Φίλε επισκέπτη,

Καλωσόρισες στο ιστολόγιό μου .

Είμαι ο Άρης Γαβριηλίδης γεννημένος το 1948 στον Πειραιά. Σπούδασα οικονομικά στην Νομική Αθηνών και σταδιοδρόμησα ως διευθυντικό στέλεχος σε ναυτιλιακές τράπεζες και επιχειρήσεις. Τώρα ασχολούμαι αποκλειστικά με τις δύο παλιές μου αγάπες: τη συγγραφή βιβλίων και την μικρογλυπτική (readymade, assemblance art)

Εδώ καταγράφω όσες από τις σκέψεις μου θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να δημοσιευτούν. Εκθέτω επίσης φωτογραφίες από τα τεχνουργήματά μου, παρμένες από την "γκαλερί" της προσωπικής μου ιστοσελίδας: http://www.arisgavriilidis.gr/

Διευκρίνιση: ο τίτλος του blog, Aris-tourgimata, δεν οφείλεται σε οίηση αλλά σε λογοπαίγνιο: συνδυάζει το όνομά μου (Άρης) με τα δημι-ουργήματά μου (σκέψεις και τεχνουργήματα).

Φίλε επισκέπτη, ελπίζω να βρεις το ιστολόγιό μου ενδιαφέρον. Το σχόλιά σου ευπρόσδεκτα.

Σε περιμένω και:

Στην ιστοσελίδα μου: http://arisgavriilidis.gr/
στο Facebook: Aris Gavriilidis
στο Twitter: @agavriel1

EMAIL

571. ΣΤΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΣΑΚΙΔΙΩΝ


570. "Ανάληψη" ευθύνης



   Κάθε τόσο ακούμε ή διαβάζουμε στα ΜΜΕ, ύστερα από κάποια τρομοκρατική ενέργεια, ότι «την ευθύνη ανέλαβε η τάδε οργάνωση». Μα, για σταθείτε, για πια  ανάληψη ευθύνης μιλάμε;
   Στα ελληνικά, αναλαμβάνω την ευθύνη σημαίνει, μέχρι πρότινος  τουλάχιστον, δηλώνω την υπευθυνότητά μου για κάτι κακό που διεπράχθη, εκουσίως ή ακουσίως, και είμαι πρόθυμος να επανορθώσω ή / και να υποστώ τις συνέπειες. 
  Διαφορετικά, κρυπτόμενος στο σκοτάδι και πίσω από κουκούλες, δεν αναλαμβάνω απολύτως καμιά ευθύνη και, φυσικά, παραμένω ατιμώρητος κοροϊδεύοντας τα θύματα και την πολιτεία.  
  Ας πάψουμε λοιπόν να πιπιλάμε την καραμέλα της ανάληψης ευθύνης από τρομοκρατικές οργανώσεις για τρεις λόγους:
-για να μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας,
-για να μην μας κοροϊδεύουν οι τάχα «αναλαβόντες» την ευθύνη,
-από σεβασμό στην ελληνική γλώσσα και σε όσους πραγματικά αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους υφιστάμενοι τις συνέπειες.

569. Οι "άνδρες"


Είναι και κάτι «άνδρες» που προσβάλουν βάναυσα το ανδρικό φύλο. Είναι πολλοί, κυκλοφορούν ανάμεσά μας αλλά δεν διακρίνονται. Προέρχονται από όλα τα κοινωνικά στρώματα και το μορφωτικό τους επίπεδο φθάνει την ανώτατη εκπαίδευση. Ανάμεσά τους άνθρωποι «υπεράνω πάσης υποψίας»: γιατροί, δικηγόροι,  καθηγητές πανεπιστημίου.  

Τους περνάς για απόλυτα φυσιολογικούς αλλά είναι βαθιά άρρωστοι. Οι «άνδρες» αυτοί δεν εκμυστηρεύονται σε κανένα την αρρώστια τους γιατί ξέρουν πως είναι αξιοκατάκριτοι. Μολύνουν με την παρουσία τους και με τις πράξεις τους την κοινωνία.  Δεν είναι καν άνθρωποι. Είναι υπάνθρωποι.

Το σιχαμερό τους πάθος κάνει δυστυχισμένα τα μέλη της οικογένειάς τους.

Μιλώ για τους «άνδρες» που κακοποιούν συστηματικά και απάνθρωπα τις γυναίκες και τα παιδιά τους, που δεν έχουν την μυϊκή δύναμη να αμυνθούν. Το άκρον άωτον της θρασυδειλίας.

Η μόνη τιμωρία που τους πρέπει είναι να τους δέρνουν συστηματικά και αλύπητα άλλοι άνδρες. Χωρίς εισαγωγικά.  

Για τις κακοποιημένες γυναίκες: http://womensos.gr/15900-24ori-tilefoniki-grammi/

567. Ο κόμπος

Ένας κόμπος στέκεται κάθε τόσο στο λαιμό μου από συγκίνηση καθώς παρακολουθώ στην τηλεόραση την παρέλαση, στην Θεσσαλονίκη. Οι συνομήλικοί μου με καταλαβαίνουν. Οι νεότεροι όχι.

565. Αστοιχείωτοι μαρκουτσοφόροι


Μετά την πρόσφατη συνάντηση του αρχιεπισκόπου Αθηνών με τον πρωθυπουργό, κατά την έξοδό του, περικυκλώθηκε από δημοσιογράφους που του έκαναν ερωτήσεις. Ένας, και μάλιστα δύο φορές, τον προσφώνησε αρχιεπίσκοπο, αντί  μακαριότατο. Ασυγχώρητη άγνοια ή συνειδητή προσπάθεια υποβάθμισής του;  
Και εις ανώτερα, μαρκουτσοφόρε! Σε περιμένουμε να  ρωτήσεις: "Πατριάρχη, ποιες είναι οι απόψεις σας για..." ή "Πάπα, τι νομίζετε για..."   

564. Οι χαίνουσες πληγές των πεύκων

Οι οιμωγές των πληγιασμένων πεύκων δεν ακούγονται· είναι οπτικές. Κι όταν επουλωθεί η πληγή, ανοίγουν νέα πιο πάνω. 
Το "αίμα" τους μαζεύεται στάλα-στάλα και μπαίνει στο μούστο, από σαββατιανό σταφύλι, για να το μεταλάβουν οι εραστές της ρετσίνας. Όταν, σε λίγο, ανοίξουν τα νέα κρασιά, θα θυμάμαι αυτή την εικόνα...

563. Όνειρα και πραγματικότητα


Μολονότι τα όνειρά μας είναι μια ψευδαίσθηση, εμείς τα βιώνουμε σαν να ήταν πραγματικότητα (όρα εφιάλτες, ονειρώξεις, κλπ).
Έτσι όμως η πραγματική μας ζωή, αυτή που ζούμε ξύπνοι, επεκτείνεται, εισχωρώντας μέσα στον ύπνο μας.
Το αποτέλεσμα είναι ότι ζώντας τα ίδια χρόνια, η διάρκεια της ζωής μας επιμηκύνεται τεχνικά σε σημαντικό βαθμό.

562. Ο Νίκος Μαστοράκης της εφηβείας μας

Μέσα δεκαετίας του '60. Για εμάς τους τοτινούς δεκαεξάρηδες, περιορισμένες οι ψυχαγωγικές αποδράσεις από τον καταναγκασμό του σχολείου. Κυρία διέξοδος η μουσική από το κρατικό ραδιόφωνο, το μόνο διαθέσιμο. Τρεις οι επιλογές: Πρώτο, Δεύτερο πρόγραμμα και Ενόπλων. Οι φωνές των εκφωνητών, αντρικές και γυναικείες  είχαν ένα επίσημο, σοβαρό τόνο, που αντικατόπτριζε το πνεύμα της εποχής. Ο ήχος τους μεταλλικός με καθαρή άρθρωση για να περνά καθαρά μέσα από τα μεσαία κύματα (ΑΜ) των σταθμών. Μόνη εξαίρεση το Τρίτο Πρόγραμμα που εξέπεμπε στερεοφωνικά στα FM, ανάβοντας ένα κόκκινο φωτάκι στο καντράν του ραδιοφώνου. Λίγες οι ζεστές, φιλικές φωνές, όπως η γλυκερή του Ζακ Μεναχέμ, που παρουσίαζε μουσικά κομμάτια ελαφράς μουσικής, ελληνικής και ξένης. Τα ρεμπέτικα και ο ήχος του μπουζουκιού εξοβελισμένα στο πυρ το εξώτερον.
 
Μέσα σε αυτή την μουσική ξεραΐλα έπεσε σαν βότσαλο στη λίμνη η φωνή του Νίκου Μαστοράκη στις πρώτες του ραδιοφωνικές εκπομπές. Μόλις λίγα χρόνια πιο μεγάλος από εμάς, (γ. 1941), σε αντίθεση με τους άλλους "σπήκερ" μιλούσε με αμεσότητα με φρέσκια, νεανική, φωνή παρουσιάζοντας τα νέα τραγούδια της "χρυσής δεκαετίας του '60"  που μόλις άρχιζε. Όλοι οι τηνέϊτζερς της εποχής, βρήκαμε αμέσως τον άνθρωπο που μας εκπροσωπούσε, εκφράζοντας τις ανησυχίες μας. Όντας ηλικιακά κοντά σε εμάς, ήταν ένας από εμάς.
 
Μέσα από τις ραδιοφωνικές του εκπομπές μυηθήκαμε στο "νέο κύμα" (εκεί άκουσα τα πρώτα τραγούδια του Σαββόπουλου) αλλά και  στα ξένα συγκροτήματα της εποχής Beatles, Rolling Stones, The Mamas and the Papas, Yardbirds, Animals, Beach Boys, Bee Gees, και τόσα άλλα. Από εκεί μάθαμε και τα ελληνικά συγκροτήματα Forminx, Charms, Idols, Blue Birds, Monks, Olympians και λοιπά. Και τους οι αστέρες του τραγουδιού, Elvis Presley, Paul Anka, Tom Jones, Charles Aznavour, Nico Fidenco, Adriano Celentano, Gigliola Cinquetti, Adamo και πολλούς-πολλούς άλλους. Ο Μαστοράκης με τη ζεστή φωνή του  ήταν ο ιδανικός  παρουσιαστής όλου αυτού του μουσικού στερεώματος που μας προσέφερε αξέχαστες βραδιές στα πάρτι, στις εκδρομές άλλα και στις κατά μόνας ακροάσεις στο τρανζίστορ.
 
Ο δαιμόνιος Νίκος Μαστοράκης μολονότι θριάμβευε στο ραδιόφωνο δεν περιοριζόταν εκεί. Διοργάνωνε Κυριακάτικα πρωινά σε κινηματογράφους με τα δημοφιλή ποπ συγκροτήματα όπου, με προσιτό εισιτήριο, είχαμε την ευκαιρία να δούμε ζωντανά τα ινδάλματά μας. (Αργότερα, διοργάνωσε την επεισοδιακή συναυλία των Rolling Stones στο Καλλιμάρμαρο). Πολύ πριν από τον Κηλαηδόνη, έστηνε beach party στη Βουλιαγμένη. Σε ένα από αυτά είχα πάει με την παρέα μου συμμετέχοντας σε ένα τρελό διαγωνισμό με πολλά απρόοπτα που μόνο η ξέφρενη φαντασία του μπορούσε να σκαρφιστεί. Περάσαμε υπέροχα. Μέχρι τώρα αναπολούμε εκείνες τις στιγμές με τους φίλους μου και γελάμε. 
 
Ο Μαστοράκης τότε ήταν για εμάς ο "μεγάλος φίλος". Θαυμάζαμε την τόλμη, την ευφυΐα και την ετοιμολογία του. Η φωνή του απέπνεε μια αυτοπεποίθηση που μεταδιδόταν και σε εμάς σε μια ηλικία που προσπαθούσαμε να διαμορφώσουμε χαρακτήρα.  Χαρακτηριστικά θα αναφέρω ότι σε ένα λεύκωμα της εποχής που κυκλοφορούσε στις νεανικές παρέες, απαντώντας σε σχετικό  ερώτημα ένας φίλος, ο Τ. Κ. έγραψε "Θαυμάζω τον  Ν.Μ.". Καταλαβαίνετε, φυσικά, ποιον εννοούσε... 
 
Δημοσιογράφος με πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό, παρά την νεαρή ηλικία του, ο Μαστοράκης έγραφε και σε ένα εφηβικό περιοδικό της εποχής, ξεχνώ τον τίτλο του, με ειδήσεις, φωτογραφίες και σχόλια από τον κόσμο της μουσικής που ακούγαμε. Εκεί έγραφε και η συνομήλική μας Τζένη Μαστοράκη, αδελφή του Νίκου, η μετέπειτα σημαντική ποιήτρια. Το περιοδικό αυτό κυκλοφορούσε από χέρι σε χέρι στις μαθητικές τάξεις. 
 
Μετά την αποφοίτησή μας από το σχολείο, μπήκαν άλλες προτεραιότητες στα ενδιαφέροντα της ζωής μας. Σπουδές, στρατός, εργασία, οικογένεια. Ο Νίκος Μαστοράκης συνέχιζε ακάθεκτος την εξελικτική του πορεία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό με παραγωγές στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο.

Πρόθεσή μου εδώ δεν είναι να προβάλω τις πλούσιες επαγγελματικές του δραστηριότητες, ήδη πασίγνωστες, αλλά να επισημάνω τον θετικό ρόλο που έπαιξε σε μια κρίσιμη για εμάς ηλικία, την εφηβική. Και για αυτό, τον ευχαριστώ.

561. Το μυστικό της Χάρλεϊ Στρητ

Ιδού το νέο μου βιβλίο. Οι φίλοι που το διάβασαν ενθουσιάστηκαν. Δεν τους πολυ-πίστεψα. Φίλοι είναι, είπα, φιλοφρόνηση κάνουν. Όμως το εγκωμίασαν και πολλοί άγνωστοι. Ε, αυτούς τους πιστεύω!

Στην επαγγελματική μου καριέρα υπήρξα διευθυντικό στέλεχος μεγάλων ναυτιλιακών τραπεζών και επιχειρήσεων. Επί τέσσερις δεκαετίες συνεργάστηκα με τους περισσότερους εφοπλιστές και έζησα στο περιβάλλον τους. Τι πιο φυσικό, λοιπόν, να εμπνευστώ από την ζωή τους και να βάλω πρωταγωνιστή του βιβλίου έναν Έλληνα εφοπλιστή, τον Ηρακλή Λομπαρδιανό. Φυσικά όλα τα πρόσωπα του έργου είναιφανταστικά.

Μια ωραία αεροσυνοδός τρυπώνει "ανεπαισθήτως" στη ζωή του μεγιστάνα και τον οδηγεί στον όλεθρο. Τι μυστικά κρύβει; Είναι κόρη του, όπως δείχνουν όλα τα στοιχεία, ακόμη και η εξέταση DNA; Ή τα φαινόμενα απατούν; Κι αυτό που αποκαλύπτεται είναι αληθινό; Ή μήπως κρύβει κάτι άλλο; Τελικά τι είναι αλήθεια και τι ψέματα όταν όλα ανατρέπονται, ακόμη και μετά τον θάνατο του εφοπλιστή;

Ο αναγνώστης μπαίνει στον κλειστό κύκλο των εφοπλιστών, ένα κόσμο συναρπαστικό. Προσπαθεί να λύσει το μυστήριο ταξιδεύοντας μαζί με τους ήρωες της ιστορίας σε ένα κοσμοπολίτικο περιβάλλον: Ακτή Μιαούλη, Κηφισιά, Καβούρι, Κυκλαδονήσια, Φισκάρδο, Λονδίνο, Γενεύη, Νέα Υόρκη, Μπαχάμες.

Γιατί διάλεξα για το τελευταίο βιβλίο μου την αστυνομική λογοτεχνία; Ανέκαθεν με γοήτευε ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε, ο πατέρας του αστυνομικού μυθιστορήματος, που έκτιζε το μυστήριο και αποκάλυπτε σταδιακά την λύση του χρησιμοποιώντας την τετράγωνη λογική. Ο ίδιος είπε πως "δεν υπάρχει γρίφος δημιουργημένος από ανθρώπινο νου που ένας άλλος ανθρώπινος νους δεν μπορεί να λύσει". Αυτή είναι και η βάση όλων των αστυνομικών έργων.

Με επηρέασε όμως βαθειά και ο "πατριάρχης" του ελληνικού αστυνομικού μυθιστορήματος Γιάννης Μαρής, τον οποίο είχα την τύχη να συναντήσω προσωπικά, όταν ήμουν φοιτητής και έκανα μεταφράσεις για το περιοδικό που διεύθυνε. Η παρουσία του είναι έμμεσα υπαρκτή στο μυθιστόρημά μου, με κάποιες αράδες από βιβλία του που ταιριάζουν θαυμάσια και ενσωματώνονται στη δική μου πλοκή.

Ένα καλό αστυνομικό έχει την γοητεία μιας μαθηματικής εξίσωσης. Είναι ένα πνευματικό μπρα-ντε-φερ μεταξύ συγγραφέα και αναγνώστη, ο οποίος πασχίζει να μαντέψει τον ένοχο που έντεχνα κρύβει ο πρώτος.

Όντας θιασώτης του ορθολογισμού, λάτρης του μυστηρίου και παρατηρητής της ζωής, η προσέλκυσή μου από την αστυνομική λογοτεχνία προέκυψε νομοτελειακά.

Ανέκαθεν με ενοχλούσε η άποψη ότι το αστυνομικό ανήκει στην παραφιλολογία, οφειλόμενη, ως ένα βαθμό, στην έλλειψη βάθους των ηρώων του• βλέπουμε την δράση τους αλλά όχι τον ψυχισμό τους• είναι δισδιάστατοι σαν καρτούν. Εδώ δημιούργησα τρισδιάστατους ήρωες στο μυαλό των οποίων μπαίνει ο αναγνώστης και παρακολουθεί σκέψεις και αισθήματα, όπως μεταβάλλονται με την εξέλιξη της υπόθεσης. Εμπλέκω διάφορες διανθρώπινες σχέσεις και θίγω σημαντικά κοινωνικά θέματα.

Παράκληση προς τους αναγνώστες: Μην αποκαλύψετε σε κανένα "Το μυστικό της Χάρλεϊ Στρητ". Εκτός κι αν εχθρεύεστε κάποιον και θέλετε να τον εκδικηθείτε στερώντας του την απόλαυση να το βρει μόνος του...

Μέρος του βιβλίου εξελίσσεται μέσα σε αεροπλάνα, ένα από τα οποία παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή του Λομπαρδιανού. Για αυτό, η μακέτα του εξώφυλλου, παρουσιάζει την αίθουσα αναμονής ενός αεροδρομίου με την απειλητική μορφή ενός αεροσκάφους που καραδοκεί.

Το μυθιστόρημα, 310 σελίδων, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη (http://www.gavrielidesbooks.gr/showtitle.aspx?vid=2102). Για να προλάβω πιθανή παρεξήγηση, διευκρινίζω ότι με τον εκδότη με συνδέει μια μακρόχρονη και σταθερή...συνωνυμία.

Το βιβλίο διατίθεται στα βιβλιοπωλεία Ιανός, Πολιτεία, Παρ' υμίν, Booktalk, Εν Αθήναις, Επίκαιρα, Ναυτίλος, Πρωτοπορεία, Ναυτίλος, Επί λέξει, Booktique, Bookloft, Πλειάδες, Βιβλιοστάτης αλλά και σε οποιοδήποτε άλλο, κατόπιν παραγγελίας. Φυσικά διατίθεται και στο βιβλιοπωλείο του εκδότη, Αγίας Ειρήνης 17, Μοναστηράκι, που στεγάζει και το Art bar με τον ευρηματικό τίτλο "Poems & Crimes".

Μη ξεχνάτε, το βιβλίο είναι πάντα ένα ευπρόσδεκτο και οικονομικό δώρο.

Περισσότερα για τα βιβλία μου http://www.flowmagazine.gr/user/aris_gavriilidis1. 

560. Η κακή συνήθεια της νοικοκυράς

Είναι το λοιπόν παρατηρημένο. Εννιά στις δέκα φορές που θα βρεθώ μπροστά σε ένα λαχταριστό φαγητό, η νοικοκυρά που το έφτιαξε θα μου τη σπάσει, πριν καν το δοκιμάσω. Αρχίζει τα: "μου έπεσε πολύ το αλάτι", "ψήθηκε λίγο παραπάνω", "ξέχασα να βάλω κόλιαντρο", "το κρέας δεν ήταν πολύ μαλακό", "η σάλτσα δεν έπηξε όπως την ήθελα", "βγήκε πιο ζουμερό από το κανονικό", "τα μακαρόνια λάσπωσαν λίγο", και τα λοιπά και τα λοιπά. 

Καλές μου κυρίες, γιατί μού το κάνετε αυτό; Αν κρατούσατε το στόμα σας κλειστό, ειλικρινά, δεν θα καταλάβαινα καμία διαφορά. Τώρα όμως που μου το λέτε με προκαταλαμβάνετε και μου κόβετε την μισή απόλαυση. Η μόνη που ξέρει την διαφορά είστε εσείς. 

Την επομένη λοιπόν φορά που θα μαγειρέψετε ένα ωραίο φαγητό μη σπεύσετε να μου ανακοινώσετε το "ελάττωμά" του. Κρατείστε το μυστικό. Να το ξέρετε μόνο εσείς.  Εγώ δεν θέλω να το μάθω. Αν δεν λυπάστε εμένα, λυπηθείτε τον κόπο σας. Ευχαριστώ. 



559. ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ

ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ (Learnean Hydra) 
Έργο μου (assemblance art) από την συλλογή "Γραβάτες" 

558. Κάτι σημαντικότερο από τις ευχές


Είθισται, στην περίοδο των εορτών να ανταλλάσσουμε ευχές. Τι πρακτικό αντίκρισμα έχουν; Μηδέν. Δεν υπάρχει κανένα τζίνι κρυμμένο σε λυχνάρι που να τις ακούει και να τις πραγματοποιεί. Μας κάνουν απλώς να αισθανόμαστε λίγο καλλίτερα.

Προτείνω φέτος, αντί για ευχές ή έστω, παράλληλα με αυτές, να επικεντρώσουμε την προσοχή μας σε κάτι άλλο, ουσιώδες. Κάτι που υφιστάμεθα ή ασκούμε όλοι μας σε μικρό ή μεγάλο βαθμό: την βία. Έχει πολλές μορφές, φανερές και κρυφές, και εφαρμόζεται σε πολλά επίπεδα. Φανερή βία είναι η ασκούμενη από τον συζύγου προς την σύζυγο. Ας μην γελιόμαστε νομίζοντας ότι χειροδικεί ο μέθυσος ή άξεστος λιμενεργάτης της φτωχοσυνοικίας. Οι στατιστικές δείχνουν ότι το κάνει κυρίως ο μορφωμένος επιστήμονας, γιατρός ή δικηγόρος, ο κοσμοπολίτης επιχειρηματίας, ο ευαίσθητος καλλιτέχνης, πίσω από τους τοίχους του σπιτιού του, ακόμη και στις αριστοκρατικές συνοικίες. Προκαλώ τον αναγνώστη να σκεφτεί αν γνωρίζει μία ή περισσότερες περιπτώσεις σαν και αυτήν που ανέφερα.

Φανερή βία είναι το ξυλοφόρτωμα των παιδιών για οποιαδήποτε αιτία. Όχι, το ξύλο δεν βγήκε από τον παράδεισο. Και είναι λάθος η εξυπνάδα "όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος". Φανερή βία είναι η άσκηση σεξουαλικής βίας σε οποιαδήποτε μορφή, από την σεξουαλική παρενόχληση μέχρι την, ας μη μας σοκάρουν οι λέξεις, αιμομιξία και την παιδεραστία, που συχνά συνδυάζονται. Φανερή βία είναι η κάθε μορφής χειροδικία.

Υπάρχει και η ψυχολογική βία, που δεν υστερεί σε καταστροφικές συνέπειες από την σωματική. Άθλια μορφή της είναι το bullying που υφίστανται τα παιδιά και οι νέοι από τους συμμαθητές τους. Είναι η λεκτική βία, το βρίσιμο, η προσβολή. Είναι ο ρατσισμός, δηλαδή ή άρνηση αποδοχής του διαφορετικού είτε αυτό έχει να κάνει να κάνει με το χρώμα είτε με την εθνικότητα είτε με τον σεξουαλικό προσανατολισμό των θυμάτων.

Υπάρχει όμως και η συγκεκαλυμμένη βία. Είναι η ειρωνεία, το κακόηθες κουτσομπολιό, το "να τα ψάλεις" στον άλλο, να του μιλάς απότομα, ο "χειρισμός" του άλλου ώστε να οδηγηθεί να κάνει κάτι που δεν επιθυμεί. Είναι ακόμη το να του κρατάς μούτρα, να μην του μιλάς.

Ο κατάλογος των μορφών βίας, φανερής και συγκεκαλυμμένης είναι μακρύς. Είμαι βέβαιος ότι ο αναγνώστης θα προσθέσει περιπτώσεις που έχω παραλείψει. Το "επί γης ειρήνη" συνεχίζει να είναι, δυστυχώς, ύστερα από 2015 χρόνια, μέγα ζητούμενο.

Σε όλους τους ανθρώπους ο ρόλος θύματος και θύτη συχνά εναλλάσσεται. Ο καθένας μας έχει βιώσει και τις δύο καταστάσεις. Το γεγονός ότι δεν αισθάνεται καθόλου ωραία όταν είναι θύμα δεν τον εμποδίζει στην επόμενη ευκαιρία να κάνει σε άλλους αυτά που έχει υποστεί.

Φίλες και φίλοι, τα αντίδοτα στη βία είναι πολλά: η ανεκτικότητα, η ψυχραιμία, η μεγαλοψυχία, η συγχώρεση, η λογική, η αγάπη για τον πλησίον (πεμπτουσία του χριστιανισμού), η αυτοκριτική, η υπομονή, η κατανόηση. Ο καθένας μας μπορεί να σκεφτεί για λίγο επάνω σε αυτό το θέμα και να πράξει κατά το δοκούν. Μόνον έτσι μπορούμε να ελπίσουμε ότι θα ζήσουμε σε ένα καλλίτερο κόσμο. Προς όφελος δικό μας και των γύρω μας.

Ας προσπαθήσουμε να έχουμε ένα λιγότερο βίαιο 2016, αρχίζοντας από τον εαυτό μας.