Φίλε επισκέπτη,

Καλωσόρισες στο ιστολόγιό μου .

Είμαι ο Άρης Γαβριηλίδης γεννημένος το 1948 στον Πειραιά. Σπούδασα οικονομικά στην Νομική Αθηνών και σταδιοδρόμησα ως διευθυντικό στέλεχος σε ναυτιλιακές τράπεζες και επιχειρήσεις. Τώρα ασχολούμαι αποκλειστικά με τις δύο παλιές μου αγάπες: τη συγγραφή βιβλίων και την μικρογλυπτική (readymade, assemblance art)

Εδώ καταγράφω όσες από τις σκέψεις μου θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να δημοσιευτούν. Εκθέτω επίσης φωτογραφίες από τα τεχνουργήματά μου, παρμένες από την "γκαλερί" της προσωπικής μου ιστοσελίδας: http://www.arisgavriilidis.gr/

Διευκρίνιση: ο τίτλος του blog, Aris-tourgimata, δεν οφείλεται σε οίηση αλλά σε λογοπαίγνιο: συνδυάζει το όνομά μου (Άρης) με τα δημι-ουργήματά μου (σκέψεις και τεχνουργήματα).

Φίλε επισκέπτη, ελπίζω να βρεις το ιστολόγιό μου ενδιαφέρον. Το σχόλιά σου ευπρόσδεκτα.

Σε περιμένω και:

Στην ιστοσελίδα μου: http://arisgavriilidis.gr/
στο Facebook: Aris Gavriilidis
στο Twitter: @agavriel1

EMAIL

316. Η τζαμπατζίδικη φιλανθρωπία

Εκνευρίζομαι όταν παίρνω στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, από σοβαρούς γνωστούς, διάφορα chain letters που απευθύνονται μόνο σε πολύ αφελείς.

Ένα από αυτά, το πιο κλασικό πήρα σήμερα. Έχει την φωτογραφία ενός άρρωστου παιδιού (φωτο), που συνοδεύεται από το εξής κείμενο:

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ. Το μωράκι πάσχει από καρκίνο στον ΕΓΚΕΦΑΛΟ . Με κάθε προώθηση οι γονείς του παίρνουν 5 cents για να πραγματοποιήσουν την εγχείρηση.
ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΑΚΡΑΔΑΝΤΑ ΟΤΙ ΑΞΙΖΕΙ ΚΑΘΕ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ.
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΟΛΟΙ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ! ! !

Απάντησα στον αποστολέα με το εξής μήνυμα:
Απορία: ποιος είναι αυτός άγνωστος που πληρώνει 5 σεντς στους γονείς ανά μήνυμα; (Σημειωτέον ότι δεν υπάρχει τεχνικά τρόπος να μετρηθούν τα αποστελλόμενα μηνύματα, αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια).

Γιατί αυτός ο «άγνωστος φιλάνθρωπος»  δεν παρέχει την βοήθειά του απευθείας στους γονείς αντί να την συνδέει ανοήτως με ανώφελες αποστολές μηνυμάτων;

Κοντολογίς, ένα ακόμη chain letter, που χρησιμοποιεί ανεπαίσχυντα ως δόλωμα την συγκινητική φωτογραφία κάποιου άρρωστου παιδιού.

Φυσικά, διέγραψα το μήνυμά σου χωρίς να το στείλω σε κανένα.


Πριν το διαγράψω μέτρησα τις ηλεκτρονικές διευθύνσεις περίπου 100 αποδεκτών που είχε σταλεί πριν από εμένα.   

Καταλαβαίνω το κίνητρο του αρχικού συντάκτη του chain letter. Είναι η συλλογή ηλεκτρονικών διευθύνσεων που θα πουλήσει σε εταιρείες που προωθούν ποικιλώνυμα προϊόντα, (από βιάγκρα μέχρι μεγεθυντές οργάνων),  μέσω ομαδικών αποστολών ενοχλητικών μηνυμάτων (spam).  

Δεν καταλαβαίνω όμως την αφέλεια όσων «τσιμπάνε» και συμμετέχουν απερίσκεπτα στο κακόβουλο παιχνίδι του, διαδίδοντας το μήνυμα. Ίσως καλόπιστα νομίζουν πως έτσι επιτελούν φιλανθρωπικό έργο, χωρίς να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Αισθάνονται σαν τον Καλό Σαμαρείτη, επειδή μόνο και μόνο έκαναν forward ένα μήνυμα.

Εκτός από τζάμπα μάγκες (που έλεγε κι ο Σημίτης) φαίνεται πως έχουμε και τζάμπα φιλάνθρωπους...

315. Η παλιά ντροπή

Χριστούγεννα 1957, τρίτη δημοτικού, η δασκάλα μάς ζήτησε να κάνουμε κάποιο δώρο στους φτωχούς συμμαθητές μας.

Κρατώντας το πακέτο με τα μελομακάρονα που μου έδωσε η μητέρα μου και μαζεύοντας τα τελευταία υπολείμματα του κουράγιου μου, πλησίασα αμήχανος την ορφανή συμμαθήτριά μου, που ζούσε με την γιαγιά της.

Άφησα στα χέρια της το πακέτο ψελλίζοντας κάτι, κι έσπευσα να απομακρυνθώ ντροπιασμένος, φοβούμενος μην την πρόσβαλα.

Με κυνηγά ακόμη εκείνη η «ντροπή» κι ας πέρασε μισός αιώνας από τότε.

314. ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΑΓΟΙ

Τα άδεια μπουκάλια νερού, εκτός από τον ανθρωπομορφισμό έχουν ευλυγισία ενώ το πώμα τους μοιάζει με κεφάλι. Η ευλυγισία βέβαια είναι σχετική, αφού μόνο μια ελαφρά κάμψη μπορούν να κάνουν, χωρίς να παραμορφωθούν.
Την εκμεταλλεύτηκα για να δημιουργήσω μια σειρά έργων.
Ένα από αυτά είναι η Προσκύνηση των Μάγων.
Πρόσθεσα, για δώρα, τρία διακοσμητικά αντικείμενα.
Βάση από πλεξιγκλάς για να ταιριάζει με το διαφανές πλαστικό των μπουκαλιών.

(Έργο μου από την συλλογή "Μπουκάλια")

313. Η γλύκα του ψητού

Στην δεκαετία του ’50, στα δημοτικά σχολεία, οι δάσκαλοι διένειμαν στους μαθητές κίτρινο βούτυρο και τυρί. Τα έστελνε αμερικανική οργάνωση για τα υποσιτιζόμενα Ελληνόπουλα, ύστερα από ένα παγκόσμιο πόλεμο και ένα χειρότερο εμφύλιο. Η παιδική αδενοπάθεια, άγνωστη σήμερα, τότε ήταν στην ημερήσια διάταξη.

Σήμερα, ο πόλεμος στην Ελλάδα είναι μια μακρινή ανάμνηση. Αμερικανική βοήθεια δεν υπάρχει. Ούτε κονσέρβες με βούτυρο και τυρί. Υπάρχουν όμως υποσιτιζόμενα Ελληνόπουλα, που λιποθυμούν στο σχολείο από την πείνα. Το υπουργείο, λέει, οργανώνει στα σχολεία υποβαθμισμένων περιοχών της Αθήνας διανομή «μικρογευμάτων», δηλαδή ένα ποτήρι γάλα ή ένα σάντουιτς.

Η οικονομική κρίση που βιώνουμε γενικεύεται. Μακραίνουν οι ουρές στα συσσίτια που οργανώνουν διάφοροι φορείς: εκκλησία, δήμοι, φιλανθρωπικές οργανώσεις,  ομάδες  ιδιωτών. Είναι η αυτοάμυνα της κοινωνίας για να προστατευτεί και να αντιμετωπίσει ένα αναπάντεχο εισβολέα που χτυπά παντού και δημιουργεί νέα θύματα-ανέργους.

Φοβάμαι ότι η οικονομική ανάκαμψη θα αργήσει. Το κράτος όχι μόνο δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες κοινωνικής πρόνοιας, που αυξάνουν οσημέραι, αλλά θα αναγκαστεί να τις περικόψει. Μόνη διέξοδος η κοινωνική αλληλεγγύη. Δηλαδή, εσείς κι εγώ, όλοι μας, όσο μπορούμε, να συνδράμουμε τους άγνωστους συνανθρώπους μας. Είτε ατομικά είτε μέσω  ενός από τους φορείς που αναφέραμε πιο πάνω. Εύκολα τους βρίσκεις κανείς, αν ψάξει. Μπορεί ακόμη κάποιος να δημιουργήσει και να οργανώσει τον δικό του πυρήνα έμπρακτης βοήθειας. Για παράδειγμα, διάβασα στον τύπο ότι κάποιοι δάσκαλοι του 5ου και του 22ου δημοτικού σχολείου Κερατσινίου, σε συνεργασία με δασκάλους σχολείων του Περάματος, φροντίζουν μαθητές που έχουν ανάγκη. «Παίρνω σημειώματα από γονείς που μου γράφουν “δώστε κάτι στο παιδί μου να φάει, δεν έχω να το ταΐσω”»,  διηγείται ένας από αυτούς.

Τις ημέρες των Χριστουγέννων συνηθίζεται να μαλακώνουν οι καρδιές και να ανοίγουμε το πορτοφόλι μας. Είμαι βέβαιος ότι πολλοί από εμάς θα το κάνουν. Όμως, το πρόβλημα δεν είναι στιγμιαίο αλλά διαρκές. Θα συνεχίσει αμείωτο και τον Γενάρη και τον Φλεβάρη και όλους τους μήνες του χρόνου, αφού η ανάγκη για τροφή είναι καθημερινή. Όσοι μπορούμε έχουμε ηθική υποχρέωση να συνδράμουμε.  Και θα ανταμειφτούμε γι’ αυτό. Όχι σε μιαν άλλη ζωή αλλά εδώ και τώρα. Αμοιβή μας είναι η  ικανοποίηση που θα μας δώσει ο ίδιος ο εαυτός μας. Μια δοκιμή, έστω μικρή, θα  πείσει για την αλήθεια του ισχυρισμού μου.

Συχνά καταφεύγουμε στην ψεύτικη δικαιολογία «δεν βαριέσαι, αν δεν βοηθήσω εγώ θα βοηθήσουν οι άλλοι». Μα, για τον καθένα από εμάς, οι άλλοι είμαστε εμείς. Δεν υπάρχουν άλλοι «άλλοι».

Μια κοινωνία διαλύεται όταν καταρρεύσει ο ιστός της. Στην εποχή μας, όπου όλα τα προπύργια γύρω μας ένα προς ένα γκρεμίζονται με πάταγο και οι αξίες έχουν διαβρωθεί,  η αλληλεγγύη θα δημιουργήσει ένα νέο, αρραγή κοινωνικό ιστό, που θα περάσει την πατρίδα μέσα από την έρημο που διανύει τώρα. Εμείς, οι Έλληνες, στα δύσκολα (προ παντός στα δύσκολα) μεγαλουργούμε.

Φίλες και φίλοι αναγνώστες, λυπάμαι αν το σημείωμα αυτό, γιορτάδες μέρες, σας «έκοψε την γλύκα του ψητού» που λέει κι ο γραφικός ενωμοτάρχης στην κινηματογραφική «Μανταλένα». Όμως, οι πεινασμένοι δεν μπορούν να περιμένουν.  Είναι εκεί και μας προσμένουν.

312. Η θαλπωρή του φουρνάρικου

Τις κρύες μέρες του χειμώνα, όταν μπαίνουμε σε  φουρνάρικο νιώθουμε μια γλυκιά θαλπωρή, μιαν ασφάλεια. Η θολή τζαμαρία σηματοδοτεί το όριο ανάμεσα στον εξωτερικό παγερό χώρο, όπου πρέπει να παλέψεις για να εξασφαλίσεις το φαγητό σου, και στον εσωτερικό, που παρέχει δύο σημαντικά αγαθά για επιβίωση: ζέστα και ψωμί.

Λειτουργώντας αταβιστικά, το φουρνάρικο της γειτονιάς, στο διάστημα των λίγων λεπτών που διαρκεί η επίσκεψή μας εκεί, λειτουργεί σαν το πατρικό μας σπίτι.

Περιέργως, ένα εστιατόριο δεν προσφέρει τη ίδια αίσθηση. Ίσως γιατί εκεί λείπει η έντονη ζέστα, που αντιδιαστέλλεται με το εξωτερικό ψύχος ή γιατί εκεί το ψωμί δεν έχει την πρωτοκαθεδρία του βασικότερου τρόφιμου, όπως συμβαίνει στο φουρνάρικο.

311. Ξυλίκι και τσιρότο

Πιτσιρικάδες παίζαμε στους δρόμους και στις αλάνες της γειτονιάς. Μια πολυτέλεια που τα σημερινά παιδιά δεν έχουν. Τα πιο πολλά παιχνίδια (ποδόσφαιρο, κυνηγητό, κρυφτό, ξυλίκι, πρωτελιά, σχοινάκι κλπ),  απαιτούσαν τρεχαλητό και έντονη σωματική δραστηριότητα.

Συχνά γλιστρούσαμε, σκοντάφταμε, πέφταμε και χτυπούσαμε. Οι τραυματισμοί συνηθισμένοι. Οι πρώτες βοήθειες με λίγο οινόπνευμα, οξυζενέ, ιώδιο ή σκόνη σουλφαμίδα. Κάποιοι έσπευδαν να βάλουν μια διαλυμένη γόπα τσιγάρου με την πεποίθηση ότι ο καπνός σταματά την αιμορραγία, αψηφώντας το μικροβιακό φορτίο της. Μετά, μια γάζα με τσιρότο ή επίδεσμος από σχισμένο ύφασμα. Ούτε «τραυμαπλάστ», ούτε ραψίματα, ούτε αντιτετανικός ορός ούτε αντιβιοτικά.

Αδιάψευστη μαρτυρία των παιδικών τραυμάτων οι ουλές που φέρουν ακόμη, συνήθως στα γόνατα, οι σημερινοί μεσήλικες…

(Εικονίζεται το έργο μου "Η Ζωίτσα κάνει σχοινάκι" από την συλλογή "Τιρμπουσόν")

310. Στην κηδεία του Νίκου Κούρκουλου

Πριν λίγα χρόνια, στην κηδεία του Νίκου Κούρκουλου, στο νεκροταφείο του Ζωγράφου, όπως διάβασα στον τύπο, παρέστησαν ηθοποιοί και καλλιτέχνες, φυσικά, αλλά και βουλευτές, συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, υπουργοί, πρώην πρωθυπουργός και πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας, η πρόεδρος της Βουλής, και ο ίδιος ο πρωθυπουργός! Μόνο ο εν ενεργεία πρόεδρος της Δημοκρατίας απουσίαζε.

Άραγε, γιατί ουδείς πολιτικός δεν παρέστη στην κηδεία άλλων μεγάλων ηθοποιών π.χ. του Αλέκου Αλεξανδράκη; Επειδή, απλούστατα, κανείς τους δεν πήγε για να τιμήσει την μνήμη του εκλιπόντος αλλά για να υποβάλει τα σέβη του στην χήρα. Και με την ελπίδα, κυρίως, ότι θα υπέβαλε τα σέβη του (με την πρόφαση των συλλυπητηρίων) στον αδελφό της. Ο οποίος όμως τους την έσκασε και δεν παρέστη.

Είμαι βέβαιος ότι ο Νίκος, που ποτέ δεν ξέχασε την λαϊκή καταγωγή του, θα γελούσε ειρωνικά με αυτό το θέαμα, από εκεί ψηλά που βρισκόταν…

309. Το μυστικό του "ατάλαντου" ζωγράφου

Γνώρισα πρόσφατα ένα φιλότεχνο δικηγόρο. Από τις πρώτες κουβέντες, μού αποκάλυψε την αιτία που τον έκανε φανατικό συλλέκτη πινάκων ζωγραφικής:

"Από παιδάκι μού άρεσε να ζωγραφίζω. Όταν πήγαινα στο νηπιαγωγείο,  η δασκάλα μάς ζήτησε να ζωγραφίσουμε ένα σπιτάκι. Έβαλα τα δυνατά μου και έφτιαξα μια  υπέροχη ζωγραφιά. Της την έδειξα με καμάρι και περίμενα να πει και σε μένα μπράβο, όπως  στα άλλα παιδιά. Εκείνη, μόλις το είδε, έφριξε. Το έσκισε και πέταξε τα κομμάτια στον αέρα λέγοντας «τι αηδίες είναι αυτές!». Από τότε μέχρι σήμερα δεν τόλμησα να σχεδιάσω ούτε γραμμή. Έτσι, διοχέτευσα την αγάπη μου για την ζωγραφική στην συλλογή πινάκων".  

Η ιστορία μού θύμισε την γνωστή ρήση του Ταλλεϋράνδου: «αυτό είναι  κάτι χειρότερο από έγκλημα. Είναι λάθος». Της "παιδαγωγού", συμπληρώνω.

308. H θανάσιμη μοναξιά της τρίτης ηλικίας


Η φίλη μας, η Αναστασία, ταξίδευε με τον ηλεκτρικό Αθήνα-Πειραιά.
Στο απέναντι κάθισμα καθόταν μια ηλικιωμένη κυρία.
Πιάσανε την κουβέντα.

Σε λίγο, η Αναστασία σηκώθηκε για να κατεβεί στην στάση.
Η άλλη την αποχαιρέτισε με χειραψία λέγοντας:
"Σας ευχαριστώ πολύ για την συζήτησή μας. Είχα μια εβδομάδα να μιλήσω σε άνθρωπο"... 

Εκτός από την οικονομική υπάρχει και η συντροφική πενία.
Άραγε, ποια από τις δύο είναι η πιο δυσβάσταχτη;

(Εικονίζεται το έργο μου "Η γιαγιά της Κοκκινοσκουφίτσας" από την συλλογή "Σινική σε βότσαλο")

307. Ονόματα από νηπιακά ψελλίσματα

Διάβασα πως το πραγματικό όνομα του Κακά, του άσου του ποδοσφαίρου από την πατρίδα του Πελέ, είναι Ρικάρντο. Κακά τον έλεγε ο μικρότερος αδελφός του, όταν ήταν νήπιο, προσπαθώντας να προφέρει το κανονικό του όνομα, και του έμεινε.  

Τέτοιες περιπτώσεις γνωρίζω κι άλλες. Η Ντάντα (από το Αλεξάνδρα) όπως την έλεγε μικρή η αδελφή της, η Κουκούνη (από το Ελισάβετ), γιατί έτσι την έλεγαν οι ανιψιές της. Mέχρι τώρα που έγιναν γιαγιάδες, Ντάντα και Κουκούνη τις λέμε.

Φτηνά την γλύτωσαν και διατήρησαν το κανονικό τους όνομα, η παλιά μας γειτόνισσα, η κυρία Δέσποινα, που μικρός την έλεγα Γκέκακα και ο Βασίλης, o εξάδελφός μου, που τον φώναζα...Κακακάκα.

(Εικονίζεται το έργο μου "Ο Πελέ κατάδικος" από την συλλογή "Εργαλεία")