Θυμάμαι τα πρόσωπα των συμμαθητών μου, στο γυμνάσιο. Χαμογελαστά, έτοιμα ανά πάσα στιγμή, για γέλια ή χάχανα. Τα βλέπω και τώρα στο σύλλογο των αποφοίτων. Εκείνο το σπινθηροβόλο βλέμμα δεν υπάρχει. Έχει είτε εξαφανισθεί είτε αμβλυνθεί.
Βλέπω τον γιο μου και τους φίλους του. Καμαρώνω κρυφά το εύκολο και γάργαρο γέλιο τους. Φοβάμαι την μελλοντική του τύχη. Θα τους συμβουλεύσω να το κρατήσουν ατόφιο όσα πιο πολλά χρόνια μπορούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου