Φίλε επισκέπτη,

Καλωσόρισες στο ιστολόγιό μου .

Είμαι ο Άρης Γαβριηλίδης γεννημένος το 1948 στον Πειραιά. Σπούδασα οικονομικά στην Νομική Αθηνών και σταδιοδρόμησα ως διευθυντικό στέλεχος σε ναυτιλιακές τράπεζες και επιχειρήσεις. Τώρα ασχολούμαι αποκλειστικά με τις δύο παλιές μου αγάπες: τη συγγραφή βιβλίων και την μικρογλυπτική (readymade, assemblance art)

Εδώ καταγράφω όσες από τις σκέψεις μου θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να δημοσιευτούν. Εκθέτω επίσης φωτογραφίες από τα τεχνουργήματά μου, παρμένες από την "γκαλερί" της προσωπικής μου ιστοσελίδας: http://www.arisgavriilidis.gr/

Διευκρίνιση: ο τίτλος του blog, Aris-tourgimata, δεν οφείλεται σε οίηση αλλά σε λογοπαίγνιο: συνδυάζει το όνομά μου (Άρης) με τα δημι-ουργήματά μου (σκέψεις και τεχνουργήματα).

Φίλε επισκέπτη, ελπίζω να βρεις το ιστολόγιό μου ενδιαφέρον. Το σχόλιά σου ευπρόσδεκτα.

Σε περιμένω και:

Στην ιστοσελίδα μου: http://arisgavriilidis.gr/
στο Facebook: Aris Gavriilidis
στο Twitter: @agavriel1

EMAIL

280. Αρχαίοι φιλόσοφοι και μελλοντικοί επιστήμονες

Θαυμάζουμε τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους για την προσπάθειά τους να ερμηνεύσουν τα φυσικά φαινόμενα. Αλλού έπεσαν διάνα (Δημόκριτος-Επίκουρος για το άτομο) αλλού πλησίασαν και αλλού λάθεψαν. Τα λάθη τους τα βλέπουμε εμείς σήμερα με συγκατάβαση. Την ίδια όμως συγκατάβαση θα δείξουν οι μελλοντικοί επιστήμονες για όποιες σύγχρονες θεωρίες αποδειχθούν λανθασμένες.

Με μια διαφορά: Οι αρχαίοι φιλόσοφοι δεν ήσαν επιστήμονες. Δεν διέθεταν κανένα επιστημονικό όργανο και ερμήνευαν τα φαινόμενα με μοναδικό εργαλείο το μυαλό τους.   Αντίθετα, οι σύγχρονοι επιστήμονες διαθέτουν σύμπασα την συσσωρεμένη γνώση όλων των επιστημών και διαθέτουν πληθώρα οργάνων ακριβείας.
    
Νέες ανακαλύψεις, νέες διαψεύσεις προηγούμενων θεωριών, νέα επιστημονικά προβλήματα. Έτσι θα προχωρά η επιστήμη, έτσι θα προχωρά η ανθρωπότητα.

279. Tο τριχωτό μας σώμα

Κοιτάζω στην πλαζ τα ημίγυμνα σώματα που καλύπτονται από τρίχες. Στο πρόσωπο, στο στήθος στα πόδια, στην κοιλιά, παντού. Χονδρές τρίχες οι άνδρες, χνούδι οι γυναίκες και τα παιδιά.
     
Σκέφτομαι πως κάποιες χιλιάδες χρόνια αργότερα, οι απόγονοί μας πιθανόν να είναι άτριχοι. Το δικό μας τριχωτό σώμα θα τους φαίνεται αποτρόπαιο. Τόσο αποτρόπαιο όσο σήμερα φαίνεται σ' εμάς το τριχωτό, σαν χιμπατζή, σώμα των μακρινών προγόνων μας. 
    
Ίσως αυτό να εξηγεί το σύγχρονο φαινόμενο, οι γυναίκες να κάνουν αποτρίχωση στα πόδια και στο πρόσωπο και άνδρες στο στήθος και σε άλλα σημεία του σώματος, αντικαθιστώντας τις τρίχες με τατουάζ.  

