Φίλε επισκέπτη,

Καλωσόρισες στο ιστολόγιό μου .

Είμαι ο Άρης Γαβριηλίδης γεννημένος το 1948 στον Πειραιά. Σπούδασα οικονομικά στην Νομική Αθηνών και σταδιοδρόμησα ως διευθυντικό στέλεχος σε ναυτιλιακές τράπεζες και επιχειρήσεις. Τώρα ασχολούμαι αποκλειστικά με τις δύο παλιές μου αγάπες: τη συγγραφή βιβλίων και την μικρογλυπτική (readymade, assemblance art)

Εδώ καταγράφω όσες από τις σκέψεις μου θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να δημοσιευτούν. Εκθέτω επίσης φωτογραφίες από τα τεχνουργήματά μου, παρμένες από την "γκαλερί" της προσωπικής μου ιστοσελίδας: http://www.arisgavriilidis.gr/

Διευκρίνιση: ο τίτλος του blog, Aris-tourgimata, δεν οφείλεται σε οίηση αλλά σε λογοπαίγνιο: συνδυάζει το όνομά μου (Άρης) με τα δημι-ουργήματά μου (σκέψεις και τεχνουργήματα).

Φίλε επισκέπτη, ελπίζω να βρεις το ιστολόγιό μου ενδιαφέρον. Το σχόλιά σου ευπρόσδεκτα.

Σε περιμένω και:

Στην ιστοσελίδα μου: http://arisgavriilidis.gr/
στο Facebook: Aris Gavriilidis
στο Twitter: @agavriel1

EMAIL

316. Η τζαμπατζίδικη φιλανθρωπία

Εκνευρίζομαι όταν παίρνω στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, από σοβαρούς γνωστούς, διάφορα chain letters που απευθύνονται μόνο σε πολύ αφελείς.

Ένα από αυτά, το πιο κλασικό πήρα σήμερα. Έχει την φωτογραφία ενός άρρωστου παιδιού (φωτο), που συνοδεύεται από το εξής κείμενο:

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ. Το μωράκι πάσχει από καρκίνο στον ΕΓΚΕΦΑΛΟ . Με κάθε προώθηση οι γονείς του παίρνουν 5 cents για να πραγματοποιήσουν την εγχείρηση.
ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΑΚΡΑΔΑΝΤΑ ΟΤΙ ΑΞΙΖΕΙ ΚΑΘΕ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ.
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΟΛΟΙ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ! ! !

Απάντησα στον αποστολέα με το εξής μήνυμα:
Απορία: ποιος είναι αυτός άγνωστος που πληρώνει 5 σεντς στους γονείς ανά μήνυμα; (Σημειωτέον ότι δεν υπάρχει τεχνικά τρόπος να μετρηθούν τα αποστελλόμενα μηνύματα, αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια).

Γιατί αυτός ο «άγνωστος φιλάνθρωπος»  δεν παρέχει την βοήθειά του απευθείας στους γονείς αντί να την συνδέει ανοήτως με ανώφελες αποστολές μηνυμάτων;

Κοντολογίς, ένα ακόμη chain letter, που χρησιμοποιεί ανεπαίσχυντα ως δόλωμα την συγκινητική φωτογραφία κάποιου άρρωστου παιδιού.

Φυσικά, διέγραψα το μήνυμά σου χωρίς να το στείλω σε κανένα.


Πριν το διαγράψω μέτρησα τις ηλεκτρονικές διευθύνσεις περίπου 100 αποδεκτών που είχε σταλεί πριν από εμένα.   

Καταλαβαίνω το κίνητρο του αρχικού συντάκτη του chain letter. Είναι η συλλογή ηλεκτρονικών διευθύνσεων που θα πουλήσει σε εταιρείες που προωθούν ποικιλώνυμα προϊόντα, (από βιάγκρα μέχρι μεγεθυντές οργάνων),  μέσω ομαδικών αποστολών ενοχλητικών μηνυμάτων (spam).  

Δεν καταλαβαίνω όμως την αφέλεια όσων «τσιμπάνε» και συμμετέχουν απερίσκεπτα στο κακόβουλο παιχνίδι του, διαδίδοντας το μήνυμα. Ίσως καλόπιστα νομίζουν πως έτσι επιτελούν φιλανθρωπικό έργο, χωρίς να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Αισθάνονται σαν τον Καλό Σαμαρείτη, επειδή μόνο και μόνο έκαναν forward ένα μήνυμα.

Εκτός από τζάμπα μάγκες (που έλεγε κι ο Σημίτης) φαίνεται πως έχουμε και τζάμπα φιλάνθρωπους...

315. Η παλιά ντροπή

Χριστούγεννα 1957, τρίτη δημοτικού, η δασκάλα μάς ζήτησε να κάνουμε κάποιο δώρο στους φτωχούς συμμαθητές μας.

Κρατώντας το πακέτο με τα μελομακάρονα που μου έδωσε η μητέρα μου και μαζεύοντας τα τελευταία υπολείμματα του κουράγιου μου, πλησίασα αμήχανος την ορφανή συμμαθήτριά μου, που ζούσε με την γιαγιά της.

Άφησα στα χέρια της το πακέτο ψελλίζοντας κάτι, κι έσπευσα να απομακρυνθώ ντροπιασμένος, φοβούμενος μην την πρόσβαλα.

Με κυνηγά ακόμη εκείνη η «ντροπή» κι ας πέρασε μισός αιώνας από τότε.

314. ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΑΓΟΙ

Τα άδεια μπουκάλια νερού, εκτός από τον ανθρωπομορφισμό έχουν ευλυγισία ενώ το πώμα τους μοιάζει με κεφάλι. Η ευλυγισία βέβαια είναι σχετική, αφού μόνο μια ελαφρά κάμψη μπορούν να κάνουν, χωρίς να παραμορφωθούν.
Την εκμεταλλεύτηκα για να δημιουργήσω μια σειρά έργων.
Ένα από αυτά είναι η Προσκύνηση των Μάγων.
Πρόσθεσα, για δώρα, τρία διακοσμητικά αντικείμενα.
Βάση από πλεξιγκλάς για να ταιριάζει με το διαφανές πλαστικό των μπουκαλιών.

(Έργο μου από την συλλογή "Μπουκάλια")

313. Η γλύκα του ψητού

Στην δεκαετία του ’50, στα δημοτικά σχολεία, οι δάσκαλοι διένειμαν στους μαθητές κίτρινο βούτυρο και τυρί. Τα έστελνε αμερικανική οργάνωση για τα υποσιτιζόμενα Ελληνόπουλα, ύστερα από ένα παγκόσμιο πόλεμο και ένα χειρότερο εμφύλιο. Η παιδική αδενοπάθεια, άγνωστη σήμερα, τότε ήταν στην ημερήσια διάταξη.

Σήμερα, ο πόλεμος στην Ελλάδα είναι μια μακρινή ανάμνηση. Αμερικανική βοήθεια δεν υπάρχει. Ούτε κονσέρβες με βούτυρο και τυρί. Υπάρχουν όμως υποσιτιζόμενα Ελληνόπουλα, που λιποθυμούν στο σχολείο από την πείνα. Το υπουργείο, λέει, οργανώνει στα σχολεία υποβαθμισμένων περιοχών της Αθήνας διανομή «μικρογευμάτων», δηλαδή ένα ποτήρι γάλα ή ένα σάντουιτς.

Η οικονομική κρίση που βιώνουμε γενικεύεται. Μακραίνουν οι ουρές στα συσσίτια που οργανώνουν διάφοροι φορείς: εκκλησία, δήμοι, φιλανθρωπικές οργανώσεις,  ομάδες  ιδιωτών. Είναι η αυτοάμυνα της κοινωνίας για να προστατευτεί και να αντιμετωπίσει ένα αναπάντεχο εισβολέα που χτυπά παντού και δημιουργεί νέα θύματα-ανέργους.

Φοβάμαι ότι η οικονομική ανάκαμψη θα αργήσει. Το κράτος όχι μόνο δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες κοινωνικής πρόνοιας, που αυξάνουν οσημέραι, αλλά θα αναγκαστεί να τις περικόψει. Μόνη διέξοδος η κοινωνική αλληλεγγύη. Δηλαδή, εσείς κι εγώ, όλοι μας, όσο μπορούμε, να συνδράμουμε τους άγνωστους συνανθρώπους μας. Είτε ατομικά είτε μέσω  ενός από τους φορείς που αναφέραμε πιο πάνω. Εύκολα τους βρίσκεις κανείς, αν ψάξει. Μπορεί ακόμη κάποιος να δημιουργήσει και να οργανώσει τον δικό του πυρήνα έμπρακτης βοήθειας. Για παράδειγμα, διάβασα στον τύπο ότι κάποιοι δάσκαλοι του 5ου και του 22ου δημοτικού σχολείου Κερατσινίου, σε συνεργασία με δασκάλους σχολείων του Περάματος, φροντίζουν μαθητές που έχουν ανάγκη. «Παίρνω σημειώματα από γονείς που μου γράφουν “δώστε κάτι στο παιδί μου να φάει, δεν έχω να το ταΐσω”»,  διηγείται ένας από αυτούς.

Τις ημέρες των Χριστουγέννων συνηθίζεται να μαλακώνουν οι καρδιές και να ανοίγουμε το πορτοφόλι μας. Είμαι βέβαιος ότι πολλοί από εμάς θα το κάνουν. Όμως, το πρόβλημα δεν είναι στιγμιαίο αλλά διαρκές. Θα συνεχίσει αμείωτο και τον Γενάρη και τον Φλεβάρη και όλους τους μήνες του χρόνου, αφού η ανάγκη για τροφή είναι καθημερινή. Όσοι μπορούμε έχουμε ηθική υποχρέωση να συνδράμουμε.  Και θα ανταμειφτούμε γι’ αυτό. Όχι σε μιαν άλλη ζωή αλλά εδώ και τώρα. Αμοιβή μας είναι η  ικανοποίηση που θα μας δώσει ο ίδιος ο εαυτός μας. Μια δοκιμή, έστω μικρή, θα  πείσει για την αλήθεια του ισχυρισμού μου.

Συχνά καταφεύγουμε στην ψεύτικη δικαιολογία «δεν βαριέσαι, αν δεν βοηθήσω εγώ θα βοηθήσουν οι άλλοι». Μα, για τον καθένα από εμάς, οι άλλοι είμαστε εμείς. Δεν υπάρχουν άλλοι «άλλοι».

Μια κοινωνία διαλύεται όταν καταρρεύσει ο ιστός της. Στην εποχή μας, όπου όλα τα προπύργια γύρω μας ένα προς ένα γκρεμίζονται με πάταγο και οι αξίες έχουν διαβρωθεί,  η αλληλεγγύη θα δημιουργήσει ένα νέο, αρραγή κοινωνικό ιστό, που θα περάσει την πατρίδα μέσα από την έρημο που διανύει τώρα. Εμείς, οι Έλληνες, στα δύσκολα (προ παντός στα δύσκολα) μεγαλουργούμε.

Φίλες και φίλοι αναγνώστες, λυπάμαι αν το σημείωμα αυτό, γιορτάδες μέρες, σας «έκοψε την γλύκα του ψητού» που λέει κι ο γραφικός ενωμοτάρχης στην κινηματογραφική «Μανταλένα». Όμως, οι πεινασμένοι δεν μπορούν να περιμένουν.  Είναι εκεί και μας προσμένουν.

312. Η θαλπωρή του φουρνάρικου

Τις κρύες μέρες του χειμώνα, όταν μπαίνουμε σε  φουρνάρικο νιώθουμε μια γλυκιά θαλπωρή, μιαν ασφάλεια. Η θολή τζαμαρία σηματοδοτεί το όριο ανάμεσα στον εξωτερικό παγερό χώρο, όπου πρέπει να παλέψεις για να εξασφαλίσεις το φαγητό σου, και στον εσωτερικό, που παρέχει δύο σημαντικά αγαθά για επιβίωση: ζέστα και ψωμί.

Λειτουργώντας αταβιστικά, το φουρνάρικο της γειτονιάς, στο διάστημα των λίγων λεπτών που διαρκεί η επίσκεψή μας εκεί, λειτουργεί σαν το πατρικό μας σπίτι.

Περιέργως, ένα εστιατόριο δεν προσφέρει τη ίδια αίσθηση. Ίσως γιατί εκεί λείπει η έντονη ζέστα, που αντιδιαστέλλεται με το εξωτερικό ψύχος ή γιατί εκεί το ψωμί δεν έχει την πρωτοκαθεδρία του βασικότερου τρόφιμου, όπως συμβαίνει στο φουρνάρικο.

311. Ξυλίκι και τσιρότο

Πιτσιρικάδες παίζαμε στους δρόμους και στις αλάνες της γειτονιάς. Μια πολυτέλεια που τα σημερινά παιδιά δεν έχουν. Τα πιο πολλά παιχνίδια (ποδόσφαιρο, κυνηγητό, κρυφτό, ξυλίκι, πρωτελιά, σχοινάκι κλπ),  απαιτούσαν τρεχαλητό και έντονη σωματική δραστηριότητα.

Συχνά γλιστρούσαμε, σκοντάφταμε, πέφταμε και χτυπούσαμε. Οι τραυματισμοί συνηθισμένοι. Οι πρώτες βοήθειες με λίγο οινόπνευμα, οξυζενέ, ιώδιο ή σκόνη σουλφαμίδα. Κάποιοι έσπευδαν να βάλουν μια διαλυμένη γόπα τσιγάρου με την πεποίθηση ότι ο καπνός σταματά την αιμορραγία, αψηφώντας το μικροβιακό φορτίο της. Μετά, μια γάζα με τσιρότο ή επίδεσμος από σχισμένο ύφασμα. Ούτε «τραυμαπλάστ», ούτε ραψίματα, ούτε αντιτετανικός ορός ούτε αντιβιοτικά.

Αδιάψευστη μαρτυρία των παιδικών τραυμάτων οι ουλές που φέρουν ακόμη, συνήθως στα γόνατα, οι σημερινοί μεσήλικες…

(Εικονίζεται το έργο μου "Η Ζωίτσα κάνει σχοινάκι" από την συλλογή "Τιρμπουσόν")

310. Στην κηδεία του Νίκου Κούρκουλου

Πριν λίγα χρόνια, στην κηδεία του Νίκου Κούρκουλου, στο νεκροταφείο του Ζωγράφου, όπως διάβασα στον τύπο, παρέστησαν ηθοποιοί και καλλιτέχνες, φυσικά, αλλά και βουλευτές, συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, υπουργοί, πρώην πρωθυπουργός και πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας, η πρόεδρος της Βουλής, και ο ίδιος ο πρωθυπουργός! Μόνο ο εν ενεργεία πρόεδρος της Δημοκρατίας απουσίαζε.

Άραγε, γιατί ουδείς πολιτικός δεν παρέστη στην κηδεία άλλων μεγάλων ηθοποιών π.χ. του Αλέκου Αλεξανδράκη; Επειδή, απλούστατα, κανείς τους δεν πήγε για να τιμήσει την μνήμη του εκλιπόντος αλλά για να υποβάλει τα σέβη του στην χήρα. Και με την ελπίδα, κυρίως, ότι θα υπέβαλε τα σέβη του (με την πρόφαση των συλλυπητηρίων) στον αδελφό της. Ο οποίος όμως τους την έσκασε και δεν παρέστη.

Είμαι βέβαιος ότι ο Νίκος, που ποτέ δεν ξέχασε την λαϊκή καταγωγή του, θα γελούσε ειρωνικά με αυτό το θέαμα, από εκεί ψηλά που βρισκόταν…

309. Το μυστικό του "ατάλαντου" ζωγράφου

Γνώρισα πρόσφατα ένα φιλότεχνο δικηγόρο. Από τις πρώτες κουβέντες, μού αποκάλυψε την αιτία που τον έκανε φανατικό συλλέκτη πινάκων ζωγραφικής:

"Από παιδάκι μού άρεσε να ζωγραφίζω. Όταν πήγαινα στο νηπιαγωγείο,  η δασκάλα μάς ζήτησε να ζωγραφίσουμε ένα σπιτάκι. Έβαλα τα δυνατά μου και έφτιαξα μια  υπέροχη ζωγραφιά. Της την έδειξα με καμάρι και περίμενα να πει και σε μένα μπράβο, όπως  στα άλλα παιδιά. Εκείνη, μόλις το είδε, έφριξε. Το έσκισε και πέταξε τα κομμάτια στον αέρα λέγοντας «τι αηδίες είναι αυτές!». Από τότε μέχρι σήμερα δεν τόλμησα να σχεδιάσω ούτε γραμμή. Έτσι, διοχέτευσα την αγάπη μου για την ζωγραφική στην συλλογή πινάκων".  

Η ιστορία μού θύμισε την γνωστή ρήση του Ταλλεϋράνδου: «αυτό είναι  κάτι χειρότερο από έγκλημα. Είναι λάθος». Της "παιδαγωγού", συμπληρώνω.

308. H θανάσιμη μοναξιά της τρίτης ηλικίας


Η φίλη μας, η Αναστασία, ταξίδευε με τον ηλεκτρικό Αθήνα-Πειραιά.
Στο απέναντι κάθισμα καθόταν μια ηλικιωμένη κυρία.
Πιάσανε την κουβέντα.

Σε λίγο, η Αναστασία σηκώθηκε για να κατεβεί στην στάση.
Η άλλη την αποχαιρέτισε με χειραψία λέγοντας:
"Σας ευχαριστώ πολύ για την συζήτησή μας. Είχα μια εβδομάδα να μιλήσω σε άνθρωπο"... 

Εκτός από την οικονομική υπάρχει και η συντροφική πενία.
Άραγε, ποια από τις δύο είναι η πιο δυσβάσταχτη;

(Εικονίζεται το έργο μου "Η γιαγιά της Κοκκινοσκουφίτσας" από την συλλογή "Σινική σε βότσαλο")

307. Ονόματα από νηπιακά ψελλίσματα

Διάβασα πως το πραγματικό όνομα του Κακά, του άσου του ποδοσφαίρου από την πατρίδα του Πελέ, είναι Ρικάρντο. Κακά τον έλεγε ο μικρότερος αδελφός του, όταν ήταν νήπιο, προσπαθώντας να προφέρει το κανονικό του όνομα, και του έμεινε.  

Τέτοιες περιπτώσεις γνωρίζω κι άλλες. Η Ντάντα (από το Αλεξάνδρα) όπως την έλεγε μικρή η αδελφή της, η Κουκούνη (από το Ελισάβετ), γιατί έτσι την έλεγαν οι ανιψιές της. Mέχρι τώρα που έγιναν γιαγιάδες, Ντάντα και Κουκούνη τις λέμε.

Φτηνά την γλύτωσαν και διατήρησαν το κανονικό τους όνομα, η παλιά μας γειτόνισσα, η κυρία Δέσποινα, που μικρός την έλεγα Γκέκακα και ο Βασίλης, o εξάδελφός μου, που τον φώναζα...Κακακάκα.

(Εικονίζεται το έργο μου "Ο Πελέ κατάδικος" από την συλλογή "Εργαλεία")

306. Το βάρος της ζωής

Η ζωή δεν είναι μόνο παιζογελώ. Είναι και επιβίωση και πάλη και έννοιες κι ευθύνες και προβλήματα και κακοτυχίες και αρρώστιες και θάνατοι. Η ζωή είναι ένα μείγμα από ευχάριστα και δυσάρεστα. Η δοσολογία ποικίλλει μεταξύ των ανθρώπων. 

Μας βολεύει κάποιος να αναλαμβάνει μέρος από αυτή την ευθύνη: θεός, τύχη, κισμέτι, αστρολογία, κομμουνισμός, δημοσιοϋπαλληλίκι, πλούσιος γάμος (με αταίριαστο σύντροφο), κλπ.
Οι πιο ευαίσθητοι δεν αντέχουν αυτή την πίεση. Καταφεύγουν στον μοναχισμό,  στα ναρκωτικά, στην ψυχανάλυση, στην αυτοαπομόνωση, στην αυτοκτονία ή στην αγαμία (για να μην προσθέσουν οικογενειακές ευθύνες που δεν αντέχουν).

Η τέχνη έρχεται αρωγός να ελαφρύνει το βάρος της ζωής.

(Εικονίζεται το σκίτσο μου με τίτλο "Αυτόχειρ" από την συλλογή "Γελοιογραφίες")
                                                                       

305. Αμοιβή 61.000 ευρώ τον μήνα

Αντιγράφω από εφημερίδα:
"Χθες οδηγήθηκε στο Αυτόφωρο ο Χ για μη καταβολή δασμών και φόρων ύψους 1,1 εκατ. ευρώ. Καταδικάστηκε σε 18 μήνες φυλάκιση".

Έχουμε και λέμε: 1,1 εκατ, ευρώ διά 18 μήνες μάς κάνει 61.000 ευρώ τον μήνα.
Αν ο καταδικασθείς έχει τα λεφτά αυτά στην Ελβετία, (που είναι το πιθανότερο), άραγε τι θα προτιμούσε, (α) να πληρώσει τα χρωστούμενα και να γλυτώσει την φυλακή ή (β) να μπει στην φυλακή για 18 μήνες και να γλυτώσει τα λεφτά;
Εσύ, φίλε αναγνώστη, τι θα διάλεγες;

Το θέμα είναι γιατί αδράνησαν οι φορολογικές αρχές και δεν τον συνέλαβαν όταν ακόμη το χρέος ήταν μικρότερο; Εκεί που το άφησαν να φτάσει, στα ύψη, ο φοροφυγάς έχει κάθε συμφέρον να προτιμήσει την φυλακή, όπου θα "αμείβεται" με 61.000 ευρώ τον μήνα. 

Την αδράνεια των αρχών την πληρώνουμε όλοι με περικοπές στην σύνταξη και στον μισθό ή την απώλεια της δουλειάς μας.

(Εικονίζεται το έργο μου "Ο Πελέ κατάδικος" από την συλλογή "Εργαλεία")

304. Το μοσχάρι όχι, εσύ ναι.

Ο λαίμαργος φίλος ανακοινώνει στην συντροφιά μας, για πολλοστή φορά, πως άρχισε δίαιτα.
Σε λίγο τον βλέπουμε να βουτάει ένα μεγάλο κομμάτι κρέας.
-"Το μοσχάρι δεν παχαίνει", δηλώνει για να προλάβει το πείραγμα.
Κι ο ευφυολόγος της παρέας τον καρφώνει:
-"Το μοσχάρι δεν παχαίνει, εσύ παχαίνεις!" 

303. Το ζεϊμπέκικο του νάνου

Βρέθηκα σε κάποιο γλέντι. Μόλις έβαζαν ζεϊμπέκικο, η πίστα πλημμύριζε από γυναίκες κάθε ηλικίας που νόμιζαν ότι χορεύουν ενώ την πραγματικοτητα εμιμούντο (ορισμένες  επιτυχώς), τις ανδρικές κινήσεις.

Σηκώθηκε να χορέψει κι ένας άνδρας. Το σκηνικό αμέσως άλλαξε. Μια λεπτομέρεια. Ήταν νάνος. Κι όμως χόρευε υπέροχα, γιατί ο χορός του ήταν αντρικός, γνήσιος. Δεν εμιμείτο κανένα, ήταν ο εαυτός του.

(Εικονίζεται το έργο μου "Ζεϊμπέκικο" από την συλλογή "Τιρμπουσόν")

302. Ο θάνατος του κούτσουρου

Βάζω στο τζάκι ένα ευσταλές, ζωντανό κούτσουρο.
Μετά από κάποιες ώρες γίνεται μία χουφτίτσα στάχτη.
Ο κόσμος θα ξεχάσει την ύπαρξή του, σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Όπως τον άνθρωπο, μετά τον θάνατό του...

301. Ο ΠΕΛΕ ΙΣΟΒΙΤΗΣ

Μια ψηλή, λεπτή, ανδρική φιγούρα με μπάλα στα πόδια. Μπορεί να είναι ο πασίγνωστος ποδοσφαιριστής Πελέ  ή ένας ανώνυμος ισοβίτης. Η επιλογή είναι δική σας.

tall, thin, male figure with a ball on his feet. He may be either the famous football player Pele, or αν anonymous life-sentenced prisoner. The choice is yours).

(Βίδα κολώνας της ΔΕΗ και μπαλάκι, από την συλλογή  έργων μου με τίτλο "Εργαλεία")

300. Ο λογαριασμός του μπάρμπα Γιάννη

Αυθεντική (και διδακτική) η ιστορία, όπως μου την διηγήθηκε φίλος, Συριανός:

Ένας Συριανός ξενιτεύτηκε στην Αμερική, δούλεψε λαντζέρης που επέστρεψε γέρος στο νησί με το κομπόδεμά του, να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του εκεί.

Λογάριασε ότι θα ζούσε μέχρι τα 75, δηλαδή δέκα χρόνια ακόμη. Εκείνος όμως τα ξεπέρασε και ζούσε ακόμη. Το κομπόδεμα όμως είχε εξαντληθεί.

Βγήκε στη ζητιανιά, φωνάζοντας στους περαστικούς με απλωμένο χέρι: «Βοηθήστε τον μπάρμπα Γιάννη, που έχασε τον λογαριασμό…» 
 
Δίδαγμα: Ασφαλίσου στο ΙΚΑ για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο (!)


299. Ο αγέραστος ενενηντάρης

Τα δεινά του γήρατος είναι η καλλίτερη ψυχολογική προετοιμασία για τον άνθρωπο προκειμένου να αντιμετωπίσει τον θάνατο.

Ένας γηρασμένος ενενηκοντούτης πολύ πιο εύκολα θα δεχόταν τον θάνατο παρά ένας φανταστικός, ευσταλής και αγέραστος συνομήλικός του, που θα είχε πιει το «μαγικό φίλτρο της νιότης».  

298. Ο παγοπώλης βιομήχανος

Αντάμωσα, μετά από χρόνια, τον παιδικό μου φίλο Γιώργο Μ. κι αρχίσαμε τις ιστορίες από το παλιά. Ανάμεσα στα άλλα, μου διηγήθηκε το εξής περιστατικό. 

Επιτυχημένος ασφαλιστικός πράκτορας, ο Γιώργος πηγαίνει σε ένα βιομήχανο για να του ασφαλίσει το εργοστάσιο. Αφού τέλειωσαν με τις διαδικασίες, ο βιομήχανος παίρνει παράμερα τον Γιώργο και τον ρωτά αν έμενε μικρός στο Κερατσίνι, στην οδό.... Έκπληκτος εκείνος, τον ρωτά πώς το ξέρει. "Θυμάσαι το παιδί που σας κουβαλούσε τον πάγο με το τσιγκέλι, στο κατώφλι του σπιτιού σας; Αυτός είμαι εγώ!".

Εκτός από το Αμερικανικό, υπάρχει και το Ελληνικό όνειρο...

297. Τα σχολικά βιβλία όμορφα καίγονται

Στα παιδικά μου χρόνια, τα σχολικά βιβλία δεν διανέμονταν δωρεάν. Αγοράζονταν. Οι μαθητές, στο τέλος της χρονιάς, πουλούσαν στους βιβλιοπώλες τα βιβλία τους, που φρόντιζαν να διατηρούν καθαρά. Αγόραζαν της επόμενης τάξης, που είχαν πουλήσει οι μεγαλύτεροι. Έτσι  απόφευγαν το μεγαλύτερο κόστος των καινούργιων. Με το ίδιο βιβλίο, μάθαιναν γράμματα πολλοί μαθητές

Ο βιβλιοπώλης της γειτονιάς μου είχε δυο γιους τεμπέληδες. Έτσι, κάθε Σεπτέμβρη πήγαινα στο βιβλιοπωλείο του και ταξινομούσα, ανά τάξη, τα μεταχειρισμένα σχολικά βιβλία που ήσαν για πώληση. Η αμοιβή μου ήταν να πάρω τσάμπα τα βιβλία που χρειαζόμουν ο ίδιος για την νέα χρονιά, αφού προηγουμένως είχα ξεχωρίσει εκείνα που ήσαν σε άριστη κατάσταση.

Σήμερα, οι μαθητές καίνε τα βιβλία τους, μόλις τελειώσουν την τάξη.  

296. Το ξύδι της φακής

Ένας θείος μου διηγείτο κάποτε:

Κατοχή, πείνα, ο φίλος μου με πάει σε ένα υπόγειο μαγερειό  της εποχής να φάμε φακή, αλάδωτη φυσικά, μια και το λάδι σπάνιζε.

Φωνάζει ο φίλος μου στο μάγερα: «Μήτσο, βάλε μπόλικο ξύδι, το παιδί είναι φίλος μου!»…

Η τραγωδία της κατοχικής πείνας μέσα από δυο κουταλιές ξύδι! Παραμένει αδιευκρίνιστο αν το ξύδι ήταν μπαλσάμικο...

295. ΡΟΜΦΑΙΑ

Αρχικά νόμισα ότι ήταν κάποια παλιά σπάθα. Έψαξα μάλιστα για να βρω κάποια ίχνη…αίματος. Επρόκειτο για εργαλείο που ξεκλαρίζει δέντρα. Όμως, το σχήμα και η κοφτερή κάμα του συνέχιζε να μου θυμίζει φονικό όπλο.
Ο γλόμπος, στρογγυλός και εύθραυστος παίζει τον ρόλο του θύματος.

Initially I was thinking that this is a kind of an old times sword. I examined it carefully to find some…blood. It proved to be just a tool for cutting tree branches. Nevertheless, its shape and sharp edge still reminds me of a weapon.
The electric bulb, round and fragile, plays the role of the victim.

(Έργο μου από την συλλογή "Εργαλεία") 

294. Το καλό και το κακό της ευτυχίας.

«Το καλό είναι πως είμαστε ευτυχισμένοι. Το κακό, ότι δεν το ξέρουμε», γράφει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου μου “Αντίο, Άγχος!”.

Όταν το έγραψα, πριν από την κρίση, δεν φανταζόμουν πως είχε και καθολική ισχύ αφορώντας μας συνολικά, ως λαό.

Τώρα, που χάσαμε τις δουλειές, κουτσουρεύτηκαν οι συντάξεις, κλείσαμε τα μαγαζιά, αυξήθηκαν οι φόροι και μαύρισε το μέλλον μας. αναγνωρίζουμε πόσο ευτυχισμένοι ήμασταν τότε, πριν από την κρίση. Απλά, δεν το ξέραμε.

293. Η μοναξιά της σοπράνο

Σε φιλική παρέα, γνωστή Ελληνίδα υψίφωνος, μας έλεγε τον καημό της. Όντας, «ντίβα» οι άντρες φοβόνταν να την πλησιάσουν.

Στην Ελβετία, ένας θαυμαστής της με ελικόπτερο έριχνε γλαδιόλες στον κήπο του σπιτιού της ενώ εκείνη έλεγε «κατέβα κιόλας, βρε χριστιανέ μου, να συναντηθούμε…». 

Ένας άλλος θαυμαστής της, τραπεζικός διευθυντής, ερχόταν και στις δεκα-επτά παράστασης της όπερας στην οποία τραγουδούσε, καταλάμβανε το ίδιο ακριβώς κάθισμα με μια ανθοδέσμη στο χέρι που, στο τέλος, της την πετούσε κραυγάζοντας μπράβο, χωρίς ποτέ να τολμήσει να την πλησιάσει.

Τελικά είχε δίκιο αυτός που είπε "ο τολμών νικά!". Το ίδιο και η γιαγιά μου που έλεγε "όποιος ντρέπεται πολλά καλά στερεύεται".

292. Το κλειδί της ευτυχίας

         Όλοι μας, κάθε φορά που πάμε σε κηδεία, λέμε και ξαναλέμε,  πόσο μάταιες είναι οι μικροκακίες μας και πόσο ασήμαντα είναι τα πράγματα που μας στενοχωρούν. 
       Επισκεπτόμενοι άρρωστους φίλους, ανακαλύπτουμε, για πολλοστή φορά, πόσο σημαντκή είναι η υγεία μας και πόσο πρέπει να την προσέχουμε. 
       Όλοι ξέρουμε πως το μυστικό της ευτυχίας είναι να αρκούμεθα σε αυτά που έχουμε και να τα απολαμβάνουμε. Μόνο που δεν το εφαρμόζουμε.
      Επομένως, το κλειδί της ευτυχίας δεν είναι η ανάγκη για πρόσθετες γνώσεις. Είναι να κάνουμε πράξη τις γνώσεις που ήδη έχουμε. 

291. Ο θρήνος της μάνας

Στο ξόδι της μητέρας ενός φίλου μου, στο κοιμητήρι, περιμένοντας την ώρα της εκφοράς, άκουγα στο παραδιπλανό καμαράκι τον θρήνο της μάνας ενός εικοσάχρονου που πέθανε από ναρκωτικά.

Ολόκληρη η Ελληνική λυρική ποίηση δεν θα μπορούσε να παραβγεί με αυτή την λαϊκή  γυναίκα.  Ό Επιτάφιος του Ρίτσου ωχριούσε μπροστά της.

Σκέφτηκα, τι κρίμα που δεν είχα ένα μαγνητοφωνάκι να απαθανατίσω τα λόγια της. Ύστερα πάλι, σκέφτηκα, πως ήσαν τόσο ιερά, που θα ήταν βεβήλωση να τα καταγράψω.

(Εικονίζεται το έργο μου "Επιτάφιος" από την συλλογή "Όστρακα")

290. Μοναχές, πόρνες και συγγραφείς

   Τρεις κατηγορίες ανθρώπων οξύνουν την περιέργεια των κουτσομπόληδων: Οι μοναχές, οι πόρνες και οι συγγραφείς.
   Για τις μοναχές και τις πόρνες, το ερώτημα που καίει τα χείλη των περίεργων είναι «ποιο γεγονός της ζωής σου σε οδήγησε εδώ;».
   Για τους συγγραφείς «σε ποιο βαθμό το μυθιστόρημα (ή το διήγημά) σου είναι αυτοβιογραφικό;»

289. Η πoνηρή αστρολόγος και η αφελής γιατρός

Μία γνωστή αστρολόγος επισκέφτηκε φίλη μας γιατρό για υπόθεσή της. Μετά την εξέταση, κοίταξε την γιατρό για λίγο στα μάτια στα μάτια και "μάντεψε" πως η φίλη μας, τον τελευταίο καιρό (δεν τον καθόρισε) έχει ταλαιπωρηθεί από θάνατο (τίνος; συγγενούς, φίλου, δεν είπε). Της ζήτησε δε να έλθει σπίτι της για να της πει κι άλλα. 
Αυτή, η αφελής, την πίστεψε. Δεν σκέφτηκε ότι στα δέκα άτομα άνω των σαράντα ετών, είναι βέβαιο πως οι εννέα έχουν κάποιον στον κύκλο τους, που πέθανε πριν από μια εβδομάδα έως δέκα χρόνια.

Ο θαυμασμός της γιατρού αυξήθηκε διότι η αστρολόγος δεν χρησιμοποίησε ούτερ τράπουλα, ούτε ζώδια, ούτε χειρομαντεία, ούτε φλιτζάνι καφέ, ούτε υπνωτισμός ούτε τίποτε! Απλά "διάβασε" τα μάτια της. 

Αν τις ανοησίες της αστρολόγου χάφτουν επιστήμονες όπως η γιατρός, (με μεταπτυχιακό στην Αμερική, παρακαλώ) φαντάσου τι γίνεται στον υπόλοιπο κόσμο. Έτσι εξηγούνται και τα πέντε εκατομμύρια ευρώ που βρήκε το ΣΔΟΕ τις προάλλες σε λογαριασμό κάποιου αστρολόγου.
(Εικονίζεται το έργο μου "Ιχθείς" από την συλλογή "Σινική σε βότσαλο")

288. Το τελευταίο ταξίδι

Κουβεντιάζοντας με τον καπετάν-Απόστολο, ένα θαλασσόλυκο του παλιού καιρού, μου έλεγε πως όταν κάποτε οδηγούσε ένα παλιό βαπόρι στο διαλυτήριο της Άπω Ανατολής,  διέταξε το πλήρωμα να βγάλει στο κατάστρωμα όλα τα κουτιά με μπογιές που είχαν απομείνει στην αποθήκη και να το βάψουν.
-Γιατί, καπετάνιε μου, το έκανες αυτό; Αφού το πλοίο σου, σε λίγες μέρες, θα γινόταν παλιοσίδερα, ρώτησα απορημένος.
-Δεν έχει σημασία. Το βαπόρι, στο τελευταίο του ταξίδι, έπρεπε να είναι  όμορφο, απάντησε εκείνος. 

287. ΚΡΑΥΓΗ-CRY



Μια μαυροφόρα κλαίει γοερά, δίπλα στο μνήμα του σκοτωμένου άντρα της. Την παρηγορούν οι δύο κόρες της.

(A woman dressed in black cries loudly, mourning by the grave of her husband. She is supported by her two daughters).

(Από την συλλογή έργων  μου με τίτλο "Εργαλεία")

286. Οι άπειρες πραγματικότητες (νοητική άσκηση)

    Οδηγώ το αυτοκίνητο από το γραφείο στο σπίτι.
Α εκδοχή: Φτάνω με ασφάλεια.
Β εκδοχή: Μου συμβαίνει  κάτι στο δρόμο που αλλάζει την ζωή μου.
Επομένως, στο χιλιοστό του δευτερολέπτου πριν την εκδοχή Β βρίσκομαι σε ένα σταυροδρόμι. Αριστερά οδηγεί στην εκδοχή Α και δεξιά στην εκδοχή Β.
   Τελικά φτάνω στο σπίτι. Άρα συνέβη η εκδοχή Α. Πως όμως ξέρω πως δεν συνέβη και η εκδοχή Β; Ότι, δηλαδή σε κάποιον άλλο χωροχρόνο δεν συνεχίστηκε η ζωή μου σύμφωνα με την εκδοχή Β;
   Κι αν είναι έτσι, γιατί σε κάθε χιλιοστό του δευτερολέπτου της ζωής  μου να μην βρίσκομαι σε ένα σταυροδρόμι σαν κι αυτό που ανάφερα προηγουμένως; Οπότε σε κάθε χιλιοστό του δευτερόλεπτου η ζωή μου να διχάζεται και να «γεννά» νέες εκδοχές;  
   Κι αν είναι έτσι, γιατί να διχάζεται και να μην τριχάζεται, σε τρεις εκδοχές;
   Και γιατί να είναι μόνο τρεις και όχι περισσότερες; Γιατί όχι άπειρες;     Απαραίτητη προϋπόθεση, ο κάθε εαυτός μου να γνωρίζει αποκλειστικά και μόνο τι συμβαίνει στον ίδιο και να έχει πλήρη άγνοια στο τι συμβαίνει στους υπόλοιπους που άφησε πίσω του, στις άλλες εκδοχές.
   Είναι τόσο παράλογη αυτή η σκέψη; Μα, υπάρχουν θεωρίες που μιλάνε για άπειρα σύμπαντα και για πολλαπλούς εαυτούς μας σε άλλες διαστάσεις. Αυτό βέβαια δεν κάνει αυτή την σκέψη (που δεν είναι τίποτε άλλο από μια πνευματική άσκηση) λιγότερο ουτοπική αλλά με το δεδομένο ότι έχουμε γνώση μόνο για ένα κλάσμα του σύμπαντος πως μπορείς να ξέρεις τι είναι ουτοπικό και τι όχι;

285. Οι κούκλες της Αρλέτας

Η Αρλέτα με παραπέμπει στην εφηβεία μου, στο Νέο Κύμα της «χρυσής» δεκαετίας του ΄60. Έλεγε σε συνέντευξη πως είχε σπίτι της κάποιες κούκλες χωρίς μαλλιά, που αγόρασε από το Μοναστηράκι. Γι’ αυτό ακριβώς της άρεσαν, επειδή ήσαν χωρίς μαλλιά.

Αν δεις αυτές τις ταλαιπωρημένες κούκλες κάπου, θα τις πετάξεις στον πλησιέστερο κάδο σκουπιδιών. Τι πιο φυσικό; Τα παιδιά έπαιξαν μαζί τους τις μάδησαν, τις χάλασαν κι είναι άχρηστες. Κι όμως, υπάρχει κάποιος άγνωστος που ενδιαφέρεται γι’  αυτές. Αλλιώς δεν θα τις είχε στο μαγαζί του ο παλαιοπώλης στο Μοναστηράκι.

Αυτό που συμβαίνει με τις καραφλές κούκλες ισχύει για κάθε χαλασμένο ή σπασμένο παιχνίδι, σκεύος ή αντικείμενο. Πράγμα που γνωρίζουν άριστα οι ρακοσυλλέκτες, που ζουν από αυτά. Να, το λοιπόν, που η έννοιες είναι σχετικές. Το άχρηστο για μένα είναι χρήσιμο για κάποιον άλλον.

Το ίδιο συμβαίνει με τους ανθρώπους. Και ο πιο (φαινομενικά) άχρηστος μπορεί να είναι πολύτιμος για κάποιον άλλο. Απλά αυτός ο άλλος δεν βρέθηκε ακόμη.

284. Το δίλημμα με τον Χίτλερ

Αφότου είδα πριν μια εβδομάδα, την φωτογραφία του χαριτωμένου μπέμπη,  παγιδεύτηκα σε ένα βασανιστικό δίλλημα: αν μου δινόταν η ευκαιρία να τον σκοτώσω, κι ας με εκτελούσαν μετά, τι θα έκανα; Βλέπετε, το εικονιζόμενο παιδάκι δεν είναι άλλος από τον Αδόλφο Χίτλερ.

Εγώ, που δεν μπορώ να πνίξω ούτε σπουργίτη, πώς θα αντιδρούσα σε ένα τέτοιο ένδεχόμενο; Από την άλλη, αν δείλιαζα, θα ήμουν συνένοχος για τον όλεθρο και τον εξευτελισμό πολλών εκατομμυρίων  ανθρώπων. 

Μέχρι σήμερα δεν έχω δώσει απάντηση σε αυτό το υποθετικό ερώτημα. Εσύ, αναγνώστη, τι θα έκανες;

283. Η χειραψία του Κοεμτζή

Την ιστορία του Νίκου Κοεμτζή παρακολούθησα από τον τύπο τις εποχής, από τους στίχους του τραγουδιού "Μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο", του Σαββόπουλου και από την ταινία "Παραγγελιά" του Παύλου Τάσιου.

Την αυθεντική ιστορία διάβασα χρόνια αργότερα, στο αυτοβιογραφικό βιβλίο που έγραψε ο ίδιος ο Κοεμτζής και πουλούσε, μετά την αποφυλάκισή του, στους δρόμους για βιοπορισμό. Τo αγόρασα από τον ίδιο, περνώντας τυχαία έξω από τα δικαστήρια της Ευελπίδων, όπου είχε το στέκι του. Στάθηκα λίγο απόμακρα και τον παρατηρούσα. Έγραφε την αφιέρωση στο βιβλίο και το παρέδιδε στον πελάτη με εγκάρδια χειραψία. Ήθελα να το πάρω κι εγώ αλλά δίσταζα. Σκεφτόμουν με αποτροπιασμό την επαφή μου με μια παλάμη που κάποτε έσφιγγε ένα μαχαίρι και σκορπούσε τον θάνατο, παρά τα όποια ελαφρυντικά. Με την φαντασία μου έβλεπα το αίμα των θυμάτων να λερώνει ακόμη τα δάχτυλά του. Φοβόμουν πως η χειραψία του θα με μόλυνε.

Νικώντας τις προκαταλήψεις μου, πλησίασα, αγόρασα το βιβλίο και έσφιξα την προτεταμένη παλάμη. Ήταν μεγάλη, σαρκώδης και ιδιαίτερα ζεστή. Όχι, όταν έφθασα σπίτι, δεν έτρεξα να πλύνω τα χέρια μου.    
  
Πέθανε πριν λίγες μέρες στο δρόμο, πουλώντας το βιβλίο του. Από ασιτία, είπαν κάποιοι. Ήταν 74 χρονών. Θεός σχωρέστον.

282. Ο Ανταίος κι εγώ

Ο μυθικός Ανταίος έπαιρνε δύναμη από την γη, γι’ αυτό και ο Ηρακλής με τον οποίο πάλεψε τον νίκησε σηκώνοντάς τον στον αέρα.

Εγώ αντλώ δύναμη όταν αγκαλιάζω την οικογένειά μου. 

281. ΤΟ ΣΚΑΚΙ ΤΟΥ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ (Poseidon's chessboard)

     Παίζω σκάκι από μικρός. Πάντα ήθελα να φτιάξω την δική μου σκακιέρα. Την ιδέα μου έδωσαν τα όστρακα.
     Ξεχώρισα τα μικρόσωμα για στρατιώτες, ίδια αλλά μεγαλύτερα για Αξιωματικούς, φανταχτερά για Βασιλείς-Βασίλισσες, στρογγυλά για Πύργους και μακρόστενα για Ίππους.
     Ο διαχωρισμός τους σε μαύρα-άσπρα πιόνια έγινε με τα βότσαλα-βάσεις στο αντίστοιχο χρώμα.
     Η βάση της σκακιέρας έπρεπε να είναι με ανάλογα υλικά. Σε κόντρα πλακέ θαλάσσης, κόλλησα τετράγωνα με άμμο λευκή Αιγίνης και μαύρη Σαντορίνης.
     Την αφιέρωσα στον...Ποσειδώνα!

 

     I have been playing  chess since I was a boy. I always wanted to make my own chessboard. To this end, I was inspired by the shells. I picked small sized shells for the pawns, bigger for the Bishops, round for the Towers, thin for the Horses and fancy for the Queens and the Kings.

      The distinction between blacks and whites was made through the respectively colored pebbles used for their base.

     The board had to be made from sea-born material. Therefore, I used white sand from the Aegina Island and black sand from the Santorini Island.

     I devoted my chessboard to Poseidon, of course…