Φίλε επισκέπτη,

Καλωσόρισες στο ιστολόγιό μου .

Είμαι ο Άρης Γαβριηλίδης γεννημένος το 1948 στον Πειραιά. Σπούδασα οικονομικά στην Νομική Αθηνών και σταδιοδρόμησα ως διευθυντικό στέλεχος σε ναυτιλιακές τράπεζες και επιχειρήσεις. Τώρα ασχολούμαι αποκλειστικά με τις δύο παλιές μου αγάπες: τη συγγραφή βιβλίων και την μικρογλυπτική (readymade, assemblance art)

Εδώ καταγράφω όσες από τις σκέψεις μου θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να δημοσιευτούν. Εκθέτω επίσης φωτογραφίες από τα τεχνουργήματά μου, παρμένες από την "γκαλερί" της προσωπικής μου ιστοσελίδας: http://www.arisgavriilidis.gr/

Διευκρίνιση: ο τίτλος του blog, Aris-tourgimata, δεν οφείλεται σε οίηση αλλά σε λογοπαίγνιο: συνδυάζει το όνομά μου (Άρης) με τα δημι-ουργήματά μου (σκέψεις και τεχνουργήματα).

Φίλε επισκέπτη, ελπίζω να βρεις το ιστολόγιό μου ενδιαφέρον. Το σχόλιά σου ευπρόσδεκτα.

Σε περιμένω και:

Στην ιστοσελίδα μου: http://arisgavriilidis.gr/
στο Facebook: Aris Gavriilidis
στο Twitter: @agavriel1

EMAIL

461. ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΑΓΟΙ

Εικονίζεται το έργο μου "Οι τρεις Μάγοι"
(από την συλλογή "Μπουκάλια")

460. Επιστροφή στο μαγκάλι

Στην εποχή μας, πατάμε το κουμπί του καλοριφέρ (όταν έχουμε πετρέλαιο…) και το σπίτι γίνεται φούρνος. Τα πράγματα όμως δεν ήσαν πάντοτε έτσι. Γυρνώντας κάμποσες δεκαετίες πίσω, τα περισσότερα σπίτια ζεσταίνονταν (τρόπος του λέγειν, δηλαδή) από το μαγκάλι. Η τουρκική λέξη mangal επεκράτησε της εύηχης ελληνικής πύραυνον (από το πυρ+αύνω, ανάβω).

Το μαγκάλι λοιπόν ήταν ένα απλό στην κατασκευή σκεύος μέσα στο οποίο αργοκαίει, χωρίς μπουριά, η καύσιμη ύλη. Το μέγεθος, το σχήμα και το υλικό κατασκευής ποικίλουν. Τα «πολυτελέστερα» ήσαν καμωμένα από χαλκό και είχαν σχήμα δισκοπότηρου. Τα φθηνά  και πιο συνηθισμένα, ήσαν από λεπτή λαμαρίνα, σαν ταψί, με διάμετρο γύρω στο μισό μέτρο και υψηλό χείλος, γύρω στους 15 πόντους. Τρία  ψηλόλιγνα ποδαράκια από σιδερένιες βέργες το κρατούσαν μισό μέτρο πάνω από το έδαφος, ενώ δύο χερούλια επέτρεπαν την μεταφορά του.  Όταν ο πάτος τρυπούσε από την χρήση εύκολα τον μπάλωνες βάζοντας πάνω του ένα κομμάτι λαμαρίνα  από γκαζοντενεκέ.

Καύσιμη ύλη του ήταν η πυρήνα, δηλαδή τα αποξηραμένα και θρυμματισμένα κουκούτσια από τις ελιές που έβγαζαν τα ελαιοτριβεία και την πουλούσαν πλανόδιοι με κάρο. Με τα υπολείμματα λαδιού που έκρυβαν ακόμη μέσα τους έκαιγαν αργά, αθόρυβα και δίχως φλόγα εκπέμποντας την ζέστη τους για πολλές ώρες. 

Το άναμμα του μαγκαλιού ήταν ξεχωριστή τέχνη. Το απόγευμα, πριν η οικογένεια μαζευτεί σπίτι, η νοικοκυρά έβγαζε το μαγκάλι στο πεζοδρόμιο. Μέσα στο ξεροβόρι,  το γέμιζε με πυρήνα  κάνοντας λακκούβα στη μέση. Εκεί έβαζε λίγα κάρβουνα και πάνω τους ξυλαράκια  που περιέχυνε με πετρέλαιο. Με ένα σπίρτο έβαζε φωτιά στο πετρέλαιο, που την μετέδιδε στα ξύλα, αυτά στα κάρβουνα και αυτά στην πυρήνα. Όλο το μυστικό ήταν να χωνέψουν εντελώς τα κάρβουνα και να ανάψει καλά η πυρήνα πριν φέρουν το μαγκάλι μέσα στο σπίτι. Διαφορετικά υπήρχε κίνδυνος από τις αναθυμιάσεις.

Το μαγκάλι έπαιρνε την θέση του στο κέντρο του δωματίου και γύρω του καθόταν η οικογένεια, σαν μαργαρίτα. Τα πόδια ζεσταίνονταν αλλά η πλάτη πάγωνε.  Μία ως τόσο ανασκάλευαν την πυρήνα με την μασιά, που κρεμόταν μόνιμα στο χερούλι, για να δυναμώσει η ζέστη. Για να καθυστερήσουν την καύση σκέπαζαν την πυρήνα με δυο-τρία χρυσόχαρτα από τα κουτιά των τσιγάρων ενώ μια λεμονόκουπα αρωμάτιζε την ατμόσφαιρα. Στην χόβολη που δημιουργούσε η καμένη πυρήνα έβαζαν το μπρίκι με τον καφέ ή έψηναν κάστανα. 

Οι κίνδυνοι από το μαγκάλι δεν έλλειπαν. Ο μεγαλύτερος ήταν η δηλητηρίαση και ο θάνατος από τις αναθυμιάσεις. Γι΄ αυτό και έδιναν  μεγάλη προσοχή στο χώνεμα των κάρβουνων ενώ μία ως τόσο άνοιγαν για λίγο την πόρτα για να «φρεσκάρει ο αέρας». Υπήρχε ο κίνδυνος εγκαύματος αν κάποιος παραπατούσε και έπεφτε πάνω στο μαγκάλι. Κι ακόμη, λόγω του υψηλού κέντρου βάρους του, το μαγκάλι είχε ασταθή ισορροπία και με μια απρόσεκτη κίνηση εύκολα ανατρεπόταν.  

Οι πρώτες σόμπες πετρελαίου, φορητές με φυτίλι και χωρίς μπουριά, (θυμάμαι την μάρκα Demon), άρχισαν αν εκτοπίζουν το μαγκάλι. Με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου επικράτησαν οι σόμπες πετρελαίου με μπουριά που εξελίχθηκαν σε αερόθερμα με την προσθήκη ενός ηλεκτρικού ανεμιστήρα στη βάση (θυμάμαι την μάρκα Kresky) που έστελνε την ζέστη πιο μακριά. Μπροστά σε αυτή την πρόοδο της τεχνολογίας, το μαγκάλι εξαφανίστηκε.


Η σοβούσα οικονομική κρίση και η εξομοίωση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης με εκείνο της κίνησης, αφού η κυβέρνηση δεν μπόρεσε ή δεν ήθελε να πατάξει την λαθρεμπορία στα καύσιμα, ο κόσμος άρχισε να θυμάται το ταπεινό μαγκάλι. Τώρα όμως λείπει η τεχνογνωσία της ασφαλούς χρήσης του με αποτέλεσμα να θρηνούμε ήδη τα πρώτα θύματα από τις αναθυμιάσεις.          

459. Οι δύο μετανάστες

     Χειμώνας του 1963. Απόγευμα Κυριακής. Ψιλόβροχο. Τρεις παιδικοί φίλοι, ο Τάσος ο Γιώργος κι εγώ,  ανεβήκαμε με τον ηλεκτρικό στην Ομόνοια και είδαμε την «Σιωπή» του Μπέργκμαν. Παρά το «αυστηρώς ακατάλληλον», μας άφησαν να μπούμε.
     Η κατήφεια στην παρέας συναγωνιζόταν την δυσθυμία της ταινίας και την γκριζάδα του ουρανού. Ο λόγος; Την άλλη μέρα ο Γιώργος έφευγε μετανάστης στην Αυστραλία. Ξέραμε πως δεν επρόκειτο να τον ξαναδούμε.  
     Πενήντα χρόνια μετά: Ο ανηψιός μου, ο Αρτέμης, πολιτικός μηχανικός, κάνει αίτηση για  μετανάστης στην Αυστραλία…
(176)

458. Ποιος νοιάζεται;

Ενάμισι τραπεζικό υποκατάστημα κλείνει κάθε μέρα, εξ αιτίας της πρόσφατης συνένωσης Ελληνικών τραπεζών, ενώ 20.000 τραπεζικοί υπάλληλοι θα χάσουν την δουλειά τους στους επόμενους 12 μήνες, για τον ίδιο λόγο. Στα "μουγκά". Ο ιδιωτικός τομέας, βλέπεις, δεν έχει ούτε καταλήψεις ούτε διαδηλώσεις, ούτε διαμαρτυρίες. Ποιος νοιάζεται;    

457. Σύγχρονη Τιτίκα

Η φωτογραφία που συγκλόνισε τον κόσμο. Μια σύγχρονη Τιτίκα βγαλμένη, θαρρείς, από τους "Αθλίους" του Βίκτορος Ουγκώ, όταν την πήρε ο Γιάννης Αγιάννης από τους Θερναδιέρους. 
 
Μακάρι η μικρή Μαρία να βρει γρήγορα τους φυσικούς γονείς της.  
 
 
Το εξώφυλλο του βιβλίου στην πρώτη του έκδοση

456. Προσοχή μας...ψεκάζουν!

      Μέσα δεκαετίας του 1950, μαθητάκος δημοτικού, χάζευα με τον φίλο μου, τον Κώστα Χρυσοβέργη, τις άσπρες λουρίδες από "συννεφάκια" στον ουρανό, που άφηνε πίσω του ένα επιβατικό αεροπλάνo, ελικοφόρo, (τα τζετ δεν είχαν εφευρεθεί ακόμη). Πετούσε σε πολύ μεγάλο ύψος, ίσα που φαινόταν. Άραγε τι να ήσαν αυτές οι γραμμές, που ύστερα από λίγο διαλύονταν; "Ψεκάζουν για τα κουνούπια" αποφάνθηκε εμβριθώς ο φίλος μου. "Όχι, ρε Κώστα, από τόσο ψηλά; Θα κατέβαιναν χαμηλότερα. Κάτι άλλο είναι"  γνωμάτευσα περισπούδαστα εγώ.  
     Η απορία μού λύθηκε κάποια χρόνια αργότερα όταν ταξίδεψα με αεροπλάνο. Διάβασα στη οθόνη με τα διάφορα στοιχεία της πτήσης ότι η εξωτερική θερμοκρασία ήταν μείον 50 βαθμοί Κελσίου. Ο διπλανός μου, καθηγητής της Φυσικής σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού, με πληροφόρησε ότι σε αυτή την τόσο χαμηλή θερμοκρασία τα καυσαέρια του αεροσκάφους παγώνουν και δημιουργούν το φαινόμενο των λευκών γραμμών.  
     Σχεδόν 60 χρόνια αργότερα, σε σημερινή εφημερίδα, διαβάζω ότι  το 1/3 των ερωτηθέντων Ελλήνων σε σχετική έρευνα, πιστεύει ότι κάποιοι "μας ψεκάζουν" (ποιοι, πώς, γιατί, με τι, άγνωστον).
     Η παιδική αφέλεια του Κώστα μετατρέπεται σε ενήλικη συνωμοσιολογία, από τον πιο ευφυή λαό του κόσμου...
       (Στη φωτογραφία, αεροπορική επίδειξη των «Red Arrows» της Βρετανικής RAF)

455. Γράμμα σε νεαρό γκραφιτίστα

Φίλε μου, δεν σε γνωρίζω αλλά σε φαντάζομαι. Είσαι νέος με καλλιτεχνικές ανησυχίες και θέλεις να δηλώσεις την ύπαρξή σου μέσα στην κοινωνία «μουτζουρώνοντας» με το σπρέι όποια δημόσια επιφάνεια βρεις μπροστά σου. Με αυτό τον τρόπο εκτονώνεις (ή έτσι νομίζεις) την οργή που κρύβεις μέσα σου. Σε καταλαβάινω γιατί και εγώ υπήρξα νέος και οργισμένος. Απλά βρήκα μη αντικοινωνικούς τρόπους να αποφορτίζω τον θυμό μου. Κινείσαι στο σκοτάδι, τις μεταμεσονύκτιες ώρες. Αν πιαστείς θα φωνάξεις τον μπαμπά για να σε μαζέψει από το τμήμα (γνωρίζω περιστατικά). Όμως, επαναστάτης εκ του ασφαλούς δεν λέει, έτσι δεν είναι;
Με την ασύδοτη δραστηριότητά σου, όλα αυτά τα χρόνια, δεν υπάρχει πλέον επιφάνεια ελεύθερη για να δεχτεί τον ψεκασμό του σπρέι σου. Γέμισαν τα πάντα: τοίχοι, μάντρες, συρμοί τρένων, τραμ, λεωφορεία, διαφανή πετάσματα ήχου στις εθνικές οδούς, σταθμοί, στάσεις, αγάλματα, ανδριάντες, πινακίδες της τροχαίας, πεζοδρόμια, παγκάκια, ρολά καταστημάτων, κάδοι σκουπιδιών, τοίχοι στις υπόγειες διαβάσεις πεζών ή αυτοκίνητων, Καφάο του ΟΤΕ. Με μιαν εξαίρεση: τον τοίχο του δικού σου σπιτιού. Α, όλα κι όλα! Πως το λένε οι Ιταλοί; «Όλες οι γυναίκες είναι πόρνες εκτός από την μάνα μου που είναι αγία». Έτσι και για σένα, όλοι οι τοίχοι είναι για μουτζούρωμα εκτός από τον δικό σου, που είναι ιερός.
Μα, θα που πεις, τόσα προβλήματα έχουμε στη Ελλάδα, το γκράφιτι σε πείραξε; Ναι, και αυτό. Η ρίζα όλων των κακών στον τόπο μας είναι ότι ανεχτήκαμε για πολλά χρόνια αυτήν ακριβώς την συλλογιστική: δεν κάνουμε τίποτε για να αντιμετωπίσουμε ένα πρόβλημα επειδή πάντα υπάρχει κάποιο μεγαλύτερο.
«Όπου και να γυρίσω η Ελλάδα με πληγώνει» είπε ο Σεφέρης.  Τι να πούμε τώρα εμείς που δεν έμεινε γωνιά του τόπου μας αμόλυντη από το σπρέι σου.  Εδώ δεν φταίει η οικονομική κρίση και το μνημόνιο. Και την «εποχή της αστακομακαρονάδας» το γκράφιτι μας έπνιγε.
Σκέφτηκες ποτέ, φίλε μου, τι ακριβώς κάνεις όταν μουτζουρώνεις με ιδιαίτερη επιμέλεια τα σήματα της τροχαίας και τα αχρηστεύεις; Στήνεις τις προϋποθέσεις για δυστύχημα που μπορεί να κοστίσει την αναπηρία ή την ζωή αθώων. Όπως και να χαρακτηρίσεις την πράξη σου, επιπολαιότητα, ανοησία, βλακεία ή ηλιθιότητα, να ξέρεις πως έχει το επίθετο «εγκληματική» μπροστά. Σκοτώνεις και σακατεύεις ανθρώπους. Μη φοβάσαι, δεν πρόκειται να συλληφθείς ποτέ ως αυτουργός αφού δεν θα είσαι εκεί. Επαναστάτης εκ του ασφαλούς,  πάλι τσάμπα μάγκας, δηλαδή.     
Όμως, μέχρις εδώ! Η ανοχή τελείωσε. Ο κόσμος έχει καταλάβει ότι δεν πάει άλλο. Αντιδρά. Ο δήμαρχος Αθηναίων έκανε την αρχή. Στέλνει πάλι και πάλι τα συνεργεία για να καθαρίζουν  τα  γκράφιτι. Σημαντικό είναι πως τα βοηθούν εθελοντές πολίτες. «Φιλοκαλούμεν μετ’ ευτελείας» υπερηφανεύονταν οι αρχαίοι Αθηναίοι, δηλαδή ομορφαίνουμε την πόλη μας με λίγα λεφτά. Αντίθετα, εμείς ομορφαίνουμε την πόλη μας ξοδεύοντας ένα σωρό για να σβήσουμε τις ασχήμιες του γκράφιτι.
Μα, το γκράφιτι δεν είναι τέχνη; Εξαρτάται. Οι τρεις υπέροχες τοιχογραφίες στην οδό Πειραιώς, (Ελαϊς, Γκάζι, κτίριο με προσευχόμενα χέρια) ναι! Τα άλλα, όχι! Είναι απλά μουτζούρες που ρυπαίνουν οπτικά το περιβάλλον.  
Φίλε μου, η πραγματική λύση στο πρόβλημα είναι η ενηλικίωσή σου. Όχι η χρονολογική, η διανοητική. Πρέπει να αποφασίσεις να ωριμάσεις και να αντιμετωπίσεις διαφορετικά τη ζωή. Το σπρέϊ δεν δίνει λύσεις. Δώσε διέξοδο στην δημιουργηκότητά σου δίχως να βανδαλίζεις το περιβάλλον. Ψάξε τρόπους. Θα τους βρεις.
Υ.Γ. Παρά την αυστηρότητα του ύφους σε κάποια σημεία της επιστολής μου, σε βεβαιώνω ότι την έγραψα με αγαθή προαίρεση και αληθινή συμπάθεια για σένα. Ελπίζω να το καταλάβεις.

454. Ο μυθοπλάστης εγκέφαλος

Τα όνειρα που βλέπουμε στον ύπνο μας είναι διαφορετικά κάθε φορά και ποικίλουν σε θεματολογία. Θαυμάζω την ικανότητα του εγκεφάλου μας να σκαρώνει φανταστικές ιστοριούλες, εκ του μηδενός και ερήμην μας. Αφού όμως μπορεί να πλάθει ιστορίες στον ύπνο, γιατί όχι και στον ξύπνιο;

Κι επειδή όλοι οι άνθρωποι βλέπουν όνειρα, άρα όλοι μπορούμε, εν δυνάμει, να δημιουργήσουμε φανταστικές ιστορίες και ενδεχομένως να τις γράψουμε.  

453. "Το μήλο βγήκε απ' τον παράδεισο"

Ανεξάρτητα από την ιερότητα της Βίβλου, τα εξωπραγματικά περιστατικά που περιγράφει δίνουν την αφορμή να ειδωθούν από μια εύθυμη πλευρά. Την δυνατότητα αυτή έχουν αξιοποιήσει κατάλληλα διάσημοι συγγραφείς, όπως ο νομπελίστας Ζοζέ Σαραμάγκου με το «Κάιν» ή ο Τζούλιαν Μπαρνς στην «Ιστορία του κόσμου σε 10 ½ κεφάλαια». Το ίδιο έκανε και η κ. Έλενα Ακρίτα. Με το σπινθηροβόλο πνεύμα της έγραψε το βιβλίο με τον εύγλωττο τίτλο «Το μήλο βγήκε από τον παράδεισο” (εκδόσεις Διόπτρα). Χαρακτηριστικές οι ατάκες: «H Eύα ήταν η μοναδική γυναίκα ever που όταν μαγείρευε, ο άντρας της δεν της είπε ποτέ «νόστιμο αλλά καμία σχέση με της μάνας μου!», «-Μάνα, πάω να σκοτώσω τον Άβελ. –Μπουφάν να πάρεις!».
Το διάβασα, το απόλαυσα και το συνιστώ.

452. "Ζήσε τον μύθο σου"

«Ζήσε τον μύθο σου στην Ελλάδα» έλεγε η παλιά διαφημιστική καμπάνια του ΕΟΤ για τις διακοπές στον τόπο μας. Όμως μας πλούσιοι και φτωχοί, σε κάποιο στάδιο της ζωής μας έχουμε ζήσει τον δικό μας, προσωπικό μύθο. Μπορεί το διάστημα που κράτησε να ήταν μεγάλο ή μικρό. Όμως υπήρξε. Ίσως  αυτός ο μύθος να είναι παραπάνω από ένας, να ήταν δύο, ή περισσότεροι. Για παράδειγμα, όταν είμαστε ερωτευμένοι, ζούμε τον μύθο μας. Το ίδιο συμβαίνει με την ημέρα του γάμου μας ή όταν πάμε ένα μεγάλο ταξίδι. Ο καθένας μας μπορεί να κατονομάσει ένα ή περισσότερους μύθους που έζησε ή ζει. 
Γιατί όμως να μην θεωρήσουμε ολόκληρη την ζωή μας ως ένα μεγάλο, υπέροχο μύθο που ζούμε;

451. Εμείς κτίζουμε το Σινικό τείχος


Έργα πολιτισμού δεν είναι μόνο τα μεγάλου μεγέθους π.χ. Ακρόπολη, πυραμίδες, διάσημοι ζωγραφικοί πίνακες, μεγάλα μουσικά έργα ή λογοτεχνήματα. Είναι και τα καθημερινά, ελάχιστα κι ασήμαντα, όπως το σκάλισμα μια γκλίτσας ή η παρουσίαση ενός βιβλίου.
Η παραγωγή πολιτισμού γίνεται από όλους εμάς. Είτε ενεργητικά, ως δημιουργοί είτε παθητικά, ως θεατές, ακροατές ή αναγνώστες. Κι αυτό γιατί έργο πολιτισμού χωρίς να το κοινωνήσει έστω και ένας τρίτος δεν υπάρχει. Για παράδειγμα, η «Γκουέρνικα» του Πικάσο θα είχε μηδενική συμμετοχή στον πολιτισμό αν ο ζωγράφος, μόλις το ολοκλήρωνε, το έθαβε για πάντα σε ένα χρηματοκιβώτιο.
Παρομοιάζω το σύνολο του παραχθέντος πολιτισμού με το Σινικό τείχος. Αισθάνομαι πως ένα κόκκο χώματος έχω συνεισφέρει κι εγώ, όπως ο καθένας μας, στην κατασκευή του. 

450. Ο ΧΟΡΟΣ ΤΟΥ ΖΑΛΟΓΓΟΥ

Εικονίζεται το έργο μου "Ο χορός του Ζαλόγγου", από την συλλογή "Οστρακα" όπου αναπαριστώ τον πασίγνωστο ηρωικό γεγονός με πέντε αστερίες και ένα μαύρο βότσαλο.  

     During the four hundred years occupancy of Greece by the Ottoman empire, in 1803 A.C., the female population of the small village Souli, preferred to kill themselves rather than falling in the hands of the Turks. They threw themselves from a steep cliff of the mount Zalogo, while dancing hand-by-hand.
     Five starfish and a black pebble suffice for reviving this heroic event.

449. Αυτοκολακεία Ελλήνων


Ο μεγαλύτερος κόλακας του Έλληνα είναι ο ψαράς, όταν πάει να ψωνίσει αυτό που βλέπει στον πάγκο, αλλά εκείνος του λέει συνωμοτικά στο αυτί: «Φύγε, αυτό δεν είναι για σένα», που σημαίνει «αυτό είναι μπαγιάτικο, θα το πουλήσω στα κορόιδα που δεν είναι τακτικοί πελάτες μου. Σε σένα πουλάω πάντα το φρέσκο, το εκλεκτό, πού δεν έχω τώρα». 

Κι ο πελάτης φεύγει πετώντας στα ουράνια αφού έχει τέτοια ξεχωριστή μεταχείριση.

Δεν αρκείται όμως σ' αυτό. Θέλει και οι άλλοι να μάθουν την ξεχωριστεί εύνοια που απολάβει. Φουσκωμένος από υπερηφάνεια, διηγείται, με πρώτη ευκαιρία, στους φίλους του το περιστατικό που (αισθάνεται ότι) τον κάνει ξεχωριστό.

Ανθρώπινη ματαιοδοξία...

Αναρωτιέμαι όμως μήπως ο ψαράς, που ξέρει αυτό το το χούι των πελατών του, μία ως τόσο τους λέει ψέμματα, έτσι για να τους σκλαβώσει περισσότερο.

Ανθρώπινη  πονηριά...  

448. Ο ΛΗΣΤΗΣ

Ο ΛΗΣΤΗΣ
(Assembling art)
   Ο ανθρωπομορφισμός του τιρμπουσόν, με την περιορισμένη κίνηση των "χεριών" μόνο σε ένα επίπεδο, μου έδωσε την ιδέα να κάνω μια σειρά από σχετικά έργα.
   Στο συγκεκριμένο, ένα τιρμπουσόν με τα "χέρια" στην έκταση θυμίζει φιγούρα που χορεύει ζεϊμπέκικο. Τοποθετημένο όμως επάνω σε δύο ξύλα σε σχήμα σταυρού, η θεματική του αλλάζει άρδην: παραπέμπει σε εσταυρωμένο. Η αυτολογοκρισία μου τον ονόμασε Ληστή.  
   Το μαύρο φόντο προσθέτει δραματικότητα στη σκηνή. 
   Ο κωνικός φελλός, κάτω, θυμίζει τον λόφο του Γολγοθά.
  Το ημικύκλιο που διακρίνεται στη βάση συμβολίζει την υφήλιο, (που παραπέμπει στην οικουμενικότητα) ενώ το αχνό πράσινο χρώμα του, μέσα από τον ζόφο της σκηνής, στέλνει μήνυμα αισιοδοξίας για την ανθρωπότητα.

447. Ο καλός σπορέας - συγγραφέας

Το βιβλίο μου «Αντίο Άγχος», συνεχίζει το δρόμο του στις πωλήσεις. Όπως λέει κι ο Σαββόπουλος για τις «πίσω μου σελίδες», «ας ταξιδέψουν μοναχές μες τις ξένες, μες τις ξένες τις καρδιές…».
Αισθάνομαι σαν τον καλό σπορέα του Ευαγγελίου. Από αυτά που γράφω, άλλα θα πέσουν σε πέτρα, άλλα θα τα φάνε το πετεινά του ουρανού, όμως μερικά θα βρουν γόνιμο έδαφος. Έ, αυτό ακριβώς το τελευταίο είχα στο μυαλό μου όταν έκανα τον κόπο να γράψω το βιβλίο.

446. Google και πάσης Ελλάδος...


Το σημερινό doodle της Google ανήκει στον 10χρονο Αστέριο Ρέυνικ, μαθητή δημοτικού σχολείου Λιτοχώρου, που κέρδισε τον διαγωνισμό «Doodle 4 Google» που είχε θέμα την Ελλάδα. Δικαίως, αφού είναι εικαστικά υπέροχο.

Δισεκατομμύρια μάτια σε όλο τον κόσμο θα το δουν. Πρώτης τάξεως διαφήμηση για την ταλαίπωρη Ελλάδα μας.

445. Η ζωντοχήρα και ο φαλλοκράτης

Φίλη μας, πρόσφατα διαζευγμένη, μας διηγήθηκε κλαίγοντας ότι,  φεύγοντας με βροχή από γάμο, δέχτηκε την προσφορά άλλου προσκεκλημένου να την συνοδεύσει στο σπίτι της με το αυτοκίνητό του. Καθ' οδόν όμως εκείνος άλλαξε πορεία και κατευθύνθηκε προς το δικό του σπίτι. Όταν αυτή διαμαρτυρήθηκε, της είπε κυνικά: «Έλα, μωρέ, πώς κάνεις έτσι, ζωντοχήρα δεν είσαι;». Νόμιζε ο ηλίθιος πως η κάθε διαζευγμένη είναι άμεσα διαθέσιμη στον πρώτο τυχόντα. 

Άραγε, στο υπό συζήτηση στην Βουλή αντιρατσιστικό νομοσχέδιο λαμβάνεται πρόνοια για τον φαλλοκρατικό ρατσισμό;  Αυτός είναι πολύ πιο βαθύς, ευρύς, επώδυνος και επικίνδυνος από ό,τι δείχνει. Περιλαμβάνει από ομοφοβία (που οδηγεί σε χλευασμό μέχρι και σε αυτοχειριασμό ομοφυλοφίλων), εξευτελισμό, ξυλοδαρμό και βιασμό γυναικών, και  φτάνει ίσαμε την γνωστή "παραίνεση" σε γυναίκα οδηγό «άντε, μωρή, στο σπίτι σου να πλύνεις κανένα πιάτο».

Πίσω από τον φαλλοκρατικό ρατσισμό κρύβεται η έλλειψη εμπιστοσύνης του δράστη στον ανδρισμό του. Προσπαθεί να καλύψει αυτή την έλλειψη με την συγκεκριμένη συμπεριφορά. Ένας άνδρας που πιστεύει στον ανδρισμό του δεν έχει ανάγκη να είναι φαλλοκράτης. 

(Εικονίζεται το έργο μου "Αδάμ και Εύα" από την συλλογή "Μπουκάλια") 

     

444. Και ο Λευτέρης Βογιατζής

Έφυγε και ο Λευτέρης Βογιατζής. Φτωχαίνει ο τόπος. Όλο και λιγότεροι απομένουν.

Κάποτε ήταν ο Ελύτης, ο Ρίτσος, ο Σεφέρης, ο Γκάτσος, ο Χατζηδάκης, ο Τσιτσάνης, η Κάλας, ο Καζαντζίδης, ο Παπανικολάου (παπ τεστ),  η Σαμίου, ο Εγγονόπουλος, ο Τσαρούχης, ο Μποστ, ο Σπαθάρης, ο Μινωτής, η Παξινού, ο Χορν, η Λαμπέτη, ο Κατράκης, ο Κουν, ο Αγγελόπουλος, ο Βέγγος. Και τόσοι άλλοι.

Σήμερα, πόσοι είναι;

443. Κέντρο αποτέφρωσης

Στην Βουλγαρία για αποτέφρωση η σορός του ποινικολόγου Κατσαντώνη
Ο Αλέξανδρος Κατσαντώνης 

Η είδηση αυτή είναι από το www.in.gr:
Αθήνα
      Στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών τελέστηκε το πρωί της Τρίτης η νεκρώσιμος ακολουθία του διακεκριμένου ποινικολόγου Αλέξανδρου Κατσαντώνη, ενώ η σορός του θα μεταφερθεί στην Βουλγαρία για να αποτεφρωθεί. Στην συνέχεια, η τέφρα του θα σκορπισθεί στα βουνά της Αρκαδίας από όπου καταγόταν.
     Η αποτέφρωση του Αλ.Κατσαντώνη στην Βουλγαρία φέρνει στο προσκήνιο την καθυστέρηση της ελληνικής Πολιτείας να δώσει μια λύση στο θέμα, καθώς αρκετές φορές υπήρξε εξαγγελία για κατασκευή και λειτουργία κέντρου αποτέφρωσης νεκρών, αλλά η υλοποίηση πάντα «σκοντάφτει». 
      Τελευταίο παράδειγμα η απόφαση για δημιουργία κέντρου αποτέφρωσης νεκρών στο Μαρκόπουλο. Το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης ακύρωσε τον Μάρτιο του 2012 προηγούμενη απόφαση υπέρ της κατασκευής, με την αιτιολογία ότι δεν πληρούνται οι περιβαλλοντικοί όροι και ότι το έργο δεν διαθέτει την «απαραίτητη κοινωνική συναίνεση». Μάλιστα, μέλη της αντιπολίτευσης έκαναν λόγο για δημιουργία στρατοπέδου «Άουσβιτς» στο Μαρκόπουλο.
      Εξάλλου, από τον Οκτώβριο του 2011 το Δημοτικό Συμβούλιο του δήμου Θεσσαλονίκης έχει δώσει το πράσινο φως για την κατασκευή και λειτουργία κέντρου αποτέφρωσης στην Θέρμη, αλλά από τότε... ουδέν νεώτερον.
 
Το σχόλιό μου: Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη!
 
 

441. ΙΟΥΔΑΣ (JUDAS)


Εικόνιζεται το έργο μου "ΙΟΥΔΑΣ" (JUDAS) από την συλλογή μικρογλυπικής assemblance με τίτλο "Εργαλεία"

440. H ζαχαρίνη και τα βιβλία

   Τα βιβλία με τα οποία απλά περνάς ευχάριστα την ώρα σου μοιάζουν με την ζαχαρίνη που σε γλυκάνει αλλά δεν σε τρέφει.
   Αντίθετα, τα βιβλία που σε προβληματίζουν, σε μορφώνουν και  σε κάνουν να σκέφτεσαι μοιάζουν με την ζάχαρη που σε γλυκαίνει και ταυτόχρονα σε θρέφει.
   Επειδή δεν μπορείς να διαβάσεις άπειρα σε αριθμό βιβλία, η ανάγνωση ενός βιβλίου-ζαχαρίνη σου κοστίζει την μη ανάγνωση, στον ίδιο χρόνο, ενός βιβλίου-ζάχαρη.
  Χρειάζεται να είναι κανείς επιλεκτικός σε αυτά που διαβάζει.

439. Η ανεργία των νέων

Όταν πρωτοβγήκα στην αγορά εργασίας, στα μέσα της δεκαετίας του '70, όλοι οι φίλοι μου, νέοι επιστήμονες, ανεξάρτητα από ειδικότητα, έβρισκαν δουλειά μέσα σε έξι μήνες.
Σήμερα, βλέπω τους άνεργους νέους και ντρέπομαι να τους κοιτάξω στα μάτια. Αισθάνομαι ενοχές για την δική μας, τότε, καλή τύχη, αλλά και για τις πολιτικές (και όχι μόνο) επιλογές της γενιάς μου που συνετέλεσαν στο να φτάσουμε στην σημερινή κατάντια.
(Εικονίζεται το έργο μου "Μακρυγιάννης" από την συλλογή "Σινική σε βότσαλο")

438. Βουντού και γκόλ!


         Αλήθεια, για ποιο λόγο νομίζετε πως κερδίζει μια ομάδα; Επειδή έχει καλούς παίκτες; Όχι! Καλό προπονητή; Ούτε! Ένθερμους οπαδούς, ιστορία, παράδοση, γήπεδο, λεφτά, τύχη; Λάθος! Φίλοι μου, μην απογοητεύεσθε, που δεν το βρήκατε. Μέχρι πρότινος νόμιζα κι εγώ ότι αυτοί είναι οι παράγοντες που καθορίζουν την νίκη μιας ομάδας.
Ανακάλυψα την πλάνη μου όταν βρέθηκα στο σπίτι του φίλου μου, τον Τάκη, που με κάλεσε για να δούμε στην τηλεόραση το ματς του Ολυμπιακού, που είναι η ομάδα του.  
Εκεί είδα αξιοπερίεργα πράματα. Κατ’ αρχήν απαγόρευε στην Ελένη, την γυναίκα του, να ξεμυτίσει από την κουζίνα και να εμφανισθεί στο σαλόνι, όσο διαρκούσε το παιχνίδι. Αν θέλαμε κάτι, σηκωνόταν εκείνος και το έφερνε. Μετά, υποχρέωσε τον κουνιάδο του να καθίσει στην αριστερή πλευρά του καναπέ και ζήτησε από εμένα «αν δεν σε πειράζει» να καθίσω στην δεξιά. Ο ίδιος κάθισε σε ένα χαμηλό, άβολο σκαμνάκι, αφήνοντας άδειο τον υπόλοιπο χώρο του καναπέ. Όταν τον ρώτησα γιατί όλα αυτά, μου έκανε νόημα «θα σου εξηγήσω μετά».
Έληξε το πρώτο ημίχρονο 0-0. Σηκωθήκαμε να ξεμουδιάσουμε και, όταν τον ξαναρώτησα, ο Τάκης μου εξήγησε πως όλη αυτή η σκηνοθεσία είχε τον λόγο της: στο παρελθόν, σε άλλο αγώνα της ομάδα του, μόλις εμφανίστηκε η γυναίκα του στο σαλόνι έφαγαν γκολ. Άλλη πάλι φορά, που ο κουνιάδος του καθόταν στη συγκεκριμένη θέση στον καναπέ κέρδισαν. Και, το είχε παρατηρήσει, όταν καθόταν στο σκαμνάκι, κέρδιζαν!
Μόλις ο διαιτητής σφύριξε την έναρξη του δεύτερου ημίχρονου, επιστρέψαμε στις προκαθορισμένες θέσεις μας. Το σκορ συνέχιζε να παραμένει αμετάβλητο «άνευ τερμάτων» που έλεγε και ο σπήκερ.
Λίγο πριν το τέλος του αγώνα, οι μπύρες που είχα πιει με υποχρέωσαν να πάω στην τουαλέτα.  Από εκεί άκουσα την ιαχή στο σαλόνι: «Γκοοοοοοόλ!». Βγήκα και βρήκα τον φίλο μου να πανηγυρίζει. Με διαβεβαίωσε με όλη του την σοβαρότητα (είναι οικονομολόγος, διευθυντικό στέλεχος)  ότι αυτή την φορά το γκολ μπήκε επειδή εγώ σηκώθηκα για τον συγκεκριμένο σκοπό!
Έκτοτε, κάθε φορά που παίζει ο Ολυμπιακός, ο Τάκης με καλεί στο σπίτι του για να με καθίσει στην δεξιά πλευρά του καναπέ και να με στείλει μετά στο γνωστό μέρος, έστω κι αν δεν έχω ανάγκη. Φυσικά, δεν ξαναπήγα. Είμαι, βλέπετε,...ΑΕΚτζής!

ΥΓ. Αν νομίζετε ότι ο Τάκης είναι ο μοναδικός που κάνει βουντού για να κερδίσει η ομάδα του, απατάσθε. Οι περισσότεροι φίλαθλοι έτσι είναι!

437. Ο άνθρωπος-τουβλάκι του Lego

 
 
'Ενα κέντημα είναι η επανάληψη ενός συγκεκριμένου μοτίβου πάρα πολλές φορές, με διάφορες παραλλαγές.
Ένα μεσαιωνικό κάστρο με τις επάλξεις και τις πολεμίστρες του είναι φτιαγμένο από χιλιάδες πέτρες βαλμένες  έντεχνα την μια δίπλα στην άλλη. Η πρόσοψη ενός μεγάλου κτιρίου στην Αγγλία είναι καμωμένη με χιλιάδες όμοια τούβλα. Το Σινικό τείχος αποτελείται από εκατομμύρια χωμάτινους πλίθους. Όλα τους είναι η επανάληψη του ίδιου πράγματος: βελονιά-πέτρα-τούβλο-πλίθος. 
Ένα ογκώδες μυθιστόρημα ή μια εγκυκλοπαίδεια γράφεται με την επανάληψη 24 γραμμάτων. Ένας πίνακας ζωγραφικής με πολλές πινελιές. Ένα μουσικό έργο με επτά νότες, που επαναλαμβάνονται  με διαφορετική  σειρά.  
Το σώμα μας αποτελείται από δισεκατομμύρια ανθρώπινα κύτταρα. Κάθε στερεό, υγρό ή αέριο σώμα από την επανάληψη του μορίου τους.  Όλο το σύμπαν από άπειρα, σε αριθμό, άτομα.  
Κάθε ανθρώπινο έργο προϋποθέτει απέραντη υπομονή και έμπνευση του δημιουργού του.
Κάθε έργο της φύσης προϋποθέτει την ύπαρξη είτε θεού είτε big bang και εξέλιξης.  
Όλη η ανθρωπότητα είναι ένα τεράστιο παιχνίδι lego. Και εμείς τα τουβλάκια του…  



436. Η παχυντική...λογοτεχνία!

 
    Ένα βιβλίο με διηγήματα είναι ένας δίσκος με ουζομεζέδες. Ο καθένας έχει την δική του διαφορετική γεύση και νοστιμιά. 
    Το μυθιστόρημα είναι ένα επίσημο δείπνο, μακράς διαρκείας. 
    Το καθένα έχει την δική του γοητεία. Προσωπικά, απολαμβάνω εξ ίσου και τα δύο. Ίσως εκεί οφείλεται η τάση προς το...πάχος!
 
(Εικονίζεται έργο μου από την συλλογή "Σιγά τ' αυγά!")

435. Η άγνωστη ημερομηνία θανάτου

   Το γεγονός ότι η ημερομηνία θανάτου μας παραμένει άγνωστη (εξαιρώντας τους αυτόχειρες) δίνει νόημα στη ζωή μας.
   Το άγνωστο της ημερομηνίας αυτής είναι ο θεμέλιος λίθος πάνω στον οποίο ισορροπεί η ανθρωπότητα. Αν εξέλειπε, θα κατέρρεαν τα πάντα.
   Μια ανθρώπινη κοινωνία  που θα χτιζόταν με βάση την γνώση αυτής της  ημερομηνίας θα μας ήταν αδιανόητη. 
(Εικονίζεται η γελιογραφία μου με τίτλο "Αυτόχειρ")

434. Η "δίκοπη" απληστία


Η γενεσιουργός αιτία του Κακού είναι η απληστία. Φόνος, ληστεία, κλοπή, μοιχεία, βιασμός, πόλεμος, φθόνος, απάτη έχουν ένα και μοναδικό αίτιο: να αποκτήσω κάτι που δεν έχω (α) έστω και αν δεν το δικαιούμαι επειδή δεν μου ανήκει και (β) έστω κι αν αυτό που θέλω να αποκτήσω το έχω ήδη εις πολλαπλούν.
Ταυτόχρονα όμως η γενεσιουργός αιτία της προόδου της ανθρωπότητας είναι η «απληστία». Οι δυνάμεις της πολιτιστικής, τεχνολογικής, επιστημονικής και οικονομικής εξέλιξης του ανθρωπίνου είδους στηρίζονται στην απληστία. Αν δεν υπήρχε αυτή θα ζούσαμε ακόμη στις σπηλιές και θα τρώγαμε βελανίδια.
Επομένως η απληστία είναι για καλό ή για κακό. Σαν το μαχαίρι (σφάζεις ή χειρουργείς), την φωτιά (καις ή ψήνεις) ή την ατομική ενέργεια (παραγάγεις ενέργεια ή  βόμβες).
(Απόσπασμα από  το βιβλίο μου "Αντίο, Άγχος!")

433. Ευρυδίκη: μια καταπληκτική θεατρική παράσταση

   Είδα, στο θέατρο "Πορεία", την παράσταση: "Ευρυδίκη" ή «Ένα μιούζικαλ στον Άδη», της νέας αμερικανίδας συγγραφέως Sarah Ruhl. Στηρίζεται στον γνωστό μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης. Ονειρική σκηνοθεσία του Δημήτρη Τάρλοου, υπέροχη μουσική, έξοχοι ηθοποιοί, εξαιρετικά κοστούμια.
   
  Αυτό που πρόσθεσε την  "τέταρτη διάσταση" και απογείωσε την παράσταση ήταν η κίνηση των ηθοποιών, την οποία δίδαξε η ταλαντούχος Ζωή Χατζηαντωνίου.
   
   Κάθε Τετάρτη, γενική είσοδος 10 ευρώ. Περισσότερα για την παράσταση εδώ: http://www.poreiatheatre.com/gr/performances/current/eyrydiki/

432. Το άδοξο τέλος των αγαλμάτων


Θαυμάζουμε τα αρχαία μαρμάρινα αγάλματα αλλά μάς διαφεύγει το γεγονός ότι αυτά αντιπροσώπευαν μόλις το 10% του συνόλου. Το υπόλοιπο 90% ήσαν χάλκινα, φτιαγμένα σύμφωνα με την έξυπνη τεχνική του "χαμένου κεριού". Λίγα αριστουργήματα διασώζονται μέχρι σήμερα, όπως ο Έφηβος των Αντικυθήρων (εικονίζεται), ο Ποσειδώνας του Αρτεμισίου, αμφότερα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο ή ο διάσημος Ηνίοχος, στο Μουσείο των Δελφών. Η μεγάλη τους πλειονότητα έπεσε θύμα του υλικού τους. Σε περιόδους πολέμου, τα έλιωναν για να κάνουν τον χαλκό τους ασπίδες.

Διαβάζω στον τύπο ότι οκτώ σύγχρονες, ορειχάλκινες προτομές, τοποθετημένες σε δημόσιους χώρους έχουν εξαφανιστεί τον τελευταίο καιρό. Μεταξύ αυτών εκείνη του Νίκου Καζαντζάκη (έργο του Απάρτη) και του Δομίνικου Θεοτοκόπουλου (έργο του Βαλσάμη) που στόλιζαν τον περίβολο του Πνευματικού Κέντρου Αθηναίων. Από τις οκτώ, μόνο τέσσερις πρόλαβε η αστυνομία πριν καταλήξουν στο χυτήριο.

Ασπίδες τότε, ευρώ τώρα. Πόλεμος τότε, πείνα τώρα.

431. Κλειτοριδεκτομή


"ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ ΣΤΟΝ ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΟ ΓΥΝΑΙΚΕΙΩΝ ΓΕΝΝΗΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ"
 
Με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας, στις 8 Μαρτίου, η αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αρμόδια για θέματα δικαιοσύνης, θεμελιωδών δικαιωμάτων και ιθαγένειας, Βίβιαν Ρέντινγκ, γράφει για τη βίαιη πρακτική του ακρωτηριασμού των γυναικείων γεννητικών οργάνων. Το in.gr δημοσιεύει το άρθρο της ΕΔΩ: http://news.in.gr/world/article/?aid=1231238855
 
Επί τέλους, κάτι αρχίζει να κινείται για αυτό το εξευτελιστικό, για ολόκληρη την ανθρωπότητα, ζήτημα.   Ελπίζω πως γρήγορα θα υπάρξουν απτά αποτελέσματα.

430. Μην πυροβολείτε τον αναγνώστη!

Από την "Καθημερινή" της 28/2/2013, τίτλοι ειδήσεων και άρθρων (οι υπογραμμίσεις δικές μου):
·        Ισόβια στον Παπαγεωργόπουλο
·        Έκθεση "κόλαφος" ΔΝΤ και Ε.Ε. για εφορίες
·        Αυξήθηκαν ραγδαία οι κλήσεις βοηθείας στο "Χαμόγελο"
·        Τεμάχισε και έβρασε το πτώμα άνδρα, για να εξαφανίσει τα ίχνη του φόνου
·        Άρχισαν ήδη οι συγκρούσεις Μπερσάνι-Γκρίλο
·        "Η Ιταλία εξέλεξε δύο κλόουν" είπε ο Στάινμπρουκ
·        Αφγανός αστυνομικός σκότωσε 17 συναδέλφους
·        Επίθεση αυτοκτονίας στο βόρειο Μάλι
·        Λουκάνικα με αλογίσιο κρέας
·        Συνελήφθη η Έλμπα Έστερ Γκορδίγιο (για υπεξαίρεση 120 εκατ. ευρώ).
·        SOS για υφάλους με κοράλλια
·        Αύξηση κρουσμάτων καρκίνου του μαστού
·        Μακελειό σε ελβετικό εργοστάσιο ξυλείας
·        Δόθηκαν εξηγήσεις, "πυριτιδαποθήκη" η ΑΕΚ
·        Το αίμα και η τιμή (άρθρο)
·        Το φάντασμα του λαϊκισμού (άρθρο)

Μην πυροβολείτε άλλο! Παραδίνομαι!