278. Υποκοριστικά και ονόματα

Στην εποχή μας έχουν σχεδόν εξαφανιστεί τα γυναικεία υποκοριστικά, που κάποτε αφθονούσαν: Γίτσα, Ζίτσα, Κίτσα, Λίτσα, Νίτσα, Πίτσα, Ρίτσα, Τίτσα, Βούλα, Γιούλα, Κούλα, Νούλα, Ρούλα, Σούλα, Τούλα, Φούλα. Ντίνα, Τίνα, Ζίνα, Λίνα, Μίνα, Ρήνα (Ειρήνη), Σύνη (Ευφροσύνη) κλπ.  

Από τα ανδρικά το «Τάκης» κάλυπτε όλους σχεδόν τους Παναγιώτηδες και αρκετούς Κωνσταντίνους (σχεδόν τον μισό άρρενα πληθυσμό…), ενώ το «Άκης» ήταν όνομα-πασπαρτού που κόλλαγε σε όλα ανεξαιρέτως τα αγορίστικα ονόματα!

Άλλα έχουν εξαφανισθεί: Τοτός (Κωνσταντίνος), Πίπης (Σπύρος), Πιπίνα (Δέσποινα), Γιάγκος, Κώτσος Αλέκος, Μήτσος, Βάγγος, Αντρίκος, Ελισώ (Ελισάβετ), Γκόλφω (Εγκολπία) κλπ.

Εδώ και χρόνια η τάση είναι η διατήρηση ολόκληρου του ονόματος κυρίως Κωνσταντίνος και Αλέξανδρος (έχω ακούσει μαμάδες να φωνάζουν τα παιδιά τους Νικόλαο και Ιωάννη). Επίσης η επιστροφή στα εύηχα αρχαιοελληνικά ονόματα, ιδίως τα γυναικεία και η χρήση ξενικών όπως Νάνσυ, Μιλένα, Νάταλι, κλπ.

Ο χριστιανισμός γέμισε τον δυτικό κόσμο με βιβλικά ονόματα:  Ιωάννης, Άννα, Ανδρέας, Μαρία, Ιωακείμ, Ιάκωβος, Πέτρος, Παύλος, Γαβριήλ, Δανιήλ, Ιερεμίας, Θωμάς, Αβραάμ, Μαγδαληνή, Ιορδάνης, κλπ. και τα αντίστοιχά τους στα Αγγλικά (John, Peter, Andrew, Thomas, Mary, Magdalene, Jacob, Daniel, Paul, Abraham, Jordan, Jeremy κλπ) και στις άλλες γλώσσες (Jean, Johannes, Andres, Jacque, Pedro κλπ).

Το όνομά μας είναι ο κωδικός που προσδιορίζει την ύπαρξή μας, όσο βρισκόμαστε στη ζωή. Σε άλλους αρέσει το όνομά τους και άλλοι το απεχθάνονται. Γι' αυτό υπάρχουν και τα υποκοριστικά...
       (Εικονίζεται το έργο μου "Ο Πίπης" από την συλλογή "Βότσαλα")

277. ΟΡΓΑΝΑ ΒΑΣΑΝΙΣΜΟΥ ΑΥΓΩΝ

H ανθρώπινη φαντασία έχει εφεύρει τα πιο απάνθρωπα εργαλεία για να βασανίζει ένα αυγό. Ιδού δύο από αυτά: ο αυγοδάρτης και ο αυγοκόφτης.

H συνείδησή μου δεν μου επιτρέπει να ξαναφάω τεμαχισμένο αυγό. Θα το καταπίνω ολόκληρο…

The human imagination has invented the most monstrous tools in order to torture the poor eggs. Here are two of them: an egg mixer and an egg slicer. From now on, I will refuse to eat a tortured egg. I would rather swallow it whole…

(Από την συλλογή των έργων μου "Σιγά τ' αυγά!)

