Φίλε επισκέπτη,

Καλωσόρισες στο ιστολόγιό μου .

Είμαι ο Άρης Γαβριηλίδης γεννημένος το 1948 στον Πειραιά. Σπούδασα οικονομικά στην Νομική Αθηνών και σταδιοδρόμησα ως διευθυντικό στέλεχος σε ναυτιλιακές τράπεζες και επιχειρήσεις. Τώρα ασχολούμαι αποκλειστικά με τις δύο παλιές μου αγάπες: τη συγγραφή βιβλίων και την μικρογλυπτική (readymade, assemblance art)

Εδώ καταγράφω όσες από τις σκέψεις μου θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να δημοσιευτούν. Εκθέτω επίσης φωτογραφίες από τα τεχνουργήματά μου, παρμένες από την "γκαλερί" της προσωπικής μου ιστοσελίδας: http://www.arisgavriilidis.gr/

Διευκρίνιση: ο τίτλος του blog, Aris-tourgimata, δεν οφείλεται σε οίηση αλλά σε λογοπαίγνιο: συνδυάζει το όνομά μου (Άρης) με τα δημι-ουργήματά μου (σκέψεις και τεχνουργήματα).

Φίλε επισκέπτη, ελπίζω να βρεις το ιστολόγιό μου ενδιαφέρον. Το σχόλιά σου ευπρόσδεκτα.

Σε περιμένω και:

Στην ιστοσελίδα μου: http://arisgavriilidis.gr/
στο Facebook: Aris Gavriilidis
στο Twitter: @agavriel1

EMAIL

440. H ζαχαρίνη και τα βιβλία

   Τα βιβλία με τα οποία απλά περνάς ευχάριστα την ώρα σου μοιάζουν με την ζαχαρίνη που σε γλυκάνει αλλά δεν σε τρέφει.
   Αντίθετα, τα βιβλία που σε προβληματίζουν, σε μορφώνουν και  σε κάνουν να σκέφτεσαι μοιάζουν με την ζάχαρη που σε γλυκαίνει και ταυτόχρονα σε θρέφει.
   Επειδή δεν μπορείς να διαβάσεις άπειρα σε αριθμό βιβλία, η ανάγνωση ενός βιβλίου-ζαχαρίνη σου κοστίζει την μη ανάγνωση, στον ίδιο χρόνο, ενός βιβλίου-ζάχαρη.
  Χρειάζεται να είναι κανείς επιλεκτικός σε αυτά που διαβάζει.

439. Η ανεργία των νέων

Όταν πρωτοβγήκα στην αγορά εργασίας, στα μέσα της δεκαετίας του '70, όλοι οι φίλοι μου, νέοι επιστήμονες, ανεξάρτητα από ειδικότητα, έβρισκαν δουλειά μέσα σε έξι μήνες.
Σήμερα, βλέπω τους άνεργους νέους και ντρέπομαι να τους κοιτάξω στα μάτια. Αισθάνομαι ενοχές για την δική μας, τότε, καλή τύχη, αλλά και για τις πολιτικές (και όχι μόνο) επιλογές της γενιάς μου που συνετέλεσαν στο να φτάσουμε στην σημερινή κατάντια.
(Εικονίζεται το έργο μου "Μακρυγιάννης" από την συλλογή "Σινική σε βότσαλο")

438. Βουντού και γκόλ!


         Αλήθεια, για ποιο λόγο νομίζετε πως κερδίζει μια ομάδα; Επειδή έχει καλούς παίκτες; Όχι! Καλό προπονητή; Ούτε! Ένθερμους οπαδούς, ιστορία, παράδοση, γήπεδο, λεφτά, τύχη; Λάθος! Φίλοι μου, μην απογοητεύεσθε, που δεν το βρήκατε. Μέχρι πρότινος νόμιζα κι εγώ ότι αυτοί είναι οι παράγοντες που καθορίζουν την νίκη μιας ομάδας.
Ανακάλυψα την πλάνη μου όταν βρέθηκα στο σπίτι του φίλου μου, τον Τάκη, που με κάλεσε για να δούμε στην τηλεόραση το ματς του Ολυμπιακού, που είναι η ομάδα του.  
Εκεί είδα αξιοπερίεργα πράματα. Κατ’ αρχήν απαγόρευε στην Ελένη, την γυναίκα του, να ξεμυτίσει από την κουζίνα και να εμφανισθεί στο σαλόνι, όσο διαρκούσε το παιχνίδι. Αν θέλαμε κάτι, σηκωνόταν εκείνος και το έφερνε. Μετά, υποχρέωσε τον κουνιάδο του να καθίσει στην αριστερή πλευρά του καναπέ και ζήτησε από εμένα «αν δεν σε πειράζει» να καθίσω στην δεξιά. Ο ίδιος κάθισε σε ένα χαμηλό, άβολο σκαμνάκι, αφήνοντας άδειο τον υπόλοιπο χώρο του καναπέ. Όταν τον ρώτησα γιατί όλα αυτά, μου έκανε νόημα «θα σου εξηγήσω μετά».
Έληξε το πρώτο ημίχρονο 0-0. Σηκωθήκαμε να ξεμουδιάσουμε και, όταν τον ξαναρώτησα, ο Τάκης μου εξήγησε πως όλη αυτή η σκηνοθεσία είχε τον λόγο της: στο παρελθόν, σε άλλο αγώνα της ομάδα του, μόλις εμφανίστηκε η γυναίκα του στο σαλόνι έφαγαν γκολ. Άλλη πάλι φορά, που ο κουνιάδος του καθόταν στη συγκεκριμένη θέση στον καναπέ κέρδισαν. Και, το είχε παρατηρήσει, όταν καθόταν στο σκαμνάκι, κέρδιζαν!
Μόλις ο διαιτητής σφύριξε την έναρξη του δεύτερου ημίχρονου, επιστρέψαμε στις προκαθορισμένες θέσεις μας. Το σκορ συνέχιζε να παραμένει αμετάβλητο «άνευ τερμάτων» που έλεγε και ο σπήκερ.
Λίγο πριν το τέλος του αγώνα, οι μπύρες που είχα πιει με υποχρέωσαν να πάω στην τουαλέτα.  Από εκεί άκουσα την ιαχή στο σαλόνι: «Γκοοοοοοόλ!». Βγήκα και βρήκα τον φίλο μου να πανηγυρίζει. Με διαβεβαίωσε με όλη του την σοβαρότητα (είναι οικονομολόγος, διευθυντικό στέλεχος)  ότι αυτή την φορά το γκολ μπήκε επειδή εγώ σηκώθηκα για τον συγκεκριμένο σκοπό!
Έκτοτε, κάθε φορά που παίζει ο Ολυμπιακός, ο Τάκης με καλεί στο σπίτι του για να με καθίσει στην δεξιά πλευρά του καναπέ και να με στείλει μετά στο γνωστό μέρος, έστω κι αν δεν έχω ανάγκη. Φυσικά, δεν ξαναπήγα. Είμαι, βλέπετε,...ΑΕΚτζής!

ΥΓ. Αν νομίζετε ότι ο Τάκης είναι ο μοναδικός που κάνει βουντού για να κερδίσει η ομάδα του, απατάσθε. Οι περισσότεροι φίλαθλοι έτσι είναι!

437. Ο άνθρωπος-τουβλάκι του Lego

 
 
'Ενα κέντημα είναι η επανάληψη ενός συγκεκριμένου μοτίβου πάρα πολλές φορές, με διάφορες παραλλαγές.
Ένα μεσαιωνικό κάστρο με τις επάλξεις και τις πολεμίστρες του είναι φτιαγμένο από χιλιάδες πέτρες βαλμένες  έντεχνα την μια δίπλα στην άλλη. Η πρόσοψη ενός μεγάλου κτιρίου στην Αγγλία είναι καμωμένη με χιλιάδες όμοια τούβλα. Το Σινικό τείχος αποτελείται από εκατομμύρια χωμάτινους πλίθους. Όλα τους είναι η επανάληψη του ίδιου πράγματος: βελονιά-πέτρα-τούβλο-πλίθος. 
Ένα ογκώδες μυθιστόρημα ή μια εγκυκλοπαίδεια γράφεται με την επανάληψη 24 γραμμάτων. Ένας πίνακας ζωγραφικής με πολλές πινελιές. Ένα μουσικό έργο με επτά νότες, που επαναλαμβάνονται  με διαφορετική  σειρά.  
Το σώμα μας αποτελείται από δισεκατομμύρια ανθρώπινα κύτταρα. Κάθε στερεό, υγρό ή αέριο σώμα από την επανάληψη του μορίου τους.  Όλο το σύμπαν από άπειρα, σε αριθμό, άτομα.  
Κάθε ανθρώπινο έργο προϋποθέτει απέραντη υπομονή και έμπνευση του δημιουργού του.
Κάθε έργο της φύσης προϋποθέτει την ύπαρξη είτε θεού είτε big bang και εξέλιξης.  
Όλη η ανθρωπότητα είναι ένα τεράστιο παιχνίδι lego. Και εμείς τα τουβλάκια του…