Είναι το λοιπόν παρατηρημένο. Εννιά στις δέκα φορές που θα βρεθώ μπροστά σε ένα λαχταριστό φαγητό, η νοικοκυρά που το έφτιαξε θα μου τη σπάσει, πριν καν το δοκιμάσω. Αρχίζει τα: "μου έπεσε πολύ το αλάτι", "ψήθηκε λίγο παραπάνω", "ξέχασα να βάλω κόλιαντρο", "το κρέας δεν ήταν πολύ μαλακό", "η σάλτσα δεν έπηξε όπως την ήθελα", "βγήκε πιο ζουμερό από το κανονικό", "τα μακαρόνια λάσπωσαν λίγο", και τα λοιπά και τα λοιπά.
Καλές μου κυρίες, γιατί μού το κάνετε αυτό; Αν κρατούσατε το στόμα σας κλειστό, ειλικρινά, δεν θα καταλάβαινα καμία διαφορά. Τώρα όμως που μου το λέτε με προκαταλαμβάνετε και μου κόβετε την μισή απόλαυση. Η μόνη που ξέρει την διαφορά είστε εσείς.
Την επομένη λοιπόν φορά που θα μαγειρέψετε ένα ωραίο φαγητό μη σπεύσετε να μου ανακοινώσετε το "ελάττωμά" του. Κρατείστε το μυστικό. Να το ξέρετε μόνο εσείς. Εγώ δεν θέλω να το μάθω. Αν δεν λυπάστε εμένα, λυπηθείτε τον κόπο σας. Ευχαριστώ.
Καιρό είχα να περάσω από εδώ, και ζητώ συγγνώμη (χωρίς να "απολογούμαι", όπως λένε οι αγγλοτραφείς Κύπριοι...). Με τράβηξαν όμως τα γεμιστά, και συμφωνώ με τις υποδείξεις σας προς τις μαγείρισσες. Από μετριοφροσύνη το κάνουν όμως.
ΑπάντησηΔιαγραφή