Φίλε επισκέπτη,

Καλωσόρισες στο ιστολόγιό μου .

Είμαι ο Άρης Γαβριηλίδης γεννημένος το 1948 στον Πειραιά. Σπούδασα οικονομικά στην Νομική Αθηνών και σταδιοδρόμησα ως διευθυντικό στέλεχος σε ναυτιλιακές τράπεζες και επιχειρήσεις. Τώρα ασχολούμαι αποκλειστικά με τις δύο παλιές μου αγάπες: τη συγγραφή βιβλίων και την μικρογλυπτική (readymade, assemblance art)

Εδώ καταγράφω όσες από τις σκέψεις μου θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να δημοσιευτούν. Εκθέτω επίσης φωτογραφίες από τα τεχνουργήματά μου, παρμένες από την "γκαλερί" της προσωπικής μου ιστοσελίδας: http://www.arisgavriilidis.gr/

Διευκρίνιση: ο τίτλος του blog, Aris-tourgimata, δεν οφείλεται σε οίηση αλλά σε λογοπαίγνιο: συνδυάζει το όνομά μου (Άρης) με τα δημι-ουργήματά μου (σκέψεις και τεχνουργήματα).

Φίλε επισκέπτη, ελπίζω να βρεις το ιστολόγιό μου ενδιαφέρον. Το σχόλιά σου ευπρόσδεκτα.

Σε περιμένω και:

Στην ιστοσελίδα μου: http://arisgavriilidis.gr/
στο Facebook: Aris Gavriilidis
στο Twitter: @agavriel1

EMAIL

257. Να σου χιμήξω ή να φύγω;

Όταν συναντάμε κάποιον για πρώτη φορά, είμαστε μαγκωμένοι απέναντί του για λίγες στιγμές. Τον «ζυγίζουμε» συγκρινόμενοι μαζί του. Είμαστε ανώτεροι, κατώτεροι ή ίσοι; Έχει φιλικές ή εχθρικές διαθέσεις; Η ασυναίσθητη γλώσσα του σώματος, μας δίνει μηνύματα.  

Ανάλογα με τις εντυπώσεις προσαρμόζουμε την στάση μας απέναντί του. Βεβαίως, την ίδια εξέταση  υφιστάμεθα κι εμείς από εκείνον.

Η αντίδραση αυτή είναι ίδια με εκείνη του πρωτόγονου ανθρώπου. Όταν συναντούσε ένα άλλο όν, ζώο ή άνθρωπο, το ζύγιζε, σε ελάχιστο χρόνο, για να πάρει την απόφαση. Να μείνει, να τραπεί σε φυγή ή να επιτεθεί;

Πόσο αλλιώτικοι αλλά και πόσο ίδιοι είμαστε με τον μακρινό μας πρόγονο…

256. Το αίνιγμα-χάι κου

Μου έβαλαν το αίνιγμα: "περιστέρι μαδημένο και στη στράτα σκορπισμένο. Τι είναι;". Επειδή το κύριο χαρακτηριστικό του περιστεριού είναι η λευκότητα, μάντεψα την απάντηση: οι νιφάδες του χιονιού.

Όμως η εικόνα - παρομοίωση είναι άκρως ποιητική. Θα μπορούσε να γινόταν ένα χάι-κου, κάπως έτσι:
    
"Μαδημένο περιστέρι / πέφτει απαλά στη γη / το χιόνι".
    
Να ένα ακόμη στοιχείο της υπόγειας διασύνδεσης ανάμεσα στην λαογραφία και την ποίηση.

255. To δανεικό μας σώμα

Συλλαμβανόμαστε με γενετικό υλικό που δανειζόμαστε από το σώμα των γονιών μας.

Γεννιόμαστε έχοντας δανεισθεί από το σώμα της μητέρας μας την ύλη που αποτελεί το δικό μας σώμα.

Μεγαλώνουμε καταναλώνοντας τροφή και αέρα που δανειζόμαστε από την φύση.

Όταν πεθαίνουμε, εξοφλούμε το δάνειο, επιστρέφοντας στην φύση την ύλη που της δανειστήκαμε. Το δάνειο αυτό εκταμιεύθηκε σταδιακά, καθ' όλη την διάρκεια της ζωής μας, αλλά  εξοφλείται με εφάπαξ καταβολή.
             (Εικονίζεται το έργο μου "Αδάμ και Εύα" από την σειρά "Μπουκάλια")

254. Η άγνωστη ημερομηνία θανάτου

Το γεγονός ότι η ημερομηνία θανάτου μας παραμένει άγνωστη (εξαιρώντας τους αυτόχειρες) δίνει νόημα στη ζωή μας.

Το άγνωστο της ημερομηνίας θανάτου είναι ο θεμέλιος λίθος πάνω στον οποίο ισορροπεί η ανθρωπότητα. Αν εξέλειπε, θα κατέρρεαν τα πάντα.

Μια ανθρώπινη κοινωνία  που θα χτιζόταν με βάση την γνώση αυτής της  ημερομηνίας θα ήταν ασύλληπτα διαφορετική. 
           (Εικονίζεται το έργο μου "Άμλετ", από την συλλογή "Βότσαλα") 

253. Ο κωμικός Μίμης Χρυσομάλλης

Πριν από δεκαετίες όταν ήμουν φοιτητής, είδα στο θέατρο τον πρωτοεμφανιζόμενο, σε μικρό ρόλο, ηθοποιό Μίμη Χρυσομάλλη. Μολονότι το έργο ήταν δράμα και εκείνος έπαιζε τον νεαρό γόνο της οικογένειας, το στήσιμό του στην σκηνή αλλά κυρίως ο τρόπος που μιλούσε μου φάνηκε αστείος. Σκέφθηκα τότε ότι αυτός ο ηθοποιός ήταν γεννημένος κωμικός για ελαφρύ χιούμορ, σαν τον Ντίνο Ηλιόπουλο.

Η συνέχεια με δικαίωσε. Για πολλά χρόνια τον απολάμβανα σε κωμικούς ρόλους στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση.

Λυπάμαι που έφυγε σχετικά νέος.

252. Η δεύτερη, ονειρική ζωή μας.

Αν προσπαθήσω να θυμηθώ κάποιο από τα όνειρα που έχω δει στον ύπνο μου, θα δυσκολευθώ. Όμως, σε ανύποπτο χρόνο, για λίγες μόνο στιγμές, αναδύεται από τον βυθό της μνήμης μου μια εικόνα, ένα θραύσμα από όνειρό που είχα δει πριν  πολλά χρόνια, εντελώς ξεχασμένο. Τότε, αισθάνομαι όπως ακριβώς αισθάνθηκα τότε, όταν είχα δει εκείνο το όνειρο, "ζώντας" ξανά εκείνες τις στιγμές.  

Ίσως η μνήμη μας να κρατά σφραγισμένα όλα τα όνειρα που έχουμε δει στη ζωή μας, κι ας νομίζουμε πως τα έχουμε λησμονήσει. Μαζί μ' αυτά, και τα αισθήματα που μας προκάλεσα τότε. Τα όνειρα αυτά μπορεί να είναι η δεύτερη ζωή μας, που παραμένει κρυφή κι από εμάς τους ίδιους.

251. Οι αυτόχειρες και παράφρονες λογοτέχνες

Ανέκαθεν αισθανόμουν μιαν ιδιαίτερη συμπάθεια για τους αυτόχειρες λογοτέχνες, Χεμινκγουέι (φωτο), Λαπαθιώτης, Καρυωτάκης, Γώγου, κλπ, αλλά και τους παραφρονήσαντες, Βιζυηνός, Μητσάκης κλπ. Συμπάθεια μαζί με  δέος.

Τελικά, τι είναι ο αυτόχειρ, δειλός ή ήρωας; Και τι ο παράφρων, δεσμώτης ή δραπέτης;

250. Πρωινή προσευχή

Μου συμβαίνει μερικές φορές, ξημερώματα, ξυπνώντας για λίγα δευτερόλεπτα την ώρα που αλλάζω πλευρό, μέσα στην θαλπωρή του κρεβατιού μου, να νιώθω πλήρης και γαληνεμένος. Τότε αισθάνομαι έντονη την ανάγκη να ευχαριστήσω τον θεό για την ζωή που μου χάρισε. Στο μυαλό μου σχηματίζονται φράσεις ευγνωμοσύνης και με αυτές ξαναβυθίζομαι στον ύπνο.

Αυτές τις στιγμές τις θεωρώ, χωρίς κανένα ενδοιασμό, στιγμές ευτυχίας.

Κι αν κάποιος δεν πιστεύει στον θεό; Ο φίλος και καλός συγγραφέας Γιάννης Ρεμούνδος, σε κάποιο χιουμοριστικό, παιδικό μυθιστόρημά του, είχε βάλει τον μικρό πρωταγωνιστή να λέει το εξής αμίμητο: «Το γεγονός ότι δεν πιστεύουμε στα φαντάσματα δεν σημαίνει ότι δεν τα φοβόμαστε κιόλα!». Παραφράζοντάς τον,  λοιπόν, λέω ότι εάν κάποιος δεν πιστεύει στον θεό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να προσεύχεται κιόλα…
(Απόσπασμα από το βιβλίο μου "Αντίο, Άγχος!")

249. Ο ΧΟΡΟΣ ΤΟΥ ΖΑΛΟΓΓΟΥ (Zalogo dance)

     Αναπαριστώ τον πασίγνωστο χορό του Ζαλόγγου με πέντε αστερίες και ένα μαύρο βότσαλο.  

     During the four hundred years occupancy of Greece by the Ottoman empire, in 1803 A.C., the female population of the small village Souli, preferred to kill themselves rather than falling in the hands of the Turks. They threw themselves from a steep cliff of the mount Zalogo, while dancing hand-by-hand.
     Five starfish and a black pebble suffice for reviving this heroic event.

248. Στόχος: κομπόδεμα

Υπάρχει μια ανθρώπινη τάση, μόλις εντοπισθεί κάποιος με κάποιο «κομπόδεμα» ο περίγυρος του να το εποφθαλμιά. Προσπαθεί να βάλει στο χέρι ένα μικρό ή μεγάλο μέρος του με δανεικά (κι αγύριστα), με τράκα, αποφεύγοντας να του δώσει χρήματα που δικαιούται, αθετώντας προηγούμενες συμφωνίες μαζί του κλπ.

Τρανταχτό και γκροτέσκο παράδειγμα: οι κερδισμένοι στα λαχεία που δέχονται πληθώρα παντοειδών αιτημάτων για βοήθεια  "αναξιοπαθούντων" από το πανελλήνιο.

247. Τα προσκυνητάρια του δρόμου

     Τα προσκυνητάρια στους αυτοκινητόδρομους σηματοδοτούν ένα τόπο θανάτου.
     Αν ο θάνατος συνέβαινε μέσα στο σπίτι π.χ. στον κήπο, στην ταράτσα, στο μπαλκόνι ή στο πεζοδρόμιο μπροστά στο σπίτι, οι συγγενείς θα έστηναν προσκυνητάρι; Όχι. Άραγε,  γιατί το κάνουν στους δρόμους;    
(Εικονίζεται το έργο μου "Προσευχόμενος")

246. Οι εσώκλειστοι των σχολείων

     Συζητώντας με τον Ν.Γ. με ρώτησε γιατί, κατά την γνώμη μου, κάποιοι πλούσιοι γονείς κλείνουν τα παιδιά τους εσώκλειστα σε Ελβετικά ή άλλα σχολεία. Στους λόγους που του παράθεσα εκείνος πρόσθεσε και έναν ακόμη που δεν είχα σκεφθεί: Η απροθυμία τους να αναλάβουν την ευθύνη της διαπαιδαγώγησης του παιδιού τους. Πολύ σωστό!

245. Ο καταιονητήρας και το big bang

Παρατηρώ σημαντική διαφορά στην θερμοκρασία του νερού του καταιονητήρα (ντους) κοντά στο στόμιό του και μόλις ένα μέτρο χαμηλότερα. Το καυτό νερό ψύχεται καθώς κατεβαίνει και η θερμότητά του διαχέεται στην ατμόσφαιρα. Η ψύξη διευκολύνεται επειδή ο εξερχόμενος όγκος του νερού δεν παραμένει συμπαγής αλλά διασκορπίζεται σε πολλές ψιχάλες.
     Αυτό το φαινόμενο μου θύμισε την ιλιγγιώδη μείωση της θερμοκρασίας που σημειωνόταν αμέσως μετά το big bang, σε κάθε μεταγενέστερο κλάσμα του δευτερολέπτου, την οποία προσπαθούν να υπολογίσουν σήμερα οι επιστήμονες. 
     Άλλοι, στο μπάνιο, τραγουδάνε. Εγώ προτιμώ να κάνω...επιστημονικές ανακαλύψεις!   

244. Η ματαιοδοξία του καλλιτέχνη

     Οι πλέον ματαιόδοξοι είναι οι καλλιτέχνες. Φιλοδοξούν, μέσω του έργου τους, να παραμένουν ζωντανοί στην αιωνιότητα.
     Από την άλλη, βεβαίως, αυτή η ματαιοδοξία τούς ωθεί προς την καλλιτεχνικη δημιουργία.
     Επομένως, η τέχνη είναι ένα μέσο αντιμετώπισης του θανάτου. Ή αλλιώς, σε μι ακοινωνία αθανάτων δεν θα υπήρχε τέχνη. 

243. ΑΥΓΑ ΜΑΤΙΑ












Τα αυγά μάτια τα χαιρόμαστε γευστικώς. Καιρός να τα απολαύσουμε και εικαστικώς!
(Από την σειρά έργων μου "Σιγά τ' αυγά!")

242. ΟΣΤΡΑΚΟΘΗΚΗ (Shell case)

     Οι φυσικές κοιλότητες αυτής της πέτρας που βρήκα στη θάλασσα και το ιδιόμορφο σχήμα της την κάνουν ιδανική για "οστρακοθήκη", που φιλοξενεί ένα μέρος της συλλογής μου.
    
     This piece of stone with natural cavities I found on the sea shore is the ideal place to exhibit a part of my shells collection. At a first glance, it looks like a jewellery case.  

241. Γλώσσα και διανόηση

      Σκέπτομαι με εργαλείο την γλώσσα μου. Η λεπτότητα και η πολιπλοκότητα των διαλογισμών μου εξαρτάται από την δυνατότητα του εργαλείου μου να αποδώσει  λεπτές και πολύπλοκες έννοιες. 
      Είμαι τυχερός που γεννήθηκα στην Ελλάδα και σκέπτομαι στην πολυποίκιλη, χαριέστατη και μαθηματικά δομημένη Ελληνική γλώσσα.

(Εικονίζεται αρχαίο Ελληνικό αλφάβητο, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, Αθήνα)

240. Ραδιοφωνικές διαφημίσεις

Παρατηρώ την σκηνοθεσία των ραδιοφωνικών διαφημίσεων, όπου, απούσης της εικόνας, το βάρος πέφτει αποκλειστικά στον ήχο.

Κάθε λέξη που εκφέρει ο/η ηθοποιός είναι, από μόνη της, μια μικρή παράσταση. Κάθε λέξη χρωματίζεται με λεπτές εξυφάνσεις, που  στέλνει ένα μήνυμα με την μορφή συναισθήματος: στόμφος, ειρωνεία, έκπληξη, αμηχανία, θαυμασμός κλπ.

Εν κατακλείδι, κάποιες από αυτές τις διαφημισούλες είναι μια μινιατούρα τέχνης.
 (Εικονίζεται το έργο μου "Ερωτευμένες οδοντόβουρτσες")

239. Όπερα και λειτουργία

Με όλο τον προσήκοντα σεβασμό προς την θεία λειτουργία όλων των θρησκευτικών δογμάτων, επισημαίνω τις εξής ομοιότητες ανάμεσα σ’ αυτήν και στην όπερα:
·  Ο λόγος εκφέρεται με μουσική (ψαλμωδία-τραγούδι).
·        Ο λόγος είναι αυστηρά καθορισμένος από γραπτό κείμενο (λιμπρέτο-ακολουθία).
·        Ο χώρος τέλεσης είναι ειδικό, μεγαλοπρεπές οικοδόμημα (ναός-κτίριο όπερας).
·        Η αμφίεση των συντελεστών είναι ειδική (άμφια-κοστούμια).
·        Τα τελούμενα γίνονται ενώπιον ακροατηρίου (εκκλησίασμα-κοινό).
·        Η θεματολογία της όπερας περιλαμβάνει θρησκευτικά θέματα (π.χ. «Σαλώμη», του Ρ. Στράους, «Μωυσής και Φαραώ» του Ροσσίνι, «Θεοδώρα» του Χαίντελ).
·        Συνθέτες όπερας έγραψαν και εκκλησιαστική μουσική: ο Χαίντελ έγραψε και ορατόρια, ο Χάυντν όπερες και λειτουργίες κλπ.
  
Για διαφορετικούς, φυσικά, σκοπούς, απολαμβάνω και τις δύο.

238. Οι φθονεροί φοιτητές

Διάβασα πρόσφατα στον τύπο κάτι που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Σε  έρευνα που έγινε στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, ρωτήθηκε ένας μεγάλος αριθμός φοιτητών εάν θα προτιμούσαν να αμείβονταν με $50.000 ετησίως ενώ οι υπόλοιποι θα αμείβονταν με τα μισά λεφτά ή $100.000 ετησίως ενώ οι υπόλοιποι θα αμείβονταν με τα διπλά λεφτά. Περιέργως, η πλειοψηφία προτίμησε το πρώτο. 
Το κίνητρο γι’ αυτή την αυτοκαταστροφική επιλογή είναι προφανές: Ο φθόνος. Να το λοιπόν που επαληθεύεται η προηγούμενή μου διαπίστωση, ότι ο φθόνος εμπεριέχει και την αυτοτιμωρία του φθονερού.
(Απόσπασμα απο το βιβλίο μου "Αντίο, Άγχος!")