Ο συνδαιτυμόνας έσκυψε στο αυτί μου: «ξέρεις, είμαι 75 χρονών. Όμως αισθάνομαι νέος. Όταν ο πατέρας μου πέθανε στα εβδομήντα του ήταν γέρος. Άρα είμαι κι εγώ γέρος. Έλα όμως που δεν αισθάνομαι έτσι;».
Παρά την ηλικία του παρέμενε δραστήριος. Μεταξύ άλλων, επιτελούσε φιλανθρωπικό έργο, που απαιτεί χρόνο κι ενέργεια. Αν είχε ακολουθήσει το κλασικό τρίπτυχο «παντόφλες - τηλεόραση - ψώνια στη λαϊκή αγορά» σίγουρα δεν θα είχε τέτοιο προβληματισμό.
«Δεν είσαι ο μόνος», του αποκρίθηκα. «Με παραπέμπεις σε δύο μικρά ποιήματα* που έχω γράψει:
Παλιμπαιδισμός
Μάνα, / πάρε με πάλι στα γόνατά σου / και νανούρισέ με. / Κουράστηκα πια / να παριστάνω τον μεγάλο.
Ασπρομάλλικο παιδί
Μη σε ξεγελούν τ’ άσπρα μαλλιά μου / δεν είμαι παρά ένα μεγάλο παιδί».
«Να και κάποιος που με καταλαβαίνει, μολονότι πολύ νεότερος» είπε πίνοντας μια γουλιά κρασί.
*από την συλλογή «Μονοκοτυλήδονα», που περιέχεται στην ιστοσελίδα μου «www.arisgavriilidis.gr”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου