Γνώρισα πρόσφατα ένα φιλότεχνο δικηγόρο. Από τις πρώτες κουβέντες, μού αποκάλυψε την αιτία που τον έκανε φανατικό συλλέκτη πινάκων ζωγραφικής:
"Από παιδάκι μού άρεσε να ζωγραφίζω. Όταν πήγαινα στο νηπιαγωγείο, η δασκάλα μάς ζήτησε να ζωγραφίσουμε ένα σπιτάκι. Έβαλα τα δυνατά μου και έφτιαξα μια υπέροχη ζωγραφιά. Της την έδειξα με καμάρι και περίμενα να πει και σε μένα μπράβο, όπως στα άλλα παιδιά. Εκείνη, μόλις το είδε, έφριξε. Το έσκισε και πέταξε τα κομμάτια στον αέρα λέγοντας «τι αηδίες είναι αυτές!». Από τότε μέχρι σήμερα δεν τόλμησα να σχεδιάσω ούτε γραμμή. Έτσι, διοχέτευσα την αγάπη μου για την ζωγραφική στην συλλογή πινάκων".
Η ιστορία μού θύμισε την γνωστή ρήση του Ταλλεϋράνδου: «αυτό είναι κάτι χειρότερο από έγκλημα. Είναι λάθος». Της "παιδαγωγού", συμπληρώνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου