Σήμερα, ο πόλεμος στην Ελλάδα είναι μια μακρινή ανάμνηση. Αμερικανική βοήθεια δεν υπάρχει. Ούτε κονσέρβες με βούτυρο και τυρί. Υπάρχουν όμως υποσιτιζόμενα Ελληνόπουλα, που λιποθυμούν στο σχολείο από την πείνα. Το υπουργείο, λέει, οργανώνει στα σχολεία υποβαθμισμένων περιοχών της Αθήνας διανομή «μικρογευμάτων», δηλαδή ένα ποτήρι γάλα ή ένα σάντουιτς.
Η οικονομική κρίση που βιώνουμε γενικεύεται. Μακραίνουν οι ουρές στα συσσίτια που οργανώνουν διάφοροι φορείς: εκκλησία, δήμοι, φιλανθρωπικές οργανώσεις, ομάδες ιδιωτών. Είναι η αυτοάμυνα της κοινωνίας για να προστατευτεί και να αντιμετωπίσει ένα αναπάντεχο εισβολέα που χτυπά παντού και δημιουργεί νέα θύματα-ανέργους.
Φοβάμαι ότι η οικονομική ανάκαμψη θα αργήσει. Το κράτος όχι μόνο δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες κοινωνικής πρόνοιας, που αυξάνουν οσημέραι, αλλά θα αναγκαστεί να τις περικόψει. Μόνη διέξοδος η κοινωνική αλληλεγγύη. Δηλαδή, εσείς κι εγώ, όλοι μας, όσο μπορούμε, να συνδράμουμε τους άγνωστους συνανθρώπους μας. Είτε ατομικά είτε μέσω ενός από τους φορείς που αναφέραμε πιο πάνω. Εύκολα τους βρίσκεις κανείς, αν ψάξει. Μπορεί ακόμη κάποιος να δημιουργήσει και να οργανώσει τον δικό του πυρήνα έμπρακτης βοήθειας. Για παράδειγμα, διάβασα στον τύπο ότι κάποιοι δάσκαλοι του 5ου και του 22ου δημοτικού σχολείου Κερατσινίου, σε συνεργασία με δασκάλους σχολείων του Περάματος, φροντίζουν μαθητές που έχουν ανάγκη. «Παίρνω σημειώματα από γονείς που μου γράφουν “δώστε κάτι στο παιδί μου να φάει, δεν έχω να το ταΐσω”», διηγείται ένας από αυτούς.
Τις ημέρες των Χριστουγέννων συνηθίζεται να μαλακώνουν οι καρδιές και να ανοίγουμε το πορτοφόλι μας. Είμαι βέβαιος ότι πολλοί από εμάς θα το κάνουν. Όμως, το πρόβλημα δεν είναι στιγμιαίο αλλά διαρκές. Θα συνεχίσει αμείωτο και τον Γενάρη και τον Φλεβάρη και όλους τους μήνες του χρόνου, αφού η ανάγκη για τροφή είναι καθημερινή. Όσοι μπορούμε έχουμε ηθική υποχρέωση να συνδράμουμε. Και θα ανταμειφτούμε γι’ αυτό. Όχι σε μιαν άλλη ζωή αλλά εδώ και τώρα. Αμοιβή μας είναι η ικανοποίηση που θα μας δώσει ο ίδιος ο εαυτός μας. Μια δοκιμή, έστω μικρή, θα πείσει για την αλήθεια του ισχυρισμού μου.
Συχνά καταφεύγουμε στην ψεύτικη δικαιολογία «δεν βαριέσαι, αν δεν βοηθήσω εγώ θα βοηθήσουν οι άλλοι». Μα, για τον καθένα από εμάς, οι άλλοι είμαστε εμείς. Δεν υπάρχουν άλλοι «άλλοι».
Μια κοινωνία διαλύεται όταν καταρρεύσει ο ιστός της. Στην εποχή μας, όπου όλα τα προπύργια γύρω μας ένα προς ένα γκρεμίζονται με πάταγο και οι αξίες έχουν διαβρωθεί, η αλληλεγγύη θα δημιουργήσει ένα νέο, αρραγή κοινωνικό ιστό, που θα περάσει την πατρίδα μέσα από την έρημο που διανύει τώρα. Εμείς, οι Έλληνες, στα δύσκολα (προ παντός στα δύσκολα) μεγαλουργούμε.
Φίλες και φίλοι αναγνώστες, λυπάμαι αν το σημείωμα αυτό, γιορτάδες μέρες, σας «έκοψε την γλύκα του ψητού» που λέει κι ο γραφικός ενωμοτάρχης στην κινηματογραφική «Μανταλένα». Όμως, οι πεινασμένοι δεν μπορούν να περιμένουν. Είναι εκεί και μας προσμένουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου