι, εκεί συνάντησα από ρουφιάνους και φονιάδες μέχρι τον ληστή με τις γλαδιόλες. "Σκληρά καρύδια" αλλά και ντόμπρους χαρακτήρες, αγνά επαρχιωτόπουλα και λαϊκά λεβεντόπαιδα.
     Αφιερώνω αυτή την σύνθεση στους συναδέλφους στο στρατό, που μού την ενέπνευσαν!

151. Ακούσιος ωτακουστής

     Έχω το χούι, να χαζεύω, διακριτικά, τους συνεπιβάτες μου στα ΜΜΜ, προσπαθώντας να μαντέψω την ιστορία του καθενός.
     Όλα πάνε καλά μέχρι την στιγμή που αρχίσουν να μιλάνε φωναχτά στο  κινητό τους. Μου την σπάνε γιατί, βγάζοντάς τα όλα στη φόρα, μου χαλάνε το μυστήριο...