Και, ξαφνικά, είδα κόκκινες φλογίτσες να διασχίζουν σαν αστραπή τις παρυφές του οπτικού μου πεδίου, στο δεξί μάτι, και να εξαφανίζονται. Ωραία, θα έχουμε και ιδιωτικά πεφταστέρια, σκέφτηκα, κι έκανα μιαν ευχή. Οι μίνι διάττοντες συνέχισαν την εμφανισή τους, που κρατούσαν κλάσμα δευτερολέπτου, ατομικά ή σε ομάδες, με πορεία δεικτών ωρολογίου (clock wise, που λένε οι Εγγλέζοι) ή σε αντίστροφη (anti-clock wise, που ξαναλένε οι ίδιοι). Ομολογώ ότι το διασκέδασα. Έκλεισα το φως, έκλεισα τα μάτια και κάθισα στο σκοτάδι να απολαύσω καλλίτερα το θέαμα. Μέχρι που με πήρε ο ύπνος.
Την άλλη μέρα το πρωί, οι φλογίτσες εξαφανίστηκαν. Όμως ένα άλλο φαινόμενο ήλθε να μου προσφέρει δωρεάν θέαμα. Μια μαυρωπή σκιά, σαν αράχνη με ακανόνιστο, ρευστό σώμα κινιόταν μέσα στο οπτικό μου πεδίο, κάθε φορά που κινούσα τον βολβό του δεξιού μου ματιού. Περίφημα, σκέφτηκα, θα έχουμε και γιώτα-χι θέατρο σκιών, όπου θα είμαι ταυτόχρονα ο καραγκιοζοπαίχτης και ο μοναδικός θεατής.
Άρχισα, λοιπόν, την παράσταση. Έστρεφα το βλέμμα μου με απότομες ή ήπιες κινήσεις αριστερά-δεξιά ή πάνω κάτω και παρατηρούσα την σκιά να αλλάζει σχήμα και να κινείται σαν να έπλεε σε ζελέ. Μόλις έκλεινα το δεξί μάτι το θέαμα εξαφανιζόταν αφού το οπτικό πεδίο του αριστερού ήταν πεντακάθαρο.
Άρχισα, λοιπόν, την παράσταση. Έστρεφα το βλέμμα μου με απότομες ή ήπιες κινήσεις αριστερά-δεξιά ή πάνω κάτω και παρατηρούσα την σκιά να αλλάζει σχήμα και να κινείται σαν να έπλεε σε ζελέ. Μόλις έκλεινα το δεξί μάτι το θέαμα εξαφανιζόταν αφού το οπτικό πεδίο του αριστερού ήταν πεντακάθαρο.
Κάποια στιγμή βαρέθηκα αυτό το παιχνίδι και είπα να το σταματήσω. Η «αράχνη» όμως είχε διαφορετική άποψη. Συνέχιζε το βιολί της, παρά την θέλησή μου. Άρχισε να γίνεται ενοχλητική. Ευτυχώς, όταν η προσοχή μου ήταν στραμμένη σε κάτι που έκανα ή παρατηρούσα, ξεχνούσα την ύπαρξή της. Ύστερα όμως, τσουπ, πάλι εκεί.
«Αποκόλληση υαλοειδούς, τα κλασικά συμπτώματα» απεφάνθη ο οφθαλμίατρος. «Συμβαίνει στους μεσήλικες και μάλιστα στους μύωπες. Θα περάσει μόνο του σε λίγες εβδομάδες».
Γιατρέ μου, καλά το «λίγες εβδομάδες», θα κάνω υπομονή. Καλά το «μύωπες», αφού ανήκω σ' αυτούς. Αλλά εκείνο το «μεσήλικες» ήταν απαραίτητο, γιατρέ μου; Πολύ με πλήγωσε. Για να το ξεπεράσω, άρχισα πάλι το θέατρο σκιών. Για απόψε το βράδυ ετοίμασα την παράσταση «η μαύρη αράχνη στο χορό της κοιλιάς». Λυπάμαι που δεν μπορώ να σας προσκαλέσω να την δείτε κι εσείς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου