Φίλε επισκέπτη,

Καλωσόρισες στο ιστολόγιό μου .

Είμαι ο Άρης Γαβριηλίδης γεννημένος το 1948 στον Πειραιά. Σπούδασα οικονομικά στην Νομική Αθηνών και σταδιοδρόμησα ως διευθυντικό στέλεχος σε ναυτιλιακές τράπεζες και επιχειρήσεις. Τώρα ασχολούμαι αποκλειστικά με τις δύο παλιές μου αγάπες: τη συγγραφή βιβλίων και την μικρογλυπτική (readymade, assemblance art)

Εδώ καταγράφω όσες από τις σκέψεις μου θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να δημοσιευτούν. Εκθέτω επίσης φωτογραφίες από τα τεχνουργήματά μου, παρμένες από την "γκαλερί" της προσωπικής μου ιστοσελίδας: http://www.arisgavriilidis.gr/

Διευκρίνιση: ο τίτλος του blog, Aris-tourgimata, δεν οφείλεται σε οίηση αλλά σε λογοπαίγνιο: συνδυάζει το όνομά μου (Άρης) με τα δημι-ουργήματά μου (σκέψεις και τεχνουργήματα).

Φίλε επισκέπτη, ελπίζω να βρεις το ιστολόγιό μου ενδιαφέρον. Το σχόλιά σου ευπρόσδεκτα.

Σε περιμένω και:

Στην ιστοσελίδα μου: http://arisgavriilidis.gr/
στο Facebook: Aris Gavriilidis
στο Twitter: @agavriel1

EMAIL

371. Οι βόλοι και τα γυαλένια

          Έπεσε στα χέρια μου ένα γραμματόσημο που απεικονίζει γυάλινους βόλους. Έστειλε την μνήμη μου στα παιδικά μου χρόνια, τότε που ο πλούτος μετρούσε όχι με λεφτά αλλά με το πόσοι βόλοι φούσκωναν την τσέπη του κοντού παντελονιού σου.
Για να ακριβολογήσουμε, οι βόλοι ήσαν φτιαγμένοι από ψημένο χώμα και βαμμένοι με γήινα απαλά χρώματα: καφετί, μπεζ, πρασινωπό. Είχαν όμως δύο μειονεκτήματα: έσπαζαν εύκολα αν τους πατούσες κατά λάθος, και ξέβαφε η μπογιά τους στα ιδρωμένα χέρια σου. Παρέμειναν πάντα οι φτωχοί συγγενείς των πλούσιων ξαδέλφων τους, που ήσαν τα γυαλένια.
Τα γυαλένια ήσαν καμωμένα από διαφανές  γυαλί με ένα ελικοειδές, μικροσκοπικό φυλλαράκι,  στη μέση. Το φυλλαράκι αυτό ήταν όλη η ομορφιά τους, αφού καθένα είχε το δικό του υπέροχο χρώμα και άλλαζε σχήμα και απόχρωση καθώς κυλούσαν. Τα λέγαμε και καλένια (παραφθορά του γυαλένια) ή γκαζές. Πολύ ακριβότερα στην τιμή από τους χωμάτινους βόλους, που τους έβλεπαν αφ’ υψηλού μέσα από την αστραφτερή θωριά τους. Κυκλοφορούσαν ακόμη και μεταλλικές μπίλιες από παλιά ρουλεμάν.
Παίζονταν όπως τα καρύδια: Ο κάθε παίχτης έβαζε από ένα ίσο αριθμό γυαλενιών στην ίδια σειρά και από μακριά προσπαθούσε να τα «τζανίσει» με ένα μεγαλύτερο γυαλένι, δηλαδή να τα χτυπήσει και να σπρώξει εκτός σειράς. Από τα πολλά «τζανίσματα» τα καλένια υπέφεραν και έμοιαζαν πυροβολημένα με μικρά σκάγια.
Ένα άλλο παιχνίδι με γυαλένια ήταν ο «καπετάνιος», που μου άρεσε ιδιαίτερα. Σκάβαμε πέντε λακκούβες στο χώμα σε διάταξη που έχει ο αριθμός αυτός στο ζάρι, σε απόσταση ενός περίπου μέτρου μεταξύ τους. Με το γυαλένι του ο παίχτης γονατιστός προσπαθούσε…τι προσπαθούσε άραγε; Η μνήμη μου δεν με βοηθά περισσότερο.
Σε κάποια μαγαζιά μπορεί να βρει κανείς και σήμερα γυαλένια. Καμία σχέση με την ποικιλία και την ομορφιά των χρωμάτων των παλιών αφού τα σημερινά, κινέζικα, είναι ομοιόμορφα με πρασινωπό χρώμα.
Για χωμάτινους βόλους φυσικά, ούτε συζήτηση. Αυτοί απευθύνονταν σε πολύ φτωχά παιδιά όπως εκείνα της δεκαετίας του ΄50.  Ας μείνουν για πάντα θαμμένοι στο κουτί των αναμνήσεων…

2 σχόλια:

  1. εψαχνα να βρω τους κανονες του "καπετανιου"....εμεις το λεγαμε "καπιτωλα"..και πανω που νομιαζα οτι το βρηκα....μμμ το ιδιο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Θα ερωτήσω τους παλιόφιλους, μήπως θυμάται κανείς, και θα τους δημοσιεύσω εδώ. Πάντως ήταν ένα από τα πιο αγαπημένα μου παιχνίδια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή