Φίλε επισκέπτη,

Καλωσόρισες στο ιστολόγιό μου .

Είμαι ο Άρης Γαβριηλίδης γεννημένος το 1948 στον Πειραιά. Σπούδασα οικονομικά στην Νομική Αθηνών και σταδιοδρόμησα ως διευθυντικό στέλεχος σε ναυτιλιακές τράπεζες και επιχειρήσεις. Τώρα ασχολούμαι αποκλειστικά με τις δύο παλιές μου αγάπες: τη συγγραφή βιβλίων και την μικρογλυπτική (readymade, assemblance art)

Εδώ καταγράφω όσες από τις σκέψεις μου θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να δημοσιευτούν. Εκθέτω επίσης φωτογραφίες από τα τεχνουργήματά μου, παρμένες από την "γκαλερί" της προσωπικής μου ιστοσελίδας: http://www.arisgavriilidis.gr/

Διευκρίνιση: ο τίτλος του blog, Aris-tourgimata, δεν οφείλεται σε οίηση αλλά σε λογοπαίγνιο: συνδυάζει το όνομά μου (Άρης) με τα δημι-ουργήματά μου (σκέψεις και τεχνουργήματα).

Φίλε επισκέπτη, ελπίζω να βρεις το ιστολόγιό μου ενδιαφέρον. Το σχόλιά σου ευπρόσδεκτα.

Σε περιμένω και:

Στην ιστοσελίδα μου: http://arisgavriilidis.gr/
στο Facebook: Aris Gavriilidis
στο Twitter: @agavriel1

EMAIL

312. Η θαλπωρή του φουρνάρικου

Τις κρύες μέρες του χειμώνα, όταν μπαίνουμε σε  φουρνάρικο νιώθουμε μια γλυκιά θαλπωρή, μιαν ασφάλεια. Η θολή τζαμαρία σηματοδοτεί το όριο ανάμεσα στον εξωτερικό παγερό χώρο, όπου πρέπει να παλέψεις για να εξασφαλίσεις το φαγητό σου, και στον εσωτερικό, που παρέχει δύο σημαντικά αγαθά για επιβίωση: ζέστα και ψωμί.

Λειτουργώντας αταβιστικά, το φουρνάρικο της γειτονιάς, στο διάστημα των λίγων λεπτών που διαρκεί η επίσκεψή μας εκεί, λειτουργεί σαν το πατρικό μας σπίτι.

Περιέργως, ένα εστιατόριο δεν προσφέρει τη ίδια αίσθηση. Ίσως γιατί εκεί λείπει η έντονη ζέστα, που αντιδιαστέλλεται με το εξωτερικό ψύχος ή γιατί εκεί το ψωμί δεν έχει την πρωτοκαθεδρία του βασικότερου τρόφιμου, όπως συμβαίνει στο φουρνάρικο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου