Φίλε επισκέπτη,

Καλωσόρισες στο ιστολόγιό μου .

Είμαι ο Άρης Γαβριηλίδης γεννημένος το 1948 στον Πειραιά. Σπούδασα οικονομικά στην Νομική Αθηνών και σταδιοδρόμησα ως διευθυντικό στέλεχος σε ναυτιλιακές τράπεζες και επιχειρήσεις. Τώρα ασχολούμαι αποκλειστικά με τις δύο παλιές μου αγάπες: τη συγγραφή βιβλίων και την μικρογλυπτική (readymade, assemblance art)

Εδώ καταγράφω όσες από τις σκέψεις μου θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να δημοσιευτούν. Εκθέτω επίσης φωτογραφίες από τα τεχνουργήματά μου, παρμένες από την "γκαλερί" της προσωπικής μου ιστοσελίδας: http://www.arisgavriilidis.gr/

Διευκρίνιση: ο τίτλος του blog, Aris-tourgimata, δεν οφείλεται σε οίηση αλλά σε λογοπαίγνιο: συνδυάζει το όνομά μου (Άρης) με τα δημι-ουργήματά μου (σκέψεις και τεχνουργήματα).

Φίλε επισκέπτη, ελπίζω να βρεις το ιστολόγιό μου ενδιαφέρον. Το σχόλιά σου ευπρόσδεκτα.

Σε περιμένω και:

Στην ιστοσελίδα μου: http://arisgavriilidis.gr/
στο Facebook: Aris Gavriilidis
στο Twitter: @agavriel1

EMAIL

382. Συνομωσία ηλεκτρολόγων

       Ας υποθέσουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα διπλό διακόπτη του ηλεκτρικού ρεύματος, στο διάδρομο του σπιτιού μας. Δεξιά, μετά την πόρτα, είναι το μπάνιο και πάνω αριστερά κρέμεται το φωτιστικό του διαδρόμου. Θέλω να επισκεφτώ το μπάνιο. Δίλλημα: ποιο από τα δύο κουμπιά του διακόπτη πρέπει να πατήσω, το αριστερό ή το δεξί; Λογικά, ο ηλεκτρολόγος που πέρασε τα καλώδια έπρεπε, για να με διευκολύνει, να έχει σηνδέσει αντίστοιχα το δεξί κουμπί με το φως του μπάνιου, στα δεξιά μου, και το αριστερό με το φως του διαδρόμου, αριστερά μου. Πατώ το δεξί κουμπί. Τίποτε. Πατώ το αριστερό και ανάβει.
Θα μου πεις, ο ηλεκτρολόγος ήταν αμελής. Αψήφισε την κοινή λογική και τα συνέδεσε στη τύχη. Έτσι, η πιθανότητα να πετύχω το σωστό κουμπί είναι 50%. Λάθος. Οι περισσότεροι διπλοί διακόπτες δουλεύουν ανάποδα: το δεξί κουμπί για τον αριστερό χώρο και το αριστερό κουμπί για τον δεξί. Αυτό συμβαίνει σε διαφορετικά σπίτια, διαμερίσματα, μαγαζιά και γραφεία των οποίων την εγκατάσταση έχουν κάνει διαφορετικοί, φυσικά, ηλεκτρολόγοι.
Συμπέρασμα; Οι απανταχού ηλεκτρολόγοι έχουν κάνει μυστική συμφωνία μεταξύ τους για να παιδεύουν τον κόσμο και να γελάνε πίσω από την πλάτη μας. Άλλη εξήγηση δεν υπάρχει!
Όμως, έμαθα κι εγώ το μάθημά μου,. Κάθε φορά που βρίσκομαι μπροστά σε διπλό διακόπτη, χωρίς δισταγμό, πατώ το αντίθετο κουμπί. Σας διαβεβαιώνω ότι στο 90% των περιπτώσεων, το φως που θέλω ανάβει!  Δοκιμάστε το και θα με θυμηθέιτε...  

381. Ο γέρος που νιώθει νέος

      Ο συνδαιτυμόνας έσκυψε στο αυτί μου: «ξέρεις, είμαι 75 χρονών. Όμως αισθάνομαι νέος. Όταν ο πατέρας μου πέθανε στα εβδομήντα του ήταν γέρος. Άρα είμαι κι εγώ γέρος. Έλα όμως που δεν αισθάνομαι έτσι;».
Παρά την ηλικία του παρέμενε δραστήριος. Μεταξύ άλλων, επιτελούσε  φιλανθρωπικό έργο, που απαιτεί χρόνο κι ενέργεια. Αν είχε ακολουθήσει το κλασικό τρίπτυχο «παντόφλες - τηλεόραση - ψώνια στη λαϊκή αγορά» σίγουρα δεν θα είχε τέτοιο προβληματισμό.  
«Δεν είσαι ο μόνος», του αποκρίθηκα. «Με παραπέμπεις σε δύο μικρά ποιήματα* που έχω γράψει:

Παλιμπαιδισμός
Μάνα, / πάρε με πάλι στα γόνατά σου / και νανούρισέ με. / Κουράστηκα πια / να παριστάνω τον μεγάλο.
Ασπρομάλλικο παιδί
Μη σε ξεγελούν τ’ άσπρα μαλλιά μου / δεν είμαι παρά ένα μεγάλο παιδί».

«Να και κάποιος που με καταλαβαίνει, μολονότι πολύ νεότερος» είπε πίνοντας μια γουλιά κρασί.    

*από την συλλογή «Μονοκοτυλήδονα», που περιέχεται στην ιστοσελίδα μου «www.arisgavriilidis.gr

380. Το γέλιο του βαρκάρη

      Μέχρι πριν από κάποια χρόνια, ο ταχυδρόμος περπατούσε  καθημερινά πολλά χιλιόμετρα για να παραδώσει την αλληλογραφία. Ο εργάτης έσκαβε τα θεμέλια με τον κασμά. Ο οικοδόμος έκοβε το πηλοφόρι στον  ώμο και ανεβοκατέβαινε τις σκαλωσιές. Ο αχθοφόρος στα λιμάνια και στους σταθμούς μετέφερε στα χέρια τα μπαγκάζια. Ο βαρκάρης τράβαγε γερό κουπί για να μεταφέρει τους επιβάτης στο πλοίο. Ο γεωργός αφράτευε το χώμα με την τσάπα για να φυτέψει. Ο ανθρώπινος ιδρώτας χυνόταν ποταμηδόν για να παραχθεί έργο ωφέλιμο για την κοινωνία.
      Στην εποχή μας, ο ανθρώπινος ιδρώτας συνεχίζει να ρέει άφθονος: στα γυμναστήρια, στον κυλιόμενο διάδρομο και το στατικό ποδήλατο του σπιτιού μας, στους δρόμους και στα γήπεδα με jogging και aerobic. Εκατομμύρια θερμίδες καίγονται τόνοι ιδρώτα μουσκεύουν βουνά από πετσέτες. Παραγόμενο έργο; Μηδέν. Όλα πάνε στο βρόντο. Κατασπατάληση ανθρώπινης ενέργειας. 
       Άραγε, τι θα έκανε ένας παλιός βαρκάρης αν έβλεπε κάποιον να ιδροκοπά "τραβώντας κουπί" στο μηχάνημα άσκησης ενός γυμναστηρίου; Υποθέτω πως θα λυνόταν στα γέλια, πετώντας με σαρκασμό  ένα "ε, πατριώτη, σία κι αράξαμε"...

379. Η δόλια πατρίδα

      Με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, οι πολιτικοί, (με ελάχιστες εξαιρέσεις) αφού ασέλγησαν επί δεκαετίες πάνω της, τώρα θυμήθηκαν την «πατρίδα». Όταν μιλούν, βάζουν αυτή τη λέξη παντού, σαν μαϊντανό, για να δηλώσουν την ανύπαρκτη φιλοπατρία τους. Οι πράξεις τους, καθημερινά, ξεσκεπάζουν την υποκρισία τους αφού το πρώτο, κύριο και αποκλειστικό τους μέλημα είναι η πολιτική τους επιβίωση,  γι’ αυτό και μεταπηδούν ε ευκολία σε άλλο κόμμα νομίσουν πως θα τους διασώσει. Αν οι ενέργειές τους αντιστρατεύονται στα συμφέροντα της «πατρίδας» για την οποία τάχα κόπτονται, τόσο το χειρότερο για την πατρίδα.
Αυτά για τους πολιτικούς, που ήσαν είναι και θα είναι αυτοί που είναι.
Αλήθεια όμως, ποια ήταν η σχέση ημών, των κοινών πολιτών, με την πατρίδα, παλιά και τώρα; Θυμάμαι, στην δεκαετία του ’50, το ραδιόφωνο μετέδιδε καθημερινά ένα ημίωρα πρόγραμμα με στρατιωτικά εμβατήρια. Τραγουδισμένα από αντρικές χορωδίες, που συνόδευαν πνευστά και κρουστά, εξυμνούσαν την χώρα μας με στίχους όπως:  «…η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει…». Μια και η εποποιία του ’40, ήταν σχετικά πρόσφατη, τα ερτζιανά μετέφεραν συχνά την φωνή της Βέμπο σε τραγούδια όπως «…παιδιά, της Ελλάδος παιδιά». Στα σχολεία, στις εθνικές εορτές  της 25ης Μαρτίου και της 28ης Οκτωβρίου, οι μαθητές απήγγειλαν ποιήματα με πατριωτικό περιεχόμενο που εξυμνούσαν τις ηρωικές πράξεις των προγόνων μας και την ιερότητα της σημαίας. Μερικοί θα θυμούνται ακόμη τα σχετικά σκετσάκια που έπαιζαν οι μαθητές και οι μαθήτριες με τις οδηγίες των δασκάλων. Θα θυμούνται ακόμη την κατάθεση στεφάνων στο ηρώο, τον ιερέα να κάνει μνημόσυνο στους πεσόντες και να ακολουθεί ενός λεπτού σιγή. Το άκουσμα του Εθνικού Ύμνου προξενούσε ρίγη συγκινήσεως σε μικρούς και μεγάλους, που στέκονταν προσοχή. Όλα αυτά σφυρηλατούσαν την εθνική συνείδηση στους πολίτες  που τους οδηγούσε στην αγάπη για την πατρίδα (χωρίς εισαγωγικά). Απότοκο αυτής της αγάπης, ανάμεσα στα άλλα,  ήταν και ο σεβασμός του δημόσιου χρήματος που θεωρείτο ιερό.
Μετά την 21η Απριλίου 1967 το σκηνικό άλλαξε. Τα στρατιωτικά εμβατήρια και οι πατριωτικές εκδηλώσεις, στη συνείδηση του κόσμου, ταυτίστηκαν με το καθεστώς.  Η μπάλα πήρε και την Ελληνική σημαία, που έγινε το μεγάλο, αθώο θύμα. Μετά την μεταπολίτευση, μεταξύ άλλων, καταργήθηκε η έπαρση της σημαίας στα σχολεία. Πολλά χρόνια μετά, φίλος μου λυκειάρχης τόλμησε να  την υψώσει αψηφώντας κάποιες διαμαρτυρίες.  Για εμβατήρια ούτε λόγος. Η λέξη πατρίδα εξορίστηκε από το καθημερινό λεξιλόγιο. Αν την εκστόμιζες σε θεωρούσαν ότι ανήκες σε ακραίες πολιτικές παρατάξεις.
Αποτέλεσμα; Αμβλύνθηκε η έννοια του πατριωτισμού. Βαθμηδόν, η πατρίδα παραμερίστηκε και την θέση της πήρε το «εγώ και η πάρτη μου». Το δημόσιο χρήμα όχι μόνον έπαψε να θεωρείται ιερό αλλά ήταν και μεγάλη «μαγκιά» να το κλέβεις. Ο κόσμος θαύμαζε κρυφά ή φανερά τα  πάσης φύσεως τρωκτικά του δημόσιου χρήματος και τους έκλεινε πονηρά το μάτι. Ήσαν μια απέραντη στρατιά από πολιτικούς, διαπλεκόμενους επιχειρηματίες και εκδότες, απατεώνες που έπαιρναν επίδομα τυφλότητας,  συγγενείς που συνέχιζαν να εισπράττουν τη σύνταξη των από χρόνια πεθαμένων δικών τους, μαγαζάτορες που δεν έκοβαν απόδειξη και έβαζαν τον ΦΠΑ στην τσέπη και πολλούς άλλους. Ο κόσμος τότε δεν μπορούσε να φανταστεί ότι όλοι αυτοί που θαύμαζε στην πραγματικότητα έκλεβαν την δική του τσέπη. Το έμαθε ξαφνικά όταν το πάρτι τελείωσε και του ήλθε ο λογαριασμός με την μορφή απολύσεων, κλεισίματος μαγαζιών και επιχειρήσεων, άγριου τσεκουρώματος στους μισθούς και στις συντάξεις, στρατιές ανέργων, επιστροφή στη δραχμή, αβεβαιότητα για το μέλλον. 
Τώρα, θυμηθήκαμε ξανά την δόλια πατρίδα.

378. ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ ΚΑΙ ΔΟΥΛΤΣΙΝΕΑ



Εικονίζεται το έργο μου "ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ ΚΑΙ ΔΟΥΛΤΣΙΝΕΑ" από την συλλογή "Όστρακα".

Don Quixote and Dulcinea. The famous character of Miguel Cervantes is chatting with his beloved Dulcinea. The windmill on his side is a give away of his identity.  Made of sea shells.

377. Γιατροπορέματα της εποχής του 1950 (5/5)

        Το τρύπημα των κοριτσίστικων αφτιών για σκουλαρίκια γινόταν με μια βελόνα καμένη στη φλόγα και σκουπισμένη σε μπαμπάκι με οινόπνευμα, στην οποία ήταν περασμένη χοντρή κλωστή. Η κλωστή αυτή, στη συνέχεια, δενόταν κόμπος και παρέμενε για λίγες ημέρες ώσπου να θρέψει η πληγή. Δεν ξέρω κατά πόσον η διαδικασία αυτή ήταν οδυνηρή, αλλά, βλέποντας την αδελφή μου να της τρυπούν τα αφτιά, δόξαζα τον θεό που γεννήθηκα αγόρι.

Αυτός όμως δεν ήταν ο μοναδικός λόγος για τον οποίο τα κορίτσια υπέφεραν περισσότερο από τα αγόρια από τις συνθήκες και τις δοξασίες της εποχής. Όταν είχαν περίοδο, οι μαμάδες τους δεν τα άφηναν να πλυθούν για να μην κρυώσουν και πονούν. Και, φυσικά, τότε, οι σερβιέτες περίμεναν ακόμη τον εφευρέτη τους...
Τα σκέφτεσαι τώρα όλα αυτά και σε πιάνει πονοκέφαλος. Τι είπα; Πονοκέφαλος; Θα πάρεις αμέσως ένα Αλγκόν ή μια Καλμαλίνη ("υποβιβάζει τον πυρετό, ανακουφίζει από τους πόνους", έλεγε το διαφημιστικό σλόγκαν) ή ένα κοκοράκι, δηλαδή μια άσπρη σκόνη τυλιγμένη σε χάρτινο φακελάκι που κατασκεύαζε ο φαρμακοποιός της γειτονιάς. Αν δεν περνούσε με αυτά, σου δένανε σφιχτά το κεφάλι με ένα πανί, ενώ ο πυρετός "υποβιβαζόταν" με κομπρέσες με ξύδι στο μέτωπο.
Σίγουρα, ο καθένας από εμάς έχει να θυμηθεί και κάποια άλλα γιατροσόφια της εποχής. Ευχαρίστως θα δημοσιεύσουμε όποιο κείμενο με σχετική εμπειρία μας στείλετε.
Ύστερα από όλα αυτά που υπομείναμε, απορώ ακόμα πως επιζήσαμε και δεν αφήσαμε την τελευταία μας πνοή στο κρεβάτι του πόνου. Με παρηγορεί όμως η σκέψη ότι άλλοι, πριν από εμάς, τραβήξανε χειρότερα. Ας διαβάσει όποιος θέλει τον "Θανάτου του Παλικαριού", το εξαίσιο διήγημα του Κωστή Παλαμά (http://www.scribd.com/doc/54471758/K-Palamas-Thanatos-Palikariou) και θα καταλάβει τι εννοώ...
-Τέλος-
(Το εικονιζόμενο έργο μου είναι από την συλλογή "Όστρακα")

376. Γιατροπορέματα της εποχής του 1950 (4/5)

         Αν ξυπνούσες το βράδυ με πονόκοιλο από κρύωμα, το φάρμακο σε περίμενε μέσα στο ντουλάπι. Δυο γερές γουλιές κονιάκ, όχι Γαλλικό βέβαια, αλλά χύμα, από το γωνιακό ποτοποιείο, φτιαγμένο με παλιά, μυστική, πατροπαράδοτη συνταγή. Δηλαδή, γερό ανακάτεμα άσπρου οινοπνεύματος, ζάχαρης, εσάνς και μπογιάς. Οπότε, με το ποτό-μπόμπα στο παιδικό σου κεφάλι, ξανάπεφτες ξερός για ύπνο και ξέχναγες τον πονόκοιλο.

Για την μυρμηγκιά στο χέρι που έβγαινε, σύμφωνα με την κατηγορηματική διαβεβαίωση των μεγαλύτερων παιδιών αν μέτραγες τα άστρα, υπήρχε ένα αλάνθαστο φάρμακο: το γήτεμα. Το αστείο είναι ότι μ' ένα τέτοιο ξόρκι που είχα κάνει με την καθοδήγηση της μακαρίτισσας της γιαγιάς μου, απαλλάχθηκα γρήγορα, ανώδυνα, ανέξοδα και αποτελεσματικά από μια μυρμηγκιά. Από τότε, μολονότι δεν το πιστεύω, αποφεύγω να μετράω τις νύχτες τα άστρα. Ποτέ δεν ξέρεις...Τώρα που το σκέπτομαι, ίσως αυτός να ήταν ένας από τους λόγους που δεν έγινα αστρονόμος.
Όταν πάθαινες έγκαυμα από το πολύωρο κολύμπι στις κοσμικές πλαζ της περιοχής, δηλαδή στο Καζάνι ή στα Γουρουνάκια, επειδή τα αντιηλιακά, τουλάχιστον σ' εμάς, ήταν άγνωστα, το φάρμακο ήταν το πασάλειμμα με γιαούρτι. Χώρια που τρώγαμε και την πέτσα με μπόλικη ζάχαρη. Κι όπως διάβαζα πρόσφατα στον τύπο, κάποιος ειδικός συνιστούσε ακριβώς το γιαούρτι σε τέτοιου είδους εγκαύματα. Να, το λοιπόν, που, όσον αφορά τουλάχιστον τα γαλακτοκομικά ως φάρμακα, ήμασταν και σε κάτι πιο μπροστά από την εποχή μας.
Αν σε έπιανε κόψιμο, σου δίνανε να πιεις το χυμό ενός λεμονιού, έτσι, στην ψύχρα. Χωρίς αραίωμα με νερό, χωρίς ζάχαρη. Μπαμ και κάτω. Σύμφωνα δε με άλλη συνταγή, στον χυμό αυτό προσέθετες και μια κουταλιά ωμό καφέ. Το σκέφτομαι τώρα και μουδιάζουν τα δόντια μου.
 (Συνεχίζεται)