Φίλε επισκέπτη,

Καλωσόρισες στο ιστολόγιό μου .

Είμαι ο Άρης Γαβριηλίδης γεννημένος το 1948 στον Πειραιά. Σπούδασα οικονομικά στην Νομική Αθηνών και σταδιοδρόμησα ως διευθυντικό στέλεχος σε ναυτιλιακές τράπεζες και επιχειρήσεις. Τώρα ασχολούμαι αποκλειστικά με τις δύο παλιές μου αγάπες: τη συγγραφή βιβλίων και την μικρογλυπτική (readymade, assemblance art)

Εδώ καταγράφω όσες από τις σκέψεις μου θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να δημοσιευτούν. Εκθέτω επίσης φωτογραφίες από τα τεχνουργήματά μου, παρμένες από την "γκαλερί" της προσωπικής μου ιστοσελίδας: http://www.arisgavriilidis.gr/

Διευκρίνιση: ο τίτλος του blog, Aris-tourgimata, δεν οφείλεται σε οίηση αλλά σε λογοπαίγνιο: συνδυάζει το όνομά μου (Άρης) με τα δημι-ουργήματά μου (σκέψεις και τεχνουργήματα).

Φίλε επισκέπτη, ελπίζω να βρεις το ιστολόγιό μου ενδιαφέρον. Το σχόλιά σου ευπρόσδεκτα.

Σε περιμένω και:

Στην ιστοσελίδα μου: http://arisgavriilidis.gr/
στο Facebook: Aris Gavriilidis
στο Twitter: @agavriel1

EMAIL

432. Το άδοξο τέλος των αγαλμάτων


Θαυμάζουμε τα αρχαία μαρμάρινα αγάλματα αλλά μάς διαφεύγει το γεγονός ότι αυτά αντιπροσώπευαν μόλις το 10% του συνόλου. Το υπόλοιπο 90% ήσαν χάλκινα, φτιαγμένα σύμφωνα με την έξυπνη τεχνική του "χαμένου κεριού". Λίγα αριστουργήματα διασώζονται μέχρι σήμερα, όπως ο Έφηβος των Αντικυθήρων (εικονίζεται), ο Ποσειδώνας του Αρτεμισίου, αμφότερα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο ή ο διάσημος Ηνίοχος, στο Μουσείο των Δελφών. Η μεγάλη τους πλειονότητα έπεσε θύμα του υλικού τους. Σε περιόδους πολέμου, τα έλιωναν για να κάνουν τον χαλκό τους ασπίδες.

Διαβάζω στον τύπο ότι οκτώ σύγχρονες, ορειχάλκινες προτομές, τοποθετημένες σε δημόσιους χώρους έχουν εξαφανιστεί τον τελευταίο καιρό. Μεταξύ αυτών εκείνη του Νίκου Καζαντζάκη (έργο του Απάρτη) και του Δομίνικου Θεοτοκόπουλου (έργο του Βαλσάμη) που στόλιζαν τον περίβολο του Πνευματικού Κέντρου Αθηναίων. Από τις οκτώ, μόνο τέσσερις πρόλαβε η αστυνομία πριν καταλήξουν στο χυτήριο.

Ασπίδες τότε, ευρώ τώρα. Πόλεμος τότε, πείνα τώρα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου