Φίλε επισκέπτη,

Καλωσόρισες στο ιστολόγιό μου .

Είμαι ο Άρης Γαβριηλίδης γεννημένος το 1948 στον Πειραιά. Σπούδασα οικονομικά στην Νομική Αθηνών και σταδιοδρόμησα ως διευθυντικό στέλεχος σε ναυτιλιακές τράπεζες και επιχειρήσεις. Τώρα ασχολούμαι αποκλειστικά με τις δύο παλιές μου αγάπες: τη συγγραφή βιβλίων και την μικρογλυπτική (readymade, assemblance art)

Εδώ καταγράφω όσες από τις σκέψεις μου θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να δημοσιευτούν. Εκθέτω επίσης φωτογραφίες από τα τεχνουργήματά μου, παρμένες από την "γκαλερί" της προσωπικής μου ιστοσελίδας: http://www.arisgavriilidis.gr/

Διευκρίνιση: ο τίτλος του blog, Aris-tourgimata, δεν οφείλεται σε οίηση αλλά σε λογοπαίγνιο: συνδυάζει το όνομά μου (Άρης) με τα δημι-ουργήματά μου (σκέψεις και τεχνουργήματα).

Φίλε επισκέπτη, ελπίζω να βρεις το ιστολόγιό μου ενδιαφέρον. Το σχόλιά σου ευπρόσδεκτα.

Σε περιμένω και:

Στην ιστοσελίδα μου: http://arisgavriilidis.gr/
στο Facebook: Aris Gavriilidis
στο Twitter: @agavriel1

EMAIL

429. Mπακλαβαδάκι Πολίτικο (με φιστίκι Αιγίνης)


Στο σπίτι μιας φίλης μας, δοκίμασα ένα αριστουργηματικό μπακλαβά, με φιστίκι Αιγίνης, που της έμαθε μια Πολίτισσα. Της ζήτησα την συνταγή και μου την έδωσε ευχαρίστως. Είναι πανεύκολη:

Υλικά
  • 1 πακέτο φύλλο κρούστας
  • 250 γραμ. φιστίκι Αιγίνης ψίχα (σε φακελάκι, στον Σκλαβενιτη)
  • 250 γραμ. βούτυρο Lupak
  •  2 φλιτζάνια ζάχαρη
  • 1 λεμόνι
Εκτέλεση
  • Κόβουμε το φύλλο στο μέγεθος του πυρέξ (μέτριο, 25X35cm).
  • Απλώνουμε (ένα-ένα) 6 φύλλα στο πυρέξ, σκέτα, χωρίς βουτύρωμα.
  • Κόβουμε την ψίχα φιστίκι στο μπλέντερ, σε χοντρούς κόκκους,  προσθέτουμε  μια κουταλιά ζάχαρη και την απλώνουμε στα φύλα.
  • Απλώνουμε και τα υπόλοιπα 6 φύλλα (ένα-ένα).
  • Το κόβουμε με ένα μαχαίρι (για να κόβεται ευκολότερα, το βάζουμε προηγουμένως για λίγο στο ψυγείο, για να σφίξει η ζύμη)
  • Περιχύνουμε ζεσταμένο και λιωμένο το βούτυρο.
  • Ψήνουμε στους 180 βαθμούς, στον αέρα, για 40 λεπτά.
  • Στο μεταξύ έχουμε φτιάξει το σιρόπι (1 φλιτζάνι νερό, δύο ζάχαρη, ολόκληρη την φλούδα ενός λεμονιού και ένα κουτάλι του γλυκού χυμό λεμόνι) και το έχουμε αφήσει να κρυώσει.
  • Βγάζουμε από τον φούρνο και περιχύνουμε με κρύο σιρόπι. 
Καλή σας όρεξη!

428. Ο «μπάτσος» και ο αστυφύλακας

Από την ειδησεογραφία της 20/2/2013 στο in.gr:
Θεσσαλονίκη. Μια 23χρονη, η οποία αποπειράθηκε να βάλει τέλος στη ζωή της βουτώντας στα νερά του Θερμαϊκού, σώθηκε χάρη στην αυτοθυσία που επέδειξαν δύο άνδρες της ομάδας ΔΙΑΣ. Οι αστυνομικοί πήδηξαν  στη θάλασσα για να την σώσουν. Το περιστατικό συνέβη μετά τα μεσάνυχτα της Τρίτης, στο ύψος του Ποσειδώνιου. Στο σημείο έσπευσαν αρχικά τέσσερις δικυκλιστές αστυνομικοί, από τους οποίους δύο έπεσαν στη θάλασσα και με τη βοήθεια ενός ιμάντα τράβηξαν την 23χρονη στο πλακόστρωτο της παραλίας.
   Την ώρα που εμείς κοιμόμαστε,  κάποιοι πηδούν στα παγωμένα νερά για να σώσουν μια ζωή. Συχνά αντιμετωπίζουν οπλισμένους κακοποιούς και ενίοτε πέφτουν νεκροί στο βωμό του καθήκοντος.
   Και όμως αυτούς τους εργαζόμενους νέους με τον γλίσχρο μισθό, κάποιοι τους χλευάζουν αποκαλώντας τους "μπάτσους". Δεν υπάρχουν κακοί αστυνομικοί; Ναι, όπως υπάρχουν και κακοί γιατροί, δικηγόροι, δικαστές, ιερείς, βενζινοπώλες, ζαχαροπλάστες και εκπαιδευτικοί. Όμως χλευάζουν μόνο τους αστυνομικούς. Που όταν κινδυνεύσει η ζωή, η σωματική ακεραιότητα ή η περιουσία τους, στους "μπάτσους" προστρέχουν να "καθαρίσουν" με κίνδυνο της ζωής τους. Μικρόνοια; 

427. Ο Δημ. Νανόπουλος και οι "Γουλιμήδες"

Το επιστημονικό κύρος και οι φήμη του φυσικού Δημήτρη Νανόπουλου είναι γνωστή σε όλη την υφήλιο. Στον κατάλογο των θεωρητικών φυσικών το όνομά του είναι τρίτο παγκοσμίως. Έχει προταθεί δύο φορές για το βραβείο Νόμπελ Φυσικής. Δοξάζει παγκοσμίως την Ελλάδα.

Για να μην ξεχνάμε όμως, το 1998 υπήρξε πρωτοβουλία ομάδας 32 πανεπιστημιακών, κυρίως μέλη του Διδακτικού, Ερευνητικού Προσωπικού (ΔΕΠ) του τμήματος Φυσικής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, για την μετάκληση του Δημήτρη Νανόπουλου στο συγκεκριμένο τμήμα.

Το εντεκαμελές εκλεκτορικό σώμα που κλήθηκε να αποφασίσει απέρριψε την πρόταση με ψήφους 6-4. Κατά ψήφισαν οι: Νίκος Αντωνίου, Ανδρέας Κοντογούρης, Χρήστος Κτορίδης, Απόστολος Παναγιώτου, Κωνσταντίνος Παπανικόλας και Ανδρέας Πολύδωρος, ενώ υπέρ οι: Δημοσθένης Ασημακόπουλος, Αθανάσιος Λαχανάς, Γεώργιος Παπαδόπουλος και Λεωνίδας Ρεσβάνης. Ο κ. Παναγιώτης Βαρώτσος ήταν απών.

Οι "Γουλιμήδες" ενίκησαν.

426. Βροχή σε τσίγκινη στέγη

    Ευτύχησα να ακούσω την συναυλία της βροχής στη λαμαρίνα του πλυσταριού, στο πατρικό μου σπίτι κι, αργότερα, στην παλιά αποθήκη του εξοχικού μου.
    Όλο το κτίσμα γινόταν ένα μουσικό όργανο, ένα ταμπούρλο, που είχε φύλλα λαμαρίνας αντί για τεντωμένο δέρμα. Κάθε σταλαγματιά έκανε τον δικό της ήχο, ανάλογα με το σημείο που έπεφτε, μολονότι δεν μπορούσες να τον απομονώσεις. Όπως δύσκολα εντοπίζεις την μελωδία του συγκεκριμένου βιολιού ανάμεσα στα όργανα της ορχήστρας. Κι ύστερα, ήταν η ποικιλία των ήχων που άλλαζε με τον ρυθμό της βροχής (γρήγορος ή αργός), με το βαθμιαίο δυνάμωμα-κρεσέντο, με το μέγεθος των σταγόνων και με την γωνία προσπτώσεως.
     Στην συναυλία της φύσης, έμπαιναν κι άλλα όργανα: ο ήχος του ανέμου, το σφύριγμα στα ηλεκτρικά καλώδια, το θρόισμα των φύλλων, το αστροπελέκι που έμοιαζε με δυνατό χτύπημα στην γκραν κάσα. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τα φωτορυθμικά των αστραπών και γαρνιρισμένα με την ευωδιά του βρεγμένου χώματος.
    Τώρα πια δεν βρίσκεις τσίγκινη στέγη, ούτε για δείγμα. Στη αρχή το ελενίτ και μετά τα συνθετικά κεραμίδια την εξαφάνισαν.
Ενώ κυκλοφορούν διάφορα cd με φυσικούς ήχους, (κελάηδισμα πουλιών, κελάρυσμα νερού, παφλασμός κυμάτων), τίποτε δεν βρήκα για βροχή σε τσίγκινη στέγη.
     Ίσως κάποτε, ένας ευφάνταστος μουσικοσυνθέτης να παρουσιάσει ένα κομμάτι για «βροχή σε λαμαρίνα» με συνοδεία και άλλων μουσικών οργάνων. Ιδανικό το τσέμπαλο, που το γνωστό αστείο θέλει τον ήχο του να μοιάζει με «χορό σκελετών πάνω σε τσίγκινη στέγη»…

425. Τρεις ρώγες…

                       Τρεις ρώγες:
                       του σταφυλιού
                       του δάχτυλου
                       του στήθους σου.
        (Από την ποιητική μου συλλογή "Μονοκοτυλήδονα) 

424. Ανδροκρατούμενη τράπεζα

Είναι γνωστό πώς ο Κωνσταντίνος Καψάσκης, ιδρυτής και πρόεδρος της Τράπεζας Εργασίας που ιδρύθηκε το 1975, προτιμούσε τους άνδρες υπαλλήλους πιστεύοντας πως οι γυναίκες είναι φύρα. Δεν γνωρίζω σε ποιο βαθμό η πρακτική αυτή συνεχίζεται μέχρι σήμερα από την τράπεζα που ιδρύθηκε από παλιά στελέχη της, όταν η Εργασίας συγχωνεύθηκε με άλλη τράπεζα. 

Με θητεία δεκαετιών σε διευθυντικά πόστα Ελληνικών και ξένων τραπεζών, δικαιούμαι να ομιλήσω εκ πείρας: Η αποδοτικότητα και η συμπεριφορά ενός ιδιωτικού υπαλλήλου δεν έχει σχέση με το φύλο του. Εξαρτάται κυρίως από την κουλτούρα και το κλίμα που επικρατεί στην εταιρεία που εργάζεται, είτε είναι τράπεζα είτε ψιλικατζίδικο. Ξέρει πως αν δεν συμμορφωθεί με αυτό, αν δυστροπεί χωρίς λόγο, αν δημιουργεί προβλήματα, αν δεν αποδίδει, τον περιμένει η πόρτα της εξόδου.

Στην καριέρα μου, έχοντας συνεργαστεί με εκατοντάδες γυναίκες, διεπίστωσα ότι σε τίποτε δεν υστερούν από άνδρες συναδέλφους τους. Ενίοτε δουλεύουν σκληρότερα από τους άρρενες για να ξεπεράσουν την ανδρική προκατάληψη  σχετικά με το φύλο τους.

Το κλίμα μέσα στην εταιρεία το διαμορφώνουν οι ιθύνοντες. Οι υπάλληλοι, άνδρες και γυναίκες, ακολουθούν. Η προκατάληψη εναντίον του γυναικείου φύλου προδίδει αδυναμία των ιθυνόντων και όχι των γυναικών.

423. Η ηθική της παρθενίας

      Η κυρία Ελένη, 75 ετών, μας έλεγε τις προάλλες ότι, μετά τον γάμο της, το 1960, η μητέρα της τής ζήτησε να ελέγξει την “παρθενιά” της στο σεντόνι, με την απειλή ότι, διαφορετικά, κάποια προικιά που της είχε δώσει, θα τα έπαιρνε πίσω και θα τα έδινε σtην ανύπανδρη, τότε, μικρή αδελφή της.
      Πέραν του γραφικού της υποθέσεως, αναρωτήθηκα γιατί η εμμονή της μητέρας της στο θέμα αυτό. Κατέληξα στα εξής συμπεράσματα:
     Όταν, με την καταστροφή του 1922 ήλθαν πρόσφυγες από την Μικρασία, η μητέρα της, χήρα με έξι παιδιά, τέσσερις κόρες και δυο γιους, έφτυσαν αίμα για να επιβιώσουν, να αναστηθούν, να παντρευτούν τα παιδιά και να κάνουν δικές τους φαμίλιες. Και όλα αυτά σε μια Ελλάδα κατεστραμμένη οικονομικά, με φτωχούς κατοίκους, που έβλεπαν εχθρικά τους “πρόσφηγκες” όπως τους αποκαλούσαν χλευαστικά, για να τους παρομοιάσουν με σφήγκες.
     Το μόνο που τους έμενε σαν περιουσιακό στοιχείο ήταν η τιμιότητα. Ήσαν υπερήφανοι γι' αυτήν και αντλούσαν δύναμη, κοινωνική καταξίωση και αυτοσεβασμό. Έμειναν ιστορικές οι φράσεις “πτωχός αλλά τίμιος” “η πτωχή αλλά τιμία Ελλάς”. Η τιμιότητα ήταν το μεγάλο αντίδοτο στην φτώχεια.
      Το φαινόμενο αυτό επετείνετο από τους ηθικούς κινδύνους που ενέδρευαν για τις φτωχές κοπέλες. Σαν ασπίδα ενεντίον του, εδόθη από την κοινωνία μεγάλη έμφαση στην παρθενία. Έγινε ταμπού και πότισε όλα τα μέλη της κοινωνίας. Για τις ίδιες τις κοπέλες έγινε “ό,τι πιο ακριβό είχαν”, για τους πατεράδες και τους αδελφούς ήταν η αιτία “εγκλημάτων τιμής”, για τους γαμπρούς στοιχείο της προίκας ή και η ίδια η προίκα.
      Έτσι, η κοινωνία και οι γονείς των κοριτσιών έμεναν ευχαριστημένοι που είχαν ένα μπαμπούλα για να προστατεύσουν τα φτωχά κορίτσια από τον κίνδυνο εκμαυλισμού τους από εύπορους άνδρες. Η παρθενία ήταν ένα άυλο υποκατάστατο μηδαμινής ή ανύπαρκτης προίκας.  Οι γαμπροί έμεναν ευχαριστημένοι γιατί έπαιρναν παρθενία αντί της ανύπαρκτης προίκας.
      Αυτές οι αντιλήψεις, όπως ήταν φυσικό, είχαν διαποτίσει όλα τα κοινωνικά στρώματα, ιδιαιτέρα όμως τα οικονομικώς ασθενέστερα. Κανένα έγκλημα τιμής δεν διαπράχθηκε  τότε από κάποιον εύπορο. Τουναντίον, μια γερή προίκα ήταν ικανή να κάμψει τους ενδοιασμούς των γαμπρών για μη παρθένο νύφη.
      Μπορεί στην εποχή μας η παρθενία να φαντάζει ανοησία αλλά στην εποχή της ήταν δημιούργημα κοινωνικών αναγκών με θύμα τις γυναίκες, που ήσαν οικονομικά ασθενέστερες. Όταν πια οι οικονομικές ανάγκες εξέλιπαν η παρθενία έπαψε να παίζει τον ρόλο της.