306. Το βάρος της ζωής

Η ζωή δεν είναι μόνο παιζογελώ. Είναι και επιβίωση και πάλη και έννοιες κι ευθύνες και προβλήματα και κακοτυχίες και αρρώστιες και θάνατοι. Η ζωή είναι ένα μείγμα από ευχάριστα και δυσάρεστα. Η δοσολογία ποικίλλει μεταξύ των ανθρώπων. 

Μας βολεύει κάποιος να αναλαμβάνει μέρος από αυτή την ευθύνη: θεός, τύχη, κισμέτι, αστρολογία, κομμουνισμός, δημοσιοϋπαλληλίκι, πλούσιος γάμος (με αταίριαστο σύντροφο), κλπ.

Οι πιο ευαίσθητοι δεν αντέχουν αυτή την πίεση. Καταφεύγουν στον μοναχισμό,  στα ναρκωτικά, στην ψυχανάλυση, στην αυτοαπομόνωση, στην αυτοκτονία ή στην αγαμία (για να μην προσθέσουν οικογενειακές ευθύνες που δεν αντέχουν).

Η τέχνη έρχεται αρωγός να ελαφρύνει το βάρος της ζωής.

(Εικονίζεται το σκίτσο μου με τίτλο "Αυτόχειρ" από την συλλογή "Γελοιογραφίες")

                                                                       

305. Αμοιβή 61.000 ευρώ τον μήνα

Αντιγράφω από εφημερίδα:
"Χθες οδηγήθηκε στο Αυτόφωρο ο Χ για μη καταβολή δασμών και φόρων ύψους 1,1 εκατ. ευρώ. Καταδικάστηκε σε 18 μήνες φυλάκιση".

Έχουμε και λέμε: 1,1 εκατ, ευρώ διά 18 μήνες μάς κάνει 61.000 ευρώ τον μήνα.
Αν ο καταδικασθείς έχει τα λεφτά αυτά στην Ελβετία, (που είναι το πιθανότερο), άραγε τι θα προτιμούσε, (α) να πληρώσει τα χρωστούμενα και να γλυτώσει την φυλακή ή (β) να μπει στην φυλακή για 18 μήνες και να γλυτώσει τα λεφτά;
Εσύ, φίλε αναγνώστη, τι θα διάλεγες;

Το θέμα είναι γιατί αδράνησαν οι φορολογικές αρχές και δεν τον συνέλαβαν όταν ακόμη το χρέος ήταν μικρότερο; Εκεί που το άφησαν να φτάσει, στα ύψη, ο φοροφυγάς έχει κάθε συμφέρον να προτιμήσει την φυλακή, όπου θα "αμείβεται" με 61.000 ευρώ τον μήνα. 

Την αδράνεια των αρχών την πληρώνουμε όλοι με περικοπές στην σύνταξη και στον μισθό ή την απώλεια της δουλειάς μας.

(Εικονίζεται το έργο μου "Ο Πελέ κατάδικος" από την συλλογή "Εργαλεία")

304. Το μοσχάρι όχι, εσύ ναι.

Ο λαίμαργος φίλος ανακοινώνει στην συντροφιά μας, για πολλοστή φορά, πως άρχισε δίαιτα.
Σε λίγο τον βλέπουμε να βουτάει ένα μεγάλο κομμάτι κρέας.
-"Το μοσχάρι δεν παχαίνει", δηλώνει για να προλάβει το πείραγμα.
Κι ο ευφυολόγος της παρέας τον καρφώνει:
-"Το μοσχάρι δεν παχαίνει, εσύ παχαίνεις!" 

303. Το ζεϊμπέκικο του νάνου

Βρέθηκα σε κάποιο γλέντι. Μόλις έβαζαν ζεϊμπέκικο, η πίστα πλημμύριζε από γυναίκες κάθε ηλικίας που νόμιζαν ότι χορεύουν ενώ την πραγματικοτητα εμιμούντο (ορισμένες  επιτυχώς), τις ανδρικές κινήσεις.

Σηκώθηκε να χορέψει κι ένας άνδρας. Το σκηνικό αμέσως άλλαξε. Μια λεπτομέρεια. Ήταν νάνος. Κι όμως χόρευε υπέροχα, γιατί ο χορός του ήταν αντρικός, γνήσιος. Δεν εμιμείτο κανένα, ήταν ο εαυτός του.

(Εικονίζεται το έργο μου "Ζεϊμπέκικο" από την συλλογή "Τιρμπουσόν")

302. Ο θάνατος του κούτσουρου

Βάζω στο τζάκι ένα ευσταλές, ζωντανό κούτσουρο.
Μετά από κάποιες ώρες γίνεται μία χουφτίτσα στάχτη.
Ο κόσμος θα ξεχάσει την ύπαρξή του, σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Όπως τον άνθρωπο, μετά τον θάνατό του...

301. Ο ΠΕΛΕ ΙΣΟΒΙΤΗΣ

Μια ψηλή, λεπτή, ανδρική φιγούρα με μπάλα στα πόδια. Μπορεί να είναι ο πασίγνωστος ποδοσφαιριστής Πελέ  ή ένας ανώνυμος ισοβίτης. Η επιλογή είναι δική σας.

(Α tall, thin, male figure with a ball on his feet. He may be either the famous football player Pele, or αν anonymous life-sentenced prisoner. The choice is yours).

(Βίδα κολώνας της ΔΕΗ και μπαλάκι, από την συλλογή  έργων μου με τίτλο "Εργαλεία")

300. Ο λογαριασμός του μπάρμπα Γιάννη

Αυθεντική (και διδακτική) η ιστορία, όπως μου την διηγήθηκε φίλος, Συριανός:

Ένας Συριανός ξενιτεύτηκε στην Αμερική, δούλεψε λαντζέρης που επέστρεψε γέρος στο νησί με το κομπόδεμά του, να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του εκεί.

Λογάριασε ότι θα ζούσε μέχρι τα 75, δηλαδή δέκα χρόνια ακόμη. Εκείνος όμως τα ξεπέρασε και ζούσε ακόμη. Το κομπόδεμα όμως είχε εξαντληθεί.

Βγήκε στη ζητιανιά, φωνάζοντας στους περαστικούς με απλωμένο χέρι: «Βοηθήστε τον μπάρμπα Γιάννη, που έχασε τον λογαριασμό…» 
 
Δίδαγμα: Ασφαλίσου στο ΙΚΑ για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο (!)

299. Ο αγέραστος ενενηντάρης

Τα δεινά του γήρατος είναι η καλλίτερη ψυχολογική προετοιμασία για τον άνθρωπο προκειμένου να αντιμετωπίσει τον θάνατο.

Ένας γηρασμένος ενενηκοντούτης πολύ πιο εύκολα θα δεχόταν τον θάνατο παρά ένας φανταστικός, ευσταλής και αγέραστος συνομήλικός του, που θα είχε πιει το «μαγικό φίλτρο της νιότης».  

298. Ο παγοπώλης βιομήχανος

Αντάμωσα, μετά από χρόνια, τον παιδικό μου φίλο Γιώργο Μ. κι αρχίσαμε τις ιστορίες από το παλιά. Ανάμεσα στα άλλα, μου διηγήθηκε το εξής περιστατικό. 

Επιτυχημένος ασφαλιστικός πράκτορας, ο Γιώργος πηγαίνει σε ένα βιομήχανο για να του ασφαλίσει το εργοστάσιο. Αφού τέλειωσαν με τις διαδικασίες, ο βιομήχανος παίρνει παράμερα τον Γιώργο και τον ρωτά αν έμενε μικρός στο Κερατσίνι, στην οδό.... Έκπληκτος εκείνος, τον ρωτά πώς το ξέρει. "Θυμάσαι το παιδί που σας κουβαλούσε τον πάγο με το τσιγκέλι, στο κατώφλι του σπιτιού σας; Αυτός είμαι εγώ!".

Εκτός από το Αμερικανικό, υπάρχει και το Ελληνικό όνειρο...