455. Γράμμα σε νεαρό γκραφιτίστα

Φίλε μου, δεν σε γνωρίζω αλλά σε φαντάζομαι. Είσαι νέος με καλλιτεχνικές ανησυχίες και θέλεις να δηλώσεις την ύπαρξή σου μέσα στην κοινωνία «μουτζουρώνοντας» με το σπρέι όποια δημόσια επιφάνεια βρεις μπροστά σου. Με αυτό τον τρόπο εκτονώνεις (ή έτσι νομίζεις) την οργή που κρύβεις μέσα σου. Σε καταλαβάινω γιατί και εγώ υπήρξα νέος και οργισμένος. Απλά βρήκα μη αντικοινωνικούς τρόπους να αποφορτίζω τον θυμό μου. Κινείσαι στο σκοτάδι, τις μεταμεσονύκτιες ώρες. Αν πιαστείς θα φωνάξεις τον μπαμπά για να σε μαζέψει από το τμήμα (γνωρίζω περιστατικά). Όμως, επαναστάτης εκ του ασφαλούς δεν λέει, έτσι δεν είναι;

Με την ασύδοτη δραστηριότητά σου, όλα αυτά τα χρόνια, δεν υπάρχει πλέον επιφάνεια ελεύθερη για να δεχτεί τον ψεκασμό του σπρέι σου. Γέμισαν τα πάντα: τοίχοι, μάντρες, συρμοί τρένων, τραμ, λεωφορεία, διαφανή πετάσματα ήχου στις εθνικές οδούς, σταθμοί, στάσεις, αγάλματα, ανδριάντες, πινακίδες της τροχαίας, πεζοδρόμια, παγκάκια, ρολά καταστημάτων, κάδοι σκουπιδιών, τοίχοι στις υπόγειες διαβάσεις πεζών ή αυτοκίνητων, Καφάο του ΟΤΕ. Με μιαν εξαίρεση: τον τοίχο του δικού σου σπιτιού. Α, όλα κι όλα! Πως το λένε οι Ιταλοί; «Όλες οι γυναίκες είναι πόρνες εκτός από την μάνα μου που είναι αγία». Έτσι και για σένα, όλοι οι τοίχοι είναι για μουτζούρωμα εκτός από τον δικό σου, που είναι ιερός.

Μα, θα που πεις, τόσα προβλήματα έχουμε στη Ελλάδα, το γκράφιτι σε πείραξε; Ναι, και αυτό. Η ρίζα όλων των κακών στον τόπο μας είναι ότι ανεχτήκαμε για πολλά χρόνια αυτήν ακριβώς την συλλογιστική: δεν κάνουμε τίποτε για να αντιμετωπίσουμε ένα πρόβλημα επειδή πάντα υπάρχει κάποιο μεγαλύτερο.

«Όπου και να γυρίσω η Ελλάδα με πληγώνει» είπε ο Σεφέρης.  Τι να πούμε τώρα εμείς που δεν έμεινε γωνιά του τόπου μας αμόλυντη από το σπρέι σου.  Εδώ δεν φταίει η οικονομική κρίση και το μνημόνιο. Και την «εποχή της αστακομακαρονάδας» το γκράφιτι μας έπνιγε.

Σκέφτηκες ποτέ, φίλε μου, τι ακριβώς κάνεις όταν μουτζουρώνεις με ιδιαίτερη επιμέλεια τα σήματα της τροχαίας και τα αχρηστεύεις; Στήνεις τις προϋποθέσεις για δυστύχημα που μπορεί να κοστίσει την αναπηρία ή την ζωή αθώων. Όπως και να χαρακτηρίσεις την πράξη σου, επιπολαιότητα, ανοησία, βλακεία ή ηλιθιότητα, να ξέρεις πως έχει το επίθετο «εγκληματική» μπροστά. Σκοτώνεις και σακατεύεις ανθρώπους. Μη φοβάσαι, δεν πρόκειται να συλληφθείς ποτέ ως αυτουργός αφού δεν θα είσαι εκεί. Επαναστάτης εκ του ασφαλούς,  πάλι τσάμπα μάγκας, δηλαδή.     

Όμως, μέχρις εδώ! Η ανοχή τελείωσε. Ο κόσμος έχει καταλάβει ότι δεν πάει άλλο. Αντιδρά. Ο δήμαρχος Αθηναίων έκανε την αρχή. Στέλνει πάλι και πάλι τα συνεργεία για να καθαρίζουν  τα  γκράφιτι. Σημαντικό είναι πως τα βοηθούν εθελοντές πολίτες. «Φιλοκαλούμεν μετ’ ευτελείας» υπερηφανεύονταν οι αρχαίοι Αθηναίοι, δηλαδή ομορφαίνουμε την πόλη μας με λίγα λεφτά. Αντίθετα, εμείς ομορφαίνουμε την πόλη μας ξοδεύοντας ένα σωρό για να σβήσουμε τις ασχήμιες του γκράφιτι.

Μα, το γκράφιτι δεν είναι τέχνη; Εξαρτάται. Οι τρεις υπέροχες τοιχογραφίες στην οδό Πειραιώς, (Ελαϊς, Γκάζι, κτίριο με προσευχόμενα χέρια) ναι! Τα άλλα, όχι! Είναι απλά μουτζούρες που ρυπαίνουν οπτικά το περιβάλλον.  

Φίλε μου, η πραγματική λύση στο πρόβλημα είναι η ενηλικίωσή σου. Όχι η χρονολογική, η διανοητική. Πρέπει να αποφασίσεις να ωριμάσεις και να αντιμετωπίσεις διαφορετικά τη ζωή. Το σπρέϊ δεν δίνει λύσεις. Δώσε διέξοδο στην δημιουργηκότητά σου δίχως να βανδαλίζεις το περιβάλλον. Ψάξε τρόπους. Θα τους βρεις.

Υ.Γ. Παρά την αυστηρότητα του ύφους σε κάποια σημεία της επιστολής μου, σε βεβαιώνω ότι την έγραψα με αγαθή προαίρεση και αληθινή συμπάθεια για σένα. Ελπίζω να το καταλάβεις.