276. Η μπουκάλα και τα μανταλάκια

Στην μεταπολεμική Ελλάδα που βίωσα παιδί, κάθε δεκάρα λογαριαζόταν με ευλάβεια. Τα μεταχειρισμένα είδη δεν πετιώνταν στα σκουπίδια αλλά είτε επιδιορθώνονταν είτε ανακυκλώνονταν. Μερικά παραδείγματα:
    Τα τριμμένα και γυαλισμένα κοστούμια γυρίζονταν «το μέσα έξω» από πεπειραμένους ράφτες και ζούσαν άλλα τόσα χρόνια.
    Τα άχρηστα πανιά  κόβονταν σε λωρίδες και γίνονταν κουρελού ή ράβονταν μεταξύ τους σε πολύχρωμη σύνθεση, την «πάντα», (patch work), που κρεμούσαν πάνω από το κρεβάτι για θερμομόνωση από το κρύο τοίχο.
    Οι μπαλωματήδες «σόλιαζαν» τα παπούτσια με νέα σόλα κι άλλαζαν τα φθαρμένα τακούνια. Όταν τα παιδικά πόδια μεγάλωναν, άνοιγε με φαλτσέτα μια τρύπα στο παπούτσι για να βγαίνει το μεγάλο δάχτυλο.
    Οι μανταρίστρες μαντάριζαν τις τρύπες στα ρούχα και με ειδικό βελονάκι «έπιαναν» τους πόντους στις γυναικείες κάλτσες.
    Τα μπαλώματα στα γόνατα, στους αγκώνες κι αλλού δεν ήταν σπάνια.
    Το μπαγιάτικο ψωμί κοβόταν σε φέτες κι ο φούρναρης τις έβαζε στη λαμαρίνα και τις έκανε τραγανά παξιμάδια.
    Στα ρεβίθια που περίσσευαν πρόσθεταν ρύζι την άλλη μέρα και έκαναν τα γνωστά «παντρεμένα».
    Οι εφημερίδες, μετά την ανάγνωση, εκτελούσαν χρέη χαρτού υγείας (δεν είχε ανακαλυφτεί ακόμη), ή χαρτί περιτυλίγματος σε παντοειδή πακέτα.
    Οι χρησιμοποιημένες πρόκες ισιώνονταν με σφυρί και χρησιμοποιούνταν πάλι.  
    Πλανόδιοι παλιατζήδες αγόραζαν οτιδήποτε μεταλλικό κι αντάλλασσαν άχρηστα μπουκάλια με ξύλινα μανταλάκια σε φιξ τιμή: μια μπουκάλα 12 μανταλάκια.
    Ο μπακάλης της γειτονιάς ξαναγόραζε τις χάρτινες μεταχειρισμένες σακούλες.

Διόλου δεν νοσταλγώ εκείνη την εποχή. Αλλά με ενοχλεί η μέχρι πρότινος τυφλή υπερκατανάλωση.

275. Η νοημοσύνη των εξωγήινων

Φανταζόμαστε συνήθως τους εξωγήινους να έχουν αναπτύξει ένα πολιτισμό και μια τεχνολογία πολύ ανώτερη από την δική μας.

Υποθέτω ότι, εάν υπάρχουν, έτσι θα σκέπτονται κι εκείνοι για μας.

Γιατί όμως να μην είμαστε εμείς αυτοί που υπερέχουν σε τεχνολογία; Σε πολιτισμό δεν είμαι σίγουρος, κρίνοντας από τους πολέμους και την βία που κυριαρχούν στον πλανήτη μας...
                (Εικονίζεται το έργο μου "Εξωγήινος" από την συλλογή "Εργαλεία")

274. Τα ράσα του παπά

Μπορεί «τα ράσα να μην κάνουν τον παπά» αλλά το τι ρούχα φορώ κάθε πρωί για να βγω από το σπίτι επηρεάζουν την ψυχολογία μου για το υπόλοιπο της μέρας.  

Αν φορώ σπορ αισθάνομαι πιο χαλαρός, πιο «ανεπίσημος». Αν φορώ αμπιγιέ, πιο «επίσημος». Αν φορώ πρόχειρα, κάπως άβολα.
   
Εδώ στηρίζεται ο ρόλος της κάθε "στολής": στρατιωτικής, ιερατικής, δικαστικής (αρεοπαγίτες), αθλητικής, επαγγελματικής κλπ. και γενικότερα της αμφίεσης.

273. Η στερεοσκοπική μου όραση

"Αυγά μάτια"
από την συλλογή έργων μου "Σιγά τ' αυγά!"
Μια ακόμη μικροχαρά είναι η όρασή μου. Κρυφή και προσφιλής μου συνήθεια είναι «το κλείσιμο του ματιού»: Κλείνω το ένα μάτι, αριστερό ή δεξί δεν έχει σημασία, για ένα λεπτό. Με το ανοιχτό, παρατηρώ τον γύρω χώρο. Έτσι χάνω την αίσθηση του βάθους και όλα τα πράγματα τα βλέπω να προβάλλονται σε ένα μόνο επίπεδο. Την απόσταση των πραγμάτων από εμένα την αντιλαμβάνομαι επειδή τα μακρινότερα κρύβονται εν μέρει από τα κοντινότερα. Στη συνέχεια ανοίγω το κλειστό και βλέπω και με τα δύο μάτια.

Ώ, του θαύματος, ένας καινούργιος, όμορφος κόσμος ανασταίνεται μπροστά μου. Βλέπω στερεοσκοπικά! Απολαμβάνω στο έπακρο την υπέροχη αίσθηση του να βλέπω τα αντικείμενα γύρω μου ανάγλυφα, σε τρεις διαστάσεις, αντί των δύο που έβλεπα προηγουμένως. Σαν να ζωντάνεψε ξαφνικά μπροστά μου κι αρχίζει να κινείται ένας κόσμος που, πριν λίγο, κοιμόταν. Μου θυμίζει το ευχάριστο ξάφνιασμα που ένιωσα παιδί όταν, για πρώτη φορά, είδα έγχρωμα σχέδια του Ντίσνεϊ μέσα από το view master.

Αυτή η ξαφνική αλλαγή από την δισδιάστατη στην τρισδιάστατη όραση με κάνει να συνειδητοποιώ πόσο υπέροχο πράγμα είναι η ικανότητα που έχω, όπως όλοι μας, να βλέπω την ομορφιά του κόσμου γύρω μου.

Μόνο που αυτή η αίσθηση κρατάει λίγα δευτερόλεπτα. Μέχρις ότου να προσαρμοσθούν τα μάτια μου στην νέα τρισδιάστατη και μόνιμη πραγματικότητα, οπότε χάνεται αυτή η μαγεία.

Πρόβλημα παρουσιάσθηκε κάποτε, όταν, σε ταβέρνα που βρέθηκα με ανιαρή παρέα, είχα την έμπνευση να παίξω το «κλείσιμο του ματιού». Παρεξηγήθηκε όμως ο συνοδός της κυρίας που βρισκόταν στο απέναντι τραπέζι γιατί νόμισε ότι της έκλεινα πονηρά το μάτι…
(Απόσπασμα από το βιβλίο μου "Αντίο, Άγχος!")

272. Ο Αυνάν και η Εύα

Όταν κάποιος χτυπηθεί από την μοίρα, μπορεί να παρηγορηθεί από παραδείγματα της Βίβλου. Αν έχει φτάσει σε απόγνωση, τον Ιώβ. Έχοντας φθάσει σε έσχατο εξευτελισμό, τον  μαστιγούμενου Ιησού. Η μάνα μπροστά στο νεκρό παιδί της, την Παναγία.

Τα παραδείγματα βιβλικής αναφοράς αφθονούν. Μικρό δείγμα:
   Φθόνος: Κάιν. Προδοσία: Ιούδας. Δυσπιστία: Θωμάς. Λιποψυχία, δειλία: Πέτρος. Περιέργεια: Γυναίκα του Λωτ. Πειρασμός: Εύα. Ανδρική αφέλεια: Αδάμ. Σοφία: Σολομών. Διακεκομμένη συνουσία-αυτοϊκανοποίηση: Αυνάν. Διαβολή: Όφις. Ευσπλαχνία: Καλός Σαμαρείτης.

Νομίζω ότι ο λόγος που η Βίβλος, ανεξάρτητα από την θεοπνευστία της, παραμένει παγκόσμιο best seller είναι ότι έχει να πει κάτι για κάθε ανθρώπινο πρόβλημα.   

271. ΕΝΑΣ ΑΝΤΟΠΑΡΙΣΤΟΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ

Βρήκα στο δάσος ένα άδειο καύκαλο μικρής χελώνα.

Πρόσθεσα τέσσερα όστρακα για πόδια κι ένα για κεφάλι και ιδού ο πρωταθλητής στο βάθρο.

Έτοιμος να παραλάβει το πρώτο βραβείο, αφού νίκησε τον λαγό στο τρέξιμο, χωρίς ντόπινγκ, όπως μας βεβαιώνει ο κ. Αίσωπος. 

 
(I picked the empty shell of a baby tortoise while strolling in the wood. I added four shells for legs and one more for head and, ladies and gentlemen, here is the Golden Champion, on the stool, ready to receive the 1st prize, having beaten the hare in the speed race told by Mr. Aesop).

(Από την συλλογή των έργων μου με τίτλο "Όστρακα")

270. Περίπατος στην Πεντέλη

Χθες έκανα έναν ακόμη περίπατο στην Πεντέλη. Πάλι ανακάλυψα νέα πράγματα: Μια γερακίνα που έκοβε βόλτες ψηλά, μια χελώνα σαν κινούμενο γερμανικό κράνος, μαρμαρόπετρες που λαμπίριζαν στον ήλιο, τα γλυπτά που σχημάτιζαν τα καμένα κλαδιά των δέντρων.

Έβγαλα τα γυαλιά του ηλίου για να μη χάνω τις φυσικές αποχρώσεις των πραγμάτων...

269. Οι καταλήψεις και ο Σαββόπουλος

Οι φοιτητικές πολιτικές παρατάξεις ψηφίζουν κατάληψη στις σχολές τους, όμως οι αρχηγοί των παρατάξεων αυτών, και των πλέον ακραίων, αδιαφορούν. Τα παιδιά τους σπουδάζουν σε ιδιωτικά λύκεια στη Ελλάδα και σε πανεπιστήμια του εξωτερικού.

«Δεν ήμουν εκεί, κτύπαε τον αέρα!» έλεγε παλιά ο Σαββόπουλος…

268. Ο εχθρός του κακού

Ως γνωστόν, ο εχθρός του καλού είναι το καλλίτερο.

Ποιος είναι όμως ο εχθρός του κακού;

Το καλλίτερο ή το χειρότερο;
              
   (Εικονίζεται το έργο μου "Άγγελος")

267. Εγκώμιον δέρματος

Όταν αναφερόμαστε στα όργανα του σώματος συνήθως εννοούμε τους πνεύμονες,  το στομάχι, το συκώτι κτλ με τα οποία δεν έχουμε οπτική επαφή (εκτός κι αν είμαστε χειρουργοί ή ανατόμοι). Ξεχνάμε το μεγαλύτερο όργανο  που το βλέπουμε καθημερινά και ολοκάθαρα: το δέρμα μας.

   Το δέρμα είναι κατ' αρχήν ο σωματοφύλακάς μας (στη κυριολεξία) αφού εμποδίζει την είσοδο μικροβίων στον οργανισμό. Μας ειδοποιεί αμέσως, μέσω του πόνου, αν κάτι μπήκε μέσα του χτυπώντας συνεγερμό για την παραμικρή ακίδα.

   Φιλοξενεί την αίσθηση της αφής. Tο άγγιγμα με άλλο δέρμα (φιλί, χάδι) χαρίζει τρυφερότητα και ηδονή, που εξασφαλίζει την διαιώνιση του είδους μας.

   Αν τραυματισθεί, κανένα πρόβλημα: επουλώνει μόνο του τις πληγές του.  Αν χρειασθεί, (τραύμα ή εγχείριση), ράβεται και συγκολλείται.
   
   Η ελαστικότητά του επιτρέπει μεγάλη διαστολή και συστολή (εγκυμοσύνη, πάχος, πρήξιμο).
     
   Το σώμα μας αναπνέει όχι μόνο από τους πνεύμονες αλλά και από τους πόρους του δέρματος.
   
   Οι τρίχες του μας κρατάν ζεστούς στο κρύο. Στη ζέστη μας δροσίζει με την εφίδρωση.
   
   Το πάχος του αυξάνεται με την ηλικία και ποικίλει σε διάφορα σημεία του σώματος, ανάλογα με τις ανάγκες: παχύ στο πέλμα, παχύτερο και σκληρό στα νύχια (κι αυτά μέρος του δέρματος), λεπτό στο λαιμό. Έτσι μας προστατεύει καλλίτερα.

   Όταν ζοριστεί κάπου, βγάζει κάλους για να προστατευτεί. Ανανεώνεται αυτομάτως με συνεχή απολέπιση.
    
   Η ποικιλία στο χρώμα του, άσπρο, μαύρο, κίτρινο, δημιουργεί προβλήματα (φυλετικές διακρίσεις), για τα οποία όμως φταίμε εμείς, όχι αυτό.
   
   Έχει τις δικές του ασθένειες και τον δικό του κλάδο ιατρικής, την δερματολογία.
      
   Από αρχαιοτάτων χρόνων το διακοσμούμε με τατουάζ, βαφές, χρυσαφικά και υφάσματα και το αρωματίζουμε με κολόνιες και μυρωδικά.
    
   Δίνει ψωμί σε στρατιές επαγγελματιών: αισθητικούς, μακιγιέρ, μανικιουρίστες, πλαστικούς χειρουργούς, κομμωτές, δερματολόγους, κεντητές τατουάζ, κατασκευαστές και πωλητές καλυντικών, ξυριστικών μηχανών, τσατσαρών, νυχοκοπτών, κλπ. 
    
Το δέρμα μας είναι αυτό που βλέπουν οι άλλοι αλλά κι εμείς, στον καθρέφτη. Το δέρμα μας είναι εμείς.

266. Η παράσταση αρχίζει...



Θαυμάζω την ευρηματικότητα των σκηνοθετών όταν προβάλουν  στην αρχή της ταινίας τους τίτλους με τα ονόματα των συντελεστών. Τα γράμματα «τρέχουν» από κάτω προς πάνω ή αντίστροφα, από αριστερά προς τα δεξιά ή αντίστροφα, με ή χωρίς σκιτσάκια ή φωτογραφίες, με ανασυνθέσεις των γραμμάτων που αποτελούν την κάθε λέξη, με ποικιλία χρωμάτων και πάει λέγοντας.

Για να πρωτοτυπήσουν, βάζουν τους τίτλους όχι στην αρχή της ταινίας, όπως συνηθίζεται, αλλά αργότερα ή τους αφήνουν για το τέλος.   

Έχοντας εξαντλήσει όλους τους πιθανούς συνδυασμούς, το μόνο που απομένει σε ένα σκηνοθέτη για να πρωτοπορήσει είναι να…κόψει εντελώς τους τίτλους. Αν θέλει μάλιστα να επαναστατήσει, μπορεί να αφήσει τους τίτλους και να…κόψει την ταινία!

265. Φράσεις του συρμού

Κάθε εποχή έχει τις δικές της φράσεις της μόδας.  Είναι δυο λογιών:

-Η αργκό της νεολαίας, όπως «έχει κάλο στο κεφάλι» «είναι βλήμα», «ποιος Θανάσης», «μη φας, έχουμε γλάρους με φύκια», «δεν κάνει μία», «είναι τζάμι», «μου άναψαν τα λαμπάκια» «τον έκανε ρόμπα» κλπ, «τα πήρα στο κρανίο», «τα πήρα» κλπ.

-Οι πιο λόγιες όπως "βασικά" στην αρχή της πρότασης (έγινε και νούμερο επιθεώρησης), «έχω την αίσθηση» αντί του «έχω την εντύπωση, νομίζω, πιστεύω, θεωρώ» αλλά το πετάνε και χωρίς λόγο, για να επιδείξουν το, συχνά ανύπαρκτο, βάθος σκέψης. 

Υπάρχουν και λέξεις των οποίων η χρήση σταδιακά μειώνεται και τελικά παύει. Για παράδειγμα: «συρμός» που έγινε «μόδα». Η ειρωνική «κουλτουριάρης», στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. «Γυναικωτός» που έβαλε κι ο Π. Μάρκαρης σε αστυνομικό μυθιστόρημά του, για να μαρτυρήσει την μεγάλη ηλικία του δολοφόνου που την χρησιμοποίησε.
     (Εικονίζεται το έργο μου "Τριπλό άνθος", σινική σε βότσαλο)

264. Ο κρυμμένος σύμβουλος

Υπάρχει ένας σοφός σύμβουλος, που μας γνωρίζει καλλίτερα από όλους: ο εαυτός μας. Δεν είναι εύκολα ορατός γιατί είναι καλά κρυμμένος μέσα μας. 

Όταν κάνουμε κάποιο μεγάλο λάθος, τον θυμόμαστε. Και μετανιώνουμε που δεν ζητήσαμε την γνώμη του νωρίτερα.

263. Αθλήματα μετά μουσικής

Όταν έχεις συμμετάσχει, έστω περιστασιακά, σε ένα άθλημα το παρακολουθείς με μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αφού μπορείς να εκτιμήσεις τις δυσκολίες κάθε κίνησης που κάνει ο αθλητής αλλά και την επίδοσή του.  Αλλιώς το θέαμα σου φαίνεται ανιαρό. Π.χ. σε έναν αγώνα πινγκ πονγκ βλέπεις μόνο επαναλαμβανόμενες κινήσεις, στο μπιλιάρδο μπάλες που χτυπάνε μεταξύ τους και στο ποδόσφαιρο "δώδεκα μαντράχαλους που κλωτσούν ένα φουσκωμένο πετσί" σύμφωνα με παλιό κωμωδιογράφο.    
     
Tο ίδιο ισχύει για τα μουσικά όργανα. Εκτιμάς περισσότερο την δεξιοτεχνία ενός  π.χ. κιθαρίστα αν έχεις ασχοληθεί κι εσύ κάποτε με το όργανο αυτό. 
     
Η ενασχόληση, σε κάποια φάση της ζωής μας, με τον αθλητισμό ή την τέχνη, πέραν των άλλων, μας δίνει την δυνατότητα να απολαμβάνουμε έναν αγώνα ή μια καλλιτεχνική εκδήλωση περισσότερο από τους μη "μυημένους". 
                     (Εικονίζεται το έργο μου "Ολυμπιακοί Αγώνες 2004")
 

262. "Σα δε δύναμαι, αντρειεύομαι"

Όταν συνεχάρην την υπέργηρη μητέρα μου επειδή κατάφερε να έλθει στο γάμο της εγγονής της, ανεβαίνοντας με δυσκολία τα σκαλιά της εκκλησίας, εκείνη γελώντας αποκρίθηκε: «Τι να κάνω; Σα δε δύναμαι, αντρειεύομαι», δηλαδή, όταν δεν μπορώ, παίρνω θάρρος από την ίδια την αδυναμία μου.

Βρήκα την φράση της εύστοχη και θέλησα να την σημειώσω σ’ ένα χαρτί. Εκείνη με απέτρεψε λέγοντας, «άντε, σαχλαμάρες, δεν αξίζει τον κόπο».

Οι άνθρωποι του λαού εκφράζονται συχνά με παροιμειώδεις εκφράσεις αγνοώντας την σοφία που κρύβουν.

261. Οι ομοφυλόφιλοι ηθοποιοί


Σε αρκετά σήριαλ της τηλεόρασης υπάρχει ρόλος gay που  ακκίζεται. Έγινε ιστορικό το τηλεοπτικό φιλί δύο ανδρών, που στην εποχή του, έκανε ντόρο.

Πολλοί αντιδρού. Η δημοσιογράφος κ. Νικολούλη εξεμάνη: «ε, είπαμε να τους δεχθούμε, όχι και να μας κυριεύσουνε!».

Νομίζω ότι το φαινόμενο οφείλεται στην μέχρι πρότινος κοινωνική απόρριψη των ομοφυλόφιλων, που δημιούργησε πολλές τραγωδίες. Εκείνοι, για να προστατευθούν,  αναγκάζονταν να μένουν «κρυμμένοι στο ντουλάπι». Τώρα αρχίζουν να βγαίνουν διεκδικώντας τα δικαιώματά τους.  

Συζητώντας με φίλο ηθοποιό την ύπαρξη αρκετών ομοφυλόφιλων ανάμεσα στους συναδέλφους του, μου εξήγησε ότι αυτό συμβαίνει όχι γιατί οι ηθοποιοί γίνονται gay αλλά το αντίστροφο, επειδή το επάγγελμα αυτό είναι από τα λίγα που τους δέχεται και τους υποστηρίζει.

Παρ΄όλα αυτά, η κοινωνική προκατάληψη συνεχίζει να κυριαρχεί και τα οικογενειακά δράματα δεν λείπουν.

260. Τα θνησιγενή παιδιά μου

Όλες οι σκέψεις που έχω καταγράψει είναι πνευματικά παιδιά μου. Είναι αυτά που επέζησαν. Υπάρχουν και τα θνησιγενή, που έζησαν για λίγες στιγμές και πέθαναν. Είναι οι σκέψεις που, από έλλειψη χρόνου ή από υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων της μνήμης μου, δεν κατέγραψα στο χαρτί, τις ξέχασα και χάθηκαν για πάντα στην λήθη.

Ο νους προχωρά. Ανοίγει διαρκώς νέα μονοπάτια στο πυκνό δάσος της λογικής ή της φαντασίας. Στο διάβα του, βρίσκει κάποιο ψήγμα σκέψης που αξίζει να καταγραφεί. Για λίγο, το μονοπάτι που με οδήγησε στο ψήγμα μένει ανοιχτό στην μνήμη μου. Έτσι, μπορώ να γυρίσω πίσω και να το ξαναβρώ. Λίγο να καθυστερήσω, το μονοπάτι κλείνει και χάνω για πάντα το ψήγμα.

Το πιο πολύτιμο δώρο για μένα θα ήταν ένα τετράδιο με τις απολεσθείσες σκέψεις μου...

259. Κομπιούτερ και συγγραφείς

Μέχρι πρότινος, οι συγγραφείς, είτε με μολύβι έγραφαν είτε με γραφομηχανή, έσκιζαν και ξανάγραφαν πολλές σελίδες, διορθώνοντας, τροποποιώντας και συμπληρώνοντας το κείμενο μέχρι να το φέρουν εκεί που ήθελαν.  

Σήμερα, με το κομπιούτερ, αυτή η δουλειά του ράβε-ξήλωνε γίνεται παιχνιδάκι. Έτσι ο συγγραφέας εξοικονομεί άφθονο χρόνο που διαθέτει παραγωγικά, στο γράψιμο νέων κειμένων. 

Αλήθεια, πόσο διαφορετική θα ήταν, ποσοτικά και ποιοτικά, η δουλειά όλων των συγγραφέων πριν ανακαλυφθεί το κομπιούτερ, αν μπορούσαν να έγραφαν με αυτό;

258. Ο φαντάρος κι η πεταλούδα

Ο εφιάλτης που βλέπω κατά καιρούς στον ύπνο έχει να κάνει με την στρατιωτική μου θητεία. Υπηρέτησα δυο χρόνια ως γραφέας.  Στον ύπνο μου όμως βλέπω πως είμαι ξανά φαντάρος, για δεύτερη φορά, αρκετά χρόνια μετά την πρώτη. 

Χθες βράδυ είδα τον ίδιο εφιάλτη. Ξύπνησα και σκέφθηκα με ανακούφιση τι βλακείες ονειρεύομαι. Εξεπλάγην όμως με την απόλυτη βεβαιότητά που είχα πριν ξυπνήσω, πως ήμουν και πάλι φαντάρος.  

Σκέφτηκα τότε πως πραγματικότητα είναι αυτό που πιστεύεις με όλη την δύναμη της ψυχής σου πως είναι πραγματικό. Τότε όμως υπάρχουν δύο πραγματικότητες: η πραγματική και η ονειρική. Η ονειρική είναι εξίσου ζωντανή με την πραγματική αφού φέρνει ονειρώξεις, υπνοβασία ή εφιάλτες που μπορεί να εκδηλώνονται από παραμιλητό και μουγκρητά μέχρι καρδιακή ανακοπή. 

Τώρα καταλαβαίνω το περίφημο όνειρο του Κινέζου φιλόσοφου Τσουάνγκ Τσου, (Chuang Tzu) που ονειρεύτηκε πως ήταν πεταλούδα, κι όταν ξύπνησε δεν ήξερε αν ήταν άνθρωπος που ονειρεύτηκε πως ήταν πεταλούδα ή πεταλούδα που τώρα ονειρευόταν ότι ήταν άνθρωπος.