432. Το άδοξο τέλος των αγαλμάτων

Θαυμάζουμε τα αρχαία μαρμάρινα αγάλματα αλλά μάς διαφεύγει το γεγονός ότι αυτά αντιπροσώπευαν μόλις το 10% του συνόλου. Το υπόλοιπο 90% ήσαν χάλκινα, φτιαγμένα σύμφωνα με την έξυπνη τεχνική του "χαμένου κεριού". Λίγα αριστουργήματα διασώζονται μέχρι σήμερα, όπως ο Έφηβος των Αντικυθήρων (εικονίζεται), ο Ποσειδώνας του Αρτεμισίου, αμφότερα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο ή ο διάσημος Ηνίοχος, στο Μουσείο των Δελφών. Η μεγάλη τους πλειονότητα έπεσε θύμα του υλικού τους. Σε περιόδους πολέμου, τα έλιωναν για να κάνουν τον χαλκό τους ασπίδες.

Διαβάζω στον τύπο ότι οκτώ σύγχρονες, ορειχάλκινες προτομές, τοποθετημένες σε δημόσιους χώρους έχουν εξαφανιστεί τον τελευταίο καιρό. Μεταξύ αυτών εκείνη του Νίκου Καζαντζάκη (έργο του Απάρτη) και του Δομίνικου Θεοτοκόπουλου (έργο του Βαλσάμη) που στόλιζαν τον περίβολο του Πνευματικού Κέντρου Αθηναίων. Από τις οκτώ, μόνο τέσσερις πρόλαβε η αστυνομία πριν καταλήξουν στο χυτήριο.

Ασπίδες τότε, ευρώ τώρα. Πόλεμος τότε, πείνα τώρα.