Σειέται, λικνίζεται, χορεύει, αλλάζει μορφή χίλιες φορές
στη στιγμή, με προκαλεί, με προσκαλεί με περιπαίζει, μου μιλάει, θέλει να μου
πει κάτι, σιγά-σιγά καταλαγιάζει, χαμηλώνει, ψυχομαχάει και σβήνει, αφήνοντας
λαμπερά κάρβουνα που και αυτά σε λίγο χάνουν την λάμψη τους, καπνίζουν και
γίνονται ζεστή, γκρίζα στάχτη, λίπασμα για το λουλούδι του κήπου, "χους ει
και εις χουν απελεύσει".
Μια φλόγα είμαστε κι εμείς στο τζάκι που λέγεται ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου