Ευτύχησα να ακούσω την συναυλία της βροχής στη
λαμαρίνα του πλυσταριού, στο πατρικό μου σπίτι κι, αργότερα, στην παλιά
αποθήκη του εξοχικού μου.
Όλο το κτίσμα γινόταν ένα μουσικό όργανο, ένα
ταμπούρλο, που είχε φύλλα λαμαρίνας αντί για τεντωμένο δέρμα. Κάθε σταλαγματιά
έκανε τον δικό της ήχο, ανάλογα με το σημείο που έπεφτε, μολονότι δεν μπορούσες
να τον απομονώσεις. Όπως δύσκολα εντοπίζεις την μελωδία του συγκεκριμένου
βιολιού ανάμεσα στα όργανα της ορχήστρας. Κι ύστερα, ήταν η ποικιλία των
ήχων που άλλαζε με τον ρυθμό της βροχής (γρήγορος ή αργός), με το βαθμιαίο
δυνάμωμα-κρεσέντο, με το μέγεθος των σταγόνων και με την γωνία προσπτώσεως.
Στην συναυλία της φύσης, έμπαιναν κι άλλα όργανα: ο
ήχος του ανέμου, το σφύριγμα στα ηλεκτρικά καλώδια, το θρόισμα των φύλλων, το
αστροπελέκι που έμοιαζε με δυνατό χτύπημα στην γκραν κάσα. Κι όλα αυτά
πλαισιωμένα με τα φωτορυθμικά των αστραπών και γαρνιρισμένα με την ευωδιά του
βρεγμένου χώματος.
Τώρα πια δεν βρίσκεις τσίγκινη στέγη, ούτε για
δείγμα. Στη αρχή το ελενίτ και μετά τα συνθετικά κεραμίδια την εξαφάνισαν.
Ενώ κυκλοφορούν διάφορα cd με φυσικούς ήχους, (κελάηδισμα πουλιών, κελάρυσμα
νερού, παφλασμός κυμάτων), τίποτε δεν βρήκα για βροχή σε τσίγκινη στέγη.
Ίσως κάποτε, ένας ευφάνταστος μουσικοσυνθέτης να
παρουσιάσει ένα κομμάτι για «βροχή σε λαμαρίνα» με συνοδεία και άλλων μουσικών
οργάνων. Ιδανικό το τσέμπαλο, που το γνωστό αστείο θέλει τον ήχο του να μοιάζει
με «χορό σκελετών πάνω σε τσίγκινη στέγη»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου