Πιτσιρικάδες παίζαμε στους δρόμους και στις αλάνες της γειτονιάς. Μια πολυτέλεια που τα σημερινά παιδιά δεν έχουν. Τα πιο πολλά παιχνίδια (ποδόσφαιρο, κυνηγητό, κρυφτό, ξυλίκι, πρωτελιά, σχοινάκι κλπ), απαιτούσαν τρεχαλητό και έντονη σωματική δραστηριότητα.
Συχνά γλιστρούσαμε, σκοντάφταμε, πέφταμε και χτυπούσαμε. Οι τραυματισμοί συνηθισμένοι. Οι πρώτες βοήθειες με λίγο οινόπνευμα, οξυζενέ, ιώδιο ή σκόνη σουλφαμίδα. Κάποιοι έσπευδαν να βάλουν μια διαλυμένη γόπα τσιγάρου με την πεποίθηση ότι ο καπνός σταματά την αιμορραγία, αψηφώντας το μικροβιακό φορτίο της. Μετά, μια γάζα με τσιρότο ή επίδεσμος από σχισμένο ύφασμα. Ούτε «τραυμαπλάστ», ούτε ραψίματα, ούτε αντιτετανικός ορός ούτε αντιβιοτικά.
Αδιάψευστη μαρτυρία των παιδικών τραυμάτων οι ουλές που φέρουν ακόμη, συνήθως στα γόνατα, οι σημερινοί μεσήλικες…
(Εικονίζεται το έργο μου "Η Ζωίτσα κάνει σχοινάκι" από την συλλογή "Τιρμπουσόν")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου