Φίλε επισκέπτη,

Καλωσόρισες στο ιστολόγιό μου .

Είμαι ο Άρης Γαβριηλίδης γεννημένος το 1948 στον Πειραιά. Σπούδασα οικονομικά στην Νομική Αθηνών και σταδιοδρόμησα ως διευθυντικό στέλεχος σε ναυτιλιακές τράπεζες και επιχειρήσεις. Τώρα ασχολούμαι αποκλειστικά με τις δύο παλιές μου αγάπες: τη συγγραφή βιβλίων και την μικρογλυπτική (readymade, assemblance art)

Εδώ καταγράφω όσες από τις σκέψεις μου θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να δημοσιευτούν. Εκθέτω επίσης φωτογραφίες από τα τεχνουργήματά μου, παρμένες από την "γκαλερί" της προσωπικής μου ιστοσελίδας: http://www.arisgavriilidis.gr/

Διευκρίνιση: ο τίτλος του blog, Aris-tourgimata, δεν οφείλεται σε οίηση αλλά σε λογοπαίγνιο: συνδυάζει το όνομά μου (Άρης) με τα δημι-ουργήματά μου (σκέψεις και τεχνουργήματα).

Φίλε επισκέπτη, ελπίζω να βρεις το ιστολόγιό μου ενδιαφέρον. Το σχόλιά σου ευπρόσδεκτα.

Σε περιμένω και:

Στην ιστοσελίδα μου: http://arisgavriilidis.gr/
στο Facebook: Aris Gavriilidis
στο Twitter: @agavriel1

EMAIL

237. Η επαλήθευση των καιρικών αλλαγών

     Όταν ήμουν έφηβος διάβαζα τις προβλέψεις των επιστημόνων για τις δραματικές επιπτώσεις που θα έχουν στο κλίμα οι ανθρώπινες δραστηριότητες. Ανησυχούσα τότε όχι τόσο για μένα όσο για τους μελλοντικούς απογόνους μου.
     Ήδη έχουμε μπει στην περίοδο της επαλήθευσης αυτών των απαισιόδοξων προβλέψεων. Τις βιώνουμε καθημερινά.

236. Ο Γάλλος Σεφ

Κάποιος διάσημος Γάλλος σεφ, που επισκέφθηκε την Ελλάδα. Όπως διάβαζα στον τύπο, ένας δημοσιογράφος του έθεσε την εύλογη ερώτηση:
    -Σεφ, ποιο φαγητό θεωρείτε το γευστικότερο σ’ όλο τον κόσμο;
      Το μυαλό σου πηγαίνει αμέσως σε κάποιο πολύ εξεζητημένο πιάτο με ακαταλαβίστικο όνομα, πρωτότυπους συνδυασμούς υλικών, εξωτικά μπαχαρικά, περίεργες σάλτσες και αριστουργηματικές γαρνιτούρες.
      Εκείνος όμως έδωσε την εξής απλή, ειλικρινή και αφοπλιστική απάντηση που, ομολογώ, με εξέπληξε:
-Ένα φρέσκο ψάρι ψημένο στα κάρβουνα.
      Διαφωνεί κανείς;
(Απόσπασμα από το βιβλίο μου "Αντίο, Άγχος!") 
Εικονίζεται το έργο μου, "Ιχθείς", σινική σε βότσαλο

235. Ευτυχισμένος είναι;

Όταν ακούω κάποιον φίλο να μιλάει ζηλόφθονα για κάποιον επώνυμο,  αναρωτιέμαι φωναχτά: «Ωραία. Πλούσιος είναι, επιτυχημένος επαγγελματικά είναι, διάσημος είναι. Ευτυχισμένος όμως είναι;». Τότε ο φίλος με κοιτάζει λοξά και μένει σκεπτικός. Μάλλον του ενέσπειρα την αμφιβολία…
(Απόσπασμα από το βιβλίο μου "Αντίο, Άγχος!"

234. ΟΙ μεικτοί γάμοι

Τον τελευταίο καιρό, διαβάζοντας την εφημερίδα,  κάνω μια πρόχειρη στατιστική με τις προαναγγελίες γάμων που δημοσιεύει. Παρατηρώ ότι περίπου το 30% των γάμων είναι μεικτοί, δηλαδή ζευγάρια εκ των οποίων το ένα μέλος έχει γεννηθεί στην Ελλάδα και το άλλο στην αλλοδαπή.
     
Το ποσοστό φαίνεται μεγάλο, αλλά παραμένει  σταθερό. Παγκοσμιοποίηση!
(Εικονίζεται η γελοιογραφία μου με τίτλο "Οικογένεια")
 

233. Συμβουλή προς εργαζόμενο

«Κάθε εργαζόμενος πρέπει να προσέχει τρία πράγματα: Πρώτα τον εαυτό του, ύστερα την οικογένειά του και μετά την εργασία του, ακολουθώντας ακριβώς αυτή τη σειρά προτεραιότητας.
Γιατί αν δεν προσέξει τον εαυτό του και πάθει κάτι, τότε δεν θα μπορεί να προσέξει ούτε την οικογένειά του ούτε την εργασία του.
Αν πάλι έχει προβλήματα με την οικογένειά του, τότε δεν θα μπορεί να φροντίζει την εργασία σου.
Συχνά όμως οι άνθρωποι αντιστρέφουν πλήρως αυτή τη σειρά φροντίζοντας πρώτα την εργασία τους, μετά την οικογένειά τους και στο τέλος τον εαυτό τους».
Απόσπασμα από το έργο μου "Αντίο, Άγχος!
(Εικονίζεται το έργο μου "Ρομφαία", από την συλλογή "Εργαλεία") 

232. ΤΟ ΛΥΧΝΑΡΙ ΤΟΥ ΑΛΑΝΤΙΝ (Aladdin's lamp)

     Αυτό είναι το περίφημο λυχνάρι του Αλαντίν, φτιαγμένο με δύο όστρακα. Κάνε τρεις ευχές!
     
      This is the famous Aladdin’s lamp, made up of just two shells. Make three wishes!

231. Παλιές φιλίες ηλικιωμένων

     Ένα από τα πλεονεκτήματα των ηλικιωμένων είναι ότι έχουν φιλίες και γνωριμίες με διάρκεια ζωής πολλών δεκαετιών. Είναι κάτι που στερούνται, εκ των πραγμάτων, οι νεότεροι.

(Εικονίζεται το έργο μου "Η γιαγιά της Κοκκινοσκουφίτσας", σινική σε βότσαλο)

230. Φίλοι

    
Φίλοι είναι αυτό που μένει όταν οι άλλοι (κόλακες, συμφέροντα, έρωτες) έχουν φύγει.

(Στην εικόνα, το έργο μου "Ο φίλος μου, ο Πίπης")

229. Οι ακροβάτες της ΔΕΗ

Παλαιότερα, οι τεχνίτες της ΔΕΗ σκαρφάλωναν στις ξύλινες κολώνες με ειδικά πέδιλα με καμπυλωτές δαγκάνες. Δένονταν και με  φαρδιά ζώνη που περνούσαν γύρω από την μέση τους και γύρω από τον στύλο. Όταν βγήκαν οι τσιμεντένιες κολώνες, τα πέδιλα αντί για δαγκάνες είχαν λαστιχένια πέλματα.

Μην μου πεις! Δεν χρειάζεται να είσαι παιδί για να χαζέψεις ένα τέτοιο θέαμα! Ο τεχνίτης στο έδαφος έδενε τα πέδιλα και έμοιαζε με ανθρωπόμορφο κάβουρα. Κρέμαγε στην ζώνη του σχοινιά και καλώδια και άρχιζε την ιεροτελεστία της αναρρίχησης. 

Σε κάθε του «βήμα» προς τα πάνω, οι δαγκάνες μπήγονταν στην σάρκα της ξύλινης κολώνας Όταν  έφτανε στην κορφή άρχιζε να δουλεύει με τα πόδια του στηριγμένα στα πέδιλα με τις δαγκάνες μπηγμένες γερά στο ξύλο.

Κι εσύ να είσαι πιτσιρικάς, στο δρόμο για το σχολείο και από την μια να βιάζεσαι γιατί έχεις αργήσει και από την άλλη να κοντοστέκεσαι γιατί δεν θέλεις να χάσεις το θέαμα των τσάμπα ακροβατικών. Ευλογημένα διλήμματα!

228. Ο υπερσιβηρικός υπερσυντέλικος

    Η λέξη "υπερσυντέλικος", λόγω του ήχου της, του τρενοειδούς μήκους της, αλλά και εκείνου του πολύ μακρινού, και γι' αυτό λίγο εξωτικού, που εκφράζει, (δεν έχει γίνει αλλά είχε γίνει κάτι) με παραπέμπει στον υπερσιβηρικό σιδηρόδρομο…

227. Η περί την ηλικίαν αχαριστία

Το άκρον άωτον της ανθρώπινης αχαριστίας παρατηρείται την ημέρα των γενεθλίων μας. Όλοι μάς εύχονται να τα εκατοστίσουμε, πράγμα που όλοι ποθούμε. Εμείς, αντί να χαιρόμαστε που ζήσουμε έναν ακόμη χρόνο (ενώ άλλοι δεν τα κατάφεραν), μεμψιμοιρούμε. Θλιβόμαστε επειδή μεγαλώσαμε. 
    
Αυτό είναι ο ορισμός της αντίφασης, μην πω σχιζοφρένειας.

226. Το ξεγέλασμα της φύσης

Όλα τα πλάσματα της φύσης ζούνε με τους όρους και τους κανόνες που έχει θεσπίσει η ίδια η φύση.
Η μόνη εξαίρεση, (ποιος άλλος;), άνθρωπος. Ο παρά φύσιν έρωτας, τα αντισυλληπτικά, η παχυσαρκία, η κάθε είδους επέμβαση στην φύση με τεχνικά έργα και πολλά άλλα δεν είναι παρά πρακτικές που ξεγελούν, παρακάμπτουν ή υπερβαίνουν την φύση αποσκοπώντας σε ένα στόχο: την μεγιστοποίηση της απόλαυσης, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στον εαυτό μας και στο περιβάλλον.

(Εικονίζεται το έργο μου "Κρι-Κρι", από την συλλογή "Εργαλεία")

225. Οι λαϊκοί καλλιτέχνες

     Ανάμεσα στους λαϊκούς, αυτοδίδακτους καλλιτέχνες (ζωγράφους, γλύπτες κλπ.) κρύβονται οι διασημότητες  που θα γίνονταν κάποιοι από αυτούς αν οι περιστάσεις και οι συνθήκες της ζωής τους ήσαν διαφορετικές. 
(Στη φωτογραφία ο Θεόφιλος)

224. Το μητρικό τραγούδι

Όταν ήμουν παιδί (δεκαετία του 1950), παρά την φτώχεια που έδερνε τον κόσμο, οι νοικοκυρές τραγουδούσαν όταν έκαναν δουλειές. Τραγουδούσαν τις επιτυχίες που άκουγαν στο ραδιόφωνο τότε όταν μαγείρευαν, έπλεκαν πουλόβερ, ξεσκόνιζαν ή  καθάριζαν φασολάκια. Άκουγα συχνά την μητέρα μου όπως και την διπλανή γειτόνισσα, που είχε και καλή φωνή.
Όταν συμβεί να ακούσω τώρα, σπάνια βέβαια, κάποιο ξεχασμένο τραγούδι που τραγουδούσε η μητέρα μου, συγκινούμαι. Θυμάμαι όλα τα τραγούδια της.
      
Στην εποχή μας, ή μάλλον εδώ και πολλά χρόνια, οι νοικοκυρές βουβάθηκαν. Έπαψαν να τραγουδούν. «Απέσβετο και λάλον ύδωρ» κατά τον τελευταίο χρησμό των Δελφών στον Ιουλιανό. Ίσως επειδή οι γυναίκες τώρα εργάζονται εκτός σπιτιού και δεν έχουν όρεξη και χρόνο για τραγούδια. Ίσως επειδή η ακουστική των διαμερισμάτων των πολυκατοικιών να μην ενθαρρύνει άσματα. Ίσως οι ρυθμοί της ζωής έγιναν πιο εντατικοί.  Ίσως επειδή η τηλεόραση αντικατέστησε τα πάντα. Ίσως επειδή άλλαξαν οι εποχές.
     
Έτσι όμως στερούνται τα παιδιά το μητρικό τραγούδι που ήταν συνέχεια του βρεφικού τους νανουρίσματος. Άλλωστε, και τα νανουρίσματα έχουν χαθεί από πολλών ετών.
     
Τα σημερινά παιδιά στερούνται και τις μυρωδιές του μαγειρέματος από την  κουζίνα που παλιά γέμιζαν τα σπίτια. Γι’ αυτό το τελευταίο, είναι γνωστός ο φταίχτης: ο απορροφητήρας! Δεν θα ήταν άσχημα, μία ως τόσο, οι μαμάδες να τον κλείνουν...
(Εικονίζεται το έργο μου "Βρεφοκρατούσα", καμωμένο με δύο κοχύλια, σε γυάλινη βάση)

223. Οι ναοί των καθολικών

 
Βλέπω στο σινεμά το εσωτερικό καθολικών ναών. Ρεαλιστικά αγαλματίδια παριστάνουν θρησκευτικές μορφές. Καμία τέχνη. Μου θυμίζουν τους γύψινους νάνους που "διακοσμούν" κάποιος κήπους. Καμία κατανυκτικότητα. Ωχριούν μπροστά στο ταπεινότερο ορθόδοξο εκκλησάκι, με την βυζαντινή εικονογράφιση.
(Εικονίζεται το έργο μου "Προσευχόμενος" από την σειρά "Μπουκάλια")

222. Η θεϊκή «κατάρα και ευχή»

Όταν η θεός έδιωξε τον Αδάμ από τον παράδεισο και και τον καταράστηκε «με τον ιδρώτα του προσώπου σου να βγάζεις το ψωμί σου» στην πραγματικότητα του έδωσε μια ευχή.

Χωρίς εργασία, η ζωή θα ήταν αφόρητη και πληκτική. Η έλλειψή της όχι μόνο θα επαλήθευε το «αργία μήτηρ πάσης κακίας» αλλά και θα στερούσε τον άνθρωπο από την ικανοποίηση της ψυχολογικής ανάγκης του για δημιουργία.

221. Η νοσταλγία των παιδικάτων

Νοσταλγώ συχνά τα μέρη που πέρασα τα παιδικά μου χρόνια. Την εποχή. Την γειτονιά.

Όταν όμως αναρωτηθώ αν ήθελα πραγματικά να μεταφερθώ μόνιμα, με κάποιο θαύμα σε εκείνη την εποχή και σε εκείνα τα μέρη, λέω κατηγορηματικά όχι! Μου αρέσει το τότε σαν νοσταλγία, σαν όνειρο. Όχι για να το ξαναζήσω.

Προτιμώ, χίλιες φορές τις ανέσεις και την ιατρική ασφάλεια που μου παρέχουν η εποχή μου και οι συνθήκες που ζω. Δεν επιστρέφω έστω κι αν το δέλεαρ θα ήταν να ξαναγίνω νέος. Ευχαριστώ, δεν θα πάρω! Προτιμώ την ονειροπόληση και την νοσταλγία τους.

220. Η γραφή-μακαρόνι

     Όταν γράφουμε, χωρίζουμε τις λέξεις με διαστήματα, για να τις ξεχωρίζουμε. Στα πρώτα αρχαιοελληνικά κείμενα όμως δεν συνέβαινε αυτό. Οι λέξεις ήσαν κολλημένες μεταξύ τους σαν μακαρόνι. 
     Μαντεύω γιατί: εμιμούντο τον προφορικό λόγο, στον οποίο δεν κάνουμε παύση σε κάθε λέξη αλλά κάθε πρόταση βγαίνει σχεδόν απνευστί.

219. To ψωμί ως ενισχυτικό γεύσης

Έχω παρατηρήσει ότι όταν μασώ ένα κομμάτι ψωμί την ώρα που πίνω μια γουλιά τσάι, η γεύση του τσαγιού τονίζεται σημαντικά. Το ίδιο συμβαίνει και με τον καφέ ή με το κρασί.

Φαίνεται πως το ψωμί, επιδρά ως φυσικό ενισχυτικό γεύσης, ως γευστικός καταλύτης.

218. Η απομόνωση του μόνου

Η κοινωνία είναι ανέκαθεν δομημένη σε ζευγάρια. Το μοναχικό άτομο δεν καλείται συχνά στις διάφορες φιλικές συγκεντρώσεις. Ίσως επειδή θεωρείται κίνδυνος για τα ζευγάρια. Έτσι, οι μονήρεις τείνουν να κάνουν περισσότερο παρέα μεταξύ τους.
Αλλά και όταν κάποιο άτομο μείνει μόνο, (λόγω χηρείας, διάστασης ή διαζυγίου), τα παντρεμένα ζευγάρια σιγά-σιγά το κάνουν πέρα. Ίσως γιατί θεωρούν ότι ξαναγίνεται επικίνδυνο.
(Στην φωτογραφία, το έργο μου "Αδάμ και Εύα)

217. Άγγελοι επί της γης

Τους άγγελους τους φανταζόμαστε σαν την προσωποποίηση του εντελώς άκακου πλάσματος. Δεν ζηλεύουν, δεν φθονούν, δεν υποσκάπτουν, δεν βυσσοδομούν, δεν βλάπτουν, δεν παραβαίνουν καμία από τις δέκα εντολές.

Υπάρχουν ανθρώπινα πλάσματα πάνω στη γη που να τα κάνουν όλα αυτά; Ναι, τα παιδιά, και από αυτά τα βρέφη, θα έλεγε κανείς.

Κι όμως, υπάρχουν κι άλλα. Γεννιούνται, μεγαλώνουν, ενηλικιώνονται, πεθαίνουν σε μεγάλη ηλικία, όπως όλοι μας. Είναι πολλοί, κυκλοφορούν μεταξύ μας και βρίσκονται σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Ο καθένας μας ξέρει τουλάχιστον πέντε από αυτούς.

Όχι, δεν είναι οι ασκητές και οι άγιοι γιατί κι εκείνοι από τις ανθρώπινες κακίες και αδυναμίες τους προσπαθούν να απαλλαγούν. Είναι οι διανοητικά ανάπηροι. Η αθωότητα είναι το κύριο χαρακτηριστικό τους.

Ενώ οι άγγελοι βοηθούν τους ανθρώπους, οι διανοητικά ανάπηροι χρειάζονται την βοήθεια των άλλων ανθρώπων για να επιβιώσουν. Τον ρόλο αυτό τον παίζουν οι οικογένειές τους. Οι γονείς τους, κατ’ αρχήν, και στη συνέχεια τα αδέλφια τους. Αυτό βέβαια δεν ισχύει πάντα. Υπάρχουν «πατέρες» που εγκατέλειψαν την γυναίκα τους αφήνοντας την να τα βγάλει πέρα μόνη της, με το διανοητικά ανάπηρο παιδί τους. Υπάρχουν και γονείς που το εγκατέλειψαν σε κάποιο ίδρυμα και το ξεχνούν.

Υπάρχει κάτι κοινό ανάμεσα στον Χριστό και στους διανοητικά ανάπηρους. Τον μεν οι άνθρωποι καταδίωξαν μέχρι σταυρώσεως, τους δε καταδίωκαν και συνεχίζουν να καταδιώκουν. Θυμηθείτε: Εξολοθρεμός (Καιάδας, Χίτλερ). Ο «τρελός του χωριού». Το κολαστήριο της Λέρου. Το κοινωνικό στίγμα στην οικογένεια. Οι βιασμοί τους.  

Δεν πιστεύω στην ύπαρξη των αγγέλων. Αν υπάρχουν, θα έχουν την μορφή των διανοητικώς ανάπηρων. Αν όλοι μας τους βλέπαμε έτσι, ίσως κάτι να άλλαζε.
(Εικονίζεται το έργο μου "Άγγελος"
φτιαγμένο με τέσσερα όστρακα)

216. Το ψυχοκαθαρτικό νερό

Η κάθαρση στην θρησκεία
Υποψιάζομαι ότι στην φυσική ψυχοκαθαρτική ικανότητα του μπάνιου στηρίχτηκαν οι θρησκείες και χρησιμοποίησαν το λουτρό και το νερό στις τελετουργίες τους. Το βάπτισμα στον Ιορδάνη ποταμό, η κολυμβήθρα του Σιλωάμ, το πλύσιμο των χεριών από τον Πόντιο Πιλάτο, ο αγιασμός των υδάτων,  ο νιπτήρας στο προαύλιο της Αγίας Σοφιάς με την καρκινική επιγραφή που διαβάζεται και αντίστροφα «Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν», το χριστιανικό βάπτισμα στην κολυμβήθρα, το μπάνιο των Ινδών στον ιερό Γάγγη ποταμό, είναι λίγα μόνο αλλά πολύ αντιπροσωπευτικά παραδείγματα. Και, βέβαια, δεν είναι καθόλου συμπτωματικό το γεγονός ότι διαφορετικοί λαοί, γεωγραφικά διάσπαρτοι σε όλη την υφήλιο, με διαφορετικές αντιλήψεις, πολιτισμούς, θρησκείες και κοσμοθεωρίες συνέπιπταν στην ψυχοκαθαρτήρια δύναμη του νερού. Οφείλεται ακριβώς στο αίσθημα της χαλάρωσης, της ψυχικής ανάτασης, του καθαρμού που αισθάνονται όλοι οι άνθρωποι ύστερα από το λουτρό.
Κι ακόμη, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μετά από μια κακή πράξη ο ένοχος συνήθως σπεύδει να κάνει ένα γερό μπάνιο έχοντας την αίσθηση ότι έτσι θα καθαρθεί από την ενοχή ή την αμαρτία.

Η κάθαρση στην τέχνη
Όμως, και η τέχνη έχει χρησιμοποιήσει την λέξη «κάθαρση», που κυριολεκτεί επί αψύχων, για να υποδηλώσει και τον καθαρισμό της ψυχής.
Για παράδειγμα, η «κάθαρση» στις αρχαίες Ελληνικές τραγωδίες γινόταν  με την τιμωρία του ενόχου ενός εγκλήματος.
Αλλά και ο Δάντης, κινούμενος ανάμεσα στην θρησκεία και στην τέχνη, αναφέρεται στο «Καθαρτήριο».
Και ο υπέροχος 50ος ψαλμός του Δαυίδ που αρχίζει «Ελέησον με ο Θεός κατά το μέγα έλεός σου…» λέει πιο κάτω «πλυνείς με και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι» (θα με πλύνεις και θα γίνω πιο άσπρος από το χιόνι) αναφέρεται στο πλύσιμο της ψυχής.
(Από το βιβλίο μου "Αντίο, Άγχος!")

215. Η μυρωδιά του χαρτιού

Είμαι λάτρης του χαρτιού. Και του τυπωμένου και του άγραφου, που περιμένει να το γράψω.

Θυμάμαι ακόμη την μεθυστική μυρωδιά των πρώτων μαθητικών βιβλίων, ιδιαίτερα των αναγνωστικών, και στη συνέχεια, όλων των βιβλίων. Θυμάμαι και τις ριγωτές σελίδες των τετραδίων αλλά και τις τετρασέλιδες «κόλλες αναφοράς» των μαθητικών διαγωνισμάτων. Το άγραφο χαρτί ήταν για μένα πάντα μια πρόκληση.

Όταν, πριν από χρόνια άρχισα συστηματικά την συγγραφική μου ενασχόληση, εξοπλίσθηκα με ντοσιέ γεμάτα γραμμωτές κόλλες, ογκώδη τετράδια και μπλοκ. Τα πρώτα μου διηγήματα τα έγραψα με στυλό. Όταν τέλειωνα το καθένα, το διόρθωνα, το ξανάγραφα από την αρχή, το ξαναδιόρθωνα, μια διαδικασία που επαναλαμβανόταν δέκα με δεκαπέντε φορές.

Στο μεταξύ άρχισε η μύησή μου στα μυστήρια του ηλεκτρονικού υπολογιστή. Γρήγορα κατάλαβα τις τεράστιες δυνατότης και τις ευκολίες που παρέχει στη συγγραφή: γράφεις πεντακάθαρα και ευανάγνωστα, σβήνεις, διορθώνεις, διαγράφεις, μεταφέρεις, ανευρίσκεις εύκολα φράσεις, αποθηκεύεις,  αποστέλλεις.

Το χαρτικό που είχα αγοράσει έμεινε τελικά αχρησιμοποίητο. Προχτές, πήρα την απόφαση και, αφού το οσμίσθηκα για τελευταία φορά, με πόνο καρδιάς, το έστειλα στην ανακύκλωση.

Με την έλευση του ηλεκτρονικού βιβλίου, σε λίγο θα μείνω με την νοσταλγία της μυρωδιάς του χαρτιού.

214. Ροχαλητό και Επίκουρος

Όταν ξυπνάς κάποιον που ροχαλίζει εκείνος το αρνείται επειδή μόλις ξυπνήσει, κόβεται το ροχαλητό. Δεν υπάρχει  μεταίχμιο όπου για ελάχιστο χρόνο ξυπνάς και ταυτόχρονα ροχαλίζεις.

Υπάρχει μια αντιστοιχία ανάμεσα στα ζευγάρια: ζωή-θάνατος και ξύπνημα-ροχαλητό. Το κοινό τους σημείο είναι ότι όταν υπάρχει το ένα εκλείπει το άλλο. Είναι σαν ένας διακότπης που έχει μόνο δύο θέσεις: ON-OFF.

Γι' αυτό ο Επίκουρος είπε: "Το πιο φοβερό κακό, ο θάνατος, δεν μας αφορά, γιατί όταν εμείς υπάρχουμε, ο θάνατος δεν υπάρχει και όταν έλθει ο θάνατος τότε εμείς δεν υπάρχουμε. Επομένως, ο θάνατος δεν αφορά ούτε τους ζωντανούς ούτε τους πεθαμένους".

213. Γεωγραφική ψευδαίσθηση

 Όταν κάποιος που αγαπάς είναι μακριά σου, μετράς την απόσταση με τα χιλιόμετρα και όχι με τον χρόνο που χρειάζεσαι να ταξιδέψεις για να τον δεις.

Για παράδειγμα, ο γιος σου σπουδάζει στο Λονδίνο και η κόρη  σου ζει στην Κατερίνη. Θεωρείς ότι ο γιος σου είναι ξενιτεμένος πολύ μακριά ενώ η κόρη σου βρίσκεται εδώ δίπλα. Κι όμως, τον ίδιο περίπου χρόνο θέλεις για να πας είτε αεροπορικώς στο Λονδίνο είτε οδικώς στην Κατερίνη.

212. Η βιτρίνα της εφηβείας

   Την εφηβεία μας δυνάστευε ένα τζάμι βιτρίνας. Από την εξωτερική πλευρά του ήμασταν εμείς, οι έφηβοι. Από την μέσα, οι έρωτες, οι ωραίες γυναίκες, τα εξωτικά μέρη, τα μακρινά ταξίδια, τα κέντρα διασκέδασης, οι άγνωστες χώρες, τα μεγάλα σπίτια, τα γρήγορα αυτοκίνητα. Αν απλώναμε το χέρι, δεν θα αγγίζαμε τίποτα γιατί μας χώριζε το χοντρό κρύσταλλο. 
   Έπρεπε να περιμένουμε, για να αποκτήσουμε την κατάλληλη ηλικία και τα οικονομικά μέσα, που θα μας επέτρεπαν να πραγματοποιήσουμε, έστω μερικώς, τα εφηβικά μας όνειρα.  

211. Αγγλοσαξονικές μύτες

    
    Θαυμάζω τις μύτες των αγγλοσαξόνων που είναι συνήθως μικρές και κομψές, σαν γυναικείες.
    Καμιά σχέση με τις δικές μας μυταρόγκες. 

210. Χάι-κου και φωτογραφία

Υπάρχει μεγάλη ομοιότητα και αναλογία ανάμεσα στο χάι κου και στην φωτογραφία: Και τα δύο συλλαμβάνουν την στιγμιαία εικόνα.

Η δυσκολία τους είναι να μπορεί κανείς να ξεχωρίζει ανάμεσα στις άπειρες καθημερινές εικόνες εκείνη που, από μόνη της, έχει μία αυθυπαρξία, μιαν αυτοτέλεια, που αξίζει να απομονωθεί και να απαθανατισθεί είτε σε φωτογραφία είτε σε στίχο.

Τελικός στόχος και των δύο, εκτός από την αισθητική τέρψη, είναι να κάνει τον αναγνώστη ή τον θεατή να αιστανθεί το φευγαλέο εκείνο αίσθημα που είχε ο ποιητής / φωτογράφος όταν εντόπιζε το θέμα του.

209. Η ΑΧΙΛΛΕΙΟΣ ΠΤΕΡΝΑ (Τhe Achilles’ Heel)

Το σχήμα αυτού του βότσαλου μοιάζει καταπληκτικά με αντρικό γυμνό πόδι.

Πρόσθεσα μερικές γραμμές για να ξεχωρίσω τα δάχτυλα. Δεν παρέλειψα και τον κάλλο που έγινε από στενό παπούτσι. 

Τίνος φτέρνα είναι  η πιο διάσημη; Του Αχιλλέα, φυσικά.

208. Άντε, καλή λευτεριά

Υπάρχει σκλαβιά χειρότερη από την φυλακή, που δεσμεύει το σώμα. Είναι η πνευματική σκλαβιά.

Φαντάζομαι, στο Μεσαίωνα, πόσο δύσκολο ήταν να εκφράσεις ανοιχτά την άποψή σου. Αμφέβαλες για την ύπαρξη του θεού; Φρονούσες ότι η γη έχει ηλικία μεγαλύτερη από τα 6.000 χρόνια που λογάριασαν οι “μελετητές” της αγίας γραφής;  Πίστευες ότι η γη γυρίζει;  Η ιερά εξέταση σε περίμενε στη γωνία για να σε στείλει στην πυρά.

Στον σύγχρονο κόσμο, όταν οι Ταλιμπάν κατέστρεφαν τα αρχαία αγάλματα της πολιτιστικής τους κληρονομιάς κανείς Αφγανός δεν τολμούσε να  διαμαρτυρηθεί. Σε μιαν ετοιμοθάνατη έγκυο, ο γιατρός έκανε διάγνωση από μακριά, πίσω από την κλειστή πόρτα, δίνοντας οδηγίες στην μαμή που ήταν μέσα. 

Σε δημοσκόπηση, στην Τουρκία, το 40% των γυναικών δήλωσαν ότι δικαίως τρώνε ξύλο από τον άνδρα τους όταν αρνούνται να κάνουν σεξ ή όταν καίνε το φαγητό.

Αν αυτά τα παραδείγματα θεωρηθούν περιπτωσιολογικά και μεμονωμένα, μια πληθώρα από άλλα πνευματικά δεσμά έχουν οικουμενική απήχηση:

Η μαντεία (καφεμαντεία, χαρτομαντεία, χειρομαντεία, τεϊομαντεία, οστεομαντεία, ονειρομαντεία, ταρώ,  κλπ), βασκανία, φέιγκ σου, αστρολογία, προλήψεις, δεισιδαιμονίες, μαγεία, στοιχειά, φαντάσματα, ξορκισμοί, μερομήνια, γούρι, εγχειρίσεις με τα δάχτυλα, θαυματουργές θεραπείες, κλειτοριδεκτομή, περιτομή, κλπ, κλπ.  

Άντε, και καλή λευτεριά!  

207. Ο τέλειος εξευτελισμός

Όταν βλέπω στην τηλεόραση τον διασυρμό ενός αλυσοδεμένου υπόδικου, (που ίσως είναι αθώος) η σκέψη μου τρέχει, ασυναίσθητα στον «Χριστό πάσχοντα».  
Με την μαστίγωσή του, έδωσε το παράδειγμα της έσχατης ταπείνωσης.
Αυτή η εικόνα μεταγγίζει κάποια αξιοπρέπεια σ’ όλους τους παντοιοτρόπως εξευτελιζόμενους, έως σήμερα.




206. Οι καθαρευουσιάνοι συγγραφείς


Αν ήξεραν, όλοι αυτοί οι εξαίρετοι συγγραφείς που έγραψαν τα έργα τους στην καθαρεύουσα (Παπαδιαμάντης, Ροΐδης, Βυζηινός, Μητσάκης, κλπ) ότι ύστερα από κάποιες δεκαετίες μετά τον θάνατό τους οι νέες γενιές θα αδυνατούσαν να τους διαβάσουν, θα προτιμούσαν να είχαν γράψει στην δημοτική.

Όφειλαν να είχαν προβλέψει τις εξελίξεις αφού η καθαρεύουσα, ήδη από την εποχή τους, δεν μιλιόταν από τον λαό, γιατί ήταν ένα τεχνητό κατασκεύασμα. Εξυπηρέτησε, ίσως, την επιστήμη της εποχής τους , αλλά, πέραν τούτου, ουδέν. Όσοι σύγχρονοί τους ομότεχνοι, είτε λόγω οξυδέρκειας είτε λόγω συγκυριών έγραψαν στην δημοτική σήμερα γίνονται κατανοητοί από όλους.

Φοβάμαι πως, ύστερα από κάποια χρόνια, όταν θα έχει εκλείψει και η δική μου γενιά, που διδάχτηκε την καθαρεύουσα, δεν θα έχει μείνει κανείς να κατανοεί τα έργα τους, που θα γίνουν μουσειακά. Μια μεταγλώττιση θα τα σκότωνε αφού μέρος της ομορφιάς τους είναι ακριβώς η γλώσσα. Πώς να αποδώσεις το Παπαδιαμαντικό: «Είτα ο ιερεύς έβαλε Ευλογητόν». Ή, «οι πόδες της Φραγκογιαννούς ενέδιδον…»;