Η απληστία των τραπεζών τις ώθησε να σκαρφιστούν ένα ακόμη τρόπο για να κερδοσκοπήσουν εις βάρος των πελατών τους, παραπλανώντας τους.
Τους έλεγαν: έχεις μια κατάθεση 100.000 ευρώ.
Αν τα βάλεις σε προθεσμιακό λογαριασμό ενός μηνός θα σου δώσω επιτόκιο π.χ. 3% ετησίως.
Μπορώ όμως να σου αυξήσω το επιτόκιο σε 8% αν βάλεις στοίχημα ότι η ισοτιμία ευρώ /δολάριο κατά την τελευταία ημέρα του μηνός δεν θα υπερβαίνει μια προκαθορισμένη ισοτιμία.
1η περίπτωση: Αν δεν την υπερβεί θα λάβεις το κεφάλαιό σου και τον τόκο με 8% σε ευρώ.
2η περίπτωση: Αν την υπερβεί θα τα λάβεις σε δολάρια, στην προκαθορισθείσα ισοτιμία (και όχι σε αυτήν που ισχύει στο τέλος του μηνός όπως θα συνέβαινε χωρίς το στοίχημα).
Ο καταθέτης, δελεασμένος από το επιτόκιο του 8%, δέχεται την συναλλαγή χωρίς όμως να συνειδητοποιεί τον ρίσκο του. Νομίζει πως αν συμβεί η 2η περίπτωση το κεφάλαιό του παραμένει ανέπαφο, μόνο που έχει θα μετατραπεί σε δολάρια. Μεγάλη πλάνη. Θα ίσχυε αυτό μόνο αν η μετατροπή γινόταν στην ισοτιμία που ισχύει την ημέρα της μετατροπής και όχι στην προκαθορισθείσα. Στην πραγματικότητα όμως αυτό δεν συμβαίνει αφού η μετατροπή γίνεται στην προκαθορισθείσα ισοτιμία. Μετά την μετατροπή, αν λογαριάσει τα δολάριά του με την τρέχουσα ισοτιμία (και όχι την προκαθόρισθείσα) θα διαπιστώσει πως το ισόποσό τους είναι λιγότερο από 100.000 ευρώ.
Για να του χρυσώσει το χάπι η τράπεζα του λέει: έλα να ξαναπαίξουμε το παιχνίδι από την ανάποδη τώρα, δηλαδή από τα δολάρια στα ευρώ αφού βεβαίως σου δώσω παραπάνω επιτόκιο για την κατάθεσή σου.
Έτσι η τράπεζα βάζει τον άσχετο με το συνάλλαγμα πελάτη της να στοιχηματίζει σε κάτι που αγνοεί. Φυσικό είναι να χάνει, εκτός κι αν σταθεί τυχερός.
Έτσι η τράπεζα βάζει τον άσχετο με το συνάλλαγμα πελάτη της να στοιχηματίζει σε κάτι που αγνοεί. Φυσικό είναι να χάνει, εκτός κι αν σταθεί τυχερός.
Έκανα την εξής ερώτηση σε φίλο μου, φιλόλογο, που κληρονόμησε κάποια λεφτουδάκια από τον πατέρα του και η τράπεζά του τον έπεισε να μπει σε αυτό το παιχνίδι:
«Δεν μου λες, Κοσμά, αν σου έλεγα να παίξουμε ένα παιχνίδι: Θα σου δώσω 5.000 ευρώ. Αν σε ένα μήνα η ισοτιμία ευρώ / δολαρίου είναι μέχρι 1.32 δεν θα μου οφείλεις τίποτε και τα λεφτά θα παραμείνουν δικά σου. Αν όμως την υπερβεί, τότε εσύ θα μου δώσεις 7.000 ευρώ. Όσο πιο μεγάλη είναι η υπέρβαση τόσο πιο πολλά λεφτά θα μου δώσεις. Δέχεσαι;»
Χωρίς να διστάσει απάντησε αρνητικά.
«Μα, αυτό που κάνεις με την τράπεζα είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Η μόνη διαφορά είναι πως δεν υπάρχει κατάθεση».
«Τότε η τράπεζα γιατί το κάνει με κατάθεση;» απόρησε.
«Για να σε παραπλανήσει, βρε ανόητε. Διαφορετικά θα αρνιόσουν, όπως αρνήθηκες και την δική μου πρόταση».
Τα εγκλήματα των τραπεζών που ανέφερα δεν είναι τα μόνα. Έχουν διαπράξει πολύ περισσότερα. Είναι εγκλήματα χωρίς τιμωρία.
Θυμηθείτε τα τοξικά προϊόντα που δημιούργησαν με την εντελώς ηλίθια συμπεριφορά τους οι Αμερικανικές τράπεζες σκορπίζοντας απλόχερα στεγαστικά δάνεια σε όποιον είχε μια μύτη κι ένα στόμα. Στηρίζονταν, βλέπεις, στην εικασία πως οι αξίες των ακινήτων θα αυξάνονται διαρκώς, στο διηνεκές. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη φυσικά, η φούσκα έσκασε και τα θραύσματα σκόρπισαν σ’ όλο τον κόσμο.
Όταν ρώτησαν τον πρόεδρο μιας από αυτές τις Αμερικάνικες τράπεζες γιατί το επέτρεψε αυτό, απάντησε: «όσο η μουσική παίζει είσαι υποχρεωμένος να χορεύεις», δηλαδή, όσο υπάρχει κέρδος από αυτή την αυτοκτονική συμπεριφορά είσαι υποχρεωμένος να μη σταματάς και να υποκρίνεσαι πως δεν βλέπεις την επερχόμενη καταστροφή. Η γιαγιά μου έλεγε το ίδιο πράγμα με μια παροιμία: «πώς πάνε οι στραβοί στον Άδη; Ο ένας πίσω από τον άλλο»!
Άν συνασπισθούν οι πελάτες των τραπεζών που ζημιώθηκαν επειδή εκείνες εκμεταλλεύθηκαν την προφανή και αυταπόδεικτη άγνοιά τους σε χρηματοοικονομικά προϊόντα, είμαι βέβαιος πως έχουν το νομικό έρεισμα να απαιτήσουν δικαστικώς να τους αποζημιώσουν για την χασούρα που έχουν υποστεί όλα αυτά τα χρόνια.
(τέλος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου