Κάθε ομάδα έχει τον ήρωά της.
Στις συμμορίες είναι ο πιο σκληρός. Στις σχολικές τάξεις, ο πιο καλός ή ωραίος μαθητής. Στη φυλακή, ο κατάδικος με τους περισσότερους φόνους. Στο μπιλιάρδο, αυτός με το μεγαλύτερο σερί.
Στο Αγιονόρος, ένας μοναχός μιλούσε με θαυμασμό για κάποιον ασκητή που έκανε «δύο σαραντάρες», εννοώντας σαράντα μέρες χωρίς φαγητό, και σαράντα χωρίς νερό!
Στο ποδόσφαιρο, οι μεγαλύτεροι γκολτζήδες. Στην τέχνη, οι φίρμες. Στον αθλητισμό, οι πρωταθλητές.
Βλέπω στην τηλεόραση τοπικές ομαδούλες να παθιάζονται, άσημοι σκακιστές να κυνηγούν την νίκη σε τουρνουά, άγνωστοι καλλιτέχνες να δημιουργούν. Το ευρύ κοινό τους αγνοεί. Κι όμως, αυτοί φιλότιμα πάσχουν, ήρωες στον μικρόκοσμό τους, πιο αγνό από τον μεγάκοσμο, τον νοθευμένο από την εμπορευματοποίηση.
(Εικονίζεται το έργο μου "Ο Πελέ κατάδικος" από την συλλογή "Εργαλεία")